Tag: relatie

Romantische liefde in een relatie: een illusie?

Op december 12, 2016

Het is een grappige gedachte om bij stil te staan: het idee dat een huwelijk of vaste relatie een uiting van romantische liefde zou moeten zijn, is eigenlijk pas een goede eeuw oud.

Verstandshuwelijk

In het huwelijk was vroeger namelijk geen sprake van romantiek. Jij of je ouders kozen een partner op grond van een aantal redenen, maar verliefdheid was er géén van! De vrouw zocht een nette man had, die brood op de plank bracht, gezond was en niet sloeg of dronk. En een man zocht een vrouw, die hem kinderen kon geven, goed voor die kinderen en het huishouden kon zorgen en hem regelmatig ”terwille” was. Man-man- of vrouw-vrouw-relaties bestonden er toen natuurlijk ook, maar beslist niet openbaar.

Het huwelijk was vooral een pragmatische overeenkomst. We spreken dan ook wel over een verstandshuwelijk. En als je geluk had, groeide er langzamerhand liefde of tenminste vriendschap.

Romantische relaties waren er natuurlijk altijd al. Maar die vonden vooral plaats buíten het huwelijk. Stiekem of in ieder geval onofficieel. En daardoor bleven die romantische relaties ook romantisch. Het is immers heel anders of je elkaar maar af en toe stiekem mag zien of dat je alle dagen in elkaars buurt bent, elkaars vuile sokken in de wasmand gooit of ’s nachts wakker wordt van het gesnurk van je partner….

Leven volgens je gevoel

In de Romantiek veranderde dit idee over het huwelijk. De Romantiek is een periode in de kunstgeschiedenis. Ze vond plaats eind 18e, begin 19e eeuw. In deze periode legden kunstenaars veel nadruk op het uiten van hun gevoel. De periode ervóór had de nadruk vooral gelegen op de rationaliteit van de mens. En zoals dat altijd gaat kwam er dus nu een periode, waarin het tegenovergestelde aan bod kwam. Het werd nu belangrijk om te leven volgens je gevoel en dat gevoel ook te uiten. En dus werd het ook belangrijk om te trouwen met iemand van wie je erg veel hield.

Relatie vanaf eind 20e eeuw

Vanaf zo ongeveer het eind van de 20e eeuw lijken we opeens deze twee benaderingen te willen combineren. Een huwelijk – of vaste relatie – moet zowel pragmatisch de beste keus zijn àls voldoen aan al onze romantische eisen. En in ons tijdperk van persoonlijke, individuele ontwikkeling verwachten we ook dát nog van een relatie: we willen de ruimte en de stimulans om ons persoonlijk te kunnen ontwikkelen.

Wat stelt dit allemaal voor eisen aan onze partners? Zoals Esther Perel (relatietherapeute en seksuologe) het formuleert:”We turn one person to provide what an entire village once did”. Onze partner moet in zijn of haar eentje opleveren waar vroeger een heel dorp voor garant stond.

Of nog concreter: een partner moet naast medekostwinner ook onze beste gesprekspartner en beste sekspartner zijn. We willen ons emotioneel veilig voelen bij onze partner en tegelijk willen we dat het spannend blijft. We willen trots op hem/haar kunnen zijn qua maatschappelijke prestaties. En daarnaast willen we dat h/zij de beste ouder voor onze kinderen is. We willen dat onze partner een steun en toeverlaat is en ons stimuleert om te groeien.

Met andere woorden: we willen alles. Want ook hier geldt: ”The sky is the limit.”

Omgaan met beperkingen

Altijd maar het volmaakte najagen, levert m.i. veel stress en ontevredenheid op in onze samenleving. We leren niet meer omgaan met beperkingen en komen daardoor op een gegeven moment van een koude kermis thuis. In al het harde werken en najagen van allerlei prestaties, blijkt het geluk uiteindelijk niet te vinden. Integendeel. Het levert steeds meer ontevredenheid op. We hebben niet geleerd om stil te staan en te genieten van wat er is. We gaan altijd voor wat er nog niet is. Het glas is altijd half leeg…

Ik ben ervan overtuigd dat alle relaties op een punt komen, waarin de partners met de beperkingen ervan moeten leren omgaan. Als je dat niet leert, kun je scheiden en een nieuwe relatie aangaan. Maar ook met die relatie kom je weer op hetzelfde punt. Als je oud wilt worden met je partner, zul je moeten leren kijken naar wat je relatie met hem/haar je wél biedt ipv wat ze níet biedt.

