Tag: relatieproblemen

Relatieproblemen door komst baby

Op 7 november j.l. organiseerden de PvdA en de Christenunie samen een bijeenkomst in de Tweede Kamer met deskundigen onder de titel: ”Hoe babyproof zijn relaties?” Aanleiding was een brandbrief van een aantal deskundigen en instellingen uit de jeugdgezondheidszorg over het grote aantal kinderen dat een scheiding meemaakt.  Dat overkomt in Nederland namelijk 70.000 kinderen per jaar. Onderzoek leert dat kinderen van gescheiden ouders zelf ook weer eerder scheiden. Dus zonder maatregelen zal dit aantal kinderen alleen maar toenemen.

Als relatietherapeut herken ik het beeld. Wekelijks zie ik uitgeputte  jonge ouders, die elkaar aan het kwijtraken zijn. Ze zijn doodmoe en ergeren zich aan alles van elkaar. Kleine irritaties monden steeds vaker uit in ruzies. En die ruzies escaleren steeds vaker in eindeloze gevechten. Of in ijzige stiltes.

En dit zijn dan nog de ouders die hulp zoeken…

Gebrek aan nachtrust is niet het enige

Het bekendste probleem bij de komst van een baby is natuurlijk het gebrek aan nachtrust. Er zijn echter veel meer zaken, die jonge ouders tegenvalt:

De 24/7 verantwoordelijkheid, die een baby opeens met zich meebrengt.
Het niet meer even uit kunnen gaan, als je er zin in hebt.
Het feit dat het schema van de baby opeens altijd vóór gaat. En dat je een onrustige baby krijgt, als je dat níet doet.
De verantwoordelijkheid voor zo’n hummeltje en de ongerustheid, die dat met zich mee kan brengen.
De impact van borstvoeding, zeker als die niet helemaal naar wens verloopt.
Problemen met de huishoudelijke organisatie en taakverdeling.
Gebrek aan aandacht voor elkaar als partners. Geen of weinig zin in vrijen…
Enzovoort enzoverder.

Sommige stellen redden het desalniettemin heel goed en vormen een hecht team. Ze bespreken rustig samen alle problemen en komen tot een oplossing, die voor beiden werkt.

Er zijn echter ook stellen, die het niet lukt om problemen goed uit te praten. Die elkaar vanuit onmacht en oververmoeidheid steeds meer verwijten gaan maken. Die langzamerhand meer elkaars tegenstanders dan partners lijken te worden. Die zich afvragen:”Hoe heb ik ooit verliefd op hem/haar kunnen worden?” Die steeds meer op een scheiding afstevenen. En die zich schamen om hulp te zoeken…

Jonge vaders en moeders vaak even onervaren

Twee generaties geleden deden de meeste jonge vrouwen  al vroeg ervaring op met baby’s en kinderen.  Zo had ik zelf als oudste kleindochter op allerlei familiefeesten automatisch de zorg voor mijn jongere broertje en zusje en voor alle jongere neefjes en nichtjes. Ik verschoonde de ene poepluier na de andere, gaf flesjes, liet de baby’s boeren, wiegde ze in slaap, deed spelletjes met de peuters etc. Als 11-jarige ging ik bij een tante logeren, die net een baby had en deed ik zelfstandig die baby in bad. Vanaf mijn 14e had ik vaste oppasadresjes met kinderen in allerlei leeftijden. Kortom, ik was behoorlijk ervaren met baby’s en kleine kinderen toen ik op mijn 27e zelf mijn eerste baby kreeg.

Met de kleinere gezinnen en de minder grote familieband hebben lang niet alle jonge vrouwen deze automatische ”scholing”. Tegenwoordig is de eerste luier, die een jonge moeder verschoont vaak die van haar eigen baby. Ze heeft net zo weinig ervaring als de jonge vader. Maar: er heerst bij beiden nog wel het idee dat de moeder het beter zou weten dan de vader!

