Al eerder heb ik geschreven over het thema dat mensen het gevoel voor hun partner kwijt kunnen zijn. Ze zeggen in de intake:“Mijn gevoel is weg”en ze vragen zich af:”Kan mijn gevoel terugkomen?” Ze gaan er vaak al bijna van uit dat het feit dat hun gevoel weg is moet leiden tot het beëindigen van de relatie.
Romantiek
Bij de start van een relatie speelt gevoel tegenwoordig een belangrijke rol. Zo’n honderd jaar geleden was dat meestal anders: toen trouwde je met iemand die een goede partner leek qua stabiliteit voor de relatie en het op te bouwen gezin. Factoren als betrouwbaarheid, inkomen, status, vergelijkbare klasse etc waren belangrijker dan verliefdheid of liefde. Romantiek vond vooral buiten het huwelijk plaats.
Tegenwoordig is juist die romantiek het belangrijkst. Zeker bij het begin van de relatie: je gaat met iemand een relatie aan omdat je van hem/haar houdt. En hoewel iedereen weet dat na verloop van tijd de verliefdheid zal verdwijnen, gaat geen enkel stel daar van uit.
Verliefdheid verdwijnt
Als je langer samen bent is het logisch dat de verliefdheid verdwijnt. Je leert immers naast alle leuke kanten ook elkaars schaduwkanten kennen. En die kunnen bar tegen vallen. Soms gaat het om kleine dingen, die de rozegeur en maneschijn afzwakken. Dat gebeurt al vanaf het moment dat je gaat samenwonen. Je partner blijkt bijvoorbeeld een sloddervos, terwijl jij van opgeruimd houdt. Of je komt elkaars stinkende sokken of vuile onderbroeken tegen. We komen stellen tegen die ruzie maken over de plaats waar het vaatdoekje op het aanrecht moet liggen. Of over hoe je de handdoeken op moet vouwen.
Lastiger wordt het al als je ontdekt dat je partner wel erg aan zijn of haar ouders hangt. Of gemakkelijk leugentjes om bestwil vertelt. Ook kun je erachter komen dat je partner veel jaloerser is dan je dacht. Of dat jijzelf opeens veel moeite blijkt te hebben met een bepaald gedrag van je partner. Je ontdekt voortdurend andere kanten van je partner én van jezelf.
En dat gebeurt bij iedere fase weer opnieuw: als je kinderen krijgt, als je verhuist, als je ouder wordt, als er ingrijpende gebeurtenissen plaats vinden. Steeds opnieuw kun je elkaar kwijt raken en kost het moeite om elkaar weer te vinden. Een relatie blijkt niet vanzelf op rolletjes te lopen. De verliefdheid van het begin verdwijnt soms als sneeuw voor de zon en maakt niet altijd plaats voor het verwachte ”houden van”. Zeker niet als je verwacht had dat zo’n ”houden van” net zo intens voelt als de verliefdheid.
Omgaan met verschillen
Integendeel. Al die tegenvallende ervaringen zijn voor sommige mensen moeilijk te verweken. Ze kunnen leiden tot ergernis en ruzie. Of tot je terugtrekken in jezelf, niet goed wetend wat je er mee moet. Veel mensen hebben niet geleerd hoe ze constructief om kunnen gaan met verschillen. En al helemaal niet als je die verschillen lastig vindt. Als je partner charmanter is dan jij, dan is dat in de fase van verliefdheid alleen maar geweldig. Maar hoe ga je er mee om als zij die charmes ook t.a.v. andere mensen in blijkt te zetten?
Als je partner minder precies is dan jij, dan vind je dat aanvankelijk geweldig. Hij helpt je om de boel de boel te laten en lekker uit te gaan, ook al is het huis niet opgeruimd. Maar nu betekent die leuke karaktertrek dat jij altijd alles opruimt. Of ruzie met hem krijgt dat hij nooit iets doet.
Ook kun je problemen krijgen als de een meer tijd voor zichzelf wil dan de ander. Of de een meer wil vrijen dan de ander. Als de een voortdurend kritiek geeft. Als de ander weinig wil praten. Je kunt in een relatie werkelijk over àlles problemen krijgen. En veel hebben niet geleerd om met relatieproblemen om te gaan.
Want helaas is ”relaties” geen schoolvak. Dat zou ik wel graag willen. Want er valt veel te leren over relaties en over omgaan met verschillen.
Mijn gevoel is weg
En dus merk je dat je je steeds vaker ergert. Of steeds vaker gekwetst bent. Of beide. Je geeft steeds meer kritiek of je trekt je steeds meer terug. En je begint te twijfelen: is dit het nou?
En dan komt het moment dat je jezelf realiseert:”Mijn gevoel is weg. Ik ben niet meer verliefd. Ik voel eigenlijk níets meer!”
Als je daar niet op voorbereid bent, kun je daar behoorlijk van schrikken. Want wat betekent dat? Is dat een signaal dat je maar moet scheiden? Is deze man of vrouw dan toch niet geschikt voor mij?
Wat moet ik doen? Waar komt dit door? Is er nog wat aan te doen? Maar heb ik nog wel zin om er wat aan te doen?
Zelfbescherming
Op zich is wat er gebeurt heel begrijpelijk. Gevoelens van verliefdheid of liefde hebben als één van de mooiste kenmerken dat ze mensen kunnen openen. Je kunt dat ook zien aan mensen: ze zien er tevreden en gelukkig uit. Ze zijn gemakkelijk te benaderen, stralen vertrouwen uit.
Als je echter teleurgesteld of gekwetst wordt door je partner, ga je jezelf beschermen. Je maakt jezelf dicht en staat niet meer open voor je partner. In afwachting van de volgende teleurstelling of kwetsing ben je zeer alert. Je trekt een muurtje op, eerst klein, langzamerhand steeds hoger. Je boosheid of teleurstelling komen vóór de gevoelens van liefde te staan.
Onbewust dichtgaan
Vaak gebeurt dat niet eens bewust. Je lijf raakt gespannen zonder dat je dat meteen merkt. Je spontaneïteit verdwijnt zonder dat je dat zelf meteen in de gaten hebt.
Probeer het maar eens uit: denk eens aan iemand van wie je houdt en met wie de relatie prettig is. Registreer wat er met je gebeurt in je lijf.
Denk vervolgens aan iemand voor wie je op je hoede bent en registreer wat er met je gebeurt. En doe hetzelfde experiment met iemand op wie je boos bent. Je zult in beide gevallen merken dat je spieren aanspannen, je ademhaling verandert, kortom dat er iets verandert in de zachtheid en/ ontspanning. Je lichaam maakt zich klaar om te vechten of te vluchten. Want alles in jou heeft het signaal gegeven: gevaar! Ik kan aangevallen of gekwetst of teleurgesteld worden.
Als deze fysieke reacties vaak voorkomen, kunnen ze zich vast gaan zetten. Ze worden je ”normale” gedrag. Je ontspant niet meer, maar komt in een continue staat van alertheid en irritatie. En van dichtheid. Je laat je niet meer zomaar raken of teleurstellen.
Kan mijn gevoel terugkomen?
Deze dichtheid kan wel weer verdwijnen. Daarvoor is het nodig dat jij het sein op veilig stelt. Als jij je hersenen het signaal geeft dat de boosheid of alertheid wat af kan nemen. Natuurlijk kun je dat niet zomaar. Er moet substantieel iets veranderen in de manier waarop jij en je partner met elkaar omgaan. Je bent niet voor niets dichtgegaan. Maar voordat er iets kán veranderen moet je dat ook willen.
Als de dichtheid ontstaan is door teveel aanpassing, kan het zijn dat je eerst jezelf terug moet vinden. En dat je partner moet leren om niet zo op je lip te zitten, ook al is h/zij bang om je kwijt te raken. Dit proces kan wel veel tijd in beslag nemen en soms is er zelfs voor nodig dat je tijdelijk uit elkaar gaat. Om elkaar rust te geven en uit de afweermodus te raken.
Welk gevoel komt er terug?
Het is goed om je te realiseren dat het wordt nooit meer zoals het verliefde gevoel van het begin of zoals de geheime verliefdheid op die leuke collega of die onverwachte vlinders in je buik bij die leuke vader op het schoolplein. Wat er terug kan komen of kan groeien, is een gevoel van ´houden van´, van tevreden zijn met elkaar. Van het fijn vinden om met elkaar te vrijen, ook al spatten de vonken er niet meer af. Van meer aandacht voor elkaar en diepgaandere gesprekken. Meer intimiteit. En van daaruit uiteindelijk ook andere seksualiteit. Waar het accent meer komt te liggen op het contact dat je daarbij met elkaar hebt.
Vanuit dat gevoel kun je bouwen aan een langdurende relatie. Je zit dan in feite in de volgende fase van je relatie. Jullie maken dan in feite samen een doorstart met de relatie. Je kiest opnieuw, en nu waarschijnlijk meer met je verstand dan de eerste keer.
Het gevoel dat uiteindelijk terug kan komen, kan ook iets verdrietigs hebben: je neemt afscheid van de vlinders en de roze wolken. En misschien ook van een verliefdheid op iemand anders. Daar mag je om rouwen, dat hoort erbij. Wat je ervoor terugkrijgt, is een relatie, die tegen een stootje kan.
Kies je echt voor de relatie?
Het belangrijkste is daarom om jezelf te realiseren of je daar echt voor kiest. Wil je je verbinden en werken aan een stabiele en langdurige relatie? Of wil je je eigenlijk nog niet of niet meer binden en het hele avontuur van verliefd worden ren met een ander verder gaan, opnieuw aangaan? Wetend dat je – na de fase van verliefdheid- met je nieuwe partner eenzelfde proces door moet gaan. En dan wellicht in een samengesteld gezin terecht komt.
Natuurlijk zijn er stellen, die zo negatief op elkaar inwerken, dat ze beter niet bij elkaar kunnen blijven. Zeker als er sprake is van huiselijk geweld, geestelijk of fysiek. In dta geval kun je beter zo snel mogelijk minstens tijdelijk uit elkaar en van een afstand onderzoeken, wat er nog wel of niet meer mogelijk is mbv therapie.
Zolang je echter wel om je partner geeft – en er dus geen sprake is van huiselijk geweld – is het maken van een doorstart vaak de moeite van het proberen waard. Zeker als er kinderen in het spel zijn!
De cruciale vraag is dan ook niet of je gevoel teruggekomen is maar of je bereid bent om die doorstart met je relatie te maken. Zodat er een níeuwe relatie kan ontstaan met dezelfde partner.
Niet meer willen
We horen in relatietherapie vaak dat mensen verwachten dat de partner iets moet doen, waardoor de dichtheid over kan gaan en het gevoel ‘vanzelf” terugkomt. Ongetwijfeld speelt de partner hier een belangrijke rol, maar jijzelf geeft het signaal. En dus moet jij bij jezelf stilstaan of je dat signaal wel wíl geven. Of je wel echt wil dat je gevoel van liefde terugkomt, of je je muur wel af wíl breken. M.a.w. of je wel echt kíest om aan herstel van je relatie te werken en je partner te vergeven.
Soms willen mensen dat eigenlijk niet, maar durven ze dat niet toe te geven aan zichzelf. Ze hebben zich bijvoorbeeld al zo ingesteld op een leven alleen of met een ander, dat ze diepweg de oude relatie geen kans wíllen geven. Soms zijn mensen zo gekwetst, dat ze daar aan vast willen houden en er niet over heen willen stappen. Ze geloven eigenlijk niet in de veranderbaarheid van de ander én van zichzelf.
Er kunnen tal van (legitieme!) redenen en factoren zijn om niet verder te willen met een relatie. De afwezigheid van gevoel alléén is er echter géén van. Dan moet je eerst onderzoeken waardoor je gevoel is verdwenen. Als je dat onderzoek niet echt wil, ga je niet open en komt er zeker geen ruimte voor die eventuele doorstart.
De eerste vraag is dus niet: kan mijn gevoel terug komen? Maar: wíl ik wel dat deze relatie gaat werken? Wil ik investeren?
Doorstart in de relatie
Relatie-ontwikkelingen gaan helaas niet altijd vanzelf: relaties hebben soms een crisis en daarna een doorstart nodig, om op een rijker of rijper niveau te komen.
Ik maak graag de vergelijking met de winter: dan lijkt de natuur dood, er groeit en bloeit niets. Maar onder de grond gebeurt er van alles. De natuur heeft deze fase nodig om te herstellen. Om voeding te verzamelen zodat in de lente weer alles uit kan lopen en gaan bloeien en groeien. In de lente zal de plant groter blijken te groeien dan het jaar ervoor. Ook in de ontwikkeling van de kinderen komt dit voor: kinderen gaan soms vlak voor een volgende ontwikkelingsfase éérst een stap terug.
In een relatie kan een winterperiode betekenen dat de relatie in feite toe is aan ofwel een doorbraak, ofwel het doorgroeien naar het volgende stadium. Zo zien we nogal eens dat het gevoel verdwijnt bij één van de partners als het in de relatie nodig is om intiemer contact met elkaar te gaan maken. Omdat de partners teveel op zichzelf leven of teveel alleen maar ouders zijn en geen partners meer. Ze voelen gemis en teleurstelling en gaan daarvan dicht.
Maar we zien het ook als partners teveel op elkaars lip zitten. Eén van de partners klaagt er dan meestal over dat hij/zij het benauwd krijgt in de relatie. Er is dan meer differentiatie nodig is.
Daarnaast kan het ook zodat je uitgeput en moe bent. Dat er zóveel gebeurd is, dat je er even niets meer bij kunt hebben. Onbewust gaat je systeem dan op halve kracht, net zoals wanneer in een auto dat vreselijke motormanagementlampje gaat branden. Er wordt dan geconstateerd dat er iets in het systeem niet klopt en op voorzorg gaat je auto op halve kracht rijden (vreselijk als je bv net met een caravan achter je aan de berg op rijdt…).
Geen paniek
Daarom is een fase van ”mijn gevoel is weg” niet meteen iets om van in paniek te raken En zeker niet iets om meteen naar de advocaat te rennen.
Wel iets om te bespreken met je partner, zodat jullie kunnen onderzoeken wát er aan de hand is. Of het even winter is, of dat je op slot gegaan bent door iets wat je erg geraakt heeft. En als je er samen niet uitkomt, is het zeker belangrijk om de hulp in te roepen van een ervaren relatietherapeut.
Muriel
Dank Marike,
voor iets wat ik eigenlijk al wel wist, maar wat ik ‘even vergeten’ was.
Dank voor de mooie tekst en voor het gevoel en de wil tot actie, die je (bij mij!) teweeg brengt.
Groet,
Muriel
Femke
En als je eruit bent dat je eraan wilt werken je gevoel terug te krijgen? En op de laatste drie vragen ‘ja’ kan zeggen. Hoe pak je dat dan aan?
marike
Hallo Femke,
Ik ken jou niet en je situatie niet, maar als je zeker weet dat je verder wil, dan is de afwezigheid van dat speciale gevoel, dat je wil voelen, minder ernstig. Dat kan al rust geven. Ik zou wel willen weten of je helemaal niets meer voelt, ik bedoel: ook niet voor andere mensen, je ouders of je kinderen. Als dat het geval is, dan zou het kunnen zijn dat je je zó dicht hebt gemaakt, dat je níets meer voelt. En dan zou ik zeker eerst eens langs de huisarts gaan om dit eens te bespreken. misschien dat die jou dan doorverwijst naar een psychotherapeut.
Als je je echter verder gewoon energiek kunt voelen en blijf of verdrietig, zoals het leven is, dan zou ik eerst eens even gewoon doorleven en intussen wat meer aandacht besteden aan echt contact maken met elkaar, samen leuke dingen doen en aandacht hebben voor elkaar.
Als je je daar absoluut niet toe kunt zetten, zou ik een afspraak maken met een relatietherapeut.
anneke
Dit artikel heeft me geholpen om mijn probleem op een andere manier te bekijken. Ik heb een relatie Van een dikke 2 jaar. Na 9maanden kreeg ik uit het niets twijfels. We zijn 2 weken uit elkaar gegaan, nadien terug samengekomen en verliep alles prima. (…) We gingen nadien uitkijken naar een huisje, maar kwam ik op een lelijke manier te weten dat hij met een andere vrouw had afgesproken. Hij is normaal een hele brave, soms veel te braaf, dus ik schrok enorm. Hij zei wel dat er verder niets gebeurd is…. ook al beweerde die vrouw iets anders. Dus moet ik hem op zijn woord geloven. Ik wou nu natuurlijk niet direct samen een huis kopen. Dus hij kocht een app (om fianciele redenen)… maar zo zet hij onze toekomst weer even vast. Hij wou het verhuren , maar… dat mocht niet want hij moet er eerst zelf wonen… wisten we niet.. dus pfff. Nadien verloor hij ook nog zijn werk. Zijn miserie was heel moeilijk voor mij. Kwam ook altijd op de tweede plaats…. .we zijn alle geluk op reis gegaan en toen we terugkwamen heb ik een maand terug op een roze wolk gezeten en was toen oprecht gelukkig!! 2 Maanden later waren er weer twijfels en sindsdien zit ik met grote vragen. Ben ook 30 geworden en wil graag die belangrijke dingen meemaken: trouwen, huis, kindjes, … en nu heb ik het idee alsof ik niets meer heb. Hoe krijg ik mijn gevoel terug?? Zit het bij mij idd ‘ dicht’ of is hij gewoon niet de juiste voor mij. Hoe raak ik hier ooit uit?? Moet ook vaak wenen omdat ik het gevoel heb dat ik vast zit en omdat ik gewoon terug gelukkig wil zijn… wil wel dat de relatie slaagt, heel graag zelf. Maar wil echt die hechte band krijgen zoals ik die met mijn ouders en vriendinnen heb. Alle tips of inzichten zijn welkom. Alvast bedankt voor het artikel!
jelly
Hallo. En als je dus echt zo dicht zit dat je ook niet meer echt weet of je nog wel van je ouders houdt ?
kimberly
mijn vriend heeft al 3 weken geen gevoelens meer mar wil wel dat de relatie terug goedkomt en ik natuurlijk ook we hadden een perfecte relatie nooit ruzie gehad ofzo en dan plots was het gedaan ik zie hem enorm graag en zijn nu bijna 2.5 jaar samen geweest wat kan ik doen om hem te helpen want relatietherapie vind hij weggesmeten geld
marike
Beste Anneke,
Er kunnen natuurlijk verschillende redenen zijn, als ik je verhaal zo lees. Dat is lastig zo van een afstand te zeggen. Aanvankelijk wellicht toch al een beginnende sleur. Wellicht was jullie relatie toe aan de volgende fase van verdieping en zijn jullie daar niet aan begonnen. en vervolgens speelt wellicht ook gebrek aan vertrouwen een rol. Plus dan misschien ook nog verschillende ideeën van hoe een relatie er uit zou moeten zien etc. Kortom, er is veel te onderzoeken. Alleen, met behulp van boeken (John Gottman heeft veel zinvolle boeken met testjes en oefeningen, en hetzelfde geldt voor het boek Houd me vast van Sue Johnson. Of anders met behulp van een relatietherapeut. Ik zou je aanraden daar niet mee te wachten, zeker niet als je kinderen wil. Want de klok tikt door en dit soort situaties verbetert meestal niet vanzelf…
Ernst
Dit artikel geeft mij hoop en ook weer niet. Helaas is mijn relatie zo’n 8 weken geleden beëindigd en het was voor mij als donderslag bij heldere hemel. We waren bijna 11 jaar bij elkaar en hebben twee prachtige dochters. Ik wist al langer dat mijn vriendin niet helemaal gelukkig meer was maar ze is erg gesloten en wil niet praten over gevoelens en toont nooit emoties. Meermaals heb ik gevraagd om eens met iemand te gaan praten maar het was telkens een brug te ver voor haar.