De pedagoog Winnicott zei ooit, dat een moeder niet volmaakt, maar ”goed genoeg” moet zijn. Ik zou in navolging van Winnicott de stelling willen poneren dat een relatie niet volmaakt, maar ”goed genoeg” moet zijn.

Romantische liefde

Romantische liefde is geen illusie; ze bestaat. Ook in langdurige relaties. Op een byzonder moment in je vakantie. Of op een mooie zomeravond in de tuin.

Maar ook op de momenten van teleurstelling en van twijfel. Van uithouden soms. Of keihard werken aan verbetering. Dan is liefde niet iets wat je in de schoot komt vallen, maar echt een werkwoord. Dan moet je knokken om er samen sterker uit te komen.

Of dat romantisch is? Zeker! De grootste romantische kunstenaars zijn zij die ook het diepst pijn konden lijden. En die pijn wisten om te zetten in de mooiste muziek of de prachtigste schilderijen. Echte romantiek bestaat niet alleen maar uit het resultaat, maar ook uit de weg er naar toe.

Dat vergeten we misschien wel eens…

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Verkeerde partner

Door Marike de Valk

Op juni 14, 2016

In De kunst van een relatie

Op 28 mei 2016 publiceerde Alain de Botton onderstaand stuk in de New York Times. Hoewel ik het niet met alles eens ben, staan er toch zoveel zinvolle dingen in, dat ik het mijn lezers niet wil onthouden. Bovendien is het in zijn ironie erg geestig. In een volgend blog zal ik op zijn artikel ingaan.

Ik heb zijn artikel zelf vertaald. Hier en daar wat vrij voor de leesbaarheid. Waar ”huwelijk” staat kun je ook lezen ”vaste relatie”. De tussenkopjes zijn ook door mij ingevoegd. Wie de originele, Engelse tekst wil lezen, kan hier terecht: Why you will marry the wrong person, Alain de Botton.

Waarom we de verkeerde partner kiezen

Het is één van de dingen waar we het meest bang voor zijn en die we met grote inspanningen trachten te vermijden. En toch overkomt het ons: we trouwen (of: gaan een vaste relatie aan met – MdV) de verkeerde!

Gedeeltelijk komt dat doordat er een scala aan problemen opduikt, zodra we proberen echt dichtbij anderen te komen. Eigenlijk is namelijk niemand ”normaal”. Dat lijkt alleen zo voor mensen die ons niet zo goed kennen. In een wijzere, over meer zelfkennis beschikkende samenleving dan de onze, zou de standaardvraag bij een eerste afspraakje ongetwijfeld zijn: “En op welke manier ben jíj gek?’’
Onze manier van gek-zijn is misschien dat we een verborgen neiging hebben om woest te worden wanneer iemand het niet met ons eens is. Of misschien kunnen we ons alleen ontspannen als we aan het werk zijn. Misschien zijn we op onze hoede voor intimiteit na de seks of slaan we dicht als iemand ons vernedert. Niemand is volmaakt.

Gebrek aan zelfbewustzijn

Het probleem is dat we ons vóór ons huwelijk zelden bezig houden met onze complexen. En als tijdelijke relaties onze gebreken dreigen te onthullen, geven we de schuld aan de betreffende partner en verbreken de relatie.

En wat onze vrienden betreft: die hebben te weinig belang bij het moeilijke werk om ons tot inzicht te brengen. Eén van de voordelen van het single zijn is dan ook dat we onszelf kunnen blijven beschouwen als iemand met wie het makkelijk samenleven is.