Dat geeft van van het begin af aan een ongelijkheid. Bijna automatisch wordt door de jonge vader verwacht dat de jonge moeder de regie neemt. En bijna automatisch zet de moeder de symbiose met hara baby voort, die er natuurlijk in de baarmoeder was. Als de baby te lang blijft huilen, geeft hij hem gauw aan haar of strekt zij haar armen al naar de baby uit. Voordat hij zelf na heeft kunnen denken, zegt zij al hoe iets moet. En hij vraagt op zijn beurt bij alles hoe zíj het wil.

Terwijl zij vaak net zo onzeker is en het eigenlijk óók niet precies weet! Zij kan hierdoor het gevoel krijgen dat ze er alleen voor staat. Hij kan zich buitengesloten gaan voelen.

Verschil tussen vader en moeder

Mannen hebben vaak een nuchterder en pragmatischer visie. Van daaruit moeten zij soms de moeder begrenzen. Vrouwen voelen – door de symbiose die ze met de baby hadden in de zwangerschap – de baby vaak beter aan. Daar kunnen zij de vader weer over informeren. Beide aspecten zijn belangrijk.

Overigens geldt ditzelfde verschil ook in vrouw-vrouw gezinnen tussen de biologische en de niet-biologische moeder. En ook bij mannenstellen, die een baby adopteren, zal er een rolverdeling ontstaan. Gewoonweg omdat ouders per definitie balanceren tussen gevoelsmatig en verstandig reageren, tussen vertrouwen en bezorgdheid. En beide kanten zíjn ook nodig in elke opvoeding. Het is juist de combinatie van deze en andere aspecten die de balans brengt.

In elk systeem dient zich daarom vroeger of later altijd die tegenpool aan. Als de één ”links” zegt, kan de ander geneigd zal zijn om ”rechts” te zeggen. Of minstens de behoefte voelen om dat rechts te onderzoeken. En al helemaal als het om je baby gaat. Per definitie.

Het is belangrijk om dat als stel te weten. Je partner zit je niet te pesten als h/zij het niet met je eens is! Hij wil ook de andere kant onderzoeken. Om daarna de beste keuze te kunnen maken. Zo werkt dat nu eenmaal. Zoals na regen altijd ooit weer zonneschijn komt. Of zoals geluksmomenten altijd weer plaats zullen maken voor de dagelijkse werkelijkheid. Dat is een soort natuurwet.

Natuurlijk zijn er ook stellen die het altijd met elkaar eens waren. Maar dat kan na de komst van een baby opeens veranderen. Want het gaat niet meer alleen om jezelf. Je moet nu ook nadenken voor dat hummel, dat nog niets kan zeggen.

Omgaan met verschil van mening

In een relatie betekent dat dus dat je moet kunnen omgaan met verschil van mening. Dat je er tegen moet kunnen als je partner iets anders wil dan jij. Dat je bereid moet zijn om naar zijn of haar argumenten te luisteren. Om die vervolgens zelf te onderzoeken en te bepalen wat je daarvan vindt. En om er rustig met elkaar een gesprek over te voeren. Geen discussie van wie er gelijk heeft, want het gaat niet om gelijk krijgen. Het gaat erom dat je samen tot de beste oplossing of de beste aanpak  komt.

De slagzin, die ik vaak tegen partners zeg, is dan ook: ”Geen discussie maar dialoog”. Want bij een dialoog gaat het niet om winnen of gelijk krijgen. Bij een dialoog gaat het erom dat je de ander leert begrijpen. Wat weer niet hetzelfde is als het met elkaar eens worden. Dat is het belangrijkste wat alle partners te leren hebben.

Ouder én partner zijn

Een ander probleem is de aandacht voor elkaar. Door alle drukte komen veel ouders niet meer toe aan zichzelf en aan elkaar. De baby gaat vóór alles. In het beste geval gaan de jonge ouders nog om de beurt sporten. Maar daar houdt het dan ook mee op. Met z’n tweeën nog iets leuks doen? Dan moet er altijd eerst een oppas geregeld worden en dat is niet voor elke jonge ouder zo eenvoudig.