Vier dagen nadat ze de relatie had verbroken kreeg ik een enorm lange mail vol frustratie van de afgelopen jaren. Ik dacht toen hèhè hier kan ik wat mee dus het is te herstellen maar dat bleek niet het geval.
In de afgelopen weken heb ik veel nagedacht en gesproken met mensen en een psycholoog en ben ik toch tot de conclusie gekomen dat ook ik niet de makkelijkste ben. (…) In het kort samengevat houdt het in dat ik in de afgelopen 7 jaar geen oor had voor haar gevoelens, nauwelijks inkomen genereerde, een dieptepunt heb gekend, veranderd ben omdat ik (na 31 jaar) eindelijk mijzelf heb leren kennen en nu werk aan een plan waarvoor straks eerst flink geïnvesteerd moet worden alvorens er geld verdiend kan worden. En ja, dan moet ik toch ook tot de conclusie komen dat je dan gaat twijfelen aan je partner/relatie.
Haar besluit heeft mij wel enorm wakker geschud en ik werk nu ook hard aan mijzelf om mij daar waar kan en nodig te verbeteren. Ze zegt dat ze nu niet meer van mij houdt als man/vrouw relatie maar mij wel ziet als een goede vriend, waar ze zich geborgen bij voelt. Dat heeft mij tot onderzoek aangezet en heb nagenoeg alles gelezen omtrent dit thema en ik geloof dat dit nog genoeg is om op verder te bouwen en de relatie weer nieuw leven in te blazen. Ik heb dit met haar gedeeld in een goed gesprek en ze gaf aan dat als ze op een knopje kon drukken om weer verliefd te worden ze dat ook zou doen, mits ik eindelijk mijn financiële verantwoording zou kunnen dragen en ik zou werken aan mijzelf, maar tot die tijd wil ze rust.
Die rust krijgt ze nu van mij, al kost dat me heel veel moeite. Momenteel werk ik dus hard aan mijzelf en daarmee hopelijk aan mijn relatie, maar kan ik nog meer doen zodat ze straks, over 6 maanden of een jaar (ik weet niet hoelang het zal duren) bereid zal zijn haar muurtje weer af te breken?
Alle tips en ideeën zijn welkom.
marike
Hallo Kimberly,
Uiteraard vind ik dat te kort door de bocht. Relatietherapie is echter inderdaad weggesmeten geld als je wel komt maar niet echt open staat voor andere inzichten en ervaringen.
Drie weken lijkt me erg kort om al te besluiten om uit elkaar te gaan. Nooit ruzie hebben is voor mij echter geen teken van een goede relatie, maar eerder van je teveel aan elkaar aanpassen en/of teveel in de confluentie zitten, zoals boven uitgelegd wordt. Dus wellicht kun je daar eens op letten. Succes!
marike
Hallo Jelly,
Dan is het misschien goed om eens met een therapeut te gaan praten om te kijken wat je met je gevoel aan het doen bent. Succes!
klaasjan
Mijn vriendin heeft sinds kort twijfels over der gevoelens voor mij, mijn liefde voor haar is sterk en wil voor haar vechten, we hebben samen besloten om mekaar 5 dagen niet te spreken, is dat goed of moet ik actie ondernemen?
anoniempje
Hallo ik zit met een probleem ik heb 9 jaar een relatie met mijn vriend veel UPS en diens meegemaakt veel stress veel ruzie en veel problemen maar ondanks dat dacht ik dat het wel goed zat en nou par weke terug verteld ie mij dat hij niet meer van mij houd en geen gevoel meer voor mij heeft hij zegt tege me ik heb het gevoel dat jij meer een zus voor mij bent en hij wil ook niet bij mij weggaan maar hij spreekt wel met een andere vrouw af en ik accepteer dat natuurlijke omdat ik van hem hou en wil dat het goed komt wat moet ik doen ben echt beetje depressie geworden
Elize
Hallo,
Er is veel gebeurd in de relatie met mijn vriend. We zijn nu dik 6 jaar samen maar sinds juli vorig jaar is er bij hem veel veranderd. (ik kwam daar in september pas achter). Het bleek dat hij sinds het begin nooit overtuigd is geweest van onze relatie omdat hij nooit verliefd is geweest. Door deze houding is hij verliefd geworden op een oude schoolvriendin. Dit is voornamelijk via de app gegaan en ze hebben elkaar een paar keer gezien. Hij zegt dat er niets is gebeurd maar ik ga gewoon uit van het ergste. We hebben hier veel over gehad en hij koos voor onze relatie. Hij vervalt echter steeds weer in dezelfde fout door te flirten en contact te zoeken met haar. En elke keer als ik hem betrap en confronteer kiest hij weer voor onze relatie. Hij geeft ook elke keer bij de andere vrouw aan te gaan voor mij. De andere vrouw heeft inmiddels besloten onze relatie een kans te geven en zelf over mijn vriend heen moet stappen. Zij wil dus geen contact meer, mijn vriend zoekt het echter steeds weer op. Hij zegt dat hij niet van mij houdt maar moet er niet aan denken zonder mij te moeten. Hij zegt dat hij wel “iets” voor mij voelt maar het geen naam kan geven, maar zegt ook geen toekomst met mij te zien. Ondertussen is het als we samen zijn geweldig! Hij zoekt toenadering, we kunnen goed praten, lachen om dezelfde dingen, ondernemen veel samen en met intimiteit is ook niets mis. Als we samen zijn lijkt het een supergoede relatie, waarin we beide blij zijn. Hij weet dat hij qua verliefdheid meer kan krijgen en vertrouwd niet op onze relatie. Hij is bang dat hij het niet de rest van zijn leven met mij kan volhouden.
Ik hou enorm van hem en houd elke keer vast aan het feit dat het samen zo goed is en dat hij geen afscheid van mij kan nemen. En hoop daarmee dat het nog goed komt. Ik ben bang als ik op mijn strepen ga staan en weg ga dat het dan sowieso over is. En daarnaast ik kan dat helemaal niet, hij is degene die niet meer van mij houdt ikke niet.
Is er een manier waarop ik hem kan helpen overtuigd te raken van onze relatie zodat hij er voor kan gaan. Of hem te helpen in de beslissing om een punt achter de relatie te zetten? Zolang hij twijfelt komt onze relatie niet verder en blijft hij vervallen in oude patronen (contact en flirten met haar)
Ik denk dat het meer een kwestie is van het vertrouwen hebben in “ons” en verder durven gaan dan een keuze tussen mij en die andere vrouw..
marike
Hallo Klaas- Jan,
soms helpt het inderdaad om even wat lucht in de relatie te brengen, zeker als je veel samen bent. Uiteraard kan het dan zo zijn dat de ander zich zo opgelucht voelt, dat dit de bevestiging lijkt van: ”Zie je wel: ik wil zonder hem/haar verder. ”
Wat mij betreft is dat dan echter een te snelle conclusie. De enige conclusie die je uit zo’n ervaring zou moeten trekken is: “Ik heb blijkbaar meer lucht en/of ruimte nodig om weer tot mezelf te komen.” Dat hangt erg samen met hoe de dynamiek in een relatie werkt. Dus daar moet je dan wel voor opletten.
Ik leg daar meer over uit op mijn andere site:
https://www.mv-gestalttherapie.nl/relatietherapie-nijmegen/visie-op-relatietherapie/
succes!
marike
Anoniempje:
Als je depressief wordt, is de huidige situatie in ieder geval niet goed voor jou. Ben je het er wel écht mee eens dat hij met een andere vrouw afspreekt? Langerdurende relaties lopen het risico om in een ”broer-zus” relatie over te gaan. Vaak gebeurt dat als je teveel aan elkaar aangepast raakt en er te weinig verschil tussen jullie is. Voor aantrekkingskracht is nl verschil nodig, net als bij elektriciteit. De dynamiek is dan niet afwisselend genoeg. Ook jou zou ik adviseren om eens te lezen over de contactcirkel, zoals ik die beschrijf op mijn site:
https://www.mv-gestalttherapie.nl/relatietherapie-nijmegen/visie-op-relatietherapie/
marike
Elize,
misschien klopt je analyse over je vriend, maar misschien gebeurt er iets anders in jullie dynamiek. Je vriend overtuigen heeft geen zin, hij moet echt in zichzelf de keuze maken.
Ik zou jullie aanraden om eens een paar gesprekken met een relatietherapeut te voeren, om te kijken wat er nu eigenlijk gebeurt tussen jullie.
Succes!
kevin
Ik heb al enige tijd een relatie met me vriendin en we hebben nooit ruzie. Zij wordt alleen soms boos en lastig en is dan erg koppig, maar bied hiervoor ook altijd haar excuses aan volgende dag. Ook als we ergens naar toe gaan en ik wil blijven, wil zij vaker naar huis. Ik mag wel van haar blijven, maar doe dat niet omdat ik dat niet leuk vind voor haar. Nu gaat onze relatie eigelijk perfect; ik vond die dingen nooit erg, nu ook niet, maar het is niet leuk. Zij houdt super veel van mij en laat dit ook blijken maar van de een op andere dag werd ik wakker en dacht ik: is t dit wel? hou ik van haar? ik denk zelf van wel, ik wil haar niet kwijt. We waren wel vaker bij elkaar dan normaal door vakantie van 2 weken, maar dat kan t toch niet zijn.. maar die twijfel moet weg. Ik heb t er vertels gisteren en dat we er wat aan gaan doen, maar wat heeft iemand tips? Ik wil haar niet verliezen, maar die twijfel moet weg.
anoniempje-
Hallo ik heb een vraagje, ik ben iemand van 14 en ik heb een vriendje,we zijn bijna 1maand samen maar hebben al maanden aan en uit gehad, deze relatie gaat zeer goed,maar ik heb het gevoel niet meer. Ik voel meer het “houden van” want ik ween wel als we ruzie hebben en als er iets met hem is,dan hui ik zeker ,want ik wil hem niet kwijt. Maar is het nornaal dat het zo is? Want ik heb laatste tijd ook veel verdriet om problemen met mijn vader en ben daardoor wat verdrietig geweest. Maar ik wil weten of ik die kriebels terug kan laten komen of niet. Alsjeblieft help mij want ik heb heel veel sites doorzocht maar nooit een echt antwoord gekregen xanoniempje
marike
Beste Anoniempje,
Het is normaal dat de kriebels verdwijnen als een relatie wat langer duurt en zeker als het eenmaal echt ‘aan’ is en je weet dat die ander niet zo maar weggaat. De spanning neemt dan wat af. Dat is niet erg, zolang als jullie het allebei prettig hebben samen en ruzies goed uit kunnen praten, is dat prima. Als je steeds de kriebels wil voelen, zul je steeds een nieuw vriendje moeten zoeken :).
Soms komen de kriebels ook even terug als jullie samen in een nieuwe situatie komen of samen iets spannends of heftigs meemaken. Maar de kriebels op zich verdwijnen uiteindelijk steeds weer, de verliefdheid gaat gewoon over. Heb ik zo je vraag beantwoord?
marike
Hallo Kevin,
Als je het stuk hierboven leest en ook de andere pagina’s, waar ik in antwoorden naar verwijs, dan zul je ontdekken, dat het soms averechts werkt om maar de hele tijd bij elkaar te zijn. Jullie zijn verschillend en het is belangrijk om die verschillen ook t laten bestaan. Dus blijf gerust eens langer ergens als je vriendin naar huis wil! Pas je niet altijd aan en doe niet alles samen. Voor aantrekkingskracht zijn twee polen nodig en als je de hele tijd alles samen doet, word je één pot nat en dat is niet interessant. Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat je twijfel daarmee te maken heeft. Dus doe eens verschillende dingen, ook op vakantie! Wordt geen siamese tweeling!
Succes!
marike
Hallo Ernst,
Hard aan jezelf werken is het enige wat je kunt doen, Ernst. Of dat voldoende is, zal de tijd leren. Dat je vriendin weer verliefd wil worden, lijkt me wat veel gevraagd na een relatie van 11 jaar. Misschien moet zij nog flink wat boosheid kwijt, voordat er weer ruimte komt voor andere gevoelens. En ze heeft in ieder geval ook tijd nodig om vertrouwen te krijgen, dat je echt doet, wat je belooft. Wel belangrijk: ga je niet aanpassen aan haar wensen omdat je haar terug wil winnen: verander omdat je dat inmiddels zélf noodzakelijk vindt! Anders houd je dat nooit vol. Succes!
ikke
Hoi
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Vorige week zondag is onze relatie verbroken. Ik trok het niet meer, of zij zet er een streep onder of ik. De situatie waar we in zaten maakte het ook niet makkelijk en hebben eigenlijk geen eerlijke kans gehad.
Mijn vriendin ligt in scheiding en dat liep heel raar allemaal. Nu zit er ook nog eens een bedrijf in het spel Wat het wat lastiger maakt. Ik heb haar gesteund en soms een duwtje in de goede richting gegeven. Wat ze achteraf ook fijn vond. Nu zijn ze dus met zaken bezig bij een mediator en ja, dat brengt veel spanning mee. En haar ex komt ook zonder pardon gewoon het huis binnen vallen terwijl hij nu in een zomerhuisje verblijft. Laatst zat die in zn onderbroek in de tuin. Tis maar wat je goedkeurt (zij laat heel snel over zich heen lopen en hij maakt gebruik van haar). Ze hebben samen 4 kids die heel gek met me zijn (kan ook gewoon normaal doen tegen hun vader want ik heb niks met hem. En het is en blijft hun vader!)
De laatste tijd zitten we 24 uur per dag bij elkaar omdat zij geen werk heeft en ik nu ook niet. En ja dat met 4 kids dan heb je geen tijd voor elkaar. En al helemaal niet als ze niet goed in haar vel zit. 2 weken terug zei ze vanuit het niets dat ze geen gevoel had enz enz…..Terwijl ze dagen daarvoor heel wat anders zei. Ik raakte van slag en uiteindelijk zei ze sorry voor de situatie want zo bedoelde ze het niet. Maar het wordt haar allemaal teveel en de scheiding en haar moeder die kanker heeft en onze relatie. Nou dat lijkt me heel begrijpelijk toch? Nu 2 weken later doet ze het weer, zegt ze weer geen gevoel te hebben. Terwijl ze weer die dagen ervoor mensen heeft verteld dat we een relatie hebben. En dat ze het nu na anderhalf jaar de kids zou gaan vertellen. Ik heb toen benoemd of jij zet er een streep onder of ik, want dit sloopt ons. Dus heeft zij dat gedaan. Nu achteraf blijkt ze wel gevoel voor me te hebben en heeft dus geen romantische gevoelens naar mij toe de laatste 2 weken….Ja dat kan. Dat laat de situatie ook niet echt toe lijkt me.
Ze gaat als het goed is in september in therapie want dit gaat niet goed zo. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik kan doen. We hebben het heel fijn gehad en ook met de kids. En hadden leuke plannen. Maar goed als je geen energie meer hebt vanwege de hele situatie dan snap ik heel goed dat we het even op een heel klein pitje kunnen laten staan. Maar om er nou defanatief een streep onder te zetten terwijl je wel gevoel hebt snap ik dan niet. Morgen gaan we eindelijk een gesprek aan. Hoe we als vriendinnen kunnen omgaan, soort soulmates. ( o ja ze was met een man en nu voor een vrouw gegaan. ze had vroeger ook al gevoelens voor vrouwen gehad dus dat is het niet). Nu is mijn vraag: hoe kan ik dit morgen aanpakken? Op dit moment geloof ik niet in een relatie; ze zal eerst haar eigen zooi moeten opruimen dan kan je pas verder gaan met een relatie. Ik geloof wel als zij het opgeruimd heeft, dat ik er zeker voor open sta. Maar goed, zou dit echt kunnen werken? Ik weet het niet meer…..
Jacky
14 jaar getrouwd en man loop al 2 jaar wetend dat zijn liefde voor mij over is zonder dat te melden. Kan gevoel bij hem terugkomen. Zeg dat het door ruzies komt die we vaak hebben. We hebben ook 2 kinderen samen. Gemerkt dat als kinderen er niet zijn het goed gaat. Geen irrietaties
marike
Beste Jacky,
Ruzies en kritiek maken dat mensen dicht gaan. En als je jezelf dicht maakt naar iemand toe, voel je niks meer. Dat gevoel kan terugkomen, als je je weer opent. maar daar heb je vertrouwen voor nodig in jezelf, de ander en de relatie. dus dat duurt meestal wel even. Vaak gaat dat ook niet vanzelf en heb je daar professionele hulp bij nodig. Succes!
marike
Beste Ikke,
Inmiddels is je vraag niet meer actueel, maar jouw situatie wel. Het komt vaak voor dat iemand verliefd wordt op een ander en daardoor de eerste relatie wil verbreken. En vervolgens ontdekt dat dit toch niet zo eenvoudig en eenduidig is. Scheiden is ingrijpend en ingewikkeld. Het grijpt veel dieper in dan je van tevoren kunt vermoeden. Een nieuwe relatie erbij maakt het vaak ingewikkelder en verwarrender. Dus ja, het is in principe belangrijk om eerst het proces met de oudste relatie aan te gaan en goed door te werken, en daarna te kijken wat je eventueel wel met een nieuwe relatie wil. In de praktijk is het echter niet altijd zo simpel. Van een nieuwe partner vraagt dit veel geduld en veel begrip, met vaak ook nog onzekerheid over de uitkomst. Of je dat op kunt brengen, is aan jou.
Kevin
Hi,
Ik en mijn partner hebben inmiddels een relatie van 4 jaar. Eigenlijk hebben we onze relatie altijd als “perfect”betiteld. Weinig ruzies, makkelijk pratend met elkaar en veel leuke activiteiten samen. 3 maanden geleden hebben we tevens een huis gekocht, wat inmiddels gebouwd wordt en eind van het jaar wordt opgeleverd.
Enige tijd geleden ontstonden er bij haar (voor mij heel plotseling) dagelijkse huilbuien. Ze gaf aan overal aan te twijfelen in haar leven. Dus ook over onze relatie. Omdat zij net een stressvolle periode achter de rug had (ivm werk) was ik bang dat ze wellicht tegen een burnout was aangelopen. Om dat te achterhalen is ze naar een psycholoog gegaan.
Vanaf begin af aan heb ik een sterk onderbuik gevoel gehad dat er iets niet in de haak was. Na 4 weken besloot ik haar daarmee te confronteren. De aap kwam uit de mouw. Zij bleek 4 weken geleden een slippertje met een andere man gemaakt te hebben. Ze heeft dit voor heel haar omgeving verborgen gehouden, en veel naasten voorgelogen. Iets wat ik verschrikkelijk vind. Vooral omdat ik in het begin enkele keren heb gevraagd of er iets voorgevallen was.
Omdat ik zelf totaal niet jaloers ben aangelecht en het slippertje verre van (all the way) was kan ik me daar prima overheen zetten. Dat heb ik haar ook verteld. Echter het continu liegen is voor mij wel een issue. Het vertrouwen is beschadigd.
In plaats dat mijn partner er alles aan doet om mijn vertrouwen terug te winnen loopt ze juist bij me weg. Ze geeft aan dat het incident van enige tijd geleden nooit had gebeurd als onze relatie goed was geweest, en ik de ware was geweest. Het heeft haar in een denkproces gezet en ze is er van overtuigd dat ze bij me weg moet. Ze geeft aan dat ze heel veel van me houd, maar niet op de juiste manier. Meer als broer en zus. Ze mist de verliefdheid. Antwoorden op vragen wat ze niet prettig aan mij als partner, of niet aan onze relatie vind, heeft ze niet. Inmiddels woont ze nu 2 weken niet meer bij mij in huis, maar bij een vriendin. Ze geeft aan er een punt achter te willen zetten.
Besef goed dat dit voor mij, maar ook voor iedereen in onze omgeving als een donderslag bij heldere hemel is binnen gekomen. Niemand die dit heeft zien aankomen, of die ooit iets heeft gemerkt. Ik sta werkelijk perplex en weet niet wat ik moet doen. Het is heel bizar dat we zo’n 5 weken geleden nog het gelukigste stel op aarde waren en een toekomst voor ogen hadden, en dat dit nu ineens allemaal weg is. Ook ons huisje wordt nog gebouwd. Hoe kan het dat iemand in zo’n korte tijd kan besluiten om 4 jaar en een koophuis weg te gooien? Hoe kan iemand niet bereid te zijn het iets meer tijd te geven met de intentie er samen uit te komen?
Ik heb het gevoel dat mijn partner op dit moment niet rationeel meer kan nadenken. Ook mijn schoonouders waar ik een goede band mee heb delen die mening. Moet ik mezelf in bescherming nemen en haar emotionele en niet gegronde besluit accepteren? of moet ik toch de wijste zijn en er energie in blijven steken om haar op andere gedachte te brengen?
Heel veel dank voor het advies,
Kevin
marike
Beste Kevin,
Je vertelt niet wat haar contact met die psycholoog opgeleverd heeft? Ik zou jullie aanraden om in relatietherapie te gaan om erachter te komen, of en in hoeverre dit gebeuren aan jullie relatie ligt. En om ofwel opnieuw samen te komen ofwel op een goede manier afscheid te nemen.
Sterkte!
Ember
Ik heb ruim 2 en half jaar een prachtige relatie gehad met de man van mijn dromen. Wij zijn uit elkaar gegaan omdat ik een kinderwens had en hij niet. Ik heb echt voor ons gevochten maar zijn beslissing stond vast. Na een hoop verdriet heb ik er echt bewust voor gekozen om mijn leven weer op te pakken, dit is mij gelukt. Ik kon weer gelukkig zijn.. juist toen kwam hij tot het besef wat hij had gedaan. Hij heeft enorm veel spijt van zijn beslissing en ziet de toekomst alleen maar met mij en alles wat daarbij hoort.
Toen hij hiermee aankwam had ik niet gevoel dat ik erover na moest denken, wij horen bij elkaar. Toch was ik minder gelukkig dan ik had gedacht. De twijfels werden steeds groter. Ik geloof dat hij is veranderd en wil ook niets liever dan verder met hem. Toch zegt iets in mij dat ik het niet moet doen. Ik heb besloten om tijdelijk afstand van hem te nemen, zodat ik hem kan missen. Ik wil hem echt niet kwijt en wil niets liever dan dat het gevoel weer volledig terug komt! Is er nog hoop?
marike
Beste Ember,
Misschien helpt de afstand. Maar misschien is er eerst nog iets anders nodig: je hebt immers afstand van hem genomen omdat hij niet samen met jou kinderen wou. Je bent teleurgesteld en verdrietig geweest. En misschien ben je nog steeds diepweg boos, omdat het over heeft moeten komen voordat hij je echt wou. Het kan zijnd at die boosheid er nog uit moet. Het kan ook zijn dat je in zijn afwezigheid jullie relatie geïdealiseerd hebt. Het lijkt me belangrijk om goed uit te zoeken wat je twijfel is!
Audrina
Hallo,
Ik herken me heel erg in deze situatie.
Ik ging anderhalf jaar met mijn vriend, en we hebben samen een hoop meegemaakt en we sijnner altijd sterker uit gekomen. Ook woonde we al een poos samen, en we hadden een fijne relatie.naf en toe wel wat onenigheid, maar niks extreems. Ik zat een tijdje geleden niet zo lekker in mijn vel en besloot een paar dagen terug te gaan naar mijn moeder. Na 4 dagen miste we elkaar en ging ik terug. Nou blijkt het dus dat het moment ik bij hem weg ging er iets in hem knapte waardoor het minder werd, terwijl hij me gewoon liet terug komen. 3 weken later begonnen de ruzies. Ik ging weer naar mijn moeder, we besloten dat we niet zonder elkaar konden en ik ging weer terug. En toch, een week later besloot hij ineens dat hij klaar met me was, dat zijn gevoel compleet weg is en niks meer met me te maken wilt hebben. Terwijl hij anderhalf jaar lang elke dag heeft gezegt dat hij geen dag zonder me wilt. We hebben 12 dagen lang echte ruzies gehad, hij wilt er niet over praten alles wat hij zegt is dat zijn gevoel weg is. Ik heb besloten om hem met rust te laten zodat hij kan afkoelen, maar is er verder nog iets wat ik kan doen? Ik weet dat dit niet is hoe hij echt is, en ik denk dat het erg diep ligt..
marike
Hallo Audrina,
Een paar dagen ’teruggaan naar je moeder’ kan inderdaad klinken als een soort verbreken van je relatie. Er zit iets dreigends in, alsof je daar ook zou kunnen blijven. Het klinkt heel anders dan ‘een paar dagen bij je moeder logeren’. Het klinkt alsof je een achterdeurtje hebt, alsof je op elk moment wéér kunt vertrekken.
Onverwacht weggaan als het niet lekker loopt, is meestal geen goeie optie. Zeker niet als je dat in je eentje besluit, en zo klinkt jouw verhaal wel. Hoewel ik natuurlijk niet weet of er nog meer is voorgevallen.
Ik kan me wel voorstellen dat je vriend daar erg van geschrokken is en zich wellicht uit reactie ‘dicht’ heeft gemaakt, zodat je hem niet meer kunt kwetsen. Als het misschien ook nog haakt aan oud zeer bij hem, bv eerdere ervaringen van in de steek gelaten zijn, dan komt het nog heftiger aan.
Het feit dat hij zó geraakt is, betekent natuurlijk dat hij wel degelijk veel om je geeft. Maar dat kan hij niet voelen, zolang hij ‘dicht’ is (achter zijn muur blijft zitten, of hoe je het ook wilt noemen.) Zich weer openstellen voor jou, zal nu veel te kwetsbaar voor hem voelen. en misschien is hij ook nog boos. 12 dagen ruzie, betekent misschien ook wel dat het niet echt uitgepraat is. Het enige wat je nog kunt doen, is je oprechte spijt betuigen… als je die inderdaad hebt, want onechtheid helpt helemaal niet. Misschien dat het hem helpt om met een professioneel iemand te gaan praten, die verstand heeft van relatietherapie. Succes!
Alida
Mijn man (ruim 20 jaar bij elkaar) heeft voor de zomervakantie laten weten dat hij overspannen is op het werk. Dit is niet de eerste keer, en achteraf gezien had ik dit moeten zien aankomen, want de bekende tekenen waren duidelijk daar.
Mijn man heeft een goed en lief karakter, maar daarnaast heeft hij ook een hele lange handleiding. Waarschijnlijk zelfs licht-psychische problemen. Hier heb ik altijd redelijk goed mee om kunnen gaan (binnenshuis maar vooral ook buitenshuis), maar toen hij (op een nogal boude manier en veel te laat) aangaf weer overspannen te zijn is er iets in mij geknapt en alle negatieve gevoelens die ik altijd heb kunnen wegdrukken – onder het mom van de ‘mantel der liefde’ – komen nu naar buiten en blijven stromen. Ik heb geen zin meer om ze weg te drukken en met die mantel der liefde te bedekken. Ik vind het heel moeilijk om met hem om te gaan (irritatie) en kan het allemaal niet meer relativeren. Het is een gevoel van: dit is geen fase, maar een doorlopende situatie, een aaneenschakeling van negatieve situaties. Wil ik daarmee verder?
Door zijn gedrag en de downs (en soms wat ups) heeft hij een behoorlijke wissel op het gezinsleven getrokken en onze zoon (puber) kan hem daarom nu wel uitkotsen. Op het dieptepunt afgelopen zomer heeft zoon zelfs geschreeuwd dat hij en ik moesten weggaan – weggaan bij ‘die man’. Iedere dag weer vraagt hij mij: heb je al besloten? Je kunt je voorstellen wat dat een extra druk met zich mee brengt, maar ik probeer me hier niet door te laten leiden.
Mijn man is bezig met therapie, waar ik ook mijn verhaal heb mogen doen. Dus hij werkt er wel aan. Bij hem zijn, door mijn heftige reactie toen hij het vertelde, nu ook alle alarmbellen gaan rinkelen.
Daarnaast probeert hij lief te zijn en dingen op te pakken die al maanden zijn blijven liggen. Dus daar zie ik pogingen, maar ik heb er gezien het verleden, mijn bedenkingen bij. Is dit blijvend of niet?
Als hij naar de therapie is geweest vertelt hij daar helemaal niet over. Wil zijn gevoel, angsten of problemen niet delen. Ik vraag er naar, maar er komt verder niets uit.
Als ik naar de toekomst zonder hem kijk klaart de lucht en voel ik opluchting. Maar ga dan verder denken en zie ik allemaal beren op mijn pad. Maar, wil ik weer en nog meer investeren?
Met andere woorden: mijn hoofd is één grote chaos en ik weet echt niet wat ik moet doen!
marike
Beste Alida,
Ik begrijp dat je veel te lang dingen hebt ingeslikt en nu lijkt de emmer over te stromen. Gelukkig is je man in therapie gegaan. Dat lijkt me echter in jullie situatie niet voldoende. ik denk dat jullie daarnaast in relatietherapie moeten gaan. Wellicht bij dezelfde therapeut, als h/zij tenminste samenwerkt met een andere therapeut (dus in duo therapie geven) en jou ook van tevoren minstens één keer apart ziet. Anders loop je teveel risico op partijdigheid. Het voordeel van dezelfde therapeut is dat h/zij dan alle verhalen hoort en kan combineren. Mochten jullie een andere relatietherapeut zoeken, dan lijkt het me goed dat deze contact heeft met de therapeut van jouw man.
Alida
Dank je!
Ik heb in de tussentijd ook via de HA een balletje opgegooid en ga zo direct naar een eerste gesprek bij een psychologe. Eens kijken of zij me al een stapje verder kan helpen en anders kan helpen met een keuze (in de region) maken.
Ashley
Ik en mijn vriend zijn nu 4 jaar samen en hebben altijd een hele hechte en goede relatie gehad. Hij had ongeveer een half jaar geleden twijfels over de relatie. Dit heeft mij erg gekwetst, maar hij wilde uiteindelijk wel verder met mij. Ik zat een maand lang op een roze wolk tot ik ineens merkte dat er een soort afstand was tussen ons. Hierdoor heb ik veel last van angstgevoelens en piekeren gehad, waardoor ik steeds verder van hem af dwaalde en ook van mezelf. Nu gaat het ongeveer anderhalve maand veel beter met mijzelf. Maar het gevoel van verbinding met mijn vriend ben ik kwijt. Ik ben nog steeds graag bij hem en we hebben het nog steeds leuk samen. Maar ik mis een gevoel van veiligheid en verbondenheid. Elke dag houd ik me hiermee bezig en ben ik hier verdrietig om. Ik wil heel graag verder met hem, maar ik weet niet hoe ik die gevoelens weer terugkrijg.
marike
Beste Ashley,
Zo van ene afstand is moeilijk te bepalen hoe die afstand tussen jullie eruit ziet. Of jullie van tevoren in een hecht samengevoel zaten – wat ik ook wel ”confluentie” noem (je kunt daar meer over lezen op mijn visiepagina:https://www.mv-gestalttherapie.nl/relatietherapie-nijmegen/visie-op-relatietherapie/ – en dat je dat nu mist. Of dat er echt een afstand tussen jullie is, doordat je je niet meer echt laat kennen door hem, je niet meer kwetsbaar opstelt, waardoor de kwaliteit van het contact verminderd is. En het kan natuurlijk ook nog zijn dat je vríend zich niet meer echt overgeeft. Op mijn visiepagina staat een cirkel: het lijkt erop dat jullie ofwel helemaal niet meer in de onderste heft van de cirkel komen, ofwel niet meer in één avnd e twee delen. In elk geval lijkt me dat inderdaad heel lastig, jammer en ook niet goed voor de relatie. Dus ik zou ook jullie relatietherapie aanraden.
Remco
Beste Marike,
op 30 december heeft mijn vrouw te kennen gegeven dat het niet goed ging tussen ons. Daarbij liet ze weten dat het gevoel weg is en dat ze niet weet of dat terugkomt. Voor mij kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Ik zag dat het wat minder ging, maar had dit nooit verwacht. Het laatste jaar zijn we wel wat meer langs elkaar heen gaan leven. Ik zat en zit niet lekker in mijn vel, volgens mijn vrouw een “midlife crisis”. Zij is steeds meer in een computerspelletje gaan duiken en we praten minder. Het leek er ook op dat er bij haar geen behoefte aan was. Elke keer als ik vroeg of er iets was, kreeg ik niet of nauwelijks een reactie. Daarnaast ben ik kennelijk blind geweest voor de signalen die zij zegt uitgezonden te hebben.
Toch hebben we de afgelopen maanden een hoop leuke dingen gedaan, waarvan zij ook zegt dat het leuk was, tot het moment van thuiskomst. Als ik kijk naar een foto van ons samen van begin december dan lijkt het ook alsof er geen vuiltje aan de lucht is.
Ze is diezelfde avond naar haar ouders vertrokken. Ik zit nu alleen thuis en ben kapot, ze is de liefde van mijn leven. Ik wil haar niet kwijt maar weet niet wat te doen. Ze wil (nog) niet praten. Ik heb via email geprobeerd mijn gevoelens te delen en medeleven te tonen naar haar toe. Is er een manier om haar zover te krijgen dat ze samen met mij wil vechten voor onze relatie? Op dit moment weet ze zelf nog niet of ze daar heil in ziet. Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat het zomaar naar meer dan 15 jaar afgelopen kan zijn.
Remco
Anoniem
Hoi,
Ik zit ergens mee. Ik ben nu bijna 2 jaar samen met mijn vriend. Hoe wij verliefd zijn geworden lijkt wel zo uit het script van een hele romantische film te komen. We hebben elkaar op een speciale manier leren kennen. Een familielid van mij was overleden en daar heeft hij mij mee geholpen terwijl ik hem niet eens kende. Later kwamen er kriebels en we kregen iets. Hij is mijn eerste vriend. De laatste tijd lijkt onze relatie alleen iets minder op een romantisch filmscenario… op zich valt het wel mee, we hebben alleen war vaker om onbenullige dingen knallend ruzie. Vroeger was dat niet zo, maar het lijkt of we minder goed compromissen kunnen sluiten nu. Mijn vriend heeft me niet zo lang geleden verteld dat het verliefde gevoel weg is en hij me meer als maatje ziet dan als vriendin… ook ik mis de romantiek van in het begin van de relatie. Hij was vroeger heel spontaan en deed veel van die “kleine dingen” waardoor ik voelde dat hij van me hield. Nu is dat de laatste tijd een stuk minder, en sinds hij me heeft gezegd dat het verliefde gevoel weg is en hij niet zo de behoefte voelt om deze “kleien dingen” weer terug te brengen voel ik me echt waardeloos. Er is in mijn gevoel nu ook iets veranderd.. ik ben als het waren van mijn roze wolk afgeschopt! Zo voelt het. Toch wil ik hem voor geen goed kwijt!! Ik wil nog steeds met hem oud worden. Hij heeft gezegd dat hij wel nog steeds van me houdt en dat hij er wel samen voor wil gaan. Hij wil de relatie niet beëindigen zegt hij en ik al helemaal niet. Maar om de een of andere reden is het vertrouwen daarin bij mij beschadigd. Ik heb het gevoel dat ik niet genoeg meer voor hem ben ookal zegt hij van wel. Ik wil weer dat hij me ziet als zijn vriendin én maatje, niet alleen als maatje waar hij steeds vaker ruzie mee geeft om stomme onbenullige dingen. Ik heb dus eigenlijk twee problemen, ik wil dat het gevoel bij hem terug komt en ik weet niet zo goed hoe ik daarvoor kan zorgen want hij heeft daar geen antwoord op. Daarnaast wil ik ook zelf weer vertrouwen hebben dat het goed komt met ons. Ik kan me geen leven voorstellen zonder hem… Zou u mij daar mee kunnen helpen met tips? Alvast bedankt!
marike
Beste Remco,
Dit maken we veel mee: vrouwen die zeggen al jaren signalen en zelfs rechtstreekse opmerkingen te hebben gemaakt over problemen in de relatie, die niet opgepikt werden door de man. Pas als het te laat is, schrikt de man enorm en wil wel alles doen om de relatie te herstellen. Vaak is dat dan voor de vrouw een gepasseerd station. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: neem je relatie serieus en investeer daarin. vraag elkaar regelmatig hoe het gaat en of jullie nog iets kunnen verbeteren. Denk niet bij tegenslag: ‘Iedere relatie heeft zo zijn problemen, het gaat wel weer over…’. Want relatieproblemen gaan zelden zomaar over.
Het enige wat jij kunt doen, Remco, is haar spijt betuigen dat je haar signalen niet eerder hebt opgevangen en haar te vragen dan in ieder geval nú met je te praten om je alsnog duidelijk te maken wat haar probleem is en was. Of die gesprekken nog perspectief bieden, weet ik niet. Als ze echt bereid is om nog te investeren, is er meestal veel mogelijk. Maar het gaat om die bereidheid…
marike
Jullie lijken in de fase te zitten van de differentiatie. Dat betekent dat je – na de periode van verliefdheid – nu meer de verschillen gaat merken. En dat kan moeilijk zijn als je eigenlijk vindt dat er geen verschillen zouden mogen zijn; dat jullie het eigenlijk grotendeels met elkaar eens zouden moeten zijn.
Daarnaast verdwijnt natuurlijk per definitie de verliefdheid: onderzoek schijnt vastgesteld te hebben dat dat gevoel maximaal 2 jaar duurt. Dus dat zou wel kunnen kloppen bij jullie. Het belangrijkste lijkt me dat jullie leren om geen conflicten te maken van verschillen van mening: accepteer dat de ander anders denkt of wil, erken dat de ander recht heeft op die mening (!) en stel elkaar onderzoekende vragen. Je kunt elkaar nu beter en dieper leren kennen als je hier echte gesprekken met elkaar over gaat voeren. Gesprekken waarin je elkaars mening respecteert en waarbij de uitkomst niet hoeft te zijn, dat je het met elkaar eens wordt. Alleen wel dat je van elkaar begrijpt hoe die ander tot zijn/haar mening of gevoel komt. Wat daar achter zit. Elkaar begrijpen is niet hetzelfde als het met elkaar eens zijn!
loe
Hallo,
Ik ben sinds 2 weken geleden uit elkaar met mijn vriendin.We waren 1.5jaar samen.Zij heeft er een eind aan gemaakt omdat ze geen gevoelens meer heeft voor mij.Nu moet ik eerlijk zijn en zeggen dat bij mij deze ook minder waren maar zeker niet weg.Ze zegt dat ze zich er ziek over heeft gedacht en dit terwijl ik van niets wist.Dit stoort me enorm.We hebben niet eens gepraat over onze gevoelens over niets…we konden goed praten over alles maar blijkbaar niet over gevoelige zaken .3 weken voor het einde van onze relatie zei ze tegen mij dat we verschillend waren, sindsdien was bij mij de twijfel ook toegeslaan maar ik was me van geen kwaad bewust.2 weken voor het einde van onze relatie zei ze dat haar gevoelens minder waren.(via sms)Hier hebben we het vrij kort over gehad en samen zeiden we dat we er voor zouden vechten.Nog geen week later na een discussie zegt ze dat ze geen toekomst meer met me ziet…Ik ben /was in alle staten alleen door het feit dat we er niet eens over gepraat hebben(laatste x was ook via sms), als ik wist dat het zo serieus was had ik anders gereageerd of wel meer moeite gedaan om te praten.Maar ik zag de ernst pas in toen het te laat was.Ik had dit gewoon niet zien aankomen.Ze zegt dat ik mezelf niets kan verwijten,maar dat ze het zelf niet weet op het moment,met haarzelf in de knoop ligt en ze wilt zoeken naar haarzelf en wat ze wilt in het leven.Verschillende negatieve invloeden die zich bij ons voordeden zijn dat we beiden thuis wonen(bij haar thuis zijn ze al meer als 6 maanden aan het verbouwen waardoor privacy…),beiden geen werk hadden(dus financieel niet breed,kosten aan auto…),en ik de laatste maand in onze relatie een hoop stress had ivm een toelatingsexamen voor iets wat ik erg graag wil…Helaas is dit ook mislukt en ben ik nu volop aan het zoeken naar werk…Tijdens onze relatie zijn we 2x een 10 tal dagen op vakantie geweest en deze verliepen zonder ook maar enig probleem net zoals de rest van onze relatie (zo leek het toch)Ook hebben we voor de rest veel fijne dingen samen gedaan en we kwamen altijd goed overeen…de laatste tijd hadden we wel regelmatig discussie met elkaar maar dit ging uiteindelijk over pietlulligheden…Niet zo lang geleden vroeg ik me wel eens af moeten we niet eens praten?Maar ik wist niet over wat want het leek goed te gaan…Ik had de breuk totaal niet zien aankomen en zou heel graag eens in haar gedachten kijken…Ik zie er van af en wil eigenlijk maar 1 ding en dat is met haar babbelen haar laten inzien dat haar keuze niet de juiste is en dat als we er echt voor gevochten hadden het wel zou lukken(dat weet je natuurlijk nooit zeker maar voor de rest hadden we gewoon geen problemen voor zover ik weet toch ,maar we zijn altijd eerlijk geweest tegen elkaar of ik moet echt blind zijn) Maar een week geleden heb ik met haar gepraat (onder 4 ogen)en gaf ze te blijken dat ze vasthoudt aan haar standpunt en niet uit sympathie ‘mij terug wilt nemen’. Ik denk dat ik haar minstens een paar weken tijd moet geven om na te denken over haar keuze en ik hoop stiekem dat ze dan met mij wilt praten en ze dan inziet dat ze te snel heeft gehandeld zonder er met elkaar over gebabbeld te hebbben.
We vulden elkaar goed aan,zij kalmeerde mij en ik hielp haar assertiever te zijn en ook haar grenzen op verschillende gebieden te verleggen…
Wat denkt u van heel deze uitleg?:)
groetjes loe
Bertie
Hoi,
Mijn vriend en ik kende elkaar een half jaar voordat we wat kregen. In het begin was het echt super leuk en ben je natuurlijk erg verliefd. Later kwamen er steeds meer irritaties. We verwachtten allebei wat anders van bepaalde dingen. Dat komt meer omdat we 1,5 uur van elkaar vandaan wonen. Door al die irritaties en dergelijke twijfelt hij. Hij wil graag dat het goed komt, houdt ook van mij, maar ergens is er iets dat ie een gedeelte gevoel mist. Is die beschadigd door alle kleine ruzietjes (irritaties)? Hij wil dat dat gedeelte weer terug komt. Maar hoe lang duurt zoiets. Het is nu een maand. Is dat dan al iets om te zeggen t is klaar? Hij houdt ook hele tijd vast aan t idee dat t weg is en dat maakt hem bang. Moet hij er niet zoveel aan tillen? Of wat is de beste manier om hiermee om te gaan?
Gr.
marike
Beste Loe,
Ik denk dat je gelijk hebt dat jullie eerder serieuzer hadden moeten praten. Je schrijft er niet bij hoe oud jullie zijn, maar als je beiden nog thuis woont, waarschijnlijk nog tamelijk jong. Mijn ervaring is dat jonge mensen minder moeite doen om een relatie te laten voortduren, als die niet helemaal naar hun zin is. De wereld lijkt immers nog voor je open te liggen…
Het punt dat een relatie wat minder gaat, ga je echter per definitie tegenkomen. In elke relatie. De ideale relatie bestaat niet, dus er zal altijd een moment komen dat je er moeite voor moet doen. Sowieso gaan relaties niet vanzelf, behalve meestal in de fase van verliefdheid. Sterkte!
marike
Zie het antwoord dat ik aan Loe gaf. Het gaat er in relaties vaak meer om of je samen echt de relatie wil redden, of dat je zó bang bent dat je de verkeerde keuze maakt, dat je eerst nog verder wil kijken. Als je nog jong bent en er zijn nog geen ingrijpende keuzen gemaakt (samen een huis kopen, kinderen), gaat dat natuurlijk ook gemakkelijker. Daarnaast hebben mensen soms moeite om zich te binden (vast te leggen). Dat kan aan je leeftijd liggen, maar als je regelmatig een relatie verbreekt na een korte periode (bv steeds als de verliefdheid verdwijnt), is het handig om een met een therapeut te gaan praten. Tenzij je nooit een lange relatie wil en van de ene verliefdheid in de nadere wil blijven rollen. Maar dan is het ook eerlijker om dat tegen nieuwe partners van tevoren te zeggen, zodat die zich niet voor niets hechten… Beschouw een relatie als een plant: als je die niet regelmatig water en pokon geeft, gaat de plant dood.
Alida
Ik reageer nog even op punt 33/34: ik ben inderdaad bij een psychologe in gesprek geweest en heb daar enkele sessies gehad. Deze hebben we net in januari beëindigd, hoewel we wel nog via de mail contact hebben. Op zich is dit prima geweest en heb ik de lagen van de ui steeds meer af kunnen pellen en ben ik tot een diepere kern kunnen komen.
Mijn gevoel voor mijn man is steeds minder en minder geworden, hoewel ik wel zie dat hij het (hetzij minimaal) probeert. Hij heeft de bal in oktober bij mij neergelegd, dus het komt er op neer dat ik een knoop moet doorhakken.
Begin deze week bij een relatietherapeut aangeklopt en met z’n tweeën op gesprek geweest, maar daar kreeg ik een heel vervelend gevoel bij. En dat komt expliciet doordat zij alleen alle praktische dingen waar we tegenaan lopen wil lijmen. En daar kreeg ik het Spaans benauwd van. Nog langer proberen, nog langer doormodderen. En steeds maar in het achterhoofd houden dat hij toch niet blijvend zal veranderen. Ik werd er akelig van.
Bottom line: mijn gevoel is totaal weg. En eigenlijk wil ik het samen met een relatietherapeut ’tot een goed einde’ gaan brengen. Ik heb een nieuwe naam van een therapeut gekregen, en die ga ik zometeen eens aanschrijven. Ik wil eerst zelf mijn verhaal gaan doen en dan pas mijn man erbij betrekken. Ik hoop dat we hier op een positieve manier uitkomen ….
marike
Je kunt weer naar een nieuwe therapeut gaan, maar je kunt je feedback ook eerst aan je vorige therapeut geven en vragen of hij/zij een laag dieper kan. Geef hem/ haar even een kans, jij bent al lang met dit thema bezig, de therapeut moet ook even die lagen door.
Karina
Hoi Marike,
Na mijn scheiding in 2007 kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend. In het begin ging het me allemaal veel te snel, was eigenlijk nog niet klaar voor een nieuwe relatie. Mijn kinderen waren toen 4 en 6. Mijn dochter, de oudste, had in het begin veel moeite met de relatie, maar door zijn geduld en begrip en liefde voor de kids is hij volwaardig gezinslid. Wel is de opvoedende rol heel lastig voor een stiefvader, maar hij laat dat zoveel mogelijk aan mij en hun vader over. Ik moet zeggen dat ik het ook lastig vind als hij zich erg met de opvoeding in laat, we denken toch anders over sommige dingen, voornamelijk de standaard man/vrouw verschillen in mijn beleving. Ik “zorg” te veel in zijn ogen. Vorig jaar kreeg mijn dochter, inmiddels 15, anorexia, wat een behoorlijke impact op het gezin had. Zij bepaalde erg wat er op het menu stond, wat hem behoorlijk stoorde. Ik was al blij als er wat in ging. Zij was depressief, sliep slecht, sociale contacten waren heel moeizaam en leunde enorm op mij. Mijn vriend heeft er in die periode voor gekozen zijn huis niet langer te verhuren maar daar een paar avonden/nachten per week te bivakkeren om tot zichzelf te komen. Vond ik niet leuk maar als hij dat nodig had was dat zo. Sinds de zomer gaat het veel beter met m’n dochter gelukkig en konden we eindelijk de lang geplande verbouwing van ons (mijn) huis laten uitvoeren. Dat heeft enkele maanden geduurd, was pittige periode maar sinds begin oktober wonen we er weer. Ik voelde mijzelf weer helemaal opbloeien, onwijs blij met het nieuwe huis en gezonde dochter en enorm genietend als we gewoon met z’n allen thuis zijn. alleen hij was wat depressievig. Ik zei hem dat hij misschien met iemand moest gaan praten omdat hij de oorzaak niet goed wist. Hij heeft ook al geruime tijd geen zin meer in seks. Sinds een paar weken slaapt hij ook slecht. Gisteravond vertelde hij dat hij denkt dat zijn gevoel voor mij weg is, bang dat het “op” is. Maar dat hij heel veel van mij en de kinderen houdt en zich niet kan voorstellen dat hij verder moet zonder ons. Maar toen ik een vakantieplannetje had voor de meivakantie hij het er enorm benauwd van had. En dat hij niet meer de behoeft heeft om te knuffelen of tegen mij aan te kruipen. Hij wil er graag aan werken met mij. Ik voel mij verslagen, gekwetst en heel verdrietig, maar ook blij dat hij mij dit heeft verteld en er alles aan wil doen. Het is ook maar zijn gevoel dat hij ook niet wil hebben. Ik ben wel vanaf het begin een beetje onzeker over het feit dat hij tien jaar jonger is dan ik. En ik hem geen kinderen meer kon geven (hij is inmiddels 40 en ik dus 50). Maar hij zegt dat dat voor hem geen issue is. Ik wil er samen met hem keihard aan gaan werken, voor ons 2 en de kids. Wij kunnen zaken goed bespreken, hebben weinig ruzies of irritaties misschien is er iets van een sleur, maar die voel ik denk ik meer dan hij. Als ik voorstel lekker een weekje naar een tropisch eiland te gaan samen heeft hij daar geen zin in en denkt hij net daarmee niet op te kunnen lossen. Welk pad moeten wij gaan bewandelen? Therapie? Ben benieuwd naar jou reactie! Alvast dank daarvoor!
marike
Hallo Karina,
De woorden die mij meteen opvallen zijn: weinig ruzies of irritaties. Gezien alles wat jij beschrijft, kan het bijna niet of die moeten jullie gevoeld hebben. Mijn conclusie is dus dat jullie die ingehouden hebben. En dat werkt in een relatie altijd heel slecht. Gevoelens onderdrukken leidt er heel vaak toe dat je je zelf afsluit en dicht maakt. En dan kun je dus ook de positieve gevoelens niet meer voelen.Zoals het sowieso slecht werkt om gevoelens te onderdrukken. Niet dat ik er voorstander van ben om elkaar met rotte vis te bekogelen, maar irritaties moeten er wel – en dan liefst gekanaliseerd – uit. Misschien past je vriend zich te veel aan? En/of heeft hij het gevoel gekregen dat er niet echt bínnen jullie gezin ruimte is voor hem en is hij daarom ook in die moeilijke periode apart gaan wonen? En heeft hij moeite met ruimte voor zichzelf op te eisen, maar is hij daar inmiddels wel heel erg aan toe? Ik zou in die richting gaan zoeken, al dan niet met behulp van relatietherapie.
Stefanie
Hallo Marike,
Ik heb een relatie van iets meer dan 3 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste liefde en zijn nog vrij jong (20 en 23 jaar). Nu is het zo dat hij sinds een half jaar twijfels heeft over zijn gevoel voor mij. Zo begon het ermee dat hij merkte dat zijn verliefdheid minder werd waardoor hij is gaan twijfelen. Zelf zou ik zeggen dat dit komt doordat de verliefdheid over is gegaan in houden van. Zo vind hij mij nog leuk lief aantrekkelijk en houdt hij ook nog van me. Hij wil me dan ook niet kwijt maar wil wel dat zijn twijfel weg gaat omdat hij vind dat dit niet zo hoort in een relatie. Zo is het 3 maanden geleden dan ook 5 weken uit geweest naar zijn initiatief. Echter besefte hij dat hij nog ongelukkiger was dan daarvoor en mij toch wel heel erg miste waardoor we nu weer 2 maanden bij elkaar zijn. Echter is die twijfel nog steeds niet over. Wel is het zo dat hij ook twijfels heeft over zijn leven hier en school omdat hij de opleiding niet leuk vind en zijn leventje hier maar saai en hetzelfde vind. Zo wil hij graag reizen en in het buitenland studeren wat hij in augustus ook gaat doen voor 5 maanden. Dit geeft hem iets om erg naar uit te kijken maar vind het ook vervelend om mij te moeten missen. Als ik zo naar zijn gevoel in het algemeen kijk zou dit goed moeten zitten, maar toch heeft hij steeds die twijfel. Heb jij enig idee waar dit vandaan kan komen? Heeft dit met zijn persoonlijke ontwikkeling te maken of echt met onze relatie? Help..
Marleen
Hoi Marieke,
Ik ben 21 en mijn vriend is 23 en zijn samen 5,5 jaar bij elkaar.
2 jaar geleden hebben wij gekozen om een huis te kopen en helemaal te verbouwen. Het ging goed tussen ons en waren er helemaal klaar voor. December vorig jaar zijn wij in ons huis getrokken. Januari kwam hij in het ziekenhuis te liggen want hij heeft suikerziekte type 1. Het ging niet goed met hem. In het ziekenhuis kwamen we er achter dat hij niet goed met zijn diabeters omgaat. Daardoor is er besloten dat hij van zijn insuline pomp af moest en weer te gaan spuiten. Hier was hij het niet mee eens en verzette zich er tegen. Sinds dien zit hij niet goed in zijn vel en is hij niet zich zelf. Voortdurend ben ik bezig om hem te helpen en heb ik veel zorgen omdat hij er te makkelijk mee omgaat. In februari ben ik mijn baan kwijt geraakt. Dat was echt een domper voor mij. Gelukkig wel gouw een nieuwe baan gevonden. In april kreeg mijn vriend veel klachten en ben ik veel met hem in het ziekenhuis geweest. Alle aandacht ging daar naar toe! In april is ook mijn opa overleden aan À.l.s heel veel verdriet en ik zag het zelf allemaal even niet zitten. 1 week later heeft mijn vriend gezegd dat hij het niet meer voelt. En hij eigenlijk niet meer verder wil? En dat hij het allemaal niet meer weet. De wereld storte compleet in. Al die tijd voor hem klaar gestaan en nu zit het een half jaar tegen en meneer ziet het niet meer zitten. Hij is weer naar zijn ouders gegaan. Het gaat alleen maar slechter met hem. Hij is depressief en heeft uitval in zijn armen maar hij neemt geen actie. Hij wil het probleem ook niet inzien. Ook zijn ouders niet. Hij verteld ook bijna niks en is ook gesloten. Op dit moment wil hij er ook niet aan onze relatie werken. Ik hou ontzettend van hem. En voor dit half jaar waren we een gelukkig stel. En nu wil hij het allemaal niet meer? Ik snap het gewoon niet…. En hoe moet ik verder?
Nikita
Dag Marike,
Mijn vriend en ik zijn drie jaar samen geweest waarvan we er twee samen wonen.
Nu twijfelde hij al sinds april aan onze relatie omdat hij ‘niks’ meer voelt voor mij. Er zijn echter nooit grote problemen geweest tussen ons en ik zag het ook helemaal niet aankomen. Vorige week heeft hij de knoop doorgehakt door een einde te maken aan onze relatie. Hij woont echter nog steeds bij mij en wil hier zeker blijven tot aan het eind van de examens om mij te steunen.
Ik heb hem gevraagd of hij komende weken nog aan ons wil werken om te zien of het nog goed kan komen en dat wil hij zeker. Hij wil zowel voor mij als voor zichzelf tijd steken in ons om te zien of het goed kan komen. Hij twijfelt echter of die gevoelens terug kunnen komen…
We knuffelen nog en brengen veel tijd samen door waardoor het voor mij echt lijkt alsof hij mij nog graag ziet maar het zelf gewoon niet beseft.
Wat kunnen we best doen of kan ik hem best zeggen?
Groetjes Nikita
marike
Elkaar graag mogen en vrienden zijn is natuurlijk niet hetzelfde als partners zijn. juist mensen die veel en dicht op elkaar zitten, raken de spanning en de erotiek kwijt. En voelen dan dus niet meer dat speciale. Voor seksualiteit en erotiek is er veel onbekends nodig. Ga maar eens googelen op Esther Perel, en lees en luister eens naar haar. Zij heeft daar ook mooie dingen over te zeggen.
marike
Hallo Marleen,
als ik jouw verhaal zo lees lijkt het me heel belangrijk dat jouw vriend naar een psycholoog gaat om te kijken waar de depressie vandaan komt en om daar wat aan te doen! al was het alleen maar voor zijn eigen gezondheid!
Bjorn
Hallo Marike,
Ik ben sinds 4 weken uit mekaar met vriendin na een relatie van bijna 15 jaar en 2 mooie jongetjes van 3 en 6. Voor mij kwam het heel onverwachts dat ze een punt achter de relatie heeft gezet. Ze heeft de eerste week heel veel verschillende redenen aangegeven. Van geen gevoel meer, na wel gevoel maar niet voldoende tot aan dat ze de keuze had gemaakt ivm de kinderen. We hebben aan het einde van de eerste week een goed gesprek gehad en ze gaf toen aan, dat ze niet wist of het goed kwam. Ze gaf aan dat het mogelijk was binnen 3 , 6 ,12 maanden of helemaal niet meer. Ondertussen ben ik erachter wat er precies speelt en weet ik dat ik zelf mede oorzaak ben aan de breuk. Ik heb de eerste 2 weken heel erg krampachtig geprobeerd de relatie te redden, maar dat heeft haar alleen maar verder van mij afgeduwd. Ze heeft na 1 week ook alweer een nieuwe soort van relatie waar ze mee bezig is. Ze wilde mij voorlopig niet meer onder ogen komen en deed er alles aan, dat wanneer ik de kinderen kwam halen ze mij niet onder ogen hoefde te komen. Afgelopen zondag is het iets uit de hand gelopen en hebben we flinke ruzie gehad. Haar moeder vertelde mij ’s avonds dat ze had aangegeven, als ik me had terug getrokken vanaf het begin en was gaan werken aan de problemen, dat het er wellicht nog een kans in gezeten dat haar gevoel had kunnen terug komen. Dit is iets wat ze mij bij het verbreken van de relatie niet heeft aangegeven en mij met haar redenen behoorlijk in de war heeft gebracht. Nu geeft ze weer aan dat het nooit meer goed komt en ik haar vertrouwen verbroken heb. Ik heb nog geprobeerd om met haar te praten voor relatietherapie, maar dit wil zij niet meer.
Ik heb geen idee meer wat ik kan doen om mijn gezin bij mekaar te houden.
marike
Hallo Bjorn,
Het klinkt alsof jouw vriendin zelf ook niet precies weet welke argumenten ze moet gebruiken, maar dat ze in ieder geval op dit moment niet meer wil c.q. ruimte wil hebben. Het zou mij niet verbazen als haar verliefdheid op die ander daar een grote rol in speelt.
Het enige wat je kunt doen is laten weten dat je het niet met haar besluit eens bent en relatietherapie wil. Al was het alleen maar om jullie relatie dan goed af te ronden, zodat je als ouders goed met elkaar om kunt blijven gaan. Want dat is voor de kinderen ongelooflijk belangrijk. Sterkte!
Stefanie
Hallo Marike,
Ik heb een relatie van iets meer dan 3 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste liefde en zijn nog vrij jong (20 en 23 jaar). Nu is het zo dat hij sinds een half jaar twijfels heeft over zijn gevoel voor mij. Zo begon het ermee dat hij merkte dat zijn verliefdheid minder werd waardoor hij is gaan twijfelen. Zelf zou ik zeggen dat dit komt doordat de verliefdheid over is gegaan in houden van. Zo vind hij mij nog leuk lief aantrekkelijk en houdt hij ook nog van me. Hij wil me dan ook niet kwijt maar wil wel dat zijn twijfel weg gaat omdat hij vind dat dit niet zo hoort in een relatie. Zo is het 3 maanden geleden dan ook 5 weken uit geweest naar zijn initiatief. Echter besefte hij dat hij nog ongelukkiger was dan daarvoor en mij toch wel heel erg miste waardoor we nu weer 2 maanden bij elkaar zijn. Echter is die twijfel nog steeds niet over. Wel is het zo dat hij ook twijfels heeft over zijn leven hier en school omdat hij de opleiding niet leuk vind en zijn leventje hier maar saai en hetzelfde vind. Zo wil hij graag reizen en in het buitenland studeren wat hij in augustus ook gaat doen voor 5 maanden. Dit geeft hem iets om erg naar uit te kijken maar vind het ook vervelend om mij te moeten missen. Als ik zo naar zijn gevoel in het algemeen kijk zou dit goed moeten zitten, maar toch heeft hij steeds die twijfel. Heb jij enig idee waar dit vandaan kan komen? Heeft dit met zijn persoonlijke ontwikkeling te maken of echt met onze relatie?
Sylvia
Hoi Remco,
Jouw verhaal is mijn verhaal… Kun (wil) je mij vertellen wat er inmiddels tussen jullie wel of niet gebeurd is? Ik put alle hoop uit het proberen te redden van mijn relatie. Mijn man is gelukkig wel bereid in therapie te gaan, maar pas na de vakantie.
Sterkte in ieder geval.
marike
Hallo Stefanie,
Zoals jij het beschrijft heeft het in ieder geval óók met zijn persoonlijke ontwikkeling te maken: je vriend heeft zijn draai nog niet gevonden qua opleiding en werk, lijkt het. En hij lijkt ook een allergie te hebben voor voorspelbaar en saai. dat kan met leeftijd te maken hebben, maar ook met andere dingen: misschien is hij altijd heel erg druk en heeft hij een hoog adrenaline gehalte, waardoor hij niet goed kan ”zakken” en tot rust komen. Is hij wel eens rustig? Kan hij tegen stilte? Kan hij goed met zichzelf alleen zijn of moet er altijd actie zijn of iemand bij hem? In dat laatste geval zou je kunnen onderzoeken, waarom hij rust verveend vindt. Wat gebeurt er dan met hem? Het kan ook zijn dat jullie erg confluent zijn, en dat hij het daar regelmatig benauwd van krijgt. Je kunt hier meer over lezen op mijn pagina over visie op relatietherapie: https://www.mv-gestalttherapie.nl/relatietherapie-nijmegen/visie-op-relatietherapie/
graaganoniem
Hallo Marieke,
Ik ben nu al een tijdje uit mekaar na een relatie van een paar jaar waarin we elkaars eerste liefde waren. Maar er is vanalles in gebeurd. We hebben wisselende momenten/tegenslagen gehad maar ook hele mooie momenten. Nou is het zo dat we op ten duur in het nauw werden gedreven doordat het acceptatie niveau van de ouders van mij voor haar lager en lager werd en uiteindelijk tot niet meer ( Ze vonden haar niet goed genoeg ). We hebben hier alles aan gedaan om het nog te laten werken tussen ons beide maar dat is door zoveel tegenslagen helaas niet meer gelukt en ze heeft besloten om de stekker eruit te trekken. Nou zit ik hier heel erg mee en weet niet hoe of wat want ze noemde wel bepaalde punten op wat ik achteraf zelf ook niet goed gedaan heb omdat ik het moeilijk vond om tussen beide te blijven staan waardoor ze het gevoel kreeg dat ik niet meer voor haar ging en deze situatie ook niet meer wou. Maar het was zo dat ik gewoon tijd nodig had om alles te accepteren en dat ik geen overhaaste beslissingen wou maken. Nadat het al even uit was hebben we het weer eens geprobeerd en dat ging eigelijk behoorlijk aardig ( voor een weekje ) en ineens was ze er plots weer klaar mee omdat der gevoel nu compleet weg is gegaan zegt ze.
Nou is mijn vraag of je met deze situatie het gevoel nog terug kan winnen, want ze zegt nog altijd voor me open te staan met problemen en dat ik altijd bij haar terecht kan omdat ik toch speciaal voor haar blijf maar dat ze het niet meer kan opbrengen omdat ze geen gevoel meer voor me heeft. Ik weet niet of ze dit zegt om zichzelf te beschermen of omdat het echt weg is.. Want ze is totaal veranderd ten opzichte van in onze relatie.
Achteraf zie ik ook wel veel dingen die ik anders had moeten doen en graag anders zou gaan doen als ik hier de kans voor zou krijgen. Maar nou is het de vraag of haar gevoel nog terug zou kunnen komen als ik haar een tijd met rust laat of juist niet enz. Want ik wil niet dat ze zich aan me gaat irriteren maar ook niet vergeten.
Ano niem
Mijn verhaal gaat als volgt.
Mijn vriend is van Nederland , ik van Belgie dus we zien elkaar eigelijk vrij weinig (om de 2 weken). Hij is 25 jaar dus al vrij volwassen, heeft wel heel veel last van stress op werk waardoor hij vaak slechtgezind of moe is.
Nu, in de eerste 4 maanden was alles super, we leerden elkaar kennen tot ik besloot het tegen mijn ouders te vertellen. Er kwam een grote druk op mij af omdat ze mij zowat verplichtten hem voor te stellen aan hun. Hier schrok hij van, hij zei dat het wat snel was en het was ook zo, ik voelde dat ook hierdoor kreeg ik bang dat hij afstand ging nemen maar oke dit was niet het geval.
Nadien ging hij een week op vakantie, ik was nog stapelverliefd en miste hem enorm. Na hem ging ik een maand naar het buitenland, we belden elke dag maar na een tijd voelde ik dat ik wende aan het feit dat ik hem toch niet zag en miste ik hem niet.. Nu zijn we een maand verder, ik hou van hem maar ik voel de vlinders niet meer & heb het gevoel dat het ook zo bij hem is. Ik wil zo graag deze gevoelens weer opwekken zowel bij hem als mij maar weet echt niet hoe.
Zelf ben ik normaal heel zelfzeker & voel me goed in mijn vel maar door deze situatie met hem ben ik mezelf verloren en ben ik heel onzeker geworden.
Ik vind het niet normaal, we zijn nog geen jaar samen en deze gevoelens al weg zijn terwijl de klik er echt was en we elkaar super leuk vonden.
We hebben elkaar in totaal maar 6x gezien in deze 8 maanden..
Ik wil er echt helemaal voor gaan, maar weet echt niet hoe.
marike
Hallo anoniem,
Het klinkt alsof je niet echt partij voor haar gekozen hebt in het conflict met je ouders. Misschien heb je geprobeerd de kool en de geit te sparen en heb je naar haar toe het voor je ouders opgenomen en naar je ouders toe het voor haar opgenomen? Of heb je je er helemaal buiten gehouden? Misschien heb je sowieso moeite om echt te staan voor wat je wil? Dat kan haar enorm teleurgesteld hebben. Ze wil er nog wel voor jou zijn, dus kennelijk heeft ze met je te doen. Maar dat klinkt niet echt als een goede basis voor een relatie. Ik weet niet hoe oud je bent, maar wel dat jullie elkaars eerste liefde zijn, dus ik vermoed nog jong. dan zijn dit soort dingen ook moeilijk. Je kunt het beste maar je gevoel volgen en dan zien wat er van komt. en haar toch nog eens vragen waar ze moeite mee had, zodat je er eventueel van kunt leren.
marike
Hallo ano niem,
Kennelijk zijn ook jullie allebei nog jong. Elkaar 6 keer zien in 8 maanden is niet een goede start voor een beginnende relatie. Eigenlijk ken je elkaar dus nog helemaal niet. Vlinders zijn geen garantie voor een goede relatie, want vlinders gaan altijd weg. Maar het klinkt alsof je je hebt gewapend tegen het elkaar niet zien en daardoor je gevoel hebt afgesloten. Als je er voor wilt gaan, en hij ook, dan is het zaak dat jullie elkaar een tijdlang wat vaker gaan zien. Zodat je elkaar beter leert kennen en de tijd krijgt om weer te ontspannen in het contact.
Jeffa
Een goedenavond, mijn relatie van 6 jaar is stukgelopen en ben er kapot van! We hebben zoveel meegemaakt. Ze is vreemdgegaan. Ik heb het haar vergeven. We woonden samen al 2 jaar. Zij kan niet op een normale manier zwanger worden en ik ook niet. Ik ben niet bijgelovig maar toen dacht ik: wauw wij zijn voor elkaar gemaakt. Nu sinds 6 dagen is het uit. Ze zegt dat ze geen gevoel meer heeft voor mij en ook als ze me ziet!!!! Is hier wat aan te doen…?
Anoniem
Hallo Marike,
4 maanden geleden ‘heb ik mijn vriend of eigenlijk moet ik inmiddels ex zeggen’ leren kennen.. Vanaf ons eerste date was er gelijk een hele duidelijke wederzijdse klik.. Na meerdere keren afgesproken te hebben (vaak hele dagen) ging het eigenlijk vanzelf dat we iets hadden met elkaar. We hadden het gezellig en fijn met elkaar. Hij ontmoette mijn familie en vrienden en ik die van hem. Alles leek koek en ei en leken erg gelukkig met elkaar. Voor mijn verjaardag had hij veel aandacht besteed en iets speciaals bedacht om zo aan mijn cadeau te komen. (Maand geleden). Ik voelde mij hierdoor erg speciaal!
Door meerdere mislukte relaties (waar hij van afwist) vind ik het lastig om gelijk vertrouwen te krijgen. Langzamerhand kwam dit steeds meer en begon ik vertrouwen te krijgen in ons. We planden een vakantie samen en gezellige dingen voor de komende maanden. Nadat hij eerst nog op vakantie was geweest, gaf hij aan weer blij te zijn om mij te zien. Ook ik had hem erg gemist en verheugde mij op onze vakantie samen. Eenmaal op vakantie een heerlijke vakantie gehad. (Voor mijn idee, maar ik had het idee dat hij ook genoot). Bij thuiskomst gaf hij met donderslag bij heldere hemel aan dat hij het idee had dat het er niet meer was. Een grote schok voor mij. (Hij was in de vakantie gaan nadenken) Toen ik iets verder vroeg, gaf hij aan dat hij met de afstand zat, lastiger vond worden met zijn werk de komende tijd ed.
Nadat wij later nog een gesprek samen hebben gehad (wat voor ons beiden ook heel vertrouwd voelde) had hij het over gevoelens die niet méér zijn geworden (vergeleken in met het begin).
Ik kan het moeilijk accepteren dat hij er zomaar een punt achter zet zonder het er samen over te hebben. Daarnaast heeft hij de afgelopen maanden andere signalen afgegeven.
Ik denk zelf dat hij opeens angstig werd voor misschien weer een stapje verder, of andere beren op de weg zag.
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet. Ik wil ‘ons’ niet zomaar opgeven.. Hoe kan ik dit hem duidelijk maken? Voor hem lijkt het namelijk al klaar en lijkt niet te kijken na wat wij al samen opgebouwd hebben.
marike
Hallo anoniem,
Dat kan heel goed het geval zijn: dat jouw vriend niet zo goed verder durft. Het kan ook zijn dat jullie in de vakantie heel erg op elkaars lip hebben gezeten – dat gaat vaak bijna vanzelf – en dat hij het daar benauwd van heeft gekregen en zijn vrijheid wil. Het is juist ook in vakanties belangrijk om af en toe even los van elkaar te zijn. Als je de hele tijd met elkaar samen bent en als het ware vervloeit, kan dat op een gegeven moment erg benauwd worden. Je kunt hier wat meer over lezen op:https://www.mv-gestalttherapie.nl/relatietherapie-nijmegen/visie-op-relatietherapie/.
daarnaast verdwijnt natuurlijk per definitie de kick van het begin. Het wordt allemaal wat rustiger en vertrouwder, maar daardoor ook minder spannend. Als je vriend de spanning wil houden, zal hij zo ongeveer elk half jaar een nieuwe vriendin moeten zoeken. Ik weet niet hoe oud hij is en of hij dat tot het eind van zijn leven wil doen?
marike
Hallo Jeffa,
Je schrijft heel veel in een paar zinnen. Zo te horen hebben jullie samen al veel meegemaakt en dus ook veel moeten verwerken. Ik weet niet wanneer het vreemdgaan speelde en wanneer het niet zwanger worden. Dus ik kan alleen maar een vermoeden geven. Het kan zijn dat ze zich voor de pijn van het niet zwanger kunnen worden, heeft afgesloten. Niet alleen voor jou maar voor haar totale gevoel. En dat iemand anders door die muur is heengebroken en ze opeens het gevoel kreeg dat ze weer leefde. Dat zien we vaak gebeuren. Daarmee verdwijnt vaak het gevoel voor de oude partner, die immers ook doet denken aan moeilijke periodes. Op zich zou daar best iets aan te doen zijn, als ze zelf zou willen. Maar nieuw gevoel voor jou zal niet zomaar uit de lucht komen vallen. Ze zal daar zelf dan ook aan moeten werken en dat ook echt willen. Sterkte!
Freya
Beste,
Mijn vriend en ik zijn 13jaar samen. 2 Weken geleden vertelde dat er iets gebroken is bij hem en dat zijn gevoel weg is voor mij. Dit was voor mij een eye opener. Ik weet nu dat ik zoveel fout heb gedaan. Hij wil mij de kans nog geven om het terug te laten komen het gevoel. Maar als ik vraag om iets gezellig samen te doen. Wil hij dit momenteel nog niet. Wij blijven samen wonen momenteel. Wij geven elkaar ook veel knuffels en kusjes. Kan ik dat gevoel nog terug geven? zo ja wat kan ik doen, ik wil hem niet nog verder weg jagen!
Klaas
Beste Marike,
3 jaargeleden heb ik een super leuk meisje ontmoet! De eerste 4 maanden met haar gedate en besloten dat we te jong waren voor een relatie. Daarna besloten om een half jaar geen contact te hebben om vervolgens op een afgesproken datum weer bij elkaar teruggekomen. We zijn toen twee jaar met elkaar gegaan, maar op een gegeven moment kwamen de problemen opzetten ” Het gevoel missen, niet meer verliefd meer” Ik had dat ook af en toe, maar dat was voor ons geen issue. We hielden immers zielsveel van elkaar!
Tot afgelopen week, begon ze er weer over dat ze het gevoel miste en ik merkte dat we weer een gesprek moesten hebben om de relatie tot een hoger level te brengen, maar uit een emotionele opwelling heb ik er een einde aangemaakt,. omdat ik het zat was! Achteraf wou ze gewoon met mij praten en onze relatie naar een hoger level brengen, maar uit een emotionele opwelling maakte ik er een einde aan. Het werd me te veel op dat moment! Heel veel spijt en natuurlijk wil ik haar terug! Dit gaat me nu niet meer lukken denk ik, heb geen contact meer met haar opgenomen en zij ook niet met mij. De timing is gewoon verkeerd tussen ons, waardoor het nu niet werkt. Ik merk dat ik heel realistisch gezien op 23e leeftijd niet rijp ben voor een relatie! Is dat normaal? De timing tussen ons was beter geweest als we elkaar op een later tijdstip in onze leven hadden ontmoet!
Wes
Ik heb 13 jaar een relatie, waarvan 8 samenwonen. In de zomer heb ik mijn vriendin ten huwelijk gevraagd waar ze ja op heeft gezegd. Echter direct erna is bij mij de angst toegeslagen met als gevolg dat ik nu langzaam al mijn gevoel voor haar verlies. Ik wil graag dat het werkt en dat we weer net zo gelukkig zijn als voor de zomer maar het lukt me niet. We hebben verder geen ruzies en vullen elkaar goed aan alleen voel ik steeds minder. Hebben jullie dit vaker gezien en wat kan ik hieraan doen want ik wil haar niet kwijt maar zo verder wordt ook steeds moeilijker…
marike
Beste Wes,
Ja, dat hoor je inderdaad vaker: dat de gevoelens verdwijnen als het boterbriefje eraan te pas komt. Alsof het dan serieus wordt en/of het gevoel van vrijheid verdwijnt. Ik weet niet of dat bij jou ook de reden is. Zo ja, dan kun je met elkaar bespreken wat het huwelijk voor jullie betekent. Wat wil je aan elkaar beloven?
Het zou ook kunnen zijn dat de relatie na het aanzoek veranderd is: meer samen of juist minder. Ook dat is belangrijk om samen te onderzoeken. Wat vond je eerst zo leuk dat je al zo lang bij haar bent en wat is daarin veranderd? Zijn jullie nu misschien heel druk met voorbereidingen en staat dat je tegen? Neem goed bij jezelf waar of er kleine dingen zijn, die je dwars zitten en bespreek die. succes1
marike
Hallo Klaas,
Ook als je ouder bent zul je het regelmatig meemaken dat de vlinders verdwijnen, of het positieve gevoel even heeft plaats gemaakt voor een gevoel van irritatie of teleurstelling over het een of ander. Dat hoort erbij. Als je toch nog iets met haar wil, zou ik haar maar gauw bellen.
marike
Beste Freya,
Het lijkt me belangrijk om samen te onderzoeken wat er bij hem gebroken is. Dat klinkt alsof een speciale gebeurtenis daar aanleiding toe heeft gegeven. Misschien moet er iets uitgepraat worden.
Als ook jullie in de confluentie te zitten, zal veel samen doen averechts werken. Het is dan juist zaak om elk aan je eigen ontwikkeling te werken, zodat je weer interessant wordt voor elkaar. Als jullie juist uit elkaar gegroeid waren, dan is het wél goed om samen weer dingen te gaan doen. En om positieve feedback aan elkaar te geven. Succes!
Hannah
Hallo,
ik ben duits en hoop dat jij mijn verhaal kunt snappen :-) mijn vriend (29) en ik (29) waren er bijna twee jaar samen. Op 10 September heeft hij de realtie beeindigt. Hij zei het heeft te maken met mijn overgewicht, maar zo had hij mij ook toen leren kennen. Het spijt hem dat hij tijdens de relatie niet duidelijk had aangegeven, dat mijn gewicht hem stoorde en dat het einde van de relatie dus zijn fout is. Tegelijkertijd geeft hij aan nog gek met mij te zijn en dat het hem ook pijn doet. Een week naardat de realtie was beeindigt zei hij tegen zijn moeder, dat hij nog van me houdt en dan voor 2 weken tegen zijn vader, dat het eind van de relatie goed is. Ik snap er niets meer van. We wonen sinds begin van dit jaar samen en hadden een leuke tijd. Hij was wel veel op karwei vanuit zijn werk en tijdens het weekend heel moe (heeft iedere week tussen 60 en 75 uren gewerkt). Sinds maart moest ik veel leren voor mijn werk. Ik heb dat gevoel dat we toen de tijd allebij onder stress zaten tot Augustus van dit jaar (toen moest ik niet meer leren). Het laatste leuke moment wat we samen hadden was een fietstocht in mei 2016. Hij geeft ook aan negatief over mij te denken. Twee weken geleden had ik het met hem erover dat er de positieve/leuke momenten tussen ons missen. Die hadden we de laatste maanden niet meer. Hier was hij mee eens. Toen begon hij weer met mij te knuffelen en of ik met hem samen in bed wou slapen. Ik heb het gedaan. In bed heeft hij mij vastgehouden en zo zijn wij in slaap gevallen. Voorige zaterdag heb ik tegen hem gezegd dat ik denk dat we afstand nodig hebben, gewoon om de tijd te gebruiken over onze gevoelens na te denken. Hij zei dan ook hij weet niet wat hij wil. Het knuffelen en met elkaar in bed slapen waren voor hem een test om te kijken of er noeg genoeg gevoelens zijn. In het begin waren ze er ook en hij begon dan weer te twijfelen. Daarom woude ik ook de afstand. Nu woont hij bij zijn vader. Hij is een rustige en terughoudende man die snel pessimistisch naar dingen kijkt. Ook weet ik dat hij moeilijk doet met zijn gevoelens (sinds hij klein was). En hij geeft aan hierdoor ook een moeilijke mens te zijn. Sinds wij uit elkaar zijn gaat hij iedere weekend uit stappen met vrienden. Dat heeft hij van te voren nooit gedaan. Zijn familie en ik maken ons erom heel veel zorgen. Hij ging bijna nooit uit stappen. Hij is ook altijd moe van zijn werk geweest. Ik weet dat hij van zijn werk houd, maar ik heb ook dat gevoel dat hij door de stress op werk moe van de relatie is geworden. Ik ben nu helemaal verdrietig en bang dat hij de tijd gebruikt om over ons na te denken. Drie weken voordat hij de realtie beeindigte heeft hij een gesprek met een goede vriendin van mij gehad. Hij zei hij houdt van mij maar denkt erover na, de realtie te beeindigen, omdat ik mij heb verandert en ook wegens mijn overgewicht. Hij heeft het moeilijk over zijn gevoelens te praten. Ik heb dan een gesprek met hem gehouden en achteraf was alles weer goed. Dan waren we samen op vakantie en hij heeft zich steeds meer teruggetrokken. Toen we terug waren heeft hij de realtie beeindigt.
Is dat normaal ? Ik wil hem niet kwijt…drie maanden geleden hadden we het er nog over, samen een huis te kopen/bouwen. Het maakt me helemaal verdrietig
marike
Beste Hannah,
Je vriend zit duidelijk met zichzelf en zijn gevoelens voor jou in de knoop. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn. Misschien heeft hij het idee dat hij nog niet genoeg heeft rondgekeken, voordat hij definitief voor jou kiest. Samen een huis kopen of bouwen maakt een relatie opeens een stuk definitiever. Misschien is hij daarom nu gaan stappen. Misschien heeft hij inderdaad altijd wat moeite gehad met jouw overgewicht, maar wogen andere kanten van jou daar tegenop. Als het laatste leuke moment in mei 2016 was, hebben jullie het al een hele tijd níet meer leuk. Waar komt dat door? Door drukte en stress? Had jij ook minder aandacht voor hem? Allemaal factoren die een rol kunnen spelen. Het zou goed zijn om samen te onderzoeken waardoor jullie op dit punt beland zijn. Je kunt hem vragen om dat nog met je te willen doen, al dan niet met behulp van een relatietherapeut. zodat jullie er allebei van kunnen leren. Hetzij om een doorstart te maken met deze relatie, hetzij voor veen volgende relatie. Succes!
Eefje
hallo,
ik weet dat van op afstand communiceren over dergelijke topics niet makkelijk is. er is weinig inzicht in situatie of de personen die erachter steken. Ik wil het toch graag even proberen omdat ik het even niet meer zie.
mijn relatie is 7 maand geleden gestrand na 10 jaar.
(…)
Ik weet dat ik heel erg veel schuld heb aan de breuk. Ik investeerde te weinig. ik weet ook dat er heel veel fout gelopen is, zaken die op het eerste zicht onherstelbaar lijken. Hij geeft ook aan over bepaalde dingen niet te kunnen stappen. Ik heb echter een sterk en zeer intuïtief vermoeden vermoeden dat er ook nog gevoelens bij hem zijn. De liefde is ondergesneeuwd door de issues.
ik heb zelf ondertussen een hele ommezwaai gemaakt en heb veel ballast opgeruimd. dat ziet hij ook. dat ik rustiger ben en echt veranderd ben.
ik zou hem zo graag laten zien dat onze relatie dus ook kan veranderen. maar daar staat hij niet voor open. al toont hij soms iets anders.
we hadden het eigenlijk fijn samen die eerste periode en hebben nu, toegegeven na lange tijd echt worstelen, afgesloten zonder er echt in therapie iets aan te doen. hij vindt dat we genoeg geprobeerd hebben. ik vind dat we dat niet gedaan hebben omdat we vastliepen in onze patronen.
we werken in dezelfde branche, houden van dezelfde dingen, begrijpen mekaar zonder woorden in werksituaties (wat hij zelf aangeeft) en zien elkaar graag
spijt komt altijd te laat, maar is dat zo? Kan ik nog ergens geloven in herstel?
eefje
Eefje
dag kevin,
ik heb een beetje hetzelfde probleem aan de hand
ik vraag me ook af waarom hij niet bereid kan zijn om onze relatie van 10 jaar nog een kans te geven
er zijn veel problemen geweest tussen ons, sommige misschien (te?) moeilijk om overeen te stappen
maar het gevoel is er wel nog bij beiden
ik vroeg me af hoe het ondertussen met jou en de situatie gaat. Ik hoop dat ik hiermee geen indiscrete vraag stel
eefje
RH12
Dag,
Na 7,5 jaar heeft mijn vriendin, mijn droomvrouw onze relatie beeindigd. Een maandje daarvoor zei ze dat ‘het niet meer lekker ging’ en dat haar gevoelens verandert waren. We hebben een zoontje van 4 jaar.
Ik ben huisman en zij is de kostwinnaar, tot vorig jaar dan. Ze is voor haar zelf begonnen, waarmee ik er altijd gesteund heb (op alle manieren). Omdat de zaken niet denderend gaan, is ze flink aan het interen op haar spaargeld. Ik heb een uitkering dus dat is ook geen verpot. Nochtans redden we het. Nu heeft ze enkele maanden geleden iemand ontmoet, die haar een fijn gevoel gaf. Het gevoel dat ze bij ons miste.
Vanaf die tijd is het allemaal verandert. Onbegrijpelijk. Eind maart hadden we een hypotheekgesprek, waarbij we ook plannen aan het maken waren en ik een deel had afgelost op de bestaande hypotheek. We zijn op vakantie geweest in juni, met haar ouders. Niemand zag wat aan ons, ik ook niet. Haar moeder, haar beste vriendin heeft al die tijd niet doorgehad. Die dacht ook gewoon dat onze relatie prima was. nu opeens zoekt m’n vriendin naar de ideale man, die haar begrijpt, luistert etc.
Door alle perikelen. Financiele zekerheid, angst voor de toekomst daarom. Doordat ik afgekeurd ben (en niet werk) heeft ze het idee dat ik het allemaal wel goed vind dat ik geen job heb. Het geeft haar stress en vertroebeld het beeld van mij dat ze heeft als we in de toekomst kijken.
Ze ziet het verleden alleen nog maar de minder mooie kanten, terwijl er meer dan genoeg mooie dingen zijn.
Handelt ze impulsief door nu zo resoluut een streep door de relatie te zetten?
Wat houdt een midlife precies in?
Voor mij is ze de perfeste vrouw. mijn allessie
Moira
Beste Marike,
Het is een leerzaam stuk. Ik zit inderdaad op slot, dat is het. Ik herken mij in de teksten. Ik heb een relatie (15 jaar, 2 kids), waarin ik mij vaak niet erkend heb gevoeld, emotioneel niet gesteund, bij lichamelijk problemen geen steun, geen sociale betrokkenheid. Mijn man vindt het heel erg en doet alles nu beter. Het is geen onwil, maar onmacht, hij wist niet wat ik nodig had. En ik kon het misschien niet goed uiten. We hebben veel ruzie gehad, moeilijke gesprekken. Hij wil nu zorgeloos lief hebben en een liefde waarin fouten gemaakt mogen worden.
Ik daarentegen voel mij niet meer goed in de relatie. (…)Maar ik merk steeds meer dat onze relatie “niet werkt”. Ik kan van alles uit mezelf halen, maar samenleven moet wel wat toevoegen, vind ik. Ik heb nu al heel lang veel last van de relatie, ik ben op. En op slot.
Hij begrijpt het niet, zegt zoveel van mij te houden en dat geloof ik ook. Maar ik twijfel elke dag. (…) We hebben heel veel gepraat, hij denkt dat het komt omdat ik mij niet kan hechten. Ik denk dat ik mij niet wil hechten. Ik heb in mijn jeugd wel een hechtingsprobleem opgelopen, dat helpt inderdaad niet. Maar ik heb de indruk dat dat niet het hoofdprobleem is. Ik zit op slot en ik voel niets meer. Ik verstijf en word stil naast hem. Ik voel nog wel liefde voor de kinderen en andere mensen. Het is echt relatiegerelateerd. Ik ben radeloos. Opstappen vind ik wel heel heftig en ik ben bang dat ik spijt krijg. Dit duurt nu al meer dan 1.5 jaar.
Misschien heb je een tip, waar kan ik mee beginnen om er achter te komen wat ik wil? We zijn inmiddels praat moe en voor relatietherapie voel ik nu weinig. Ik kan het niet opbrengen.
Moira
Nog een aanvulling. Ik vind het nu ook moeilijk op op slot te zitten, omdat hij al heeft gezegd het gevoel te hebben zijn liefde voor mij niet kwijt te kunnen. Dus nu ik na al het gedoe in de relatie op slot zit, gaat hij extra uiten. Hij is bang mij te verliezen. Maar ik kan zijn liefde niet beantwoorden. Het wordt met de dag moeilijker.
Marike
Hallo Eefje,
Ik heb je lange verhaal ingekort. Je vraagt of je nog kunt geloven in herstel. Geloven kun je altijd. Geloven is namelijk per definitie iets anders dan zeker weten. Of het je helpt? Dat is de vraag. Vaak zien we in dit soort situaties dat de ander – als hij al wíl terugkomen op zijn besluit – dat pas doet als de één – jij dus in dit geval – zich echt losmaakt. Als je niet meer afhankelijk van hem bent en doorgaat met je eigen leven. Dus dat is het beste wat je kunt doen. doorgaan met je eigen leven.
Marike
Hallo Eefje,
Geloven kan altijd, maar of je dat helpt, is de vraag. Vaak zien we in dit soort situaties dat mensen pas op hun besluit kunnen terugkomen – àls ze dat al willen – als de partner zich helemaal van hen losgemaakt heeft. Dus het beste advies is: bouw je eigen leven op, laat hem los. niet als truc, want dat zou niet werken. Maar omdat het voor jezelf nodig is om weer op je eigen benen te staan en je niet afhankelijk van hem te maken. Neem tijd voor je verdriet: het verliezen van een relatie is echt een rouwproces. Maar verspil je tijd niet aan hopen. Als er al ooit een doorstart voor jullie inzit, dan zal dat wel blijken.
Marike
Hallo RH12,
Verliefdheid op een ander is altijd heftig, zeker als die verliefdheid beantwoord wordt en de ander beschikbaar is. Daar hoeft geen midlife crisis voor aan de hand te zijn. Ik weet niet of jouw vriendin impulsief handelt, want ik weet niet hoe lang ze zelf al twijfelt. Het is echter altijd jammer om voor een verliefdheid een relatie op het spel te zetten of te verbreken. Die verliefdheid gaat namelijk altijd weer over. Als de verliefdheid je dingen laat zien een meemaken, die je tot nu toe in deze relatie gemist hebt, dan is het goed om het daar samen over te hebben. Om te kijken in welke opzichten jullie relatie en jullie leven verbeterd kan worden. Zoals jij het beschrijft, lijkt het me voor jullie sowieso goed om hulp te zoeken bij het omgaan met jullie huidige situatie. Sterkte!
Eefje
Dag Marike,
Hartelijk bedankt voor je antwoord. Ik ben mijn leven aan het opbouwen en dat lukt aardig. Alleen wil ik niet te veel de indruk wekken dat ik het alleen ook wel rooi. Dat heeft hij namelijk altijd gezegd. Dat hij niet nodig is. Hij vindt dit de beste oplossing, uiteen gaan, en ik wil hen daar niet in bevestigen. Want ik wil dit wel nog graag. Bevestig ik hem net niet als ik loslaat en zo toon dat ik eigenlijk best zonder hem kan? Maakt dat de beslissing niet makkelijke en definitiever?
En wat doe ik dan met alle spullen die nog in het huis staan? Hij heeft er geen plek voor. Moet ik daar dan ook harder in zijn en hem vragen alles weg te halen?
Marike
hallo Eefje,
wil je dan dat hij terugkomt bij een vrouw, die doet alsof ze hem nodig heeft? Een goede relatie is een brug op twee pijlers, waarbij elke pijler op zichzelf kan staan… Dus wees gewoon open en eerlijk. En handel vanuit je hart, niet vanuit pogingen hem tot iets te dwingen.
Eefje
Dag Marike,
Zo bedoelde ik het niet. Ik doe niet alsof en ben open en eerlijk.(…) Een van de redenen van de breuk is dat hij me te zelfstandig en op eigen benen vond. Ik zie hem graag, in die zin is hij nodig. Maar ik blijf uiteraard ademen zonder hem. (…) Tonen dat ik hem nodig heb, schrikt hem af, dat zie ik inderdaad. (…)We gaan heel vriendschappelijk met elkaar om, maar de communicatie stokt volledig bij hem als ik dergelijke zaken wil aankaarten. Dan wordt hij boos. Terwijl hij degene is die telkens initiatief neemt om elkaar te zien en me daarbij vaak aanhaalt.(…) Ik weet me niet zo goed raad met de dubbele signalen.
Bert
Beste Marike,
In maart gingen ik en mijn vriendin een tijdje uit elkaar na 6 jaar omdat ik met twijfels zat in de relatie; ik was nooit verliefd op haar, zag geen toekomst en “voelde” niets in m’n hart. Daar stond tegenover dat we een zeer hechte band hadden, over alles konden praten en werkelijk ons zelf konden zijn binnen de relatie. Ook gaven we elkaar veel vrijheid, maar waren we altijd blij om terug samen te zijn. Hierdoor waren we erg gelukkig, ik kon me niet voorstellen dat andere koppels zo’n goeie band zouden hebben.
Uiteindelijk pauzeerden we dus in maart. Een maand later werd ik verliefd op een ander. Ik had toen het geluk gevonden: de extreme aantrekking die ik miste bij m’n ex. Na een dikke week was dit gevoel al over! Ik begon mijn ex enorm te missen. Ik ben nu nog steeds samen met de ander, maar word helemaal gek van het dilemma. Ik beleef een leuke tijd met haar, maar kan niet stoppen aan m’n ex te denken. Als ik met m’n ex afspreek heb ik te weinig gevoel dat bevestigt dat ze de ware is, dan mis ik haar een week niet en dan begint het opnieuw. Ondertussen nog meerdere sessies gehad met andere psychologen zonder succes. Hoe geraak ik hier ooit uit?
Marike
Hallo Eefje,
Als je het kunt verdragen: ervan genieten en er verder niets van verwachten. Gewoon een leuke vriend. Als dat niet lukt: hem zeggen dat je zo niet verder kunt. en dat hij moet kiezen: of met jou verder gaan of je geen hoop meer geven en zich dus terughoudender opstellen. Succes.
Marike
Dag Bert,
Je hebt met je ex een ander soort relatie dan met de huidige vriendin, waar je verliefd op bent. Het klinkt meer als een goeie vriendschap. wat ene van de belangrijkste ingrediënten is voor een langdurige relatie! Opvallend is wel dat binnen een week je verliefdheid op die andere vrouw al over was. Dat is wel erg snel! Meestal duurt dat toch minstens een jaar. Maar uiteindelijk gaat de verliefdheid altijd over. Dus als je een relatie wil, waarin je verliefd blijft, zul je ofwel voor vele korte relaties moeten kiezen. Ofwel voor een vriendin die een open relatie prima vindt en niet bang is voor jouw verliefdheden, omdat je toch steeds weer terug komt. Of je die kunt vinden?
Duidelijk is at je niet alles kunt hebben… elke relatie kent zijn beperkingen. Misschien is dat wat je te leren hebt: het accepteren van beperkingen?
Marike
Beste Moira,
Ik kan me goed voorstellen dat je niet meteen kunt houden van een man, die er jarenlang niet was en nu opeens wel. En dan verwacht dat jij er ook bent voor hem. Zo werkt dat helaas niet. Zeg tegen je man dat hij voorlopig genoegen moet nemen met wat er nu is. Het is belangrijk dat jij nu eerst aan jezelf toegeeft dat je geen zin hebt in de relatie.
Maar dat gevoel toelaten is niet hetzelfde als de relatie verbreken!! Dat zijn echt twee verschillende dingen. Je moet jezelf niet dwingen om liefde te voelen, want die is er niet op dit moment. Maar je bent ook nog niet toe aan de keuze om te stoppen. Dus dat moet je dan ook niet doen. Kijk eens wat je wél plezier in je leven geeft, en houd je daar voorlopig eerst mee bezig. Ik zeg niet dat je egoïstisch moet worden, maar wel dat je eerst voor jezelf moet zorgen. En dan zien wat dat oplevert. Want eigenlijk ben je nu dus nog steeds met de behoefte van je man bezig. En vraagt hij daar ook om, gezien je aanvulling. En dat heb je nu niet meer over. Succes!
Sofia
Beste Marike,
Na 6 jaar relatie met veel ups and downs kreeg ik van me vriend te horen dat hij geen feelings meer voor me hebt. Wij waren de best sex partner ever totdat ik 5 maanden geleden miskraam hebt gelopen. Na die 5 maanden is ons sex life heel slecht geworden. Wij hebben af en toe sex, wij communiceren ook slecht. Dus hij geeft weinig aandacht als we in gesprek zijn. En daardoor wil ik lieverd met mij vriendin praten als er iets aan de hand met mij is. Hij weet niet waanneer de gevoelens zijn veranderd. Dus dat hij ineens geen gevoelens meer hebt. Ik wil onze relatie redden. Maar ik weet niet hoe. Hij weet ook niet wat hij wil. Dus het is gewoon moeilijk voor mij om de start van de oplossing te vinden. Heeft u misschien tips voor me? Hoe kan ik helpen?
Sorry voor de taalfout
Celine
Dag Marike,
Na ongeveer 1,5 jaar met mijn vriend op een roze wolk geleefd te hebben, heeft hij een aantal weken geleden (5) de bom gedropt dat hij twijfelt over onze relatie; vooral over zijn gevoel. Hij mist ‘het’. We hebben toen besloten dat we het even rust zouden geven, maar hebben elkaar in die tijd nog wel gewoon iedere dag gesproken, ook al waren we niet altijd samen. Ik deed ook expres veel mijn eigen ding, omdat we dit ook steeds minder deden. Ik denk namelijk ook dat we dit de laatste tijd te weinig deden. Hij heeft nu aangegeven dat hij ook die tijd nodig heeft voor zichzelf.
Ik denk nu alleen dat hij zich helemaal voor mij heeft afgesloten. Gisteren gingen we ‘het gesprek’ aan, en we zijn nu niet meer samen. Ik zou er zo graag aan willen werken, maar hij heeft het al opgegeven. Hij wil wel heel graag me blijven spreken en die vriendschap bewaren.
Hoe kan ik hem meer over zijn gevoelens laten praten? Ik hoop echt voor hem dat hij leert om pijnlijke punten te benoemen in plaats van zich ervan af te sluiten. Het doet me ook erg pijn omdat het lijkt dat hij het veel te snel opgeeft, terwijl hij aangeeft dat hij er in zijn hoofd al alles aan heeft gedaan. Kan ik hem ergens bij helpen? Ik ga hem vooral met rust laten de komende weken, ook al is het erg moeilijk. Maar ik zou zo graag bij hem ook opnieuw die wilskracht zien. Wat kan ik doen om hem beter te begrijpen? Of om hem te stimuleren om mij/mensen te vertrouwen om het over belangrijke dingen te hebben?
Pascal
Hallo,
Ik ben dik 2 jaar samen geweest met de liefde van mijn leven alleen heb ik dit niet echt aan haar laten blijken. Nu zijn we sinds 4 weken uit elkaar en ik mis haar nog elke dag. Zit nu zelfs met een depressie en ben onder toezicht bij altrecht omdat ik in 4 weken tijd 25 kg kwijt ben en bijna niet meer eet en drink. Ik heb nog wel contact met mijn ex en we zien elkaar regelmatig en alles lijkt dan oké te zijn. Nu bemoeien alleen haar buren zich er constant mee omdat ze vrij veel verteld aan ze en de buren nodigen ook steeds haar andere ex uit om die weer te koppelen. Ze zegt dat ze van mij houd en dat ze gelukkig is met hoe ik haar nu behandel enzo. Maar als ik haar de vraag stel om de draad op te pakken zegt ze dat ze zich afgesloten heeft voor haar gevoelens voor mij en dat het niet meer goed kan komen. Maak ik überhaupt nog een kans om mijn leven met haar weer op te pakken? Ik wil namelijk echt niet zonder haar.
Marco
Door dit bericht te lezen heb ik weer meer hoop. Mijn vrouw heeft ook geen gevoel meer voor mij en wil niet verder. Nou is het ook nog dat ze in een depressie zit en problemen uit haar jeugd naar boven komen. Wij zijn 16 jaar samen waarvan 8 getrouwd en nu 6 jaar een mooie zoon hebben voor hem wil ik een doorstart maken en verder gaan naar een ander nivo brengen alleen wil mijn vrouw het niet want ze heeft geen gevoel meer voor mij zegt ze ik probeer wel van alles om samen te komen. Ze zit helemaal dicht een dikke muur en er is een probleem geweest met haar vader dat erg uit de hand gelopen is en daar heb ik niet goed op gereageerd. Maar na het lezen van dit artikel heb ik meer hoop gekregen dank je wel
Marike
Beste Sofia,
Het lijkt me verstandig om met elkaar te bespreken hoe jullie allebei op de miskraam hebben gereageerd. Wat is daar voor ieder van jullie gebeurd dat daarna de seks en de communicatie tussen jullie slecht is geworden? Misschien kun je daar de oorzaak van de problemen vinden. Met je vriendin gaan praten, en niet meer met je man, lijkt me geen goede oplossing.
Jurgen
Hallo,ik heb recent iemand tegengekomen waar ik zo verliefd op werd.Maar heb haar een verstikkend gevoel gegeven en nu heeft ze gezegd dat haar gevoelens weg zijn.Ze wil vrienden blijven.Ook haar spullen liggen nog bij mij die komt ze nog niet terughalen omdat haar buikgevoel dat nog niet nodig acht.Wat kan ik eraan doen om haar terug te winnen
Mar123
Marco, ik snap zo wat je bedoelt… Ik zit in een zelfde situatie. Mijn partner heeft gezegd ermee te willen stoppen. Hij zegt zijn gevoel voor mij te zijn kwijt geraakt. Ik praat nu als brugman om hem te overtuigen hulp te zoeken… Ook voor ons 7 jarig zoontje! Dat gevoel dus kan terugkomen dacht ik zelf wel…maar hoe overtuig je de ander. De ander die op slot zit…een muur heeft opgetrokken.
Lastig en verdrietig. Ook ik hoop die muur nog te doorbreken.
Veel kracht gewenst.
Kim
Hallo Marike,
Ik ben al 10 jaar samen met mijn lieve man samen hebben we 2 kinderen en ik nog 3 uit mijn vorige relatie.
Onze relatie kent ups en downs financiële problemen al vanaf het begin .
Altijd zijn we overal samen bovenop gekomen en nu afgelopen maand maakte hij bekend dat zijn gevoel voor mij er niet meer is .
Hij is een week weg geweest en terug gekomen afgelopen donderdag vertelde hij me dat het gevoel er nog niet zat en hij wilde scheiden we zijn bijna 5 jaar getrouwd.We praten niet tot nooit ook niet in de afgelopen weken .
Ik wil vechten voor ons maar hij wil niks meer niet praten niet in relatie therapie niks hij wil alleen maar scheiden .
Hij zegt dat er geen ander in en dat zijn gevoel al 6 maand minder werd zonder dit ooit tegen mij te zeggen .Ik hou zielsveel van hem.en heb dit totaal niet zien aankomen .Wat moet ik nu ?
Marike
Hallo Celine,
Waarschijnlijk heeft jouw vriend al het gevoel er alles aan gedaan te hebben. Dat hoor ik vaak. Alleen: het werken aan een relatie begint pas echt op het moment dat je je partner vertelt wat er met je aan de hand is. Pas op dat moment hebben jullie dezelfde informatie en kun je er samen voor gaan. Het gebeurt vaak dat een partner in zijn of haar eentje besluit dat het niet meer werkt. Ik vind dat altijd erg jammer, want je zet daarmee je partner op achterstand. Het gebeurt echter ook vaak dat een partner het wél benoemt, maar de ander het niet wil horen… Dan rest iemand op een gegeven moment niets anders dan de stop eruit te trekken. Jou rest in dit geval niets anders dan je af te vragen of je wel samen wil zijn met iemand die is, zoals jij je vriend beschrijft. Hij zal wel erg moeten veranderen in jouw ogen, als ik je laatste zinnen zo lees… Dat kan natuurlijk, maar alleen als hij dat zelf ook wil. Zo niet, dan is hij misschien ook niet de goede voor jou.
Marike
Beste Pascal,
Zodra je het gevoel hebt, dat je echt niet zonder iemand wil moet er een alarmbelletje gaan rinkelen. Ben je niet te afhankelijk? Heb je ”het lood nog in je eigen kont”?, zoals ik dat wel eens noem. M.a.w. ligt je zwaartepunt in jezelf of in je relatie? Zeker gezien je heftige reactie: niet meer eten en drinken etc. denk ik dat je behoorlijk confluent bent. En dat betekent dat je niet op je eigen benen staat. Dat zal nodig zijn, want geen relatie houdt staand als de partner niet op eigen benen staat maar aan de ander hangt en er zo van afhankelijk is. Dus: verzet je zinnen, ga je eigen leven leiden, ga vooral veel sporten, zodat je goed in je lijf komt te zitten. En zet het herstel van je relatie voorlopig uit je hoofd. Als dat erin zit, zal dat wel blijken, zodra jij beter voor jezelf zorgt.
Marike
Hallo Jurgen,
Lees mijn blogposts en pagina’s over confluentie – je kunt de zoekfunctie op de site gebruiken om te vinden waar ik daar over schrijf. Het lijkt em belangrijk dat jij eerst meer aan je autonomie en je eigen stevigheid gaat werken. Als het er voor jullie inzit, is dat de enige manier. Zie ook mijn antwoord aan Pascal.
Marike
Beste Kim,
Als jullie nooit gepraat hebben, zal het ook moeilijk zijn om dat nu te gaan doen. Jullie hebben echter wel twee kinderen. Je kunt hem vragen om het dan in ieder geval voor hen te doen. Hoe moet hij hen later uitleggen dat hij geen moeite heeft willen doen voor jullie relatie? Misschien kun je hem vragen om deze post en de verschillende verhalen en antwoorden hieronder te lezen. Succes!
Stephanie
Hoi marike,
Na het lezen van alle verhalen wil ik mijn verhaal ook graag kwijt omdat ik er zelf niet goed uitkom. Ik heb mijn vriend in september leren kennen, hij woonde in Brabant en ik in Limburg, door het vele op en neer rijden en t super gevoel wat we beide hadden besloten om in januari te gaan samenwonen, ik heb alles achtergelaten en ben naar Brabant vertrokken. Het was erg lastig een baan te vinden maar nu goed vooruitzicht en kan ik in maart ergens aan de slag. 2 dagen geleden zei mijn vriend ineens tijdens een gesprek dat hij niet meer verliefd is en moeilijk over de toekomst kan denken en vaak het gevoel heeft dat t vriendschappelijk is maar nog wel van me houd. Mijn eerste reactie was wow en nu? Hij zegt dat t ligt aan de situatie en sfeer in huis doordat ik 2 maanden thuis heb gezeten(begrijpelijk) hij wil niet uit elkaar en hoopt dat als ik aan t werk ben en een ritme heb dat gevoel weer terug komt… zoals je vaker schrijft komen die woorden bij de een heel hard aan, bij mij was/is er qua gevoel naar hem niks aan de hand. Mijn hersens zeggen: is dit een te grote deuk, kan gevoel nog wel terug komen als je na een half jaar al het gevoel kwijt aan t raken bent en mijn gevoel zegt vecht ervoor en raak hem niet kwijt. Ben erg overstuur en weet niet goed of ik nu hier die eigen toekomst (werk/sociale contacten) moet gaan opbouwen terwijl de kans bestaat dat hij t gevoel niet terug krijgt? Zitten nogal grote gevolgen aan als de relatie verbroken word voor mij. Hij zoekt wel toenadering en knuffels/kussen maar omdat t voor mij zo onverwacht kwam ben ik veelal verdrietig en teleurgesteld en verward, hoe stel je je dan op naar elkaar in 1 huis na zo’n uitspraken?
Sandra
Hi Marike! Mijn vriend en ik zijn nu bijna 2 jaar samen. De laatste 2/3 maanden hebben we echter heel veel ruzie. Ik heb moeite mijn emoties onder controle te houden en dan uit ik die vaak ”te heftig”, vooral over social media. Mijn vriend heeft echter in de afgelopen twee jaar alleen maar liefde en affectie getoond. Vorige week zondag sloeg dat in 1x om. Op zaterdag kreeg ik nog serenades toegestuurd maar op zondag na een heftige ruzie zij hij abrupt dat hij er een punt achter wilde zetten. Ik heb toen hem gesmeekt bij me te blijven maar hij bleef aanhouden dat zijn gevoel inneens weg was. Zijn exacte woorden waren: ” Ik voel het niet meer. Ik zoek me rot. Ik vind het heel vervelend. Ik wil ze voelen maar ik voel niks meer.” Dit kwam bij mij natuurlijk als een klap aan. Ik weet dat met ik met logische redeneringen zijn gevoel niet kan aanpassen maar ik kon mezelf niet helpen. Ik heb hem half gedwongen het nog een periode aan te kijken. Ik heb hem gevraagd om twee weken even geen contact te hebben en ik heb hem gevraagd goed na te denken over de situatie en dat gevoel niet in 1 nacht kan verdwijnen. Hij ging hier uiteindelijk mee akkoord maar bleef bij de uitlating dat zijn gevoel niet terug zou komen. Ik wil het niet opgeven maar ben ten einde raad. Mijn beste vriend en de liefde van mijn leven kwijt raken is iets wat ik niet wil/kan accepteren. De twee posts die jij geschreven hebt over het weg zijn van gevoel komen helemaal overeen met mijn situatie vandaar dat ik je een berichtje stuur. Kan je me in deze situatie iets aanraden?
Wendy
Beste,
Ik en mijn vriend zijn dit jaar 5 jaar samen. Eind 2015 een huis gekocht, in 2016 zwanger geworden. Nu een kleine maand geleden gaf hij aan dat zijn gevoel minder was, maar nog niet uiteen wilt gaan. Ik was er kapot van. Een huisje en een kindje. Na een aantal turbulente weken, veel gebeurd, veel gehuil, veel gepraat en ruzie, zegt hij dat hij geen gevoel meer heeft en me beschouwd als zijn beste vriendin. Ik ben er kapot van. Ik wil graag met hem verder, maar weet niet goed of hij dat wel wilt. Hij wilt zichzelf terug vinden. Hij zegt dat hij niet meer dezelfde is en wil niet in een leugen leven.
Hij wou wel dat hij er iets aan kon doen, maar dat is niet zo.
Zou relatietherapie aangewezen zijn?
Patrick
Hallo, ik heb nu bijna een jaar lang een relatie met mijn vriendin. Helaas is dit een geheime relatie omdat haar ouders mij niet mogen en mijn vriendin is bang om een gesprek aan te gaan. Maar laatste vrijdag deed ze heel raar tegen mij, ze ontweek mij en zei niks. Op whatsapp zei ze sorry en dat ze niet wist wat of waarom ze het deed. Het kwam eruit dat ze ineens haar gevoelens voor mij kwijt was. Ik stortte inelkaar. We zitten nu in een pauze tot vrijdag waar we elkaar weer zien. Ik wil haar niet verliezen maar ik weet ook niet wat te doen.
Marike
Hallo Stephanie,
Het gebeurt wel vaker dat de spanning verdwijnt als mensen gaan samenwonen. Ineens maak je elkaar heel vaak mee in allerlei situaties. dat is echt anders dan wanneer je elkaar alleen bij afspraakjes ziet. ik snap dat je erg geschrokken bent. Het is wel eerlijk dat je vriend dat zegt: anders had je het misschien toch gemerkt. Ik zou zeggen: geef het niet meteen op. Jullie kennen elkaar nog maar erg kort en dit is jullie eerste teleurstelling. Daar mee om leren gaan hoort ook bij een relatie…
Marike
Hallo Sandra,
als je vriend zich vaak ingehouden zijn, kan het best zijn dat de maat bij hem opeens vol is. Ik weet niet waarom jij zo heftig word en waarom je blijkbaar vooral via social media met je vriend communiceert? Soms worden mensen heel heftig omdat hun partner erg ‘dicht’ zit. Als een dichte deur, waar ze dan op gaan bonken. As dat bij jullie ook zo is, zou je relatietherapie kunnen proberen.
Marike
Als ik het goed begrijp hebben jullie inmiddels een kindje of komt dat kindje binnenkort. Dat lijkt me reden genoeg om in relatietherapie te gaan! Er kunnen tal van redenen zijn waarom zijn gevoel verminderd is. Dus is het belangrijk om dat goed uit te zoeken. Succes!
Marike
Geheime relaties zijn altijd lastig. Misschien wil je vriendin van deze situatie af? Ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar als ze toch nog verder wil, lijkt het me sowieso belangrijk om te ontdekken waarom haar ouders jou niet mogen. Is dat iets waar ze gelijk in hebben en kun je daar iets aan veranderen? Zijn ze bezorgd? En waarover dan? Het lijkt me belangrijk dat jíj met hen gaat praten, samen met je vriendin. Misschien leren ze jou dan beter kennen. Dat helpt vaak een heel stuk.
Rachel
Hallo, ook ik zit in een moeilijke situatie en denk me er kapot aan. Mijn vriendin is ook bij mij weg gegaan met als reden geen gevoel te hebben. We kennen elkaar al heel lang. Ze kon mij al vanaf mijn 16e en had altijd een zwak voor me. Nooit waren er echt vrienden. Uiteindelijk zijn we samen gekomen en alles was perfect. Na een tijd begon ze echter te flirten met andere. Gewoon voor de lol zei ze. Vanaf deze tijd begonnen een beetje de discussies. Omat ik niet wou dat ze nog contact met die mensen had. Tussen de discussies door hadden we het toch heel leuk en vochten voor elaar met heel veel passie. Dat zag iedereen. Naderhand kreeg ze het benauwd en twijfelde ze. Ze zei dat ze die vrienden niet kwijt wou, zich niet wou laten controleren. Ze loopt al bij een therapeut vanwege depressie en andere psychische problemen. Ik weet dat ze moeilijk met gevoel kan om gaan. Maar zoals gezegd zegt ze nu niks te voelen, maar nog niet zo lang geleden zei ze nog mij niet kwijt te willen, zoveel voor me te voelen, een huwelijk en alles te zien. En elke keer geeft ze andere redenen. Niet vast willen zitten, en wel willen voelen maar niet lukt, niet klaar te zijn voor iets vast. Ik weet niet wat ik moet doen. We zijn nu uit elkaar en woon nu ook niet meer daar. Heb echter echt moeite te geloven dat dit helemaal over is. En ze mij opeens niet meer wil.
Patick
Het is inmiddels helaas uit. Gelukkig blijven we nog wel vrienden. Maar ik dank u voor uw hulp
Marike
Hallo Rachel,
ja, het accepteren dat een relatie uit is, levert altijd pijn op. Het is vergelijkbaar met een rouwproces. Van elkaar eisen dat je bepaalde vrienden niet meer ziet, is altijd ingewikkeld. Zeker als die ander op zich een goede vriend(in) is. Je kunt elkaar niet in een kooitje stoppen. Uiteraard moet je wel samen afspraken maken over hoe ver je zult gaan in die vriendschappen, zeker als die ook erotisch worden.
Benauwdheid in een relatie kan te maken hebben met dat je teveel bovenop elkaar zit. Hierboven staan daar verschillende verhalen over en in mijn post wordt dat ook uitgelegd. Daar heb je nu misschien niets meer aan. Maar wellicht kun je er wat uit halen voor een volgende relatie. Sterkte!
Rachel
Het gaat mij zich nu er meer om of ik echt moet geloven dat ze geen gevoel meer heeft. Aangezien ze nog 2 weken geleden zei heel veel voor mij te voelen, me niet kwijt te willen en nog veel meer. Ben bang dat ze gewoon bindingsangst heeft? Aangezien ze ook altijd zo gefocust is op vrienden. Ik verbied haar verder geen vriendschappen. Het ging zich erom dat ik niet wou dat ze contact had met die mensen waar ze mee geflirt had en die ook gevoelens voor dr hadden.
Vraag me nu af op ik moet opgeven of dat dit niet het hele verhaal is?
Anoniem
Hallo,
ik heb een vraag. Sinds 1.5 maand woon ik samen met mijn vriend. Het ging altijd supergoed ik ben gek op hem. Alleen vanaf het moment dat we samenwonen twijfel ik ineens. Ik ben hier kapot van, huilen, braken, fysiek ziek. Gewoon om de simpele reden dat ik hem niet kwijt wil. Ik twijfel zeg maar niet vrijwillig. Ik ben in die twijfel doorgeslagen door er de hele tijd over na te denken en erbij stil te staan. Ik word er gek van. Ondertussen ben ik nog steeds het liefst wel in ons huisje samen en doe ik leuke dingen met hem. Laatst waren we een weekendje weg en was alles weer goed. Ik vind het zo rot. Ik wil hem echt niet kwijt. Ik ben bang voor mijn eigen twijfels. Ik zou niet gelukkiger zijn zonder hem, en hij zou ook de enige man zijn met wie ik zou willen trouwen. Ik snap er niks van, maar de twijfels gaan niet weg. Nogmaals voordat we gingen samenwonen was er niks aan de hand… mega plotseling ineens daarna. Ik heb wel heimwee naar huis ook.
Marike
hallo anoniem,
Het klinkt alsof je erg veel in je hoofd zit. Dus maar denkt en denkt en aan voelen niet toe komt. Daarnaast heb je heimwee ‘naar huis’. Woonde je nog bij je ouders? Geef jezelf de tijd om te wennen. Samenwonen gaat niet vanzelf. Daar komt veel bij kijken.
Bepaal een periode, bv een half jaar, waarin je geen besluit hoeft te nemen over de vraag of dit het nu is of niet. Beschouw de periode als een experiment. Als je twijfelt, laat die twijfel dan rustig toe, voel waar die zit in je lijf en zeg tegen jezelf: ‘Inderdaad, ik weet het niet zeker. En dat mag!’ Adem vervolgens een paar keer diep door. Niet denken, alleen de twijfel voelen. Twijfel is menselijk. Je hoeft zoiets echt niet meteen te weten. Succes!
Anoniempje
Hallo,
Ik heb een vraag: hoe lang kan het duren voordat mijn man’s gevoel weer terug kan komen? U beschrijft dat dit heel lang kan duren. Maar wat is heel lang. Wat is redelijk qua tijd om te ‘wachten’. Mijn man heeft mij drie maanden geleden verteld dat hij twijfelde aan onze relatie. Onze relatie heeft daarvoor te lang onder spanning gestaan door twee verhuizingen, kleine kinderen, overlijden broer, wisseling baan en studie. Het gaat nu de goede kant op, hij zegt dat hij een muur heeft opgetrokken en die moet afgebrokkeld worden.
Ik hoor het graag, want ik vind het wachten op tot hij het weet erg lastig.
Marike
Hallo anoniempje,
Gewoon afwachten zonder iets te doen, lijkt me nooit goed. Dat maakt je zo afhankelijk van het besluit van je partner! Zo te horen is er in ieder geval rust nodig in jullie relatie, zowel rust voor ieder van jullie apart als rust, waarbij jullie samen in elkaars gezelschap tot rust kunnen komen. Samen wandelen, samen ’s avonds een boekje lezen of een serie kijken. Proberen weer wat contact met elkaar te krijgen. En daarbij niet de hele tijd vragen ”of het gevoel al terug is”. Zet die vraag maar eens een half jaar in de ijskast. Bovendien is het gevoel op zich niet het belangrijkste criterium: wíl je man dat jullie relatie weer goed gaat voelen? Wil hij investeren? Dan is het niet de vraag óf het lukt maar hóe jullie er voor zorgen dát het lukt. Als twee mensen écht voor de relatie gaan, dan is het in mijn ogen in 99% van de gevallen haalbaar om samen een relatie te bouwen, waar jullie allebei voldoende tevreden mee zijn.
henry
hallo, bedankt voor de hoopvolle uitleg. Ik ben al lange tijd samen met mijn partner meer dan 15 jaar. Ze is nooit een prater geweest en verwacht ook absoluut niet dat ze dat zal worden. Altijd een persoon geweest die niemand voor het hoofd wilde stoten. Als je vroeg of er iets was dan was altijd altijd alles goed. Terwijl je zag dat het niet zo was. Een half jaar geleden uitgevonden dat ze toch op 1 of andere manier constant over haar grenzen heen gegaan is. Hierover afspraken gemaakt en een oplossing geprobeerd te vinden , uiteindelijk twee weken geleden gemerkt dat dit volgens mij niet werkte voor haar en in gesprek gegaan. En inderdaad uiteindelijk kwam het eruit dat ook dat niet werkte voor haar. Meteen de beslissing gemaakt om te stoppen met de relatie etc etc. Na een paar dagen is ze hierop toch iets meer terug gekomen en wil het nog even bekijken. Ze geeft aan dat het gevoel van , weg is . En het meer voelt als vrienden. Ik heb het idee dat ze doordat ze steeds over haar grenzen heen is gegaan op diverse vlakken om de goede orde te bewaren, zichzelf gewoon een beetje is kwijt geraakt, haar Eigen gevoel totaal heeft weggecijferd en een muur heeft opgebouwd, en daardoor gewoon nu niets meer voelt in de relatie. Wat in mijn opinie ook geheel “normaal”en logisch is. Nu de druk eraf is is ze veel vrijer en vrolijker. Zit ik in de goede richting mbt muur opgebouwd en door het uitschakelen van eigen gevoel nu ook niet meer kunnen voelen voor en openstaan voor?
Marike
hallo Henry,
Ik ken jullie natuurlijk niet, maar je zou het wel eens bij het rechte eind kunnen hebben met je analyse.
Anoniem
Beste,
Ik heb nu al drie jaar een relatie met mijn vriend. We hebben weinig ruzie en als er bij een van de twee onenigheden zijn wordt dit ook kenbaar gemaakt bij de ander. Nu is het zo dat ik afgelopen november ineens heel erg ging twijfelen op een normale avond aan onze relatie terwijl er geen sprake was van ruzie, ontrouw of iets dergelijks. Dit was in een drukke en stressvolle periode en langzamerhand ging de twijfel weg aangezien ik hiervoor bij een psycholoog terecht kon. Nu heb ik sinds afgelopen maandag weer heel veel stress en is de twijfel opnieuw toegeslagen alleen nu in een mate waarin ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Ik twijfel nu of ik hem nog leuk vindt en hoe de relatie verder moet terwijl hier een aantal dagen geleden totaal geen sprake van was en het gewoon goed zat. Ik maak mij hier eigenlijk meer druk over dan de stress over het geen waar het om gaat. Ik weet niet wat ik nu moet doen en wat nu precies de kern van het probleem is. Ik hoop dat u mij advies kan geven.
Marike
hallo Anoniem,
Waarom ga je niet even terug naar je psycholoog? Kennelijk heeft dat toen geholpen! Succes!
Sharie
Hoi,bij ons ligt het denk ik ingewikkelder.Mijn man zegt steeds dat de liefde dood is.We hebben nu 7 maanden relatie therapie.Hij ziet soms wel kleine lichtpuntjes.Nu zegt hij weer de liefde is dood ik weet niet of het terugkomt.Ik ben uit geput kan niet meer investeren in ons relatie.Maar hij wilt niet uit elkaar. Ik snap de kenteringen niet.Hij voelt niks voor mij.Dan is er wel weer een beetje gevoel.Ik wil uit elkaar want ik kan er niet meer tegen.Als de liefde voor hem dood is.Waarom dan door blijven gaan?Ik kan ook niet meer mijn gevoelens tonen ik blokkeer het.Het is voor mij zwaar om steeds te horen de liefde is dood.En waarom wilt hij dan niet uit elkaar?
Gort
Leuk blog, het blijft altijd een lastige vraag.
Truus
Hallo,
Mijn vriend en ik zijn al 10 jaar samen en in die 10 jaar is er misschien wel teveel gebeurd. Eigen zaak begonnen en weer failliet gegaan, Een zwangerschap die niet vanzelf gingen, uiteindelijk via IVF zwanger geworden en nu een zoontje van 3. Mijn moeder is vermoord, dus aardig veel voor ons kiezen gehad.
Ook is hij in onze relatie vreemd gegaan, waardoor we een tijd uit elkaar zijn geweest. Uiteindelijk miste we elkaar zo erg dat we toch weer bij elkaar zijn gekomen. Het blijft nu voor mij heel moeilijk om hem te vertrouwen. Ik wil het heel erg graag hoor, maar als hij een avondje weggaat, dan twijfel ik altijd wat hij aan het doen is en of hij wel eerlijk is.
Nu vertelde hij afgelopen weekend dat het gevoel bij hem weg is, dat hij het ook niet begrijpt en ook niet weet waar het aan ligt. Dat ik echt niets verkeerd doe, maar het is er volgens hem niet meer.
We hebben weleens ruzie, maar dat hebben we altijd al gehad.
Dit had ik echt niet zien aankomen en ben er kapot van.
Ik weet niet wat ik nu moet doen.
Hij is heel stellig dat het er niet meer is, maar hoe kan dat opeens?
We hebben samen zoveel meegemaakt, dat kun je toch niet zomaar laten gaan?
Wat kan ik nu nog doen, hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar waar aan dan?
Het lastige is dat hij nog gewoon bij ons (mij en ons zoontje) woont.
Rust heeft hij dus niet. Zou rust goed zijn denk je? Of heb je andere tips?
Ik wil heel graag met hem verder!!!
Marike
hallo Sharie,
‘Niks’ voor iemand voelen is bijna onmogelijk. Er is altijd wel iets, positief of negatief. Maar wrs bedoelt hij dat er geen verliefdheidsgevoelens meer zijn of geen aantrekkingskracht. Dat kan gebeuren als je teveel op elkaars lip zit, als het te saai wordt, als er te weinig verschil is tussen jullie. Liefde gaat met ups en downs, het is niet altijd vuurwerk. We hebben vaak een te romantisch beeld van een relatie. En we kunnen ook dingen dood práten. Als hij nog niet weg is, is hij daar blijkbaar nog niet aan toe of nog niet over uit. Ik snap dat het lastig is om te leven met onzekerheid. Ik weet niet of jullie met een bepaalde aanpak bezig zijn in de relatietherapie, die je eerst af moet maken. Maar anders zou ik zeggen: heb het er gewoon een half jaar eens níet over. Accepteer de onzekerheid , leef gewoon en zie hoe het gaat. Succes!
Marike
Hallo Truus,
het lijkt me goed als jullie samen of anders hij zelf alleen eens met een psycholoog