Onze partners beschikken over net zo weinig zelfbewustzijn als wijzelf. Natuurlijk, we doen ons best om hen te begrijpen. We bezoeken hun families. We kijken naar hun foto’s, we ontmoeten hun schoolvrienden. Dit draagt er allemaal aan bij dat we denken dat we ons huiswerk hebben gedaan. Niets is minder waar. Het huwelijk blijkt uiteindelijk een grandioze, hoopvolle, oneindige gok, aangegaan door twee mensen die nog niet weten wie ze zelf zijn of hoe hun partner zal blijken te zijn. Ze verbinden zichzelf daarmee aan een toekomst, die ze niet kunnen bevatten en die ze onvoldoende hebben onderzocht.

Het verstandshuwelijk

In het grootste deel van de beschreven geschiedenis zijn mensen met elkaar getrouwd om allerlei logische redenen: omdat haar stuk land grensde aan dat van jou; of omdat zijn familie een bloeiend bedrijf had; omdat haar vader bestuurder was van de stad; omdat er een kasteel was dat binnen de familie moest blijven of omdat beide ouderparen dezelfde interpretatie van een heilige tekst onderschreven. En in deze verstandshuwelijken groeiden eenzaamheid, ontrouw, en misbruik. De harten gingen op slot en dat klonk door in geschreeuw vanuit de kinderkamers.

Het verstandshuwelijk was achteraf gezien helemaal niet zo redelijk: het was vaak doelmatig, bekrompen, poenerig en uitbuitend. Daarom heeft datgene wat het uiteindelijk vervangen heeft – het gevoelshuwelijk – zichzelf tot nog toe nog nauwelijks hoeven te verantwoorden.

Het gevoelshuwelijk

Wat er toe doet in het gevoelshuwelijk is dat twee mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen door een overrompelend instinct en in hun hart zeker weten dat ze de ware gevonden hebben. Hoe onverstandiger een huwelijk lijkt – misschien kennen ze elkaar pas 6 maanden, misschien heeft éen van hen geen werk of hebben beiden nauwelijks hun tienerjaren achter de rug – hoe veiliger het kan voelen. Roekeloosheid is nu de reactie op alle fouten van het verstand, dat voorheen de katalysator van alle ellende bleek. Deze overwaardering van het ”gevoel” is de traumatische reactie op de eeuwenlange, onredelijke logica van het verstandshuwelijk.

Keuze vanuit herkenning

We denken dat we in het huwelijk geluk zoeken, maar zo eenvoudig ligt het niet. Wat we eigenlijk zoeken is herkenning (vertrouwdheid) – en die herkenning zou wel eens alle plannen die we voor ons geluk hadden bedacht, aardig in de war kunnen sturen. We zijn in onze volwassen relaties op zoek naar díe gevoelens, die we zo goed kenden vanuit onze kindertijd. De liefde die de meesten van ons in de vroege jeugd geproefd hebben, was echter vaak vermengd met andere, meer destructieve dynamieken. We wilden misschien zo graag een vader of moeder helpen, die de controle verloor; misschien bleven we verstoken van de warmte van een van onze ouders of waren bang voor diens boosheid; of wellicht voelden we ons wellicht niet veilig genoeg om onze eigen wensen kenbaar te durven maken.

Wat is het dan logisch dat we als volwassene bepaalde huwelijkskandidaten afwijzen, niet omdat ze fout zijn maar omdat ze te goed zijn – te evenwichtig, rijp, begrijpend en betrouwbaar – iets wat ons zo vreemd overkomt. We trouwen met de verkeerde mensen omdat we ‘geliefd worden’ niet associëren met ‘ons gelukkig voelen’.

Keuze vanuit eenzaamheid

We maken ook fouten in onze keuze voor een partner omdat we ons zo eenzaam voelen. Niemand is in de juiste positie om een partner te kiezen als het alleenblijven ondraaglijk voelt. We zouden eerst compleet vrede moeten hebben met het vooruitzicht van jarenlange eenzaamheid om de juiste partner te kunnen kiezen. Omdat we anders het risico lopen meer te houden van het niet-langer-alleen-zijn dan van de partner, die ons voor dat lot behoedt.

Keuze om de fijne gevoelens vast te houden.