Maar ook samen thuis echt aandacht aan elkaar besteden, schiet er vaak bij in. Elkaar de vraag stellen: ”Hé lieverd, hoe ís het met je?” Of  elkaar met échte aandacht en niet snel/snel een knuffel of een kus geven.

Gottman, een Amerikaanse onderzoeker naar relaties, heeft ontdekt dat een mens 6 seconden nodig heeft om bij een kus of een knuffel je aandacht écht op de ander te richten. Dus minder dan 6 seconden voelt niet als echte aandacht. We geven daarom stellen vaak de opdracht om elkaar elke dag minstens één keer een 6- seconden-kus te geven. En wat zijn nu 6 seconden….?

Relatieproblemen na komst baby

Uit een onderzoek in 2015 in de vinexwijk Vathorst in Amersfoort bleek dat 83% van de ouders na de geboorte van hun eerste kind relatieproblemen had. En ruim de helft was gescheiden voor het eerste kind 5 jaar was.

Amerikaans onderzoek van Gottman laat eenzelfde beeld zien: 2/3 van alle relaties verslechtert aanzienlijk binnen 3 jaar na de geboorte van een kind. En 50% van de jonge ouders is gescheiden voordat het eerste kind 5 jaar is!

Is je relatie babyproof?

Reden genoeg om je af te vragen of je relatie babyproof is. Zijn jullie voorbereid op de problemen die het krijgen van een baby met zich meebrengt? Kunnen jullie goed omgaat met verschillen van meningen? Weten jullie van elkaar hoe de ander reageert onder stress? En hoe je daar als partner het beste mee om kunt gaan? Hebben jullie van tevoren samen nagedacht over zaken, die voor ieder van jullie belangrijk zijn? Zoals: wie gaat er ’s nachts uit als de baby huilt?  Hoe gaan we om met zijn week skiën met vrienden? En met haar behoefte om nog een extra opleiding te doen, waardoor ze veel weg is? Gaan we echt nu nog dat nieuwe huis kopen waar ook veel verbouwd moet worden? Welke sociale verplichtingen slaan we over als we moe zijn? Welke rol geven we opa’s en oma’s? etc

Voorbereiden op komst baby

Als ouders, al voordat de baby komt, geleerd hebben om effectief met hun conflicten om te gaan, scheelt dat al een slok op een borrel. Het helpt enorm als ze van elkaar weten, hoe ieder reageert onder stress en geleerd hebben hoe daar mee om te gaan. Als ze over een aantal belangrijke zaken van tevoren samen hebben nagedacht, die je als jonge ouders nu eenmaal tegenkomt.

Er zijn echter nog niet zoveel trainingen of cursussen voor jonge ouders die over dit soort relatie-aspecten gaan. Reden waarom ik een mini-training voor aanstaande ouders heb ontwikkeld. Met als titel:”Is je relatie babyproof?

Lees hier meer over op mijn pagina: Relatietrainingen.

 

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

 

Vrouwen en kritiek

“Als ik een hele muur prachtig verf en er zit één spettertje op de grond, wat denk je dat ze dan als eerste zegt?”

Het zal duidelijk zijn: hier was een man aan het woord. Verontwaardigd over de eeuwige kritiek van zijn vrouw. Die vrouw reageerde ook verontwaardigd:”Eén spettertje? Jij maakt je eigen fouten altijd kleiner dan ze zijn! Als je ze nou eens gewoon zélf toegeeft, dan hoef ik ze je niet onder de neus te wrijven.”

Het hele drama tussen man en vrouw in een notedop. Of althans een groot deel ervan. Mannen ”kunnen slecht tegen kritiek” en westerse, hedendaagse vrouwen hebben de neiging altijd eerst het onvolmaakte benoemen… tenminste, als de verliefdheid over is. En dat levert vele, vele ruzies op en uiteindelijk enorme verwijderingen.

Vrouwen en kritiek

Zo ongeveer sinds vrouwen stemrecht hebben – ik doe maar een gok: in ieder geval sinds ze positie in durven te nemen – zeggen ze gewoon wat hen opvalt en helaas is dat inderdaad vaak in eerste instantie het onvolmaakte. Alsof het positieve pas kan bestaan, als het negatieve eerst erkend is.

Vrouwen weten al lang dat ze niet volmaakt zijn. Dat is hen in de loop van de eeuwen door diezelfde mannen wel onder de neus gewreven. Dat inzicht in hun onvolmaaktheid maakt hen kritisch op zichzelf. Soms zelfs op het perfectionistische af. En dat maakt hen ook kritisch op anderen.

En als ik dat bij mezelf naga: zodra ik me minder goed voel, heb ik meer de neiging overal wat van te vinden. Als ik gestrest ben, heb ik van allerlei zaken meer last. Als ik daarentegen lekker in mijn vel zit, laat ik meer dingen gaan. Ik vind er dan wel wat van, maar hoef er niet iets van te zeggen. Navraag bij andere vrouwen leerde dat dit voor iedereen zo werkt.

Dus: vrouwen storen zich aan meer dingen, naarmate ze meer gestrest zijn. En als ze zich meer storen, geven ze meer kritiek.

Mannen en kritiek

Weten mannen dan niet van zichzelf dat ze onvolmaakt zijn? Willen ze alleen maar het positieve van zichzelf zien? Relativeren ze inderdaad voortdurend hun eigen tekortkomingen? Of zijn dat alleen maar stereotyperingen? (Maar ja, die ontstaan niet voor niets…)

Ik hoor mannen vaak zeggen dat ze maar al te goed weten, wat ze fout doen, maar dat ze daar niet steeds mee geconfronteerd willen worden. Als man is het nog steeds onvoldoende gebruikelijk om je kwetsbaar op te stellen. Je moet je van je sterke kant laten zien. Openlijk geconfronteerd worden met een tekortkoming is nog vaak een blamage.

Bovendien: mannen ergeren zichzélf al enorm aan dat spatje, dus waarom moet dat nog een keer hardop gezegd worden? Waarom moeten vrouwen dat er altijd in wrijven? Waarom zo negatief?

Waarom zoveel kritiek?

Tja, waarom eigenlijk? Omdat vrouwen niet zo hard geloven dat mannen hun eigen fouten inzien? Omdat ze niet zo’n hoge pet ophebben van hun zelfreflectie? (Laatst gehoord: testosteron blokkeert dat gedeelte in de hersenen waar zelfreflectie plaatsvindt…)

Inderdaad hoor ik vrouwen vaak zeggen, dat ze bang zijn dat de man zijn fouten niet uit zichzelf zal herstellen, als zij daar hun mond over houden. Bang dat de man dan zal denken: ”O, zie je wel, het valt wel mee.” En over zal gaan tot de orde van de dag.

Er is nog een andere reden waarom vrouwen veel kritiek kunnen hebben. Die staat beschreven in de blogpost: Kritiek op je partner.

Zelfkritiek voorkomt kritiek van anderen

Wat zou de vrouw in het bovengenoemde voorbeeld gezegd en gedaan hebben als de man haar als volgt was komen roepen:”Schat, kom eens even kijken? Die vlekken op de grond maak ik zó schoon, maar hoe vind je de muur geworden?”

Ik vermoed dat ze dan eerst iets over de muur gezegd had. En misschien dat ze daarna tóch nog even de aandacht op het vlekje had gevestigd. Maar dat was dan in ieder geval al anders overgekomen.

Als een man zelf  begint met welgemeende excuses of met het tonen van zijn zelfinzicht, hoeven vrouwen zich daar niet meer druk over te maken. Hij ziet het zelf, gelukkig, dus zij kan die verantwoordelijkheid minstens ten dele los laten. En als ze de ervaring opdoet dat haar man de daad bij zijn woord voegt, zal ze ook steeds gemakkelijker achterover leunen en de controle loslaten. Want daar gaat het bij vrouwen vaak over: ze voelen zich verantwoordelijk en laten de teugels pas vieren, als ze erop vertrouwen dat hun partner mede de verantwoordelijkheid draagt.

Mannen, dat is dus de tip: wees haantje de voorste in het erkennen van je eigen tekortkoming en neem er concreet verantwoordelijkheid voor. Dus vestig de aandacht zelf op die gele vlek en maak hem schoon. Je vrouw zal daar erg blij van worden. En het zal zeker de nodige relatieproblemen voorkomen.

Als je echter bij voorbaat zelf al begint met relativeren of – erger nog – ontkennen… dan berg je! Want dan ontstaat er bij vrouwen een raar soort kortsluiting. Dan zal en moet ”de fout” benoemd en erkend worden. Want ze zijn toch niet gek!

Wat kunnen vrouwen anders doen?

Of toch wel? Want is de strategie van vrouwen zo effectief? Is al die kritiek effectief? Of kan ook een vrouw leren om anders met dit probleem om te gaan? Ik hoor graag reacties en tips van mannen en vrouwen.

In mijn post ”Kritiek in de relatie” heb ik nog meer geschreven over de oorzaken van het kritiek geven door vrouwen en kritiek afwijzen door mannen.

 

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

 

Ruzie oplossen zonder praten

Veel stellen hebben moeite met ruzies oplossen. Als ze erover gaan praten escaleert het vaak. Dat komt doordat het rustig praten over kritiek niet eenvoudig is. Blijf maar eens rustig als je je aangevallen of gekwetst voelt. Als je iets van jezelf onder ogen moet zien. Of als je partner een mening verkondigt waar je het helemaal niet mee eens bent.

Mannen houden daar nog minder van dan vrouwen. Hoe vaak hoor ik niet in de therapie dat mannen klagen over de eeuwige kritiek van hun vrouw?

Uiteraard ga ik hierbij uit van stereotypen, maar zeg nou zelf: die ontstaan toch niet voor niets? En we weten natuurlijk heel goed dat het soms precies omgekeerd is: dat soms juist mannen veel kritiek geven en vrouwen daar niet tegen kunnen.

Vormen voor mannen

We zijn als relatietherapeuten dan ook altijd op zoek naar vormen die voor mannen toegankelijker zijn en niet meteen weerstand oproepen. Zo werken we veel met fysieke oefeningen en experimenten, die vaak veel plezier opleveren..

Van de week kwam ik weer een nieuwe vorm tegen, ontwikkeld door Alfred Lange, waarvan ik benieuwd ben hoe die werkt. Ik vond hem in het boekje:”Nu begrijp ik je” van Huub Buijssen onder het hoofdstukje “Schat, ik wil liever niet praten”.

De titel deed me onmiddellijk denken aan het geweldige cabaretprogramma van Veldhuis en Kemper van vorig jaar (“We moeten praten”) en hun gelijknamige lied. Waarbij vooral onderstaande vetgedrukte regel van het refrein voor vrouwen exact het tegenovergesteld is van wat we zouden verwachten:

Het is net of je vergeten bent hoe mooi het stil kan zijn
Dus als je praten wil, resultaten wil, als je me haten wil of verlaten wil
Heb je hele grote zorgen
Bewaar ze dan voor morgen
Ik wil slapen, ik wil niets
Ik wil het stil

Niet praten

Hoezo, níet over dingen  praten die je dwars zitten! Dan kun je toch juist niet slapen? en hoe kun jij slapen als je weet dat mij iets dwars zit? Dat moet wel betekenen dat je weinig om mij geeft….

Helaas, dames, voor mannen werkt het meestal echt anders. Dat komt omdat mannen de kunst verstaan om dingen gewoon weg te stoppen en te doen alsof ze er niet zijn. Soms heel handig en echt niet per definitie verwerpelijk. Als je dat bijvoorbeeld een goede nachtrust oplevert, dan is daar veel voor te zeggen. Uitgerust een ruzie uitpraten gaat immers veel beter, dan wanneer je doodmoe bent.

Alfred Lange gaat echter in zijn methode nog verder: hij stelt voor om er helemaal niet over te praten. Zeker als stellen veel ruzie hebben en daar vanaf willen.

Ruzie oplossen zonder praten

De methode bestaat uit een aantal stappen.

Om te beginnen spreken beide partners overdag hun ergernissen niet naar elkaar uit, maar schrijven deze kort op. Aan het eind van de dag kijkt ieder zijn/haar lijstje door en streept weg wat bij nader inzien toch wel meeviel. Tijd helpt namelijk: na een paar uur ziet het probleem er soms al heel anders uit. Het loont dus om niet metéén je gal te spuien.

Vervolgens bekijkt ieder wat er nog echt overblijft aan irritatie. Daarover schrijven ze elkaar een ”beleefde” brief. Dat wil zeggen: niet schelden, maar vertellen wat je dwars zit volgens de regels van de feedback. Dus:

  • aangeven welk concreet gedrag van je partner je stoorde
  • vertellen welke gevoelens dat gedrag bij je oproept
  • uitleggen welke gedachten je erbij hebt
  • eindigen met een concrete wens, die aansluit bij de irritatie. Deze moet gaan over een echte behoefte, dus mag niet stiekem een sneer of rotopmerking zijn. Dus geen zinnen als: “Ik zou wensen dat je nu eindelijk eens….” Maar bijvoorbeeld:”Je hoeft het niet met me eens te zijn, maar ik zou graag willen dat je me begrijpt.” Of: ”Ik zou willen dat we voortaan om beurten de vaatwasser uitruimen.”

Alfred Lange zegt er niet bij hoe lang zo’n brief maximaal mag zijn. Ik zou zeggen: anderhalf kantje. Als je je moet beperken, dwing je jezelf immers om tot de kern te komen.

Tenslotte geven ze die brief aan elkaar Ze lezen die brief, nemen hem serieus, maar gaan er níet over praten. In plaats daarvan laten ze de komende dagen uit hun gedrag merken of ze iets met de feedback hebben kunnen doen. Dus in het geval van de vaatwasser kan de partner dan zeggen:”Ik zal vanavond de vaatwasser inruimen.” De ander reageert dan rustig met: ”Oké, dat is goed.” Punt! Niets toevoegen. Zelfs niet zeggen: ”Fijn, je bent het dus met me eens!” Gewoon verder je mond houden.

Zand erover

Persoonlijk denk ik dat deze manier erg aan kan sluiten bij wat mannen graag willen: geen eindeloze kritiek, maar zeggen waar het op staat. Geen pijnlijke schuldbekentenissen, niet een partner die het je nog eens even in wil wrijven…

In plaats daarvan rustig een brief lezen, erover nadenken, eventueel je gedrag veranderen en zand erover. En als je jezelf ergert, is een brief schrijven misschien ook wel prettiger dan een confrontatie aangaan.

Het resultaat telt

Vrouwen zullen er wat meer moeite mee hebben. Voor vrouwen is over iets praten immers altijd al een stuk verwerking.

Maar ook voor ons telt uiteindelijk het resultaat. Als je merkt dat je partner je begrepen heeft en bereid is iets aan zijn gedrag te veranderen, is het prima. En een brief schrijven is niet verkeerd: veel vrouwen schrijven al van alles op als hen dingen dwars zitten.

Alleen die beperking van anderhalf A4-tje, dat zal wat lastiger zijn. :)

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site kun je lezen over haar visie op relaties, op relatietherapie en werkwijze.  In haar blog (http://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog.

 

Liegen in relaties (2)

Een aantal weken geleden scheef ik al een blogpost over liegen in relaties.

Daar werd aangegeven dat een reden voor vreemdgaan kan zijn dat de leugenaar eigenlijk moeite heeft met het verlies van het spannende, stormachtige begin in de relatie. In de nieuwe verliefdheid zoekt z/hij opnieuw het verslavende begin van een liefde. En vervolgens liegt hij daarover.

Het liegen is het ergste

Wat de leugenaar meestal niet inschat, is dat de partner dit liegen meestal nog veel erger vindt dan het vreemdgaan zelf.  Zoals wij in relatietherapie zeer veel meemaken, lijkt juist dit liegen – en hoe explicieter en frequenter, hoe erger –  de vertrouwensbasis meer te schaden dan het overspel zelf.

Onder dit liegen- of het nu over vreemdgaan gaat of over iets anders –  zit echter een pijnlijk principe:

Je kunt alleen toegeven aan een ander wat je zelf onder ogen durft te zien. Als je jezelf in de spiegel aan durft te kijken. Oftewel: je kunt niet open zijn over iets dat je ook voor jezelf verstopt.

Jezelf onder ogen komen

Precies in dat ”onder ogen zien” zit vaak de innerlijke weerstand van de leugenaar: h/zij wil en kan niet echt kijken naar wat hij doet of gedaan heeft. De leugenaar of bedrieger beschikt over de ”vaardigheid” om lastige zaken naar de achtergrond te duwen, uit het zicht te houden. En vaak doet hij dat niet alleen voor de partner, maar in de eerste plaats voor zichzelf.

Niet voor niets gebruiken we de term: ”iets onder ogen zien”. Dat betekent: ergens met aandacht naar willen kijken en er verantwoordelijkheid voor nemen.

Verantwoordelijkheid vermijden

Zolang de leugenaar niet naar haar eigen handelwijze kijkt, hoeft hij zich niet serieus af te vragen wat hij ervan vindt. Hij hoeft er geen verantwoordelijkheid voor te nemen. Dus denkt hij gewoon niet over lastige zaken na. Hij duwt ze weg nog voordat ze zijn bewustzijn bereiken.

Meestal is er nog wel iets van ”gewaarzijn” zijn: ergens voelt de leugenaar  wel dat er iets niet klopt. Maar aangezien dat een lastig gevoel is, duwt de leugenaar ook dat gewaarzijn weg. Hij/zij sust zichzelf, bv door tegen zichzelf te zeggen dat het allemaal niet zo veel voorstelt.

Kortom:  een leugenaar liegt om de confrontatie te vermijden. Maar niet , zoals vaak gedacht wordt, de confrontatie met de ander. H/Zij vermijdt meestal vooral de confrontatie met zichzelf.

 

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalt- en relatietherapeute. Ze geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog.

 

Hebben vrouwen minder zin in seks dan mannen?

Regelmatig horen we van vrouwen de uitspraak:”Nou ja, ik heb gewoon niet zo vaak zin in seks. Althans niet zo vaak als hij. Maar het is toch logisch, dat vrouwen minder zin in seks hebben?”

Vrouwen en seks

Wij vinden dat helemaal niet logisch. Het is volgens ons in zijn algemeenheid ook niet waar. (We hebben het hier niet over aseksuele vrouwen, lees daarover verderop meer). Vrouwen hebben niet mínder zin in seks dan mannen, maar het werkt bij hen wél anders.

Voor vrouwen is er bijvoorbeeld meestal eerst intimiteit en een goede sfeer nodig, alvorens ze willen vrijen. Voor mannen kan juist het samen vrijen een manier zijn om weer tot die intimiteit te komen. Die tegenstelling vormt geen probleem als er regelmatig gevreeën wordt en de relatie goed is. Dan zijn voor beide partners de voorwaarden vervuld.

Het probleem ontstaat als de relatie verslechtert en als er ruzie of afstand tussen de partners is.  Dan stagneert niet alleen het met elkaar praten, maar ook het met elkaar vrijen. Heel vaak wordt daar niet tussen de partners over gepraat. Seksualiteit blijkt bij stellen vaak een moeilijk bespreekbaar thema. Vrouwen praten er echter wel vaak over onder elkaar. En houden daar met elkaar de mythe in stand dat vrouwen nu eenmaal minder zin hebben…

Een reden voor geen zin hebben

Onze stelling luidt: als een vrouw niet of minder wil vrijen, is daar meestal een reden voor. Heel vaak heeft die reden te maken met de relatie. Ze is bv boos of verdrietig of voelt afstand, bij zichzelf of bij haar partner.

Naast de relatie kunnen ook medische problemen een oorzaak zijn. Laatst vertelde een jonge vrouw dat ze eigenlijk niet meer wou vrijen omdat ”het pijn deed”. Op ons advies ging ze naar de huisarts. Een verwaarloosde schimmelinfectie bleek de oorzaak. Een week en een tube zalf later was de pijn voorbij. Een oudere vrouw met dezelfde klacht bleek door de overgang een te droge vagina te hebben. Bij haar hielp een zalf om de slijmvliezen in de vagina te stimuleren. Een derde vrouw was altijd moe en bleek te lijden aan depressieve klachten. Een vierde vrouw ontdekte dat haar vrijzin aanzienlijk toenam, nadat ze met de anti-conceptiepil gestopt was.

Overigens: er zijn naast het hebben van gemeenschap natuurlijk ook andere manieren van vrijen. In een aantal situaties,  bv vlak na een bevalling, zijn die voor een vrouw veel prettiger.

Wat ook veel voorkomt is dat vrouwen ”geen zin hebben in de seks, die ze gewend zijn te krijgen”, zoals seksuologe Esther Perel zegt. Heel vaak horen we dat een vrijpartij hooguit 10 minuten duurt… dat is voor een vrouw meestal echt te kort.  Een vrouw heeft tijd nodig om zich te ontspannen, om de dagelijkse drukte achter zich te laten, om langzaam opgewonden te worden. Liefst de eventuele kinderen in diepe slaap, zodat die niet onverwacht binnen kunnen komen. En een liefhebbende partner, die ook aandacht heeft voor háár behoeften.

Tenslotte is een belangrijke reden voor geen zin in vrijen het volgende. Als mensen heel veel samen doen, stemmen ze voortdurend op elkaar af. Oneerbiedig gezegd worden ze dan ”één pot nat”. Ze  kunnen hun eigenheid daardoor verliezen. Terwijl er voor aantrekkingskracht nu juist verschil nodig is. Anders valt er niets aan te trekken. Dus ook teveel in de fase van de ”confluentie”, van het ”samengevoel” zitten, kan aanleiding geven tot weinig vrijzin.

Aseksualiteit

Een reden voor geen zin in vrijen kan ook zijn dat de persoon in kwestie aseksueel is. Ongeveer 1 % van de bevolking is aseksueel en heeft vanaf de geboorte geen seksuele gevoelens. Er is nog te weinig onderzoek gedaan naar aseksualiteit om zeker te zijn van dit percentage. Aseksualiteit komt zowel bij mannen als bij vrouwen voor.

Geen zin in seks is meestal een signaal

Wat de oorzaak dus ook is: als een vrouw – en overigens ook een man – geen zin meer heeft in vrijen, is dat een signaal, dat elk stel zou moeten bespreken en serieus zou moeten onderzoeken. Het is immers belangrijk om te weten wat er aan de hand is. Daarmee zouden veel eventuele relatieproblemen in een vroegtijdig stadium opgespoord kunnen worden…

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén