Vaak krijgen we stellen waarbij één van de partners zegt:” Mijn gevoel is weg. Ik hou niet meer van je. Ik zou willen dat het anders was, maar het is gewoon op.”
Kan dat? Kan de liefde tussen twee mensen overgaan?
Vanuit mijn ervaring als relatietherapeut geloof ik niet dat liefde ”op” kan raken. Wel kan een mens zo diep gekwetst raken of zichzelf zo kwijt raken in zijn/haar relatie, of zo uitgeput zijn, dat z/hij zich afsluit uit zelfbescherming.
Op slot
Je kunt zo op slot zitten dat je partner je echt niet meer kan schelen. Dat kan zo lang duren dat je al lang niet meer weet wanneer je ooit op slot bent gegaan en ervan overtuigd bent dat je nooit meer van je partner zult houden.
Vreemdgaan van je partner kan zo’n effect hebben, maar ook allerlei kleinere situaties waarin je je vernederd, gekwetst, verraden, in de steek gelaten of buitengesloten voelt. Het kan gebeuren door een eenmalige gebeurtenis of er langzamerhand insluipen.
Excuses van de partner, hoe echt gemeend ook, zijn meestal niet afdoende. Wat nodig is, is een diepgaand zelfonderzoek van beide partners naar onderliggende oorzaken van dit gedrag. Het is nodig dat elk zijn ”’schaduwkanten”, zijn minder leuke eigenschappen, onder ogen ziet en aan zichzelf en aan de partner toegeeft.
Als je dat doet, kun je tal van zaken ontdekken. Bv dat je gedrag niet per ongeluk was, maar dat je onbewust geen zin had om rekening met je partner te houden, dat je hem/haar gewoon even ge- ”deleted” hebt.
Vermijden
Je kunt ontdekken dat je de confrontatie niet echt bent aangegaan, omdat je bang was voor je eigen boosheid en er in ieder geval voor wou zorgen dat jou niets te verwijten viel. Je vond het onbewust belangrijker om het lieve meisje of de correcte partner te blijven.
Of je kunt ontdekken dat je eigenlijk ontzettend boos was, maar dat je dat kinderachtig vond van jezelf en daarom je boosheid had onderdrukt. En dat vervolgens die boosheid stiekem in allerlei kleine pesterijtjes of scherpe opmerkingen naar buiten kwam.
Zo zijn er tal van onderliggende beweegredenen te ontdekken, die vaak niet eenvoudig zijn om aan jezelf toe te geven en dus al helemaal niet aan je partner. Je eergevoel is vaak in het geding, en ook schaamte over jezelf. En bovendien: waarom zou jij als eerste je hoofd buigen? Je partner is immers ook geen lieverdje…
Toch zien we vaak dat juist deze ontdekkingen en de bereidheid daartoe de deuren weer openen en partners helpen om elkaar weer te gaan bereiken. En dan blijkt het gevoel uiteindelijk vaak weer terug te komen. Zij het na lange tijd, aarzelend en stapje voor stapje.
Te close
Ook kan het zijn dat je samen té close bent geweest en dat je het daardoor benauwd hebt gekregen. Het lijkt wel alsof jullie een Siamese tweeling zijn geworden. Je hebt het gevoel dat je jezelf niet meer kunt zijn in je relatie. In feite zijn jullie dan te lang blijven steken in één fase van de contactcirkel, die wij confluentie (= samenvloeien) noemen. Die fase is in het begin heel prettig, maar kan op den duur zorgen voor benauwdheid en sleur. Maar het kan ook zorgen voor een continue aanpassing van de één aan de ander, om dat samen maar in stand te houden. Dan is er heel hard ”differentiatie” nodig. Je kunt op mijn andere site onder visie op relatietherapie meer lezen over deze contactcirkel. En in mijn blog over een boze ex kun je meer lezen over differentiatie.
Mijn gevoel is weg
Misschien loop je al lang rond met het minder wordende gevoel en ben je er in je eentje mee aan het knokken. Ik kan je alleen maar adviseren: doe dat niet! Loop er niet in je eentje mee rond, maar vertel het aan je partner, zo gauw je het merkt. Dan kunnen jullie tenminste sámen dat proces doormaken en groeien in de relatie. Want dat is dan wat er wellicht nodig is: samen doorgroeien naar de volgende fase in jullie relatie.
Overigens kunnen er natuurlijk ook nog andere oorzaken een rol spelen in het besef: Mijn gevoel is weg. Maar ook dan zou ik zeggen: vertel het en ga samen op onderzoek uit. En doe dat bijtijds voordat je jezelf zó hebt afgesloten dat er geen weg terug meer is. Lees daarover mijn blog over: Kan mijn gevoel terugkomen?
______________________________________________________
Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit.
In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742.
Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer.
L. Thoonen
Is toelaten van gevoel ook niet een bewuste keuze?
marike
Lang niet altijd…
Het is niet zo dat elk gevoel zichzelf keurig aandient en wacht op het besluit of het wel of niet toegelaten wordt. We registreren gevoelens meestal doordat ze er al zijn.
Mensen kunnen er wel goed in worden om gevoelens heel snel te onderdrukken. Soms zo snel dat ze nauwelijks tot het bewustzijn doordringen.
En als we ontdekken dat we onbewust gevoelens onderdrukt hebben, kunnen we wel pogingen doen om te stoppen met onderdrukken. Dan kies je er dus voor, zoals je zegt, om ze toe te laten.
c
Ik ben het hier niet mee eens, eerlijk gezegd. Gevoelens kunnen wel degelijk verdwijnen. In het begin bezie je je partner alleen maar door een roze bril en is alleen zijn aanwezigheid en hetgeen waar je op viel voldoende. Na een tijdje ga je weer rationeler kijken en kom je zaken tegen die je minder bevallen. Uiteraard is dat een rationele benadering, maar je gevoel kan daar wel degelijk in meegaan. Zoals je verliefd wordt op iemand, daarin groeit, kun je ook uit je liefde vallen voor iemand. En daarin groeien. Niet per definitie om iets wat je is ‘aangedaan’, groot of klein, maar omdat je nadat de roze bril af is toch hebt gemerkt dat de verschillen die je niet wilde zien toch te groot zijn en je niet erg aantrekken.
B
Ik loop al meer dan een jaar met; mijn gevoel is weg, maar is scheiden is geen oplossing, dat is vluchten… We hebben een kindje van 2 en zijn bijna 7 jaar samen.
Mijn verstand ziet een partner die niet fysiek knap is en waarbij ik enige terughoudendheid ervaar om me verder mee voort te planten. Mijn gevoel voelt wel iets; medelijden met hem, maar ook gevoel voor zijn lieve karakter. Ik kan me niet aan overgeven aan mijn positieve gevoelens. Ik sta bij hem niet op de eerste plaats, beslissingen worden genomen met zijn ouders. Verbaal noemt hij positieve gevoelens maar hij uit negatieve gevoelens (wellicht in reactie op mijn gevoel). kan ik dan niet beter een relatie beginnen met een fysiek aantrekkelijk persoon met een karakter dat mij aanspreekt…
Mijn zelfvertrouwen is steeds verder ontwikkeld. Ik heb een sociaal leven, superleuke baan en sportief vermaak in de regio. Ik ben 25 en zie er leuk uit. Wordt het tijd om te beginnen met mijn leven? of wordt het tijd om te stoppen en me dienstbaar op te stellen zoals hij dat wenst? Ik vind de laatste optie niet meer van deze tijd, maar het is voor mijn kind nog niet zo gek. Heb ik mijn keuze gemaakt toen ik voor het kind koos? Moet ik dankbaar zijn voor wat ik wel heb? En liefde zien als iets dat altijd nog terug kan komen?
marike
Je geeft zelf al aan waar voor jou problemen liggen:”Ik kan me niet aan overgeven aan mijn positieve gevoelens. Ik sta bij hem niet op de eerste plaats, beslissingen worden genomen met zijn ouders. Verbaal noemt hij positieve gevoelens maar hij uit negatieve gevoelens (wellicht in reactie op mijn gevoel).”
Ik zou je adviseren hier met hem over te praten en eventueel hulp bij te zoeken, voordat je de ingrijpende stap zet om uit elkaar te gaan. Elke relatie krijgt regelmatig te maken met moeilijke fasen, waarin je elkaar niet meer leuk vindt. Het is de kunst om daar wat aan te doen.
Anneke
Ik zit lelijk in de knoop van de “ene op de andere” dag en ik word er doodongelukkig van. Ik zal het eventjes schetsen.
Tien maanden geleden heb ik iemand leren kennen via het internet. We hebben het op ons gemakske gedaan en de eerste date was super tof. De maanden nadien zijn we steeds dichter naar elkaar toegegroeid en is er een fantastische relatie ontstaan.(ben 28 en dit was eigenlijk mijn eerste “echte” relatie) We vulden elkaar goed aan, elk weekend was fantastisch leuk, de schoonfamilie’s en vrienden klikten,… Alles eigenlijk top! Dan op het einde van het schooljaar was het ontzettend druk en was er véél stress.(ben juf) Ik ben een nadenkertje dus ik ben over alles beginnen nadenken: doe ik mijn job nog wel graag, ben ik een goede vriendin voor mijn vriendinnen, zie ik mijn partner nog wel graag… En die laatste vraag is spijtig genoeg blijven hangen. Ik werd er gek van! Ik ben met hem op reis vertrokken en alle twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon. We hebben echt een zalige vakantie gehad met ontzettend véél liefde.( Na de reis gingen we beslissen of we gingen samenwonen) Ik was héél blij dat die onnozele vraag eindelijk uit mijn hoofd was. We kwamen thuis en het ging ook nog héél goed. Maar na 2 weken kwam die vraag weer plotseling in mijn hoofd en begon ik opnieuw serieus na te denken ( iedereen moest gaan werken en ik zat alleen thuis) . Plots had ik ook geen gevoelens meer… Alles was verdwenen. Hij natuurlijk doodongelukkig omdat hij het niet zag aankomen( en dat vind ik verschrikkelijk), maar om eerlijk te zijn snap ik er zelf niets van… Het kan toch niet dat ik het ene moment super gelukkig ben en het andere moment ineens zonder gevoelens… Ik word er knettergek van en vooral doodongelukkig. Is het omdat er misschien een onbewuste druk is waardoor ik een schrik heb opgepakt? (het gaan samenwonen?) Of is hij gewoon niet de juiste en heb ik hem wel graag gezien maar niet graag genoeg? Ik heb er met hem over gepraat en de relatie momenteel stopgezet. Maar nu zit ik strop … ik weet het niet meer …
Junior
Al ruim 12.5 jaar samen, over een aantal dagen 2 jaar getrouwd en 3 kleine kinderen. Toch kreeg ik eind januari te horen dat ze niet meer verder wilde met onze relatie. Een jaar geleden gaf ze aan dat ze niet gelukkig was hoe het ging en dat ik te weinig voor haar er was. Ik heb alles wat ze van mij verlangede gedaan. Ik deed de dagelijkse huishoudelijke taken en heb geprobeerd haar losser te laten want ik ben heel onzeker.
Niet bang dat zij vreemd zal gaan maar wel om haar kwijt te raken aan een ander omdat ik heel goed weet wat mijn manco’s zijn. Verschrikkelijk veel leuke dingen samen gedaan en ze gaf aan dat ze blij was met mij en weer van me begon te houden. Ik ben voor die tijd ook heel egoïstisch geweest en heb ik haar af en toe aan haar lot over gelaten.
Mede door dat en financiële problemen wil ze niet meer… Ik weet heel goed wat ik fout heb gedaan en erken dat ook. Toch zegt ze niet meer door te willen omdat ze niet meer van mij houd. Ik denk dat ze de ellende niet meer overziet en dat we eigenlijk nog zat hebben om voor te vechten en samen nog voor kunnen gaan. Ik snap best dat zij graag weer haar geluk wil voelen en zien maar elke argument wat ze aanvoert om deze stap door te drukken kan ik weerleggen en beargumenteren waarom wij dat ook samen kunnen. Nu is alles weg.. Vanaf het moment ze aan mij kenbaar maakte dat het over was en er geen gevoelens meer waren ben ik nergens meer goed voor. De kinderen mogen er niet meer praten over papa en mama samen. Ik mag niet meer in huis zijn als zij er is. Alles draait alleen nog om haar. Ze zit ineens vol verwijten naar mij en ik besta zo goed als niet meer voor haar. Maar ze slaat op andere momenten wel een arm mij heen als ze ziet dat ik het moeilijk heb. Dan kan je toch niet zeggen dat je totaal geen gevoelens meer hebt? Op social media en dat soort dingen gebruikt ze nog wel mijn achternaam dus zo veel zal ze me niet haten want anders zou ze dat toch als eerste veranderen? Haar reacties zijn op veel momenten labiel te noemen en ik zou zo graag willen dat ze eens met een buitenstaander hier op een normale manier over zou praten. En haar de andere kant eens voor houden. Misschien is het inderdaad wel weg. Maar ze is in zoveel dingen zo tegenstrijdig. Ik heb voorgesteld samen in therapie te gaan maar ze zegt dat niet te willen. Mede gesteund door haar ouders die al vanaf dag 1 niet gelukkig met haar keuze voor mij zijn geweest gaat ze alleen maar verder van mij af staan. Al was het alleen maar voor de kinderen zou ik graag in therapie gaan om in ieder geval een situatie te creëren waarin we normaal om kunnen gaan ook al zou dat zonder elkaar zijn. Marike kunt u nog een advies uit brengen wat mij daar in kan steunen?
Laura
Ik zie dat dit al een oude blog is maar ik kwam hem tegen toen ik op google zocht naar antwoorden. Mijn vriend en ik zijn nu een maand uit elkaar maar ik kan gewoon niet geloven dat deze situatie klopt. We hebben wat gekregen toen we 16 jaar waren, tot nu. Ik ben 21 en hij 22. We hebben 5,5 jaar een relatie gehad. We zijn elkaars beste vrienden (nog steeds), voelen ons het beste als we samen zijn, versterken elkaar, begrijpen elkaar goed, hebben dezelfde normen en waarden, ideeën over het opvoeden van kinderen, ambities, noem maar op. We zagen elkaar samen oud worden. Daar waren we ook allebei zeker van want de liefde die wij voor elkaar voelden, was heel intens. Mensen om ons heen zagen ook hoeveel wij van elkaar hielden en zagen ons ook samen oud worden. Ik kan haast niet beschrijven wat wij voor elkaar voelden en hoe intens ons contact was/is.
Tot hij op een donderdagavond vroeg of ik bij hem wilde komen (we wonen beide nog bij onze ouders). Hij had iets in mijn telefoon gelezen waar hij zich niet goed bij voelde. Hij liep hier al twee weken mee. Wat blijkt, jongens bij mij op de muziekvereniging hadden met mijn telefoon geklooid en gedaan alsof ik was vreemdgegaan met één van hen. Dat was dus een groot misverstand en hij geloofde mij ook volledig. Ik dacht dat het probleem voorbij was en we weer gezellig konden doen maar hij voelde zich nog niet beter. Ik vroeg of hij de relatie wilden beëindigen. Nee, dat was niet het geval. We hebben de hele avond gepraat en aan het einde van de avond ben ik met al mijn spullen die ik daar had liggen naar huis gegaan, onze relatie was voorbij. Hij zou nog even goed gaan nadenken en alles op een rijtje zetten. Dinsdag hebben we weer afgesproken. Hij was niet van gedachten veranderd. De reden van de breuk: Hij houdt niet meer van mij.
Volgens mij kan je niet ineens stoppen met het houden van iemand. Al helemaal niet na een relatie van meer dan 5 jaar. Ik denk dat er iets is gebeurd, in zijn hoofd, waardoor hij denkt dat hij niet meer van mij houdt. Mogelijkheden die ik heb bedacht:
– Onze verkering is begonnen toen ik nog wat met een andere jongen had, ik moest dus eerst vertrouwen winnen. Want als ik dit met hem kon, kon ik dit ook bij iemand anders. Ik ben in de eerste maanden vreemdgegaan. Geen idee waarom, omdat ik dacht dat wij niet serieus zouden worden samen, omdat het leven nog één groot feest was, geen idee. Toen dit aan het licht kwam heb ik opnieuw vertrouwen moet winnen. Hij heeft toen uit ‘wraak’ met iemand anders gezoend. Heel kinderachtig allemaal maar we hebben elkaar vergeven en het achter ons gelaten. Hij heeft twee weken rond gelopen met het idee dat ik weer vreemd ben gegaan. Misschien is dat zo ver gegaan in zijn hoofd dat daarom de liefde minder is geworden? Want hij zei “als ik bij je ben houd ik van je maar als je niet bij me bent is de liefde weg”.
– hij heeft sinds vorig jaar een nieuwe baan waar hij rond de tijd dat het uit ging veel stress van had. Hij werkte gemiddeld 13 uur per dag, 5 dagen in de week. Misschien was er geen plek meer voor mij in zijn hoofd?
– Hij heeft zichzelf overtuigd dat hij niet meer van me houdt en onderdrukt de liefde nu
– de liefde is echt verdwenen.
Ik heb hem meerdere keren gevraagd of het misschien nog goed kan komen. Hij is bijna zeker van niet. Zoals het er nu voor staat niet maar hij kan niet in de toekomst kijken. Dus in mijn hoofd weet ik dat ik afscheid moet nemen van hem. Maar in mijn hart voelt het alsof het wel weer goed komt. Omdat ik weet hoeveel ik van hem houd en hij eerder ook zoveel van mij hield.
Ik heb antwoorden nodig. Ik wil dat het weer goed komt tussen ons. Laten rusten en proberen verder te gaan met mijn leven kan ik niet. Omdat ik nog steeds overtuigd ben dat wij samen oud horen te worden. Het voelt alsof hij een fout heeft gemaakt. Als ik naar zijn gevoelend vraag kan hij me geen antwoord geven. Het enige wat hij weet is dat zijn liefde voor mij over is.
Ik hoop op een antwoord, want ik ben radeloos. Zijn wij nog te redden? Moet ik hem laten gaan? Moet ik het even laten rusten? Of moet ik er voor vechten? Want dat is wat ik eigenlijk wil. Ik wil niet zo makkelijk opgeven zoals hij dat doet. Maar heeft het nog wel zin?
kirsten
Ik zit in een relatie van bijna 6jaar. Mijn vriend heeft vorige week gezegd dat hij niet meer weet of hij wel verder wil… Het kwam zeer hard aan. We deden alles samen. We ware zo close. De laatste weken was het wel minder en had ik wel het gevoel dat er iets aan de hand was meer zo dramatische had ik niet verwacht. Ik ga er kapot aan… Ik eet , slaap, niet meer en weent hele dag door. Hij vraagt op ruimte en tijd … Maar dan groeien we toch nog meer uit elkaar??? Ik wil er zo voor vechten en zijn vlammetje terug aansteken voor mij. We waren allebei zeer jong als we samen begonnen. Allebei eerste echte liefde.
Nu is mijn vriend nieuwsgierig hoe het zou zijn om met een ander meisje naar bed te gaan , om vrijgezel te zijn. Hij is nieuwsgierig . Maar daarom zo een lange relatie opgeven?
Ik ben er gewoon kapot van en ik weet niet meer wat ik moet doen om voor hem te vechten.
marike
Beste Kirsten,
Ruimte en tijd is wellicht juist nodig als jullie zo close waren… vaak is er dan sprake van te lang in de fase van confluentie blijven, waardoor de één het op een gegeven moment benauwd krijgt. De contactcirkel wordt dan niet goed doorlopen. Voor degene die nog niet uit die confluentie wou stappen kan dat heel pijnlijk aanvoelen: alsof er een stuk vlees uit je lijf gescheurd wordt. Het beste wat je kunt doen is afleiding zoeken en dingen gaan doen waar jij je goed bij voelt en waarbij je stevig op je eigen benen moet staan. Dat maakt je ook het meest aantrekkelijk bij je partner: als je aan hem gaat hangen, krijgt hij het nog benauwder. Ik heb bovenstaande post wat aangevuld en linken ingevoerd naar pagina’s waar je verder kunt lezen over dit onderwerp.
marike
Hallo Laura,
Je verhaal klinkt alsof er bij hem iets is geknapt. Het zou me niet verbazen als hij je niet meer vertrouwt en niet steeds met die angst, dat je misschien toch weer vreemd zult gaan, wil blijven rondlopen. Misschien is er dit keer niets gebeurt, maar hij kent die angst en heeft daar misschien wel erg genoeg van. Ik zou jullie moeten spreken om te kijken of die angst ook nog op andere dingen gebaseerd is dan jouw gedrag van 5 jaar geleden. Misschien heeft hij toch niet het gevoel dat hij echt contact met je krijgt, misschien is er al; veel langer iets wat hem dwars zit en wat hij maar niet verteld heeft, om de lieve vrede maar niet te verstoren. Ik denk niet dat jij op dit moment veel meer kunt doen, dan hem laten weten dat jíj er nog voor wil gaan. Hij heeft nu de regie…
Anoniem
Hallo,
Na een mooie relatie van bijna 3 jaar heeft mijn vriendin het uitgemaakt. Dit was totaal onverwachts omdat we bijna nooit ruzie hadden enzo.. De reden is dat haar gevoelens verdwenen zijn, nochtans ziet ze mij nog graag en wil ze me niet uit haar leven.
Ik heb het er zeer moeilijk mee om dat ik zeker weet dat wij een toekomst hebben.
Kan ik er nog iets aan doen? Zo ja, wat?
marike
Beste anoniem,
Als iemand echt niet meer wil, houdt het op. En nooit ruzie hebben, is meestal een veeg teken: dan hebben jullie je waarschijnlijk ofwel allebei ofwel heeft één van jullie zich teveel aangepast aan de ander. Want ruzie kun je niet voorkomen, als je twee verschillende mensen bent. En als je je teveel aanpast, verdwijnen de verschillen en wordt het saai… Maar wellicht kun je haar deze blogpost en alle reacties laten lezen? En dan vragen of ze samen met jou in relatietherapie wil onderzoeken, waardoor haar gevoel verdwenen is en of daar nog wat aan te doen is? Succes!
Tess
Hoi
Mijn relatie van 9 jaar is gestrand en ik heb dit helemaal niet zien aankomen. Ik voelde me erg gelukkig met hem. De redenen voor deze breuk: hij ligt in de knoop met zichzelf, heeft het gevoel mij niet gelukkig te maken en mij tegen te houden, voelt zich minderwaardig en niet nodig. Hij had dit reeds eerder besproken met mij waarop ik bleef bevestigen dat ik wel gelukkig was met hem en mijn hart hem nodig had. Hoe vaak ik ook met hem praat, hij kan niet accepteren dat ik echt gelukkig met hem ben. Hij wil het gewoon niet inzien, lijkt het. Mijn vriend is ook een eeuwige twijfelaar en voelt zich daar zo onzeker over.
Nadat ik vrienden en kennissen had ingelicht over deze breuk, kwam vaak meteen de vraag of hij iemand anders heeft. Naar mijn mening is er (nog) geen ander in zijn leven. Hij vertelt nu nog steeds dat hij van mij houd en me mist maar niet verder met me wil omdat hij zichzelf zo ongelukkig heeft gemaakt in de relatie. Hij was niet ongelukkig met mij, maar met zichzelf. Nu is het ongeveer een maand uit en hij voelt zich niet opgelucht maar wel gelukkiger omdat hij nu dat gevoel van tegenhouden niet meer heeft. Maar ik hou nog steeds zoveel van hem. Hoe kan ik hem laten inzien dat ik wel gelukkig was met hem, dat mijn gevoel nooit weggeweest is? Wat moet ik doen?
marike
Hallo Tess,
Je vriend vertellen dat zijn angstige vermoeden niet klopte, blijkt niet te helpen. Je geeft zelf eigenlijk het antwoord al: je vriend voelt zich onzeker, en blijkbaar helemaal in jullie relatie. Misschien ben jij een te zelfstandige vrouw voor hem; misschien heeft hij een specifiek beeld van wat zijn rol in de relatie zou moeten zijn. Misschien gebeurt er iets in jullie communicatie, waardoor hij zich steeds klein voelt of klein maakt. Elkaar overtuigen helpt nooit. Samen in relatietherapie gaan om uit te zoeken wat er precies aan de hand is, lijkt me verstandiger. Daar kunnen jullie allebei van leren, zélfs als je de relatie daarna niet voort zou zetten. Anders loop je het risico dat je in een volgende relatie hetzelfde overkomt. Vraag hem of hij dat wil. Succes!
Patty
Mijn man en ik zijn met ups en down 28 jaar samen. 7 jaar geleden is hij met een ander gegaan en dat heb ik hem heel lang niet kunnen vergeven. In diezelfde tijd had ik ook last van een depressie die ik toen nog niet toe kon geven. Daardoor heb ik jaren lang tegen mijn staan schoppen. Na therapie stond ik net op het punt dat ik er achter kwam wat ik allemaal gedaan had en wilde dit veranderen ik kon mijn man gewoon vertrouwen en ik kon mezelf weer geven aan hem wat ik daarvoor niet durfde. En toen vertelde mijn man me dat hij al zeker anderhalf jaar niet meer van me houd.en dat hij bij me is gebleven omdat ik er voor hem ook altijd ben geweest. We zijn nu 4 weken verder en hij blijft volhouden dat hij niet meer van me houd maar wel heel veel om me geeft. Hij zegt nu dat hij zich opgelucht voelt dat hij het gezegd heeft en hij weet zeker dat het houden van niet meer terug komt. Ik denk daar anders over. Ik denk dat hij zich verschrikkelijk gekwetst voelt door mij en dat hij daardoor geblokkeerd is en niets meer voor me voelt. Eerst wilde hij niet in therapie want hij laat zich door niemand zeggen dat hij weer van mij moet gaan houden. Hij denkt dat therapie averechts gaat werken. Maar als ik het dan echt wil dan gaat hij wel mee. Maar liever niet want hij wil me geen valse hoop geven. Wat is nu raadzaam ik wil niet zo maar opgeven. Maar als hij in therapie gaat dan doet hij dat voor mij.gaat hij dan wel meewerken?
marike
Beste Patty,
Beide opties zijn mogelijk: dat jouw man bij jou is gebleven tot je zelf weer sterk genoeg was en dat hij sinds zijn affaire niet meer als partner van jou gehouden heeft. het kan ook zijn dat jij gelijk hebt en dat hij zo gekwetst is dat hij daardoor geblokkeerd is. Of het houden van jou als partner terugkomt, kan niemand zeggen, want we kunnen niet in de toekomst kijken. Relatietherapie kan wel helpen verduidelijken hoe jullie relatie tot nu toe verlopen is en wat jullie relatie nodig zou hebben om weer op te bloeien. en dan is het vervolgens natuurlijk opnieuw de vraag of jullie daar allebei nog moeite voor willen doen. Er kan heel veel als je allebei wil, maar in dat willen zit ‘em dan ook precies de clou…
Anoniem
Beste Marike,
Na een relatie van ruim tien jaar heeft mijn vriend na een aantal moeilijke weken waarin hij aangaf het allemaal niet meer zo goed te weten betreffende relatie maar ook vooral werk en zichzelf afgelopen maandag gezegd dat zijn gevoel weg is. Hij houdt heel van mij maar meer als zus dan als vriendin. We zijn elkaars eerste liefde en hebben samen heel veel meegemaakt. De afgelopen maanden zijn voor ons alle twee heel druk geweest. We zijn beide ondernemers en daardoor zijn we langs elkaar heen gaan leven en hebben we elkaar misschien wel voor lief genomen. Ik stoorde mij hier ontzettend aan en voelde me op een tweede plaatst gezet hierdoor ontstond veel discussie en ruzie. Hij zei in een brief dat hij mij graag op 1 wilde zetten maar niet wist of hij dit kon. En dat hij eerst met zichzelf aan de slag moet omdat. We hebben daarom een tijdje af en aan een paar dagen geen contact gehad tot dat ik zei ik ga een paar dagen bij m’n moederen logeren. Ik heb toen het initiatief volledig van hem laten komen en dat kwam ook, we spraken af, gingen een paar keer op date en uiteindelijk zijn we afgelopen zondag een nachtje weg geweest. Deze momenten waren eigenlijk allemaal heel leuk totdat ik vroeg wat er aan de hand was en waarom het nu zo anders is, het enige antwoord wat ik heb gekregen is dat hij het niet meer weet tot afgelopen maandag toen die zei dat z’n gevoel weg is. Naar mijn idee zit hij vooral met zichzelf in de knoop maar om daar nu een goede relatie van ruim tien jaar ook meteen voor op te geven vind ik nogal drastisch. Ik denk dat ik hem de ruimte moet geven maar ben ook bang dat we dan verder uit elkaar groeien.
marike
Hallo anoniem,
Als jullie echt langs elkaar heen leven, is de ruimte tussen jullie misschien al te groot. Ik zou die niet nog groter laten worden, maar eerder onderzoeken of jullie tot meer diepgang en intimiteit in de relatie kunnen komen. Intimiteit ontstaat als je de rust neemt om echt te voelen wat zich op dát moment in je afspeelt en dat met elkaar te delen. Dus niet ”praten over” maar ”praten vanuit”. Echt de nabijheid met elkaar zoeken, waarbij je vantevoren niet weet waar het gesprek heengaat. De inhoud van het gesprek is dan ook minder belangrijk dan het feit dat je echt met volle aandacht bij elkaar bent. In die gesprekken vraag je vooral dóór op elkaar, vooral zónder oordeel en met een grote belangstelling om te ontdekken, hoe iets nu werkt bij die ander. Het soort gesprekken dat veel stellen wel voerde in de fase van de verliefdheid. Maar na verloop dan tijd denken veel partners ten onrechte dat ze elkaar wel kennen en stoppen met doorvragen… Ze kennen echter altijd maar een beperkt stuk van elkaar. In die gesprekken kun je elkaar én jezelf beter leren kennen. Veel ondernemers zijn vaak te druk en ook thuis veel met het werk bezig. Ze nemen dan niet de rust om echt tot die intimiteit te komen. Het wordt dan oppervlakkig. En oppervlakkigheid is uiteindelijk saai.
Succes!
Esther
Mijn vriend en ik zijn al 10 jaar samen. Ik merk alleen dat ik hier niet gelukkig van word. Hij is het liefst 24-7 bij me en ik krijg het er vreselijk benauwd van. Hij gaat ook nooit eens weg ofzo behalve werken dan. Maar er word van mij verwacht dat ik ook altijd maar thuis ben. En als ik dan eens een uurtje weg ben gaat hij al zitten bellen waar ik ben en of ik nog eens naar huis kom.verder helpt hij niks in het huishouden en ligt altijd maar op de bank of op bed. Na zijn werk.We hebben ook een dochter van 2 jaar die ik in m’n eentje voor 95 % verzorg en opvoedt. Ik twijfel steeds meer of ik er beter mee kan stoppen. Ben er ook al over begonnen maar er valt ook niet echt te praten want alles wat ik zeg is toch niet waar.
marike
Hallo Esther,
Jouw verhaal klinkt alsof jullie erg in de confluentie zitten (hier boven beschreven). Daar kun je ook erg moe van worden. Daarnaast kan het natuurlijk ook zijn dat je vriend veel te hard werkt en thuis geen energie meer over heeft. Of dat hij fysieke klachten heeft, die hem zo vermoeien. Ga serieus het gesprek met hem aan en vertel hem dat je de relatie op deze manier niet meer ziet zitten. Vraag hem ook om voor de zekerheid naar de huisarts te gaan. Ik vermoed dat jullie wel relatietherapie nodig hebben om hier uit te komen, maar dat is met een kindje zeker de moeite waard!
Hanne
Hallo ,
Ik ben reeds 1,5 jaar samen met mijn prachtige vriend. Het was liefde op het eerste zicht. Alles ging perfect en hrb mij nog nooit zo gelukkig gevoeld met iemand aan mijn zijde. Ik merk wel dat ik mij veel aanpastte aan hem, maar hij eigenlijk ook aan mij. 1,2 jaar aan een stuk was ik dol dol dol verliefd. Maar sindskort heb ik een nieuwe job, waar zeer veel stress bij komt kijken (daardoor ben ik wat in de knoop geraakt met mezelf), heb ook absoluut geen goede band met mijn ouders , ze onderschatten mij constant en zijn op sommige vlakken zeer streng. Ik ben een jonge vrouw van 19 dat graag haar eigen weg opgaat, maar ik ben meer en meer in mezelf gekeerd en voel dat ik geen zelfvertrouwen meer heb. Daardoor heb ik ook het gevoel dat mij minder aangetrokken voel tot mijn vriend en voel mij ook regelmatig down en slecht. Dat gevoel is nu ongeveer 2 weken aan de gang, ik hoop zo hard dat dit terugkomt. Soms voelt het gewoon “raar” dat hij mij vastneemt ofzo, het voelt gewoon niet meer als vroeger.. Ik ben wel een heel onzeker persoon, altijd al geweest. En ik pieker ook over alles.. Wat kan ik doen Marike? Ik voel mij een beetje hopeloos en onzeker.. Alvast bedankt
every tonino
Beste relatietherapeute.
Misschien kunt u mij helpen.
Ik heb een relatie van 10 jaar. Was tien jaar geleden een gescheiden jonge moeder met een zoontje van 2. Nu 10 jaar later hebben wij samen 2 zoons erbij gekregen van 3 en 9 maanden oud. Onze relatie gaat al een jaar stroef door afwijzing naar mij toe door zijn familie. Hierdoor hebben wij vaak woorden en vind ik het erg vervelend dat hij niet inziet hoeveel pijn dit alles mij doet en bijna niet voor mij opkomt. Nu heb ik vorige maand te horen gekregen dat het gevoel minder is geworden. Wel dat hij nog wel om mij geeft. Dit heeft mij zo wankel gemaakt. Ik ben nu hierdoor zeer labiel geworden. Moet ik hem de tijd geven om te kijken of het houden van weer wordt zoals het was? Of moet ik aan mijn eigen gezondheid denken en geen onzekere toekomst tegemoet gaan? Is geven om genoeg om een relatie voort te zetten?
marike
Beste Tonino,
‘Geven om’ is zeker genoeg om een relatie voort te zetten, en al helemaal aangezien er kinderen in het spel zijn. Ik zou jullie echter ernstig willen aanraden om te werken aan de problemen die je beschrijft. Jouw man lijkt tussen jou en zijn familie in te zitten. Hij komt naar jouw idee te weinig voor je op. Misschien heeft hij inderdaad de ernst van hun afwijzing niet in de gaten, misschien is hij gewend dat zijn familie zo doet, misschien vermijdt hij een confrontatie. Misschien ook pak jij dingen ernstiger op dan ze bedoeld zijn. Iedere familie heeft zo zijn eigen cultuur in communicatie. Maar wat het ook is, het is belangrijk dat jullie daar sámen uitkomen. Dus zoek een goeie relatietherapeut!!
marike
Hallo Hanne,
Het valt mij op dat jij alle oorzaken bij jezelf zoekt. Misschien ligt alles ook bij jou. Maar misschien ben je ook gewend om alles bij jezelf te zoeken en minder bij de ander of bij de situatie?
Een nieuwe baan kost altijd veel energie: alles is immers nieuw en er zijn dan per definitie veel dingen die je nog niet weet of kunt. Je zegt dat je weinig zelfvertrouwen hebt: wat doe jij waardoor jij jezelf zo weinig kunt vertrouwen? Onderschat jij soms jezelf? Ik zou je aanraden om je aandacht eens te richten op alles wat je wél goed kunt en om op je werk vragen te stellen over dingen, die je nog niet goed begrijpt. Een nieuweling kan vaak dingen aan het licht brengen, die ook niet goed in elkaar zitten… Misschien zit de knoop niet in jezelf maar in je werk?
Succes!
Anoniem
Beste, ik ben een meisje van 26 jaar oud. Ik ben met mijn vriend samen sinds ik 19 jaar oud was. Hij is een stuk ouder dan mij (19j ouder). Dit heeft in het begin tussen mijn ouders en mij voor grote conflicten gezorgd. Ik heb toch gekozen voor mijn vriend. Hij heeft ook 1 puberende dochter. Wij kwamen vanaf het begin goed overeen. Mijn vriend heeft ook heel wat moeten ondergaan omdat ze met een ‘jong meisje’ samen was. Het waren geen prettige tijden. Wij zijn er uiteindelijk doorgekomen en wonen nu 5 jaar samen. Hij heeft altijd financieël voor mij gezorgd aangezien ik reeds studeerde.
Laatste 1,5 jaar hebben we geen seks meer. Dit ligt volkomen aan mijzelf. Hij is steeds lief en ziet mij graag en doet alles voor mij. Alleen helaas ik besef dat ik niets meer voor hem voel. Dit heeft heel lang geduurd om naar mezelf toe te geven.
Ik denk dat ik ook het jong zijn mis. Dit heb ik namelijk nooit gehad. Meteen een stiefkind erbij waarvoor ik zorgde, uitgaan is er nooit van gekomen. Nu als ik mijn vrienden zie dat ze telkens weg zijn en plezier hebben merk ik dat ik daarin erg te kort kom. (…) Ik zoek altijd precies excuses om niet te lang bij hem te moeten zijn. Ik doe veel hobby’s en werk veel waardoor ik minder thuis ben.
Hij voelt ongetwijfeld ook dat ik zeer afstandelijk ben. Zelfs een simpele kus is al moeilijk geworden voor mij. Hij vraagt telkens of ik hem wel graag zie, dat hij veel voor mij heeft door moeten staan,…
Ik voel mij erg schuldig naar hem toe maar ook naar zijn dochter en familie toe. Ik ben radeloos en stressy,… Weet iemand een raad?
Marike
Beste Anoniem,
Het beste is toch om open kaart te spelen en hem te vertellen dat je behoefte hebt aan vrijheid en jong zijn… wat logisch is gezien je geschiedenis. Misschien kunnen jullie samen overeen komen dat je inderdaad die vrijheid neemt. Tot welke grens moeten jullie dan samen afspreken. Ook de periode van vrijheid willen zal na verloop van tijd weer overgaan. Dus bespreek het en ga er niet in je eentje van uit dat alles moet blijven zoals het was!
Flower
Hallo Marike,
Mijn ex en ik hebben 4,5 jaar een relatie gehad en het nodige meegemaakt samen en hij heeft 2 kindjes waarbij ik natuurlijk mijn weg in heb moeten zoeken. Een week geleden vertelde hij mij dat hij het niet langer kon opbrengen en heeft hij onze relatie verbroken…hij geeft aan dat hij voelde dat we een broer-zus relatie hadden gekregen en dat hij nog wel van me houdt en om me geeft maar niet meer de wow factor voelt. Zijn gevoel is steeds minder geworden maar hij heeft dit niet bij mij aangegeven waardoor we het ook niet hadden kunnen veranderen of er aan te werken!
Wat ik gewoonweg niet kan begrijpen is dat zijn gevoel opeens zo veranderd is en daar niet over heeft kunnen praten waardoor het is misgelopen. Ik heb nu het idee dat we dit echt hadden kunnen voorkomen en vind het vreemd dat hij dan ook meteen de relatie beëindigd terwijl je ook kan aangeven we nemen een break!
Is zijn gevoel dan echt zo weg dat hij ook niet eens meer de positieve dingen ziet aan ons? De basis was goed. Waarom kunnen mensen dan niet inzien dat dat veel waardevoller is en dat je dan nog kan proberen die gevoelens terug te krijgen.
Nu overheerst het gevoel bij mij dat hij volgens mij zijn neus nog gaat stoten in een volgende relatie want dan ziet hij pas hoe waardevol het was wat wij hadden! en dat geen enkele relatie na 4 jaar nog de wow factor heeft.
Wat had hij dan verwacht?
Flower
Hallo
Mijn relatie is vorige week na 4,5 jaar verbroken door mijn ex met de reden dat hij onze relatie een broer zus relatie vond worden en dat zijn gevoel voor mij minder is geworden zodat hij geen uitweg meer zag. Tevens is hij 3 jaar geleden vreemdgegaan en daar heeft hij nog steeds een schuldgevoel over naar mij toe. Ik zag dat we de laatste tijd idd in een sleur terecht kwamen en heb geprobeerd om het het sprake te brengen maar mijn ex is nogal gesloten en gaf elke keer aan dat er niks aan de hand was. Hij ziet nu ook in dat hij daarin echt beter moet communiceren maar wat ik echt niet kan begrijpen is dat hij het nu allemaal wel inziet maar hij toch wel aangeeft dat het echt over en uit is dus hij geeft het ook geen kans meer. Ik weet diep van binnen dat wij echt heel goed bij elkaar passen en hij heeft ook altijd aangegeven dat hij het zo waardeert dat hi zo zichzelf kan zijn bij mij etc denkt hij nu dan echt dat hij dat bij iemand anders weer zo krijgt? Want ook in een volgende relatie krijg je op een gegeven moment een sleur dus ook daar zal hij weer tegenaan lopen
Hoe kan het toch dat hij niet inziet dat we hier echt wel aan hadden kunnen werken dit is zo drastisch meteen….
Marike
inderdaad, de wow-factor verdwijnt bij elke relatie na een paar jaar. Af en toe kan dat nog best even terugkomen, maar je leert elkaar kennen, dus de verbazing van het ”wow” verdwijnt per definitie. Je leert ook elkaars minder leuke kanten kennen. Kortom, alles wordt ‘gewoner’. Daar valt best íets aan te doen – zie mijn post over ‘je relatie een sleur?’ maar een relatie wordt per definitie niet nieuw. Proberen ‘gevoelens terug te krijgen’ is in díe zin te hoog gegrepen. Het gaat er meer om dat je leert je verwachtingen bij te stellen en wel open te blijven naar elkaar. Dus als jouw ex dat wow-gevoel zoekt, zal hij iedere paar jaar een nieuwe relatie aan moeten gaan. En het is de vraag of jij dan hém wel moet willen. Stel dat je met hem doorgaat en steeds onder de druk staat om hem dat wow-gevoel te geven… dat houdt niemand vol. Als je partner dat niet wil inzien, houdt het op. Ik zou hem aanraden om in therapie te gaan om uit te zoeken waarom dat ”wow” zo belangrijk voor hem is.
Anoniem
Hey marike,
Dit is een oude blog ik weet niet of je nog gaat reageren erop, maar ik wil graag mijn antwoorden op mijn probleem 3,4 jaar geleden leerde ik een jongen kennen. Het klikte tussen ons meteen en hij werd meteen serieus met mij, maar omdat ik jong was dacht ik niet aan serieuze relaties dus ik heb hem toen niet serieus genomen. Maar ik merkte wel dat met de tijd kreeg ik maar meer en meer gevoelens voor hem. Terwijl die van hem minder en minder werden… ik hield en hou zielsveel van hem. Maar 2 jaar geleden was het tussen ons uit gegaan de reden was dat hij geen gevoelens meer voor mij had. Terwijl ik voor hem overal me had aangepast zodat hij geeen klachten had. Maar goed daarna kwamen we na 8 maanden weer bij elkaar, en ik was weer gelukkig dat ik hem had ik had in die tijd veel afleiding gezocht maar niks rn niemand kon mij gelukkig en tevreden houden. Nu na zo’n lange tijd dat ik voor hem had gevecht en zijn gevoelens weer terug kwamen ging het weer goed tussen ons. Maar uiteindelijk heb ik na zoveel mooie herinneringen heb ik vorige week van hem gehoord dat hij weer geen gevoelens meer voor mij heeft. Ik kan dit gewoon niet geloven. Ik zag mezelf samen met hem oud worden en ik wilde voor hem vechten hoeveel ik maar kon. Hij zei tegen mij laat mij maar los als ik ooit besef dat ik een fout heb gemaakt kom ik terug en het kan ook zijn dat ik niet terug kom. Terwijl ik nu niet echt op hem zit te wachten. Iemand kwetst mij steeds en steeds meer maar mijn gevoelens blijven het zelfde ik zou zoiets nooit met iemnd doen ik deed me best voor hem hoeveel ik maar kon. Ik wil antwoorden van wat mijn schuld is en kan het echt dat hij echt niet meer van mij houdt of zit het echt tussen zijn oren. Hij houdt een soort van wel contact met mij maar ergens denk ik van hij houdt van mij maar dat heeft hij zelf niet door.
Marike
Hallo anoniem,
hoe gek het ook klinkt: voortdurend ”je best doen” werkt niet als dit betekent dat je je steeds aanpast. daar wordt het misschien wel harmonieus van, maar ook saai. Dus daarmee bverdwijnt het verschil tussen de partners. Het enige wat ik je kan adviseren: word jezelf en gedraag je ook als jezelf in je relatie. Misschien brengt dat weer wat dynamiek terug tussen jullie.
Prisca
Hoi!
Sinds 2 weken ben ik gestopt met mijn relatie van 5 jaar. Een vrij heftige relatie met een vriend die behoorlijk egoistisch was en manipulerend. Altijd aan het werk en thuis eigenlijk altijd moe en ook eigenlijk niks in huis doen, omdat hij vaak moe was. Hij kon om niks boos worden en kwetsende persoonlijke dingen zeggen waardoor ik vaak op mijn tenen liep. Regelmatig heb ik duidelijk aangegeven dat het moest veranderen. Relatietherapie gevolgd waar hij ook boos van is weggelopen. Nog wel een jaar geprobeerd maar nog steeds bijna elke week ruzie. Nou heb ik twee weken geleden gezegd dat ik niet meer, moe ben en ieg voorlopig afstand wil om na te denken. Hij geeft aan te zullen veranderen en dat hij minder gaat werken en zich ook op andere vlakken aan te zullen passen. Ik wil hem best nog een kans geven, maar ben bang dat hij toch terug valt en dat ik dan weer gekwetst wordt. Weet echt niet meer wat ik moet doen nu en of afstand wel eerlijk is voor hem
Marike
Hoi Prisca,
Dit is wat we vaak zien: dat de ene partner pas wil veranderen als het menens wordt. Tot die tijd nemen ze eigenlijk alle kritiek niet serieus, meestal omdat het voor hen alleen maar woorden zijn. Ik heb daar een ander blogpost over geschreven: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/kritiek-op-je-partner/. Lees in die post even door naar onderen, dan zie je hoe je beter met daden je kritiek kunt ondersteunen, dan het alleen bij woorden laten. Je zou het op die manier nog een keer kunnen proberen.
Anoniem
Hoi marike,
Heb bijna een jaar een relatie met een hele lieve jongen. Maar nu komt het. Heb de laatse tijd erg last van een zenuwachtig gevoel, opeens is dat ontstaan op een zaterdagavond, toen we bij elkaar zaten. En allerlei gedachten vlogen door mn hoofd van waar komt dit vandaan? We hebben een huis gekocht samen, krijgen volgende week de sleutel, komt het daardoor? Dan denk ik kan niet, had er juist heelveel zin in. Of hou ik niet meer van mn vriend? Dat kan toch niet in een keer over zijn?
Ik las in je artikel dat je als je geen ruzie heb met elkaar zit het ook niet helemaal goed, nou dat hebben we ook nog nooit gehad. Zitten we te veel op een lijn?
Allemaal van die vragen in mn hoofd word er gek van, heb het al wel besproken met mm vriend en die zegt dat ik in moet blijven geloven. Wat moet ik doen?
Etil
Dag Marike,
Ik ben van de een op de andere dag ‘gedumpt’ door mijn vriendin.
Binnen 3 weken woonde ze met een andere man samen.
Ik snap er helemaal niets van, opeens ‘is het al jaren niet goed’ tussen ons. Ze heeft ‘signalen’ gegeven, maar die heb ik niet gezien. Ook de omgeving (vrienden, familie, ouders (ook die van haar)) hadden dit allemaal niet zien aankomen. Maar ze is nu zo ‘verliefd’ op die man, die in onze relatie is wezen wroeten. Ik was in de veronderstelling dat we een top relatie hadden, we deden nog steeds alles samen. Het voelde allemaal goed. Ze had heel veel stress van haar eigen bedrijf, het liep voor geen meter. Ik steunde en ondersteunde haar altijd en was er altijd voor haar. Ik was huisvader en deed thuis en ook met onze zoon, het meerendeel van ‘het werk’. Hoe kan haar gevoel in ene weg zijn, en kan ze in ene gewoon met een andere man samen wonen. Ze zei: mijn lichaam was ‘kapot'(stress geeft ze nergens de oorzaak van, neen die nieuwe klojo heeft haar ‘gemaakt’)
En ze geeft nu alles op, alles wat we samen hebben opgebouwd. Geeft onze kleine het voorbeeld van, dat het oke is als je iemand dumpt en binnen 3 weken met een andere vent samenwoont.
Ik weet niet wat ik moet doen. Het gevoel was er altijd, en ´opeens´ handelt ze alleen maar naar de lust naar die andere gozer en ik stel helemaal niets meer voor, onze relatie daar klopte opeens helemaal niets meer van.
ik hoop dat u mij kunt helpen
Marike
Hallo anoniem,
Het kan zijn dat je zenuwachtig wordt van de veranderingen. Af en toe je onzeker voelen of niet meer weten of je de goede keuze hebt gemaakt, is heel normaal. Dat voelt niet leuk, maar is ook geen drama.
Een zenuwachtig gevoel hoeft trouwens op zich niet negatief te zijn: spanning kan ook léuke spanning zijn!
Nooit ruzie hebben kan duiden op je teveel aanpassen. Maar het kan ook zijn dat jullie gewoon heel effectief met verschillen van mening om kunnen gaan, zonder in échte ruzie terecht te komen.
Ik lees wel dat je veel vragen in je hoofd hebt. Van piekeren ga je je nooit beter voelen, dus ik zou proberen te voelen wat er onder al dat piekeren zit. Stilstaan bij wat je echt voelt en niet bij wat je allemaal piekert. En die gevoelens er maar eens gewoon even laten zijn, zonder daar grote conclusies aan te verbinden. Misschien komt er boven waar je je druk over maakt. Dan kun je het daar over hebben. Als je nog de zenuwen hebt en er niet uitkomt, als jullie helemaal ingericht en gesetteld zijn, dan is het misschien goed om eens met een deskundige te gaan praten. Sterkte met de verhuizing!
Twinmom
Goedemorgen,
Mijn vriend en ik hebben 3 jaar een relatie met na de eerste 3 maanden zwanger van een tweeling. We hebben veel ups en downs gehad en zijn na een jaar uit elkaar gegaan omdat het voor mij op was. 3 weken later misten we elkaar toch en zijn weer terug gekomen bij elkaar met een soort LAT-relatie. 8 maanden later woonden we weer samen en toen kwamen de ups en downs weer. Nu heeft hij eergisteren gezegt dat hij er klaar mee is. Hij kan en wil de energie niet meer zoeken om er iets van te maken. Ik zou hem vrijer laten, maar dit kon ik niet alleen. Dus 2 weken geleden heb ik besloten dat ik zelf in therapie ging. Dit heb ik gedaan en dinsdag vroeg hij of hij even naar een vriend kon. Hierop werd ik automatisch chaggerijnig maar herpakte me met wat ik had geleerd. Dit nam hij niet in dank af en hij is er dus klaar mee. Ik ben bang dat we dezelfde fout maken als 2 jaar geleden. Uitelkaar gaan en dan weer bij elkaar komen. Dit wil ik onze kinderen niet aan doen. Hij zegt ook dat hij me gaat missen, hij knuffelt me nog wel in zijn slaap en geeft me ook een kus als hij gaat werken. Maar toch is hij er klaar mee. Ondanks dat we het dinsdag middag nog over een huis kopen hadden. Is het echt zo dat hij er klaar mee is of kan ik er iets aan doen om te zorgen dat hij inziet dat ik eraan werk en dat het echt de moeite waard is met ons gezinnetje. Hij geeft wel om me en houd ook van me.
Annoniem 1
Beste Marike, Nu heeft mijn (ex)vriend onze 3,5 jaar durende relatie 2 weken geleden heel rot uitgemaakt. Ik voelde dat er iets aan de hand was. Ik probeerde te bellen en hij nam niet op drukte mij weg. Toen zei hij sorry kan ik je morgen spreken in de stad maar kon dat niet meer. Was namelijk heel verdrietig dus zijn moeder gebeld. Uiteindelijk kreeg ik hem aan de lijn en moest zelf vragen wil je het uitmaken en hij hoefde simpelweg alleen ja te zeggen. Daarna moest ik zelf naar hem toe om te praten:sZijn reden voor het uitmaken was dat hij heel erg in de knoop is met zichzelf en het allemaal niet meer weet hoe en wat en dat hij daarom ook niet eerlijk meer kan defenieren wat zijn gevoelens voor mij zijn. Hij zegt dat hij nog wel veel van mij houd. Nu vind ik dit heel moeilijk want had dit niet verwacht. Zijn ouders/vrienden en broer wisten er ook niets van. Nu probeer ik hem ruimte en rust te geven om alles rustig op een rijtje te krijgen is dit juist goed of? Ik heb ook geen hoop meer dat het goed gaat komen maar je weet maar nooit. Ik ben nu hard met mijzelf aan het werk om mijn onzekerheden ook een plek te geven. Ik wil hem graag helpen maar weet niet hoe? Ik hou veel van hem maar probeer het een plek te geven en hem los te laten! Als ik gelukkig en blij wordt is dat ook beter voor mijn omgeving en miss kan ik hem laten zien dat hij dat ook kan? Het doet mij pijn als mijn geliefde zo’n pijn heeft en het allemaal niet meer weet en niet kan helpen? Wat moet ik doen?
Truusje
Zie nu pas dat mijn eerste reactie niet geplaatst is. Ik ben al een paar maanden samen met mijn vriend. Hij is echt perfect voor me. Alleen de laatste paar weken gaan slechter. Wanneer hij boos is kwetst hij me voort erg. (Zegt dingen als dat hij me wilt verlaten). Ik neem hem dan serieus, voel me gekwetst en zit hard te huilen. Ik merk dat dat mij gevoelsmatig veel heeft gedaan. Dat ik steeds minder ben gaan voelen (of dat lijkt, dit is mijn eerste serieuze relatie). Ik weet dat ik van binnen nog verliefd op hem ben en van hem hou maar ik voel ook dat die gevoelens achter een deur zitten waar ik niet bij kan. Hoe kan ik dit verhelpen? Ik wil hem echt niet kwijt. Ons leventje samen is te mooi.
Marike
Hallo Etil,
Zoals je het verhaal vertelt, kan ik me voorstellen dat het heel pijnlijk voor je is. Verliefdheid maakt mensen soms ontoerekeningsvatbaar, zeg ik wel eens. En ook gebeurt het wel dat mensen vanuit het nu terugkijken en zien wat ze gemist hebben. Terwijl ze dat tóen zichzelf misschien niet eens bewust waren. Net zoals je niet weet wat je mist als je nog nooit een ijsje hebt gegeten, tót het moment dat je dat wel doet.
Maar het kan natuurlijk ook zijn, dat ze al veel langer wat mist en jou dat ook gezegd heeft. En dat jij dat niet serieus genoeg hebt genomen…
Je kunt haar vragen om samen in relatietherapie te gaan. Zoals ik dat lees zal ze dat niet willen om nog van mening te veranderen. Maar misschien wil ze dat wel doen om in ieder geval jou de kans te geven om een en ander te begrijpen. En om het samen goed af te ronden. Sterkte!
Marike
Hallo Twinmom,
Je vriend zal twijfelen of het jou wel echt gaat lukken om hem meer los te laten. En zo te horen is dat ook moeilijk voor jou. Hij lijkt daar inmiddels allergisch voor geworden te zijn. Dus ja, dat vraagt veel doorzettingsvermogen van allebei. Ik hoop dat dat jullie dat beiden op kunnen brengen en echt kunnen veranderen. Dat zou in ieder geval het beste zijn voor jullie kinderen! Succes!
Marike
Hallo Truusje,
Misschien moeten jullie het samen eens hebben over hoe je om wilt gaan met boosheid op elkaar. Sommige mensen denken dat het dan geoorloofd is om de ander te kwetsen. dat is absoluut nietd eb bedoeling. Als je op die manier ruzie maakt, maak je binnen de kortste keren een relatie kapot. Je mag gerust boos zijn en zeggen waaróm je precies zo boos bent. Maar ik zou niemand adviseren om met rotte vis te gaan gooien of te gaan dreigen. Binnenkort verschijnt hier een post over. Succes!
Roosje
Hallo Marike,
Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik emotioneel op ben. Alsof ik niet meer bij sterke gevoelens kan (zoals liefdesgevoelens). Niks meer goed kan voelen. Mijn gevoel voor mijn vriend neemt ook elke dag af. Op het punt dat ik nauwelijks nog aan hem denk op een dag en het niet meer speciaal voelt. Hoe kan ik het gevoel voor mijn vriend weer terug krijgen?
Marike
Hallo Anoniem 1,
Ik kan me voorstellen dat je last hebt van deze manier. Het lijkt me dat de meeste pijn is dat hij niet verder met je wil. En dat is anders dan pijn hebben omdat híj pijn heeft. Het lijkt me prima dat je hem ruimte en rust geeft en dat je je vooral bezig houdt met jezelf. Zo te lezen is dat nodig: je bent veel bezig met hém te helpen en voor hem te denken. Daar schiet meestal niemand iets mee op. Succes! Marike
Marike
Hallo Roosje,
Dat je op een dag niet zo vaak aan je vriend denkt, is normaal. Dat doe je alleen als je erg verliefd bent. Dat je helemaal niks meer goed kan voelen, baart me meer zorgen. Alsof je jezelf dichtmaakt voor je gevoel. Alles afvlakt. Ik kan van hieruit natuurlijk niet vaststellen waar dat door komt. Maar ik zou naar de huisarts gaan en om een gesprek vragen met de POH-GGZ (Praktijk Ondersteuner van de Huisarts op het gebied van Geestelijke Gezondsheids Zorg.) Dan kan die samen met jou wellicht vaststellen wat er aan de hand is en wat je nodig hebt.
sensa
Hallo,
ik denk dat ik in eenzelfde situatie zit, ik heb een ralatie van 15+ jaar. Twee wken gelden heft mijn partner aangegeven te willen schediden ivm het feit dat het Gevoel weg is. Beetje bij beetje ben ik erachter gekomen dat ze zich jaren een bepaalde rol heft aangemeten, omdat met de beste bedoeling vond dat het zo horde. Dus continue over de grenzen van het zelf willen heen gaan. Geeft ook aan zichzelf kwijt te zijn. Bang om haar echte zelf te zijn, want wat als??? Ik wil niet liever dan dat ze zichzelf is en eerlijk. Ik vraag me alleen af of ze niet al teveel nu een muur heeft opgebouwd om terug te komen met haar gevoel voor mij. niet goed weten hoe dit aan te pakken, Relatie therapie wil ze niet etc. Ruimte geven? en afwachten? Heb ook het idee dat alles wat ik evt aandraag er niet in gaat en word gezien als druk etc. Denk dat ze haar autonomie in de relatie is kwijt geraakt, en nu alles wat met de raltie te maken heft afstoot, wil gewoon goede vrienden zijn op dit moment. Wat is nu het beste om te doen en af te spreken.
Marike
hallo Sensa,
Ja, ruimte geven is sowieso belangrijk in een relatie. Het klinkt alsof ze nieuw gedrag wil ontwikkelen en nog niet weet hoe dat er uit moet zien. Dat is altijd moeilijk en maakt onzeker. Ze moet haar eigen behoeften serieus gaan meenemen in haar afwegingen. Jij kunt daar bij helpen door iedere keer ook te vragen wat zíj wil, bij voorkeur al vóórdat je met je eigen mening komt. Misschien kan ze niet eens voelen wat ze zelf wil met jou in haar buurt en wil ze daarom weg. Maar ik zeg altijd: ”Het is niet moeilijk om jezelf te zijn op een onbewoond eiland. Het is juist belangrijk om in contact met je partner te leren bij jezelf te blijven. Succes!
Dennis
Ik heb nu een jaar een relatie met me vriendin.
Ik heb tot een paar maanden geleden contact gehouden met een meisje van vakantie die ik als soort van vakantie liefde beschouwde.
Maar in dat app gesprek stonden dingen die niet door de beugel konden en mijn vriendin heeft dit gelezen.
Ik was me zelf van geen kwaad bewust omdat ik het niet zag als een bedreiging voor mijn relatie.
Mijn vriendin heeft een tijd geleden voor het eerst in mijn telefoon gekeken om een bevestiging te krijgen van wat ze dacht.
De vriend van haar vriendin had namelijk met allerlei andere meiden contact en had de intentie om af te spreken.
Toen ze in me telefoon keek, keek ze met de bedoeling om te bevestigen dat ik dat niet zou doen.
Dat desbetreffende meisje woont op 2000km afstand en voel niets voor haar, maar heb in de tijd dat ik me ongelofelijk verveelde en mijn vriendin niet reageerde contact met haar opgenomen.
Dit heeft mijn vriendin gebroken en ze voelt zich nu onzeker over hoe ze eruit ziet en over wat ze voelt.
Ondanks dat ik haar nummer heb verwijderd en haar heb geblokkeerd op alles is mijn vriendin niet meer de oude van hoe ze was voor dat ze dat gesprek las.
Ik wil voor de volledige 100% voor haar gaan maar ik weet niet hoe ik haar duidelijk moet maken dat ze niet meer onzeker hoeft te zijn en zij de enige is waar ik voor wil gaan.
Ik heb dit zelf veroorzaakt maar ik wil dit ook zielsgraag oplossen.
Ik hoor graag jou advies.
Marike
hallo Dennis,
De meest opvallende zin vind ik:’Dat desbetreffende meisje woont op 2000km afstand en voel niets voor haar, maar heb in de tijd dat ik me ongelofelijk verveelde en mijn vriendin niet reageerde contact met haar opgenomen.’ Je leert jezelf nergens zo goed kennen als in een relatie. En je vriendin heeft nu ook een kant van jou leren kennen, die ze niet leuk vindt. Dat ze die kant op zichzelf betrekt, is jammer en onnodig. Ik vermoed dat ze boos is en die boosheid nu inslikt en tegen zichzelf richt. Lees mijn posts maar over verraad en vergeving: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/verraad-en-vergeving/. ik ben ze net aan het herschrijven, dus kijk over een week of zo nog een keer. Succes!
anoniem
Hallo Marike,
Ik zit/zat in een relatie van 19 jaar waarvan mijn partner mij aangaf dat zij al 2 jaar lang niets meer voor mij voelt. Er waren de afgelopen 3 jaren daadwerkelijk spanningen waar ik niet voor openstond, en haar eigenlijk altijd de schuld van gaf. Toen zei mij aangaf niet meer verder met mij te willen leven was zij op een vakantie van 3 weken. Telefonisch hebben wij 2 keer ook onenigheden gehad. Ze was vastberaden dat het over was en ze zich heel erg opgelucht voelde. Natuurlijk kwam dit bij mij als een donderslag naar beneden. Ik heb gesmeekt om me niet te verlaten maar ze was vastberaden dat ze weet dat ze niets meer voor mij zal voelen. Na aankomst van haar vakantie heb ik haar weer gevraagd als zij dat werkelijk niets meer voor mij voelt. Ze geeftnu aan toch nog een beetje te voelen maar dat ze niet weet als ze verder met mij moet gaan of moet stoppen met de relatie . Ik heb heel veel stuk gemaakt en wil haar niet kwijt. Ik hoor graag jou advies
ik
Na een huwelijk van bijna 9 jaar kom ik er achter dat mijn man al 4 maanden met een andere vrouw belt . als ik hem er mee confronteer zegt hij dat dit klopt dat hij met haar goed kan praten maar dat hij er geen gevoelens voor heeft. Ook zegt hij dat hij niet meer van mij houd. volgens hem zijn wij uit elkaar gegroeid en kunnen wij niet meer praten. Ik heb dit totaal niet zien aan komen en snap het ook niet. ja wij zitten momenteel in een pittige periode. druk met verbouwing en werk. maar dan niet meer van mij houden? en hele dagen met een ander bellen? Hij wil nog wel in relatietherapie maar weet niet of zijn gevoel voor mij terug komt. Ik ben volslagen verbijsterd en denk alleen maar dit bestaat niet hoe kan dit? Het lijkt wel of hij de weg kwijt is. Is er hoop dat dit goed komt? ik hou nog wel van hem.
Marike
hallo Ik,
Zo te lezen zijn er nog veel vragen en dus lijkt relatietherapie lijkt me een goed idee. Samen uitzoeken hoe jullie dynamiek werkt. Want waardoor zijn jullie uit elkaar gegroeid? Misschien is niet alleen hij maar ook jij de weg kwijt geraakt. De weg naar elkaar namelijk. en misschien ook de weg naar jullie gevoel. Sterkte!
Marike
Hallo Jemire,
Stoppen kan altijd nog. Ik zou eerst maar eens goed met elkaar in gesprek gaan over wat haar allemaal dwars zit. Het liefst samen met een relatietherapeut. En waarom jij haar altijd de schuld gaf. In hoeverre de spanningen haar aandeel waren en in hoeverre die van jou. etc. lees maar eens mijn posts over verraad en vergeven: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/category/verraad-en-vergeving/
Anoniem
Beste, ik heb 6.5 jaar een relatie met mijn vriend. De afgelopen 2-3 hebben we veel meegemaakt met zijn familie & vrienden. Zijn familie zet mij buitenspel en mijn vriend accepteert dat. Hij laat me voor mijn gevoel in de steek door niet voor me op te komen. Daarnaast maakt hij ( in mijn ogen) verkeerde beslissingen en durft niet voor zichzelf op te komen. Hij beloofd een avondje bij mij te zijn, er belt iemand of hij mee gaat.. en hij is weg! Voor mijn gevoel sta ik niet op nummer 1. Daarnaast is zijn karakter impulsief en onstuimig. Hij vertrekt smiddags naar zijn sport en het is maar afwachten hoe & wanneer hij weer thuis komt. Hij leeft zijn eigen leven, ik sta langs de zijlijn. Als ik hier op reageer krijgen we ruzie, want ik verpest het altijd als hij gezellig weg gaat. Waarop ik reageer dat ik gewoon wil weten waar ik aan toe ben, komt hij thuis eten, slapen?
Het is altijd afwachten. S tabiliteit, vertrouwen is mijn basis. Hij begrijpt dit niet en ziet het als het verpesten van zijn avond. Twee weken geleden heb ik aangegeven afstand te willen, ik ben al twee jaar ongelukkig en dat wil ik niet meer. Telkens als ik gekwetst werd heb ik een stukje muur opgemetseld. En hij staat niet binnen die muur. Weggaan voelde voor mij als een opluchting. Hoe moet dit verder?..
Marike
Hallo Anoniem,
Gebaseerd op wat ik van jou lees, lijkt het me prima dat jij je grens hebt aangegeven. Soms werkt het beter om een feitelijk iets te doen, dan het alleen de hele tijd met woorden te proberen. zoals je kunt lezen onder het kopje: Geen woorden maar daden in mijn blogpost: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/kritiek-op-je-partner/.
Misschien dat je partner hiervan schrikt en pas nu in de gaten krijgt dat je het echt meent. Wellicht is daar dan een serieus gesprek over mogelijk, waarbij jullie rustig ieders behoeften naast elkaar zetten en samen een oplossing vinden voor dit verschil in behoefte. Want daar lijkt het om te gaan. Ieder heeft recht op zijn eigen behoeften, maar in een relatie is het belangrijk om de vervulling ervan op elkaar af te stemmen. Door elkaar wat te gunnen, maar ook door rekening met elkaar te houden. Geven en nemen dus.
Als je vriend daar niet toe bereid is, lijkt de conclusie mij duidelijk. Succes!
Anoniem
Beste Marike,
Ik heb een relatie van 7 jaar achter de rug. We gingen trouwen en hadden een huis gekocht. Sinds dat we het huis kochten voelde ik dat er iets was. Ik heb hem veel gevraagd of er iets was maar hij zei altijd dat ik mij aanstelde, overdreef. Nochtans kwamen er irritaties van zijn kant naar mij die vroeger nooit een probleem waren. Tot het er eindelijk na 3 maanden uitkwam, hij wist niet of hij verder wou met mij. De trouw werd afgelast en een paar weken later vroeg ik hem of hij er nog voor wou vechten maar hij zei dat hij het er niet voor kon opbrengen. We hadden het beide best druk maar toch heb ik het gevoel dat hij vooral mij is beginnen wegduwen en mij langzaamaan minder aandacht is beginnen geven en minder dingen met mij wou doen. Ik heb echt geprobeerd om door zijn muur te breken maar blijkbaar is me dat niet op tijd gelukt. Toen hij twijfelde heb ik echt gevraagd wat er aan mij als persoon ontbrak maar een echt antwoord kan hij daar niet op geven. Hij weet niet of hij een lief wil. Hij zegt dat we een mooie tijd hebben gehad maar dat de liefde voor hem nu op is. Dat hij het gevoel heeft dat hij altijd maar ja heeft gezegd in de relatie en tegen anderen maar dat dat niet met mij als persoon te maken heeft. Dat dat iedereen zou overkomen zijn. Nochtans dat, naar mijn gevoel, ik hem steeds veel ruimte heb gegeven om zelf mee te beslissen of beslissingen te maken. Hoe moet ik daarop reageren? Hoe pak ik dit voor mezelf het beste aan?
Marike
Beste anoniem,
Het komt vaker voor dat mensen opeens een relatie niet meer willen als er vastigheid in het spel is. De spanning van het ongebonden zijn, is er vanaf of de druk van de afhankelijkheid verdringt de liefdesgevoelens. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat jouw vriend iemand anders heeft ontmoet, die zijn hart sneller doet kloppen… het lijkt me belangrijk om in relatietherapie uit te zoeken wat er aan de hand is. En misschien is het dan het beste dat jullie eerst allebei afzonderlijk een gesprek hebben met de relatietherapeut, zodat je vriend echt vrijuit kan praten over wat hem dwars zit.
Anoniempje
Beste Marike,
Mijn vriend en ik waren ondertussen een jaar samen. We waren oprecht gelukkig samen. Onverwacht (voor mij en
Iedereen rondom ons) nam hij de beslissing om ermee te stoppen. Hij geeft aan dat “zijn gevoelens verdwenen zijn” maar hij vindt mij nog altijd leuk en knap en dat hij mij nog wil blijven zien. Problemen heeft hij nooit aangegeven, waardoor hij ons ook niet de kans heeft gegeven om “zijn probleem” eerst op te lossen.
Sinds kort zijn er wel veel moeilijkheden en stress : waar hij training geeft lukt het niet zoals gehoopt, waar hij nu zelf voetbalt krijgen ze vaak tegenslagen en sinds kort is hij ook pas terug begonnen met studeren omdat hij de job niet kreeg waar hij op hoopte. Ook zijn ouders zeggen dat hij de laatste tijd geen blijf meer weet met zichzelf en hij veel stress heeft. Wij denken dat hij eerder met zichzelf in de knoop zit maar hij wil het niet toegeven, zeker niet over praten, dan blokkeert hij. moet ik dan zomaar afstand nemen van hem terwijl het mss nog goed komt als hij zich beter voelt? Het is moeilijk om dit aan te brengen als hij zelf niet goed beseft dat hij in de knoop zit, terwijl meerdere denken van wel. Kan hij zijn gevoelens geen plaats meer geven omdat het allemaal te veel is?
Zijn beslissing is zo plots, zijn gevoelens kunnen toch niet zo snel weg gaan? Als hij zich beter voelt kan hij mss terug plaats geven aan zijn gevoelens. Maar hoe kan ik hem helpen? Vind het moeilijk om het zo maar te laten…
Marike
Beste Anoniempje,
Er kan uiteraard van alles aan de hand zijn. Maar zolang je dat niet met hem bespreekt en/of zolang hij dat zelf niet toegeeft, kun je daar niets mee. Dus het enige wat jij en zijn omgeving kunnen doen, is hem feedback geven en hem vertellen wat jullie menen te zien. Maar het is aan hem om daar hulp bij te accepteren. Succes1
Sarah
Hallo Anneke,
Wat jammer dat er nooit iemand gereageerd heeft op jouw verhaal. Ik zit nu in precies dezelfde situatie en Word er ook gek van op dit moment.
Marike
hallo Sarah,
Ik weet ook niet waarom ik niet gereageerd heb op Anneke. Nu dus maar wel op jou. Als jij je herkent in haar, neem ik aan dat jouw gevoelens ook opeens weg zijn? En dat je daar zelf niets van snapt? Zoals ik al beschrijf kan er van alles en nog wat aan de hand zijn. Wat let je om eens met een professional te gaan praten om dat uit te zoeken?
Patrick
Beste Marike,
Een man dit keer. Mijn vriendin en ik zijn 2,5 jaar samen. We waren in het begin smoorverliefd en waren elk weekend het hele weekend bij elkaar (door de weeks bijna nooit). We vonden dit nooit erg, altijd heel fijn. We hebben veel onze ups en downs gehad. Met downs bedoel ik soms hevige ruzies waarin vaker is gezegd dat we bij elkaar weg zouden gaan. Toch maakten we het altijd weer goed, want we hielden teveel van elkaar. Nu was mijn vriendin de laatste 3 maanden wat afstandelijker dan normaal. Ze had wat problemen lichamelijk en ik dacht dat het daardoor kwam, maar dit was dus niet het geval. Ze had minder gevoelens voor mij gekregen en door de lichamelijke problemen had ik ook het idee dat ik er weinig aan kon doen. Ze heeft vorig weekend gezoend met een andere jongen. Nu ben ik bereid het haar te vergeven en om aan onze relatie te werken, want ze betekent gewoonweg teveel voor me. Ze zegt er heel veel spijt van te hebben en ik geloof haar. Het probleem is nu dat ze het vertrouwen kwijt is in de relatie. Ze gelooft er niet meer in en ze voelt zich niet meer aangetrokken tot mij. Kan zij haar gevoel terugkrijgen voor mij? Ze vind me nog steeds een knappe en lieve jongen, dus daar ligt het niet aan. De chemie is alleen weg volgens haar en ze is bang dat die niet meer terugkomt.
Marike
Beste Patrick,
Verliefdheid gaat na verloop van tijd in bijna alle gevallen over. En maakt dan plaats voor liefde. Dat voelt i.h.a. minder spannend, minder als chemie. Het nieuwe is eraf. Misschien heb je iets aan deze post: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/kan-mijn-gevoel-terugkomen/.
Patrick
Beste Marike,
Een update, het is uit. Ze had er geen vertrouwen meer in en we hebben het samen goed afgesloten. Ik ben alleen bang dat we iets heel moois hebben weggegooid zonder eraan proberen te werken. Ze zegt dat ze geen gevoelens meer heeft, maar ze houd nog wel heel veel van me (ze zegt zelf: “meer als vriend”). We waren 3 maanden geleden nog zo onwijs gelukkig met elkaar en hadden nog gewoon elk weekend seks. Hoe kan je seks hebben met “een vriend”? Ik geef haar en mezelf even de ruimte en tijd, maar wil het graag toch nog proberen. Ik kan haar niet overhalen, maar is er een kans dat ze haar gevoel met tijd en rust weer kan vinden? Omdat ze nog steeds zoveel van me houd… Of dat ik die vonk weer kan laten kom door gewoon leuk met haar te doen zoals vroeger?
Marja de Graef
Hallo,
Ik ben 21 en ik heb nu 10 maanden een relatie met mijn vriend. Ik merk dat mijn gevoel tegenover hem geblokkeerd is en ik steeds meer weerstand tegenover hem voel. Ik lijk erg geïsoleerd in mijzelf. Laatst was zelfs zijn kat overleden, ik was er echt dol op en zelfs dat raakte me niet.
Groetjes,
sab
Beste Marike ik zit met gemengde gevoelens aangezien mijn vriend en ik 3 kinderen hebben en al bijna 10 jaar samen zijn maar hij doet dingen die echt niet bij een vader passen en hij belooft mij al jaren te veranderen maar hij doet het niet maar door zijn toedoen geraken wij in situaties die ons vaak in problemen brengen en het begint te voelen alsof ik na bijna 10 jaar moe ben om te wachten tot hij zijn beloften na komt en mijn gevoelens langzaam aan het verdwijnen zijn maar ook om mijn kinderen te beschermen toch wil ik geen einde maken aan de relatie omdat ik van binnen voel dat ik nog ergens van hem hou en hij geen slecht karakter heeft en wij drie kinderen hebben want naar de kinderen toe is hij wel een uitstekende papa maar zelfs laatste tijd iets met de kinderen doen is er te veel aan.
Anoniem 318
Beste Marike,
We zijn 6 jaar samen. Hadden altijd de grootste lol en konden niet van elkaar afblijven. Afgelopen jaar heb ik een rot zwangerschap gehad, een zware kraamtijd, mijn oma en tante verloren kort na elkaar en nu heeft mijn man aangegeven geen gevoel meer te hebben voor mij. Hij is weg gegaan en heeft mij en de kinderen (6mnd & 3) achter gelaten. Hij twijfelt en denkt dat we andere levensverwachtingen hebben. We hadden een huilbaby vanaf week 3 tm 11 ik heb hem erg nodig gehad met de zorg van de kinderen. Ik wil er alles voor doen om ons gezin te redden, onze dochter is enorm van slag. hij zegt dat er iets is in hem wat blokkeert waardoor hij er voor 100% voor wilt gaan.Hij gaat naar een psycholoog binnenkort En hij het zegt dat hij liefst had gewild dat alles nog goed was . Ik heb therapie voorgesteld maar dit wilt hij nog niet. Ik vind dat je niet ergens aan kunt werken zonder samen te zijn. ik zag het niet aankomen. we hadden wel best veel gekibbel. Ik heb hem ook weinig aandacht gegeven afgelopen jaar maar om nu weg te gaan en alles op te geven dat begrijp ik echt niet. We hebben we eergister seks gehad en dat was een flinke stap dacht ik maar erna ging hij toch weer. De dag erna wat leuks gaan doen met onze oudste alleen was hij toch wat ongemakkelijk en zei hij dat hij het zo raar vindt dat zijn gevoel zo is. Ik ga eraan kapot ik wil mijn gezin redden maar ik weet niet hoelang ik het nog volhoud. Hij is al 3 wkn weg en dit speelt nu ruim een maand
Marike
hallo Marja,
dat klinkt alsof je je gevoel helemaal hebt afgesloten en dus niet alleen naar je vriend. Alsof er gevoelens in je opkomen, die je niet wil voelen. dat kan van alles zijn en de oorzaak kan ook van alles zijn. Het lijkt me wel belangrijk om daar iets aan te doen. Niet alleen voor je relatie maar ook voor jezelf. Misschien kom je daar achter als je onderzoekt wanneer dit begonnen is. Ik zou er eens met iemand over gaan praten.
Marike
Beste Sab, omdat er kinderen in het spel zijn zou ik er alles aan doen om de relatie te laten werken. Soms veranderen partners echter pas als ze echt in de gaten hebben dat het de ander menens is. We zeggen vaak dat de vrouw met de koffers in de gang moet staan, voordat het kwartje valt… en helaas is dan de vrouw vaak al te ver in haar proces en wil niet meer terug. Dus je zult forse druk uit moeten oefenen. En natuurlijk ook je eigen aandeel onder ogen zien. Ik zou je echt relatietherapie aanraden.
Marike
Hallo anoniem 318. ik ben het niet met je eens dat je alleen sámen aan een relatie kunt werken. Wellicht dat het hem erg helpt om eerst eens alleen bij een psycholoog zijn verhaal te doen. Alleen hoop ik wel dat het een psycholoog is met ervaring in relatietherapie. Een huilbaby en slapeloze nachten vraagt altijd heel veel energie. ook ruzie is slopend. Je hebt elkaar in zo’n tijd juist nodig om als een team de problemen te lijf te gaan. Als je eraan kapot gaat, zou ik zelf ook hulp zoeken. Wellicht bij dezelfde psycholoog, dan kan de op een gegeven moment jullie ook samen gaan zien.
Ine
Beste Marike,
Mijn vriend en ik zijn bijna 6 jaar samen en hebben een prachtige babydochter van 7 maanden. We hebben samen al wat watertjes doorzwommen, maar gisteren kreeg ik te horen dat hij niet meer van mij houdt, en dat hij al een jaar eigenlijk niet meer gelukkig is samen. Dat alles anders is dan vroeger, dat hij ‘het’ niet meer voelt, en dat we allang uit elkaar zouden zijn als onze dochter er niet was geweest.
Hij blijft dus bij mij omwille van ons kind, maar niet omdat hij van mij houdt, zo zegt hij.
Uiteraard is dit een harde klap. Hij werkt hard en veel en er zijn wat financiele tegenvallers, en ik heb het gevoel dat alles samen (hard werken/baby/geen tijd/financien…) hem teveel wordt en dat hij dat projecteert op mij, onder het motto dat hij niet meer van mij houdt. Kan dat? Of zie ik niet meer helder?
We hebben twee jaar geleden een vergelijkbaar probleem gehad, zonder baby toen nog, en zijn toen eventjes uit elkaar geweest. We zijn terug samen gekomen.
Ik ben bang dat als we nu nog eens uit elkaar gaan, het definitief is.
Iets wat we eigenlijk allebei niet willen in het belang van onze dochter.
Ik hou nog wel van hem en wil met hem voort, maar hij ziet dat blijkbaar anders.
Wat moet ik doen?
Kunnen we hier nog uit geraken… en hoe?
Hij is geen prater en ik kan (nu) nog niet opmaken of het door de vermoeidheid/hoog opgelopen emoties was van gisterenavond of dat hij echt 100 procent meent wat hij zegt…
Anoniem
Mijn vriend heeft afgelopen donderdag aangegeven dat het gevoel voor mij kwijt is maar dat er daarnaast nog meer dingen zijn.Hij zegt al langer niet lekker in zijn vel te zitten.na praten aangeeft vlug verveeld te zijn in zijn werk en is zijn leven. Zoekt uitdaging. Wil meer in het leven? is dit het nou? hij verder ook niet precies weet of zijn gevoel komt doordat onze relatie laatste tijd wat minder liep of doordat hij met door die dingen in de knoei zit de relatie ook zo is verzwakt.
Verder heeft hij vanmorgen aangeven misschien wel meer ruimte te willen en dat we allebei even wat meer voor onszelf moeten gaan kiezen en dat mss zo de sprank weer terug komt ofdat een van beide even weggaat. We hebben heel veel tijd samen doorgebracht maar heel weinig alleen en als alleen was dan werk gerelateerd. Maar ik had daarvoor juist het idee omdat het niet goed liep we moeten mss wat meer tijd samen doorbrengen. Dus totale miscommunicatie geweest.
Ik hem zeer duidelijk gemaakt hoe ik erin sta en ik en ervoor wil vechten. Ik ben natuurlijk heel bang om hem kwijt te raken maar wil hem ook daarin niet benauwen en de ruimte geven. zelfs vandaag even gevraagd of mss therapie optie is. Hij zegt zelf dat het nog vers is en eerst even tot rust wil komen en alles wil laten bezinken. Maar ik denk dat hij al best ver gezonken is en hulp mss beter is. Ik ben blij dat hij heeft gezegt wat hem dwars zit dat geeft ruimte tot herstel, maar de angst bij mij zit diep om hem alsnog kwijt te raken.
Marike
Beste Ine,
Zelfs als hij het 100% meent, zou dat nog niet een reden zijn om uit elkaar te gaan. In alle relaties is ‘het’ regelmatig weg. Waarbij ‘het’ een speciaal gevoel is, wat je graag voor je partner wil voelen. Veel mensen hebben daar een romantisch idee bij. Maar romantiek verdwijnt, zeker als je moe bent en er problemen zijn. Voor romantiek moet je in een langer durende relatie moeite doen. Dat komt niet vanzelf. En het eerste wat nodig is, is dat je goed voor jezelf zorgt qua gezondheid, werkbelasting, stress etc. Want meestal is ‘het’ niet alleen in je relatie verdwenen, maar ook in de rest van je leven. Dus eerst aan je eigen gezondheid werken en daarna samen onderzoeken wat je zou kunnen doen om af en toe die romantiek weer te voelen. Die overigens nooit meer zo zal zijn als in het begin van de verliefdheid. Succes!
Marike
Ruimte kan soms helpen. Zeker als je teveel samen bent geweest. Maar ruimte moet niet betekenen: je afsluiten voor elkaar. Het betekent dat je meer ruimte laat voor het anders-zijn van de ander en voor regelmatig dingen zonder elkaar doen.
Soms is de vraag om meer ruimte ook de eerste poging van iemand die verliefd geworden is op een ander, om niet alles te hoeven delen. En soms letterlijk om weg te kunnen zonder dat het argwaan wekt. In dat geval kun je beter eerlijk zijn over wat er aan de hand is.
Anoniempje33
Mijn vriendin en ik zijn nu 18 maanden samen. Ze vertelde me van de week dat ze het gevoel kwijt is en dat ze me meer ziet als een broer , ze vind het niet fijn als ik haar aanraak etc. We zijn vorig jaar gaan samen wonen omdat we te ver van elkaar woondde. Zij heeft de stap gezet en is naar mij verhuisd. We hebben samen een huisje gekocht en 8 maanden aan geklust. En nu komt ze met dit! Ik weet niet wat ik moet doen ik ben bang om haar te verliezen want ik heb dat gevoel nog wel. Help!!!
Marike
Hallo Anoniempje, ja dat komt vaker voor: als de afstand letterlijk overbrugd wordt en je gekregen hebt, wat je zo graag wilde, dat dan het verlangen verdwijnt en de spanning eraf is. de verliefdheid verdwijnt en maakt – als het goed is – langzamerhand plaats voor een ‘gewoner’ gevoel van houden van. Het wordt dan ook tijd om allebei je eigen leven invulling te geven en dat niet alleen door de relatie te laten bepalen. Vertrouwdheid met je partner kan voelen alsof hij ene broer – of zus – is. Dat hoeft helemaal niet erg te zijn. Dat wordt pas een probleem als je niet meer met elkaar wil vrijen. Waarbij aangetekend dat vrijzin in zo’n situatie er niet altijd meteen is, soms komt die pas tijdens het vrijen. want, zoals ik al schreef, je hebt je partner nu onder handbereik, dus het verlangen krijgt minder kans. Ik zou zeggen: ga niet op haar lip zitten, ga niet ontzettend je best doen en d ehele tijd vragen of ze al wat voor je voelt. Blijf jezelf, doe je eigen dingen, geef het tijd en zie het even aan. Succes!
Anoniem1
Hoi,
Ik zat 8 maanden in een relatie. Die heb ik stop gezet omdat mijn gevoel weg is. Irriteerde me erg aan dingen en die heb ik ook aangegeven. Ik kreeg een heel beklemmend gevoel als ze vroeg of ik nog van haar hield. Ik kan weinig verdragen en wil dat ze dingen niet doet terwijl ik ze zelf wel doet. Ik kan me niet over de irritatie heen zetten. Zit ik op slot voor gevoel of gaat het echt niet werken? Toch wil ik het ergens niet loslaten maar ik weet niet waarom ik het niet wil loslaten. Is het dan missen van gezelschap of echt van haar?
Marike
Hallo anoniem1, ik kan je vraag natuurlijk niet zomaar beantwoorden. Maar wat ik wel kan zeggen, is dat je in elke relatie zult moeten leren om constructief om te gaan met irritaties. Die zullen er namelijk altijd gaan komen. Je bent nu eenmaal verschillend en doet dingen verschillend. en dat is soms niet leuk. Onderzoek wat je irriteert en waarom. Onderzoek ook waarom de ander doet wat zij of hij doet, zonder dat te veroordelen! En zoek samen naar een oplossing.
Saskia
Mijn vriend en ik zijn bijna 32 jaar samen (dag nacht bij elkaar geweest buiten de tijd dat ik in het ziekenhuis heb gelegen een aantal moeilijke jaren gehad qua ziekte en een traumatische jeugd). 4 jaar geleden is hij voor het 1st met een kameraad op vakantie geweest en sindsdien is mijn gevoel voor hem verdwenen. Het gevoel is nog steeds weg. Iets houdt mij vast. Vanaf t begin heb ik t verteld maar hij neemt nu ook steeds meer afstandelijk maar hij houdt nog wel van zegt die. Ik kom hier niet uit, wij komen hier niet uit.????? Advies wat te doen?!!!
S
Hoi Marike,
Ik dacht dat alles goed ging in mijn relatie met V. , maar een week geleden zij hij een punt er achter te wilde zetten, omdat zijn gevoel minder is geworden. Hij gaf aan dat het niet aan mij ligt en zei dat het niet iets praktisch was maar dat het gevoel er gewoon niet meer is zoals in het begin. Hij had het zelf ook graag anders willen zien en wilt me niet aan het lijntje houden door mij valse hoop te geven. Ik begrijp er niets van! Eerder had hij niets aangegeven. Toen ik vroeg hoe dat heeft kunnen gebeuren kon hij mij geen antwoord geven. We hadden geen conflicten en de woordenwisselingen die er waren was in ruim een jaar tijd zijn op nog geen 1 hand te tellen. We deden leuke dingen samen, maar hadden ook leuke momenten met familie en vrienden en gaven elkaar de ruimte om ons eigen ding te doen.We hadden bijna iedere dag dat we elkaar zagen seks. We hebben veel overeenkomsten en hadden het over een toekomst samen. In maart en april zijn we een weekendje weg geweest, hadden het super gezellig en hij gedroeg zich niet anders dan anders. Qua seks had ik misschien de laatste paar maanden wel wat vaker initiatief mogen nemen, maar het was niet zo dat we niet meer intiem waren. Door drukte op mijn studie en de toetsen die niet helemaal lekker gaan heb ik wat vaker stress en onzekerheden daarover. (Ik ben 26 en hij 29). Toen ik vroeg sinds wanneer dit zich afspeelt zei hij dat het voor ons weekendje weg in april al aan het broeden was. Help!
Marike
Kennelijk is je vriend een binnenvetter en heeft hij in zijn eentje zitten wikken en wegen. Uiteraard blijft een gevoel nooit hetzelfde in een relatie en wordt het na de verliefdheid minder (vaak) heftig of intens. Om een relatie te laten slagen, zijn er twee nodig. Als hij echt niet meer wil, kun je hem niet tegenhouden. Misschien verwacht hij meer van een relatie of wil hij zich nu nog niet binden en eerst nog meer van de wereld verkennen. Misschien waren jullie te close. Misschien, misschien… Ik kan gaan gissen wat er aan de hand is, maar hij is toch degene die je dat het beste kan vertellen.
Marike
hallo Saskia, hier kan ik niet zomaar antwoord op geven: er lijkt veel aan de hand te zijn geweest. Ik zou je aanraden om met een psycholoog uit te zoeken wat er met jouw gevoel gebeurd is.
Vik Jansen
Beste Marike, mijn vriendin en ik zijn 12 jaar bij elkaar en hebben 2 kindjes van 2 en 6 jaar. We hebben door de jaren heen heerlijke tijden beleefd maar ook wel problemen gehad en zijn al eens 4 maanden uit elkaar gegaan. Ik heb haar wel een paar keer gekwetst met een leugen om bestwil. Ik vind het verschrikkelijk maar soms doe ik dat. De afgelopen 2 jaar ging het heel erg goed samen en zeker als gezin doen we het geweldig. Als partners is er dus wel een vertrouwens-issue. En laatst gebeurde het na 2 jaar ineens weer. Totaal onnodig een leugen om niets. Ik denk dat dat de druppel was en nu geeft ze aan dat ze het gevoel voor mij ineens helemaal kwijt is. Ze geeft wel heel erg om me en wil graag dat het gevoel terug komt en dat we samen als partners aan een stabiel en liefdevol gezin kunnen bouwen. We hebben nu afgesproken om samen te blijven wonen als gezin, maar niet echt als partners en zij wil ruimte hebben om zo het gevoel terug te laten komen. Het is een moeilijke situatie, ze is de liefde van mijn leven, ik ben stapelgek op haar en wil haar absoluut niet kwijt. Ze zit naast me maar voelt zó ver weg. Ik heb het zelf veroorzaakt dus zal er doorheen moeten. Haar hoofd zegt dat ze samen verder moet, ook omwille van de kinderen maar ze wil haar hart volgen en alleen doorgaan met mij als het gevoel terug komt, hopende dat dat in de komende 3 maanden gaat gebeuren. Hoe realistisch is dit? En wat kan ik doen? Help! V.
Nancy
Ik heb 20 maanden een relatie gehad.
We hebben nooit ruzie gehad. We hebben veel meegemaakt samen.. ik ben dakloos geweest maar hij stond me altijd bij. Hij was er altijd voor mij.
Toen we een 5 maanden geleden hoorden dat zijn moeder niet lang meer heeft. Was dat ook moelijk . En nu is mijn vriend meer gaan werken. Zijn normale werk van 9 tot 18 uur. Daarnaast ook nog van 21 tot 00.30.
Hij is een binnenvetter.
Nu heeft hij mij een week geleden aangegeven dat zijn gevoel voor mij langzaam is verdwenen en hij heeft het uitgemaakt.
Ik heb het daar zo moeilijk mee. Omdat we nooit problemen hadden en het 1 en al liefde was tussen ons.
Hij kan ook niet uitleggen waarom . En het doet hem pijn om mij verdrietig te zien.
Ik weet waardoor het komt. Maar hij wilt het niet inzien. En wilt me ook geen kans geven . Omdat zijn gevoelens weg zijn.
Help weet niet meer wat te doen.
Stephanie
Zou je mij prive wat willen sturen. Zit namelijk in dezelfde situatie
Marike
Hallo Vik,
Of niets doen en afstand houden voldoende is om gevoel terug te laten komen, betwijfel ik. Ik weet niet waarover je liegt en waarom je dat doet. En ik weet ook niet waarom dat haar gevoel meteen laat verdwijnen. Heb je mijn posts over liegen gelezen? Zie: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/liegen-in-relaties-2/. Het lijkt me goed dat jullie samen in relatietherapie gaan om dit goed uit te werken! Succes!
Marike
Beste Nancy,
Ik weet niet waardoor jij denkt dat het komt. Maar zoveel gaan werken zou voort kunnen komen uit de behoefte om de pijn niet te voelen. Helaas kun je niet selectief gevoelens afsluiten: als je jezelf dichtmaakt, komt er geen enkel gevoel meer door… Je kunt echter niets doen als je vriend niet wil. Relatietherapie zou het beste zijn. En als hij dat niet wil, kun je hem misschien vragen om dan in ieder geval in individuele therapie te gaan. In de tussentijd is het vooral belangrijk dat jij je eigen leven oppakt en laat zien dat je zelfstandig bent. Succes!
L
Wat eeeeen super fijn stuk. Eindelijk kan ik stoppen met 1000 berichten uitleg, en zijn we er samen eigenlijk heel simpel uit gekomen!
E
Dag Marike. We zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (21 mndn en 6 wkn). Toen we elkaar ontmoetten kwamen we beiden uit een scheiding na een 2-jarig huwelijk. We maakten elkaar weer gelukkig, konden goed samen lachen, sporten en reizen.Na korte tijd woonden we samen en inmiddels zijn we verhuisd en dus 2 prachtkindjes rijker.
in mijn huwelijk voordat ik mijn huidige partner leerde kennen ben ik bedrogen. Mijn huidige partner was zelf degene die is vreemdgegaan. Ik geloof(de) dat mensen kunnen leren van hun fouten.
Een maand terug, het liep al geruime tijd stroef, vernam ik dat hij een ander heeft. Al een jaar! Voor de lust zegt hij maar er zijn gevoelens.Mijn wereld staat sindsdien op zijn kop. Voel me intens verdrietig en vernederd, gebroken en boos. Onze ouders zijn op de hoogte en er kapot van. Zelf sluit ik mijn ogen niet voor de afstand die tussen ons is ontstaan afgelopen jaar maar weet nu wat er speelde. Het gevoel voor elkaar lijkt nu verder weg dan ooit.Ik verklaarde die afstand als logisch gevolg van komst baby en veranderde rollen etc.. We hebben altijd gepraat, maar hij heeft niet eerlijk durven zijn. Hij twijfelt aan zijn gevoel voor mij. Hij wil niet in therapie, we doen wel meer samen, fijn. Hij zegt zijn affaire te hebben beëindigd. Ik kan nog niet helder denken laat staan kiezen wat het best is, vooral ook voor het geluk van onze kinderen.
Marike
Beste E,
Hoe pijnlijk ook: ‘vreemdgaan’ hoeft niet het einde van je relatie te betekenen. Jammer dat je partner niet in relatietherapie wil. Lees dan samen het boek ‘In verhouding’ van Esther Perel. Zeer zinvol, zeker als je het samen leest, en over het gelezene goed en eerlijk praat. Succes!
E
Beste Marike
Dank voor je reactie en leestip. Na een nog dieper dieptepunt (hij heeft die ander weer gezien) bereikt te hebben, lijken we nu heel aarzelend muizenstapjes de goede richting in te zetten samen. We zijn ook weer eens intiem geweest, maar slapen apart. Hij zegt nu geen contact met die vrouw meer te zoeken maar is verward. Gevoel voor haar en mij. Mijn omgeving raadt me echter af er nog voor te vechten na alles wat hij me heeft aangedaan. Ivm mogelijke kans op herhaling. Hoe zie jij dit? Ik ben heel erg zoekende naar mijn gevoel maar zit nog op slot. Wil graag mijn gezin in stand houden en samen doorstart maken, maar niet opnieuw gekwetst worden over 5-10 jaar. Hoe kan ik me het best opstellen?
E
Dag Marike
Heb het boek besteld en ben begonnen. Mijn partner weet ervan en hoort het graag als er iets in staat wat ons nog kan helpen. Zelf heeft hij ons opgegeven en ziet hij ons niet oud worden samen zegt hij. Ik vind het heel moeilijk en verdrietig dat hij ons geen tijd en ruimte gunt en niet openstaat voor welke hulp dan ook. Hij loopt al een jaar met twijfels. Ik weet nu 2.5mnd van zijn verdwenen gevoel voor mij, zoals hij het noemt en daarnaast van zijn affaire. Zelf voel ik me lamgeslagen, leeg en op slot hetwelk niet bijdraagt aan een gevoel voor hem. Wat te doen? Ik wil onze relatie en ons gezin niet kwijt.
Marike
Beste E,
We zien heel vaak dat vrienden en/of familieleden vanuit de beste bedoelingen hele slechte adviezen geven. Ze vertellen je wat zíj denken dat ze zouden doen. Dat weet je echter nooit voor je zelf in zo’n situatie zit. En dan nog is iedereen anders. Het beste wat familieleden en vrienden kunnen doen is géén adviezen geven en alleen naar je luisteren en er voor je zijn, welke keuze je ook maakt! Verder begrijp ik je angst om opnieuw gekwetst te worden. Welke keuze je ook maakt: je krijgt nooit de garantie dat je níet meer gekwetst zult worden. En trouwens evenmin of jij zelf niet ooit je partner zult kwetsen. We zijn nu eenmaal allemaal mensen en mensen maken fouten. Het gaat erom of je van je fouten wil leren. Het is logisch dat je partner nu in verwarring is. Vraag hem om zelf dat boek ook te lezen! Succes!
E
Dag Marike, dank nog voor de reactie. Inmiddels heeft mijn partner voor ons gezin gekozen en het afgesloten met zijn minnares. Zij heeft me dat ook bevestigd (ik ken haar niet). Hij is nu erg verdrietig wat ik, ondanks wat mij is aangedaan, nog begrijp ook. Graag worden er weer samen gelukkig maar zitten we beiden op slot qua gevoel voor elkaar. Zaterdag hadden we voor het eerst sinds tijden een ok date night. We slapen op zijn verzoek nog apart. Heb jij tips/ideeën hoe we ons wederzijds gevoel kunnen aanwakkeren? Groeten! E
Marike
Er staat een uitgebreide reeks blogs over verraad en vergeving op mijn site. Die al gelezen? Zie: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/verraad-en-vergeving/
Verdrietig
Beste marike
Ik heb zins 10 weken een hele lieve vriend gaat super goed maar ik zins een paar dagen ben ik mijn gevoel kwijt ik hou ontzettend veel van hem maar door dat ik soms geen gevoel heb word ik heel angstig en onzeker in had het in onze eerste weken wel die gevoelens nu moet ik wel zeggen dat ik in de overgang zit ik wil mijn vriend niet kwijt
Marike
Beste Verdrietig, gevoelens gaan soms op en neer. Misschien onderdruk je ook gevoelens? Ben je bijvoorbeeld geïrriteerd geraakt? Of vind je het te spannend? Maar het kan natuurlijk ook zijn, dat er dingen zijn, die je minder aan beginnen te staan in je vriend. Tien weken is natuurlijk ontzettend kort. Je leert elkaar iedere keer weer beter kennen en niet alles zal leuk zijn of blijven. Of de leuke kanten opwegen tegen de niet leuke kanten is aan jou. En misschien moet je je afvragen:”Wil ik hém niet kwijt of wil ik niet alleen blijven?’ Geef het even de tijd, (tenzij er echt iets heftigs aan de hand is, wat niet goed voor je is). Succes!
Anoniem
Hallo,
Me vriend en ik, inmiddels me ex vriend nu hebben een relatie van 4 jaar gehad. Hij heeft paar keer uitgemaakt en steeds bij me terug gekomen hij zit in een depressie sinds begin december. Hij heeft geen gevoelens voor me hij is niet gelukkig met me en zonder me. Kan niet met me en niet zonder me. Hij heeft pas wel keer gehad dat die me miste en bij me wou zijn dat had die in december en januari niet. Hij heeft alleen niet van ik verlang om haar te zien en ik kijk uit om samen ergens na toe te gaan maar dat heeft hij weer nergens bij. Me vraag was kunnen gevoelens in een keer weg gaan zonder dat iemand dat door heeft?
Marike
Of je doorhebt hoe het met je gevoelens gesteld is, is erg afhankelijk van hoe vaak je bij je eigen gevoel stilstaat. En of je bv je kop in het zand steekt of jezelf sust of het gevoel kleiner maakt dan het is…. Totdat het zich zo opdringt dat je er niet meer omheen kunt. En bij depressie gebeurt het vaak dat gevoelens onderdrukt worden,w at heel veel energie kost en waardoor je moe wordt en niets meer voelt. Antidepressiva kunnen daar ook aan meewerken. Ik zou je vriend aanraden om een goede psycholoog of therapeut te zoeken.
Delphine
Ik lig serieus in de knoop. Ik ben nu 9 maanden samen met iemand, ervoor had ik een knipperlichtrelatie van 3 jaar en erna dus snel begonnen met mijn huidige vriend. De 1ste maanden ging dit heel goed, maar erna begon het af te zwakken, de passie is er nooit echt geweest zoals bij mijn ex, en zijn familie is ook niet bepaald aangenaam. Ik mis de zaken uit mijn vorige relatie. Nu heb ik de relatie gestopt omdat ik tijd wil nemen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ergens kan ik voor veiligheid kiezen en voor mijn huidige vriend kiezen ,maar dan moet ik weten dat het minder passievol zal zijn en de familie van hen erbij nemen. Of ik moet mijn ex terug een kans geven. Intussen is er bijna een jaar tussen geweest dat we elkaar niet gezien hebben en doordat ik soms berichtjes kreeg van hem met de feestdagen ben ik beginnen twijfelen. Bij mijn ex was er wel passie en zijn familie was hecht. We waren gewoon allebei te koppig en zo was het telkens gedaan. We konden niet ruzie maken.
Marike
Beste Delphine,
eigenlijk geef je zelf alle antwoorden al: te snel begonnen met je huidige vriend en niet geleerd om op een effectieve manier ruzie te maken met je vorige vriend. Welke relatie je ook kiest: er zal altijd íets zijn wat niet goed is en waar je in moet investeren om er mee om te leren gaan. De ideale relatie bestaat alleen maar in de periode van de verliefdheid…
elvin
middag ik ben al 14 jaar met me partner heb ik op gemerk sinds de zwangerschap begon z depressief te worden . ik dacht is normaal maar later merk ik op dat ze niks van mij wou hebben haar gevoel voor mijging langzamerhand weg. na de zwangerschap werd het steeds erger z wou alleen liggen geen handen vasthouden. haar vagina was droog werd niet nat dus dan kan je voorstellen dat seks ook een probleem werd want z bloedde als we seks kregen en z merk op dat z wel gevoel voor een ander heeft. zij zelf kan het niet begrijpen. goede verstandhouding hebben wel alleen liefde is een probleem. is er oplossing dat z weer normaal met mij kan zijn.
Marike
Hallo Elvin, depressiviteit kan ontstaan door hormoonwisselingen. Het is altijd verstandig om daarmee naar de huisarts te gaan. Dat raad ik jullie nu dan ook aan. Hij of zij kan jullie eventueel doorverwijzen naar een relatietherapeut. Wat verder vooral belangrijk is: ga nooit bij je vrouw naar binnen als ze niet vochtig genoeg is! Dat doet bij haar pijn en dat wil je niet. Ze is er dan gewoon niet klaar voor. Soms zeggen vrouwen heel onverstandig dan dat het toch mag, omdat ze er vanaf willen zijn. Wees dan als man de verstandigste. Als je dan toch door zou zetten, zal haar dat het gevoel geven dat het alleen om jou gaat. En dat zal zeker negatief werken op haar gevoel voor jou. Succes!
T
Hoi,
Op dit moment heb ik een ‘relatie’ van 23 jaar met 2 kinderen. Januari 2018 zei mijn vrouw dat we in een sleur zaten en zij hier wat aan wilde doen! Dit heb ik met beide handen aan gegrepen. Maar na een maand heeft zij gevoelens gekregen voor een collega en met deze college heeft ze na een bedrijfsfeestje bij het opruimen sex met hem gehad.
Van schaamte en angst heeft zij tot vorige week niets gezegd. Sinds 4 weken wonen wij niet meer samen omdat zij aangaf afstand te willen omdat ze weer niet wist wat ze wilde. Nu geeft ze toe dat ze kapot ging van schaamte en niets meer van mij aan kon nemen omdat ze zichzelf heeft opgesloten. Zij heeft nu hulp. 1x . Nu wil ik kijken of er nog iets zit en haar fout een plek geven. Maar daar staat ze niet voor open. Ze wil eerst zelf haar gevoelens op een rijtje krijgen en dan kijken wat er nog is. !? De persoon in kwestie heeft al die tijd gewoon meegekeken in ons privé leven doordat hij gewoon nog bevriend was met mijn vrouw op social media. Verdient zij nog een kans?? Moet ik WEER op haar wachten?! Het is niet 1 ding in mijn ogen, Te laat aan de bel trekken, beloven er voor te gaan maar tocht vreemdgaan , bijna 2 jaar liegen….Dat zijn de dingen waar ik nu mee worstel. Ik weet dat ik het zelf moet beslissen maar wil het toch even van mij af schrijven
Marike
Je lijkt in ieder geval boos. Waar ik je nog niet over hoor, is wat jij zelf vond van jullie relatie. Als er een sleur is, is er meestal weinig sprake van nog echt contact met elkaar. Zouden jullie daar verandering in kunnen brengen? Elkaar regelmatig eerlijk vertellen hoe je je voelt? En dan ook echt luisteren naar elkaar en je in elkaar verplaatsen? Heb je bv gevraagd aan je vrouw wat die collega haar gaf? Wat haar zo enthousiast maakte over haar contact met hem? De derde in de relatie geeft veel informatie, zeg ik altijd. Informatie over wat er in jullie relatie miste… Daar samen het gesprek over aangaan lijkt me noodzakelijk alvorens een keuze te maken. Succes!