Tenslotte trouwen we omdat we een fijn gevoel zo graag vast willen houden. We gaan er van uit dat het huwelijk de vreugde zal bottelen (= in een fles opslaan, MdV) die we voelden toen de gedachte aan een huwelijksaanzoek voor het eerst in ons opkwam. Misschien waren we in Venetië, op een lagune, in een motorbootje, met de avondzon, die schitteringen over de zee uitstrooide. Misschien spraken we over diepten van onze ziel, die niemand eerder zo goed had aangevoeld, met het vooruitzicht op een diner in een palazzo later op de avond.

We trouwden om die gevoelens te laten voortduren, maar zagen niet dat er geen automatische verbinding is tussen deze gevoelens en het instituut huwelijk. Integendeel, het huwelijk heeft de neiging ons naar een heel ander, meer pragmatisch plan te sturen. Een plan, dat zich misschien ontvouwt in een vinexwoning, met een lange reistijd en gekmakende kinderen, die de passie doden, waar ze ooit uit voortkwamen. Het enige punt van overeenkomst is nog de partner. Die misschien juist het slechtste ingrediënt blijkt om te bottelen.

De volmaakte partner bestaat niet.

Het goede nieuws is echter dat het er niet toe doet of we de verkeerde partner hebben getrouwd. We moeten dan ook niet hem of háár achter ons laten, maar het romantische idee dat de laatste 250 jaar in het westerse begrip van het huwelijk is geslopen. Het idee dat er een volmaakt wezen bestaat, dat aan al onze behoeften tegemoet kan komen en elk verlangen bevredigt.

We moeten dat romantische idee inruilen voor een tragisch (en op sommige punten komisch) bewustzijn dat ieder mens ons ooit zal frustreren, kwaad maken, vervelen, gek maken en teleurstellen. En dat wij – zonder enige kwade bedoeling – hetzelfde doen bij hen. Dat er nooit een eind zal komen aan ons gevoel van leegheid en incompleetheid. Maar niets van dit alles is reden om te scheiden. De keuze met wie we onszelf willen verbinden heeft alleen maar te maken met de vraag voor welk soort lijden we het meest bereid zijn onszelf op te offeren.

Deze filosofie van het pessimisme biedt een oplossing voor veel stress en ergernis rondom het huwelijk. Het mag vreemd klinken, maar pessimisme verlicht de enorme druk die onze romantische samenleving op het huwelijk legt. Het falen van een specifieke partner om ons te bevrijden van ons verdriet en onze melancholie blijkt hiermee niet een argument tégen die partner. Het is geen teken dat een verbintenis zal falen of drastisch verbeterd moet worden.

Onderhandelen over het verschil

De persoon die het best bij ons past is niet degene die elke smaak met ons deelt, want die persoon bestaat niet. Het is degene die in staat is om intelligent over de verschillen in smaak te onderhandelen, die goed is in meningsverschillen. Het is niet het idee van een perfecte complementariteit (elkaar aanvullen), maar de capaciteit om ruimhartig verschillen te kunnen dragen. Dát is het criterium voor de ‘’niet totaal verkeerde partner’’. Compatibiliteit (bij elkaar passen) is het resultaat van liefde, niet de voorwaarde vooraf!

Romantiek heeft ons een slechte dienst bewezen. Het romantische idee van het huwelijk is verantwoordelijk voor veel van wat we nu ongewoon en verkeerd vinden. En daardoor eindigen we alleen, ervan overtuigd dat onze verbintenis, met zijn onvolkomenheden, niet ‘’normaal’’ is. We zullen moeten wennen aan deze ‘’tekortkomingen’’. We zullen er voortdurend naar moeten om in allerlei opzichten meer vergevingsgezind, humoristisch en vriendelijk ten opzichte van onszelf en van onze partner te zijn.

Alain de Botton (@alainthebotton) is filosoof en de auteur van de novelle The Course of Love

______________________________________________________

Overleggen

Door Marike de Valk

Op juli 10, 2011

In De kunst van een relatie, Gezinnen

Partner 1 (meestal een man): ”Schat, ik ga sporten!’’
Partner 2 (meestal een vrouw): ”Nu?!!! Had je dat niet even kunnen overleggen?”
Partner 1, een paar dagen later: ”Schat, ik wou even gaan sporten. Mag dat?’’
Partner 2:“Zeg, ik ben je moeder niet’’!
Partner 1:”Pff, het is ook nooit goed…”

In relatietherapie horen we vaak dat de klacht van vrouwen:”Overleggen? Dat doet mijn man nooit. Hij stelt me voor een voldongen feit en wordt dan kwaad als ik er niet enthousiast over ben. Ik ben ook liever geen zeurpiet, maar ik heb er gewoon de pest aan als hij geen rekening met me houdt.”

Autonomie

Veel mannen houden niet van overleg. Dat is natuurlijk een stereotypering. Maar, zoals ik vaker zeg: stereotypen ontstaan niet voor niets! Ze ontstaan vanuit een bepaalde, regelmatig terugkerende ervaring. In dit geval dat veel mannen thuis – op hun werk is het vaak anders! – niet van overleg houden. Een stereotypering is echter niet de enige waarheid. Er zijn ook vrouwen die zich hier aan schuldig maken. Maar lees hieronder dus het woord man of vrouw, al naar gelang jouw situatie.

Mensen die moeite hebben met overleggen, hebben daar hun reden voor. Ze vinden het meestal een aantasting van hun autonomie. Ze willen zelf kunnen bepalen wat ze doen. (Het woord autonomie komt van het Grieks en betekent letterlijk: je eigen wetten maken).
Daarom ervaren ze overleg vaak als een vorm van verantwoording afleggen of toestemming vragen aan hun partner. En dat voelt afhankelijk: alsof je als een jongetje toestemming moet vragen aan je moeder.
Bovendien merken ze regelmatig dat overleggen alleen maar betekent dat ze hun eigen plannen niet kunnen doorvoeren. Dat de partner daar dan invloed op uit wil oefenen. Door niet te overleggen voorkomen ze die invloed.

Relatie

Natuurlijk gaat het er in een relatie niet om dat je voor allerlei zaken ”toestemming” moet vragen aan je partner. Ze is inderdaad je moeder niet.

Het doel van overleggen is: op elkaar afstemmen of de mening van een ander willen horen. Kijken of die iets ziet, wat jij over het hoofd gezien hebt. Onderzoeken of jouw plannen misschien roet in het eten van je partner gooien. En als dat zo is: samen onderzoeken welke oplossing voor beiden het handigst is.

Dus inderdaad: overleggen betekent de ander invloed geven op je voornemens. Dat is dan ook één van de belangrijkste kenmerken voor een goede relatie: de bereidheid om je door de ander te laten beïnvloeden. Zonder dat je het recht om daarna je eigen keuze te maken, daarmee uit handen geeft. Maar wel als twee gelijkwaardige partners, die zich met elkaar verbonden hebben. Die beseffen dat ze iets aan elkaar kunnen hebben. Die van elkaar kunnen leren. En die rekening met elkaar willen houden.

Synergie

Er is op zich niets mis met autonomie. Ook niet in een relatie. Sterker nog: voor een goede relatie heb je twee autonome partners nodig. Twee mensen, die stevig op hun eigen benen staan en weten wat ze willen. Én die zich met elkaar willen verbinden. Als die twee autonome partners naar elkaars ideeën willen luisteren en elkaar respecteren, dan kan er synergie ontstaan. Synergie betekent: het samenstromen en elkaar versterken van verschillende energieën. Dan kan 1 plus 1 opeens 3 worden: je komt samen opeens tot ideeën, die je voorheen nog niet had!
Als je steeds opnieuw de synergie zoekt, wordt het overleggen een leuke en inspirerende bezigheid.

Dat betekent ook dat het dus belangrijk is om verschillend te zijn en te blijven. Als je samen één pot nat wordt, dooft de gezamenlijke energie juist vaak uit. Dus overleg met als doel het maar overal met elkaar in eens te worden, werkt averechts.
Lees hierover mijn post over een sprookjeshuwelijk.

Koppigheid

Het tegenovergestelde van synergie is dat je elkaars mening níet respecteert. Dat je boos wordt om de ideeën van je partner, omdat die jou verstoren. Je staat niet meer open voor andere ideeën. Je hebt het al helemaal uitgedacht, het ei is uitgebroed. Je hele systeem is al voorbereid op de uitvoering van jouw plan op jouw manier. En dan komt je partner opeens met een alternatief. Je kunt het niet opbrengen om daar naar te luisteren!
Of je partner ziet net een nadelige consequentie die jij over het hoofd had gezien! Dat is moeilijk om toe te geven. Je zit eigenlijk al vast in je eigen denkpatroon.

Teveel autonomie kan leiden tot koppigheid. En koppigheid leidt in een relatie vaak tot ruzie.

Voorbeeldzinnen

Het valt ons vaak op, dat veel mannen in hun werk uitstekende strategen en geweldige onderhandelaars kunnen zijn. En dat ze die vaardigheden thuis niet inzetten. Thuis ontstaat er opeens een andere dynamiek en denken veel mannen dat ze bij overleg per definitie de mindere zullen zijn. Dat hun vrouw het met haar scherpe tong van hen zal winnen.
Ze beseffen vaak niet dat ze echt niet hun hoofd hoeven te buigen. Ze kennen soms gewoon de zinnen niet, die nodig zijn om op een gelijkwaardige manier het overleg te voeren.

De man uit het voorbeeld bovenaan deze post, had de volgende zinnen kunnen gebruiken:
’’Schat, ik heb zin om straks te gaan sporten. Komt dat uit wat jou betreft?’’
Of: ” Ik ben even aan het kijken wanneer ik het beste zou kunnen gaan sporten. Hoe ziet jouw planning voor de komende week eruit?”

Het gaat er dus om dat je benoemt wat je van plan bent of graag zou willen en dan vraagt wat je partner daarvan vindt.

Erkenning

Door te overleggen met je partner, laat je zien dat ze voor jou belangrijk is. Dat je bereid bent om rekening te houden met haar. Dat je je niet meer gedraagt als vrijgezel, maar dat je beseft dat je 24/7 deel uitmaakt van een relatie- of gezinssysteem.

Vrouwen worden vaak erg boos, als je hen niet betrekt in je beslissing. Soms lijkt het dan te gaan over de inhoud van je keuze. Maar heel vaak zal het daar eígenlijk niet over gaan. De meeste vrouwen vinden het prima als hun man gaat sporten of een keer met vrienden weg wil. Als ze maar bij de planning betrokken zijn.
En voor mannen geldt hetzelfde, zij het misschien dat ze bij minder of àndere zaken betrokken willen worden.

Kortom, als je overlegt, voelt je partner (zowel man als vrouw) zich gezien. En dat scheelt een slok op een borrel!

Wekelijks overleg

Veel stellen geven wij het advies om wekelijks met elkaar een overleg in te plannen om de agenda door te nemen. Liefst op een vast moment. Bijvoorbeeld op de zondagavond. Tijdens dat overleg bekijk je wat erop het programma staat, wat ieder wil, wat je van elkaar verwacht en waar je steun van de ander bij nodig hebt. Je kunt dan allerlei taken verdelen en wellicht ook even in het voren kijken: Wie koopt het cadeautje voor die en die? Wie belt de oppas? Wat doen we op die drukke dag met het eten?

Zo’n wekelijks overleg geeft jullie beiden het gevoel dat je er sámenwerkt. Dat je een team bent. In feite run je dan ook samen een bedrijf: jullie gezin/huishouden. En daar hoort goed overleg bij. Lees hier ook over in mijn blogpost: Run je relatie als een bedrijf.

______________________________________________________
Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar visie en werkwijze uit.
In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742.
Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer.

Sores van een samengesteld gezin

Door Marike de Valk

Op juni 24, 2011

In Gezinnen

Het is niet eenvoudig om een samengesteld gezin te laten slagen. Tweederde van de stiefgezinnen redt het niet en valt binnen enkele jaren weer uit elkaar.

Een van de grote factoren is dat mensen van eigen kinderen altijd meer kunnen hebben dan van de kinderen van de partner. Zoals in onderstaande casus.

Verwen-papa

Ze durfde het zichzelf nauwelijks toe te geven, maar stiekem vroeg ze zichzelf wel eens af of ze niet van de regen in de drup terecht was gekomen. Hoeveel ze ook van haar nieuwe man hield, ze was zo ontzettend moe van alle problemen de hele tijd.

De ruzies tussen hem en haar kinderen, de problemen met zijn ex, de ruzies ook met hem over hoe hij met zijn kinderen omging. Hij was gewoon een verwen-papa geworden! Als zijn kinderen er waren moesten er altijd speciale dingen gebeuren. Haar eigen kinderen werden jaloers: zijn kinderen mochten veel meer, kregen veel meer.

En dan zijn ex…. ze had het echt helemaal gehad met zijn ex en alle haar grillen. En last but not least: zijn kritiek op haar opvoeding, die haar zo onzeker maakte…

Samengesteld gezin

Het verhaal van een samengesteld gezin gaat zelden over rozen. Er zijn dan ook heel wat hobbels te nemen, die veel inzet van beide partners én van de kinderen vragen. De partners hebben dat vaak wel over voor hun nieuwe liefde, zeker in het begin. De kinderen hebben er echter niet om gevraagd, zíj zijn ook niet verliefd. Vaak zitten ze nog midden in de verwerking van de scheiding. Een nieuwe partner boort hun stiekeme hoop dat het toch nog goed komt, definitief de grond in. Geen wonder dat ze niet altijd even coöperatief zijn.

Het opbouwen van een nieuw samengesteld gezin vraagt veel vaardigheden van de nieuwe partners. Ondersteuning in de vorm van gezinstherapie kan daarbij zeer helpend zijn.

Ook helpt het om je van tevoren goed te informeren. Bijvoorbeeld met behulp van het boek ”Samen gesteld, de dynamiek van een stiefgezin” van Ietje Heybroek en Baukje Overgaauw.

______________________________________________________
Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit.
In haar blog (http://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742.
Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer.

Ruzie oplossen zonder praten

Door Marike de Valk

Op juni 4, 2011

In De kunst van een relatie

Veel stellen hebben moeite met ruzies oplossen. Als ze erover gaan praten escaleert het vaak. Dat komt doordat het rustig praten over kritiek niet eenvoudig is. Blijf maar eens rustig als je je aangevallen of gekwetst voelt. Als je iets van jezelf onder ogen moet zien. Of als je partner een mening verkondigt waar je het helemaal niet mee eens bent.

Mannen houden daar nog minder van dan vrouwen. Hoe vaak hoor ik niet in de therapie dat mannen klagen over de eeuwige kritiek van hun vrouw?

Uiteraard ga ik hierbij uit van stereotypen, maar zeg nou zelf: die ontstaan toch niet voor niets? En we weten natuurlijk heel goed dat het soms precies omgekeerd is: dat soms juist mannen veel kritiek geven en vrouwen daar niet tegen kunnen.

Vormen voor mannen

We zijn als relatietherapeuten dan ook altijd op zoek naar vormen die voor mannen toegankelijker zijn en niet meteen weerstand oproepen. Zo werken we veel met fysieke oefeningen en experimenten, die vaak veel plezier opleveren..

Van de week kwam ik weer een nieuwe vorm tegen, ontwikkeld door Alfred Lange, waarvan ik benieuwd ben hoe die werkt. Ik vond hem in het boekje:”Nu begrijp ik je” van Huub Buijssen onder het hoofdstukje “Schat, ik wil liever niet praten”.

De titel deed me onmiddellijk denken aan het geweldige cabaretprogramma van Veldhuis en Kemper van vorig jaar (“We moeten praten”) en hun gelijknamige lied. Waarbij vooral onderstaande vetgedrukte regel van het refrein voor vrouwen exact het tegenovergesteld is van wat we zouden verwachten:

Het is net of je vergeten bent hoe mooi het stil kan zijn
Dus als je praten wil, resultaten wil, als je me haten wil of verlaten wil
Heb je hele grote zorgen
Bewaar ze dan voor morgen
Ik wil slapen, ik wil niets
Ik wil het stil

Niet praten

Hoezo, níet over dingen praten die je dwars zitten! Dan kun je toch juist niet slapen? en hoe kun jij slapen als je weet dat mij iets dwars zit? Dat moet wel betekenen dat je weinig om mij geeft….

Helaas, dames, voor mannen werkt het meestal echt anders. Dat komt omdat mannen de kunst verstaan om dingen gewoon weg te stoppen en te doen alsof ze er niet zijn. Soms heel handig en echt niet per definitie verwerpelijk. Als je dat bijvoorbeeld een goede nachtrust oplevert, dan is daar veel voor te zeggen. Uitgerust een ruzie uitpraten gaat immers veel beter, dan wanneer je doodmoe bent.

Alfred Lange gaat echter in zijn methode nog verder: hij stelt voor om er helemaal niet over te praten. Zeker als stellen veel ruzie hebben en daar vanaf willen.

Ruzie oplossen zonder praten

De methode bestaat uit een aantal stappen.

Om te beginnen spreken beide partners overdag hun ergernissen niet naar elkaar uit, maar schrijven deze kort op. Aan het eind van de dag kijkt ieder zijn/haar lijstje door en streept weg wat bij nader inzien toch wel meeviel. Tijd helpt namelijk: na een paar uur ziet het probleem er soms al heel anders uit. Het loont dus om niet metéén je gal te spuien.

Vervolgens bekijkt ieder wat er nog echt overblijft aan irritatie. Daarover schrijven ze elkaar een ”beleefde” brief. Dat wil zeggen: niet schelden, maar vertellen wat je dwars zit volgens de regels van de feedback. Dus:

aangeven welk concreet gedrag van je partner je stoorde
vertellen welke gevoelens dat gedrag bij je oproept
uitleggen welke gedachten je erbij hebt
eindigen met een concrete wens, die aansluit bij de irritatie. Deze moet gaan over een echte behoefte, dus mag niet stiekem een sneer of rotopmerking zijn. Dus geen zinnen als: “Ik zou wensen dat je nu eindelijk eens….” Maar bijvoorbeeld:”Je hoeft het niet met me eens te zijn, maar ik zou graag willen dat je me begrijpt.” Of: ”Ik zou willen dat we voortaan om beurten de vaatwasser uitruimen.”

Alfred Lange zegt er niet bij hoe lang zo’n brief maximaal mag zijn. Ik zou zeggen: anderhalf kantje. Als je je moet beperken, dwing je jezelf immers om tot de kern te komen.

Tenslotte geven ze die brief aan elkaar Ze lezen die brief, nemen hem serieus, maar gaan er níet over praten. In plaats daarvan laten ze de komende dagen uit hun gedrag merken of ze iets met de feedback hebben kunnen doen. Dus in het geval van de vaatwasser kan de partner dan zeggen:”Ik zal vanavond de vaatwasser inruimen.” De ander reageert dan rustig met: ”Oké, dat is goed.” Punt! Niets toevoegen. Zelfs niet zeggen: ”Fijn, je bent het dus met me eens!” Gewoon verder je mond houden.

Zand erover

Persoonlijk denk ik dat deze manier erg aan kan sluiten bij wat mannen graag willen: geen eindeloze kritiek, maar zeggen waar het op staat. Geen pijnlijke schuldbekentenissen, niet een partner die het je nog eens even in wil wrijven…

In plaats daarvan rustig een brief lezen, erover nadenken, eventueel je gedrag veranderen en zand erover. En als je jezelf ergert, is een brief schrijven misschien ook wel prettiger dan een confrontatie aangaan.

Het resultaat telt

Vrouwen zullen er wat meer moeite mee hebben. Voor vrouwen is over iets praten immers altijd al een stuk verwerking.

Maar ook voor ons telt uiteindelijk het resultaat. Als je merkt dat je partner je begrepen heeft en bereid is iets aan zijn gedrag te veranderen, is het prima. En een brief schrijven is niet verkeerd: veel vrouwen schrijven al van alles op als hen dingen dwars zitten.

Alleen die beperking van anderhalf A4-tje, dat zal wat lastiger zijn. :)

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site kun je lezen over haar visie op relaties, op relatietherapie en werkwijze. In haar blog (http://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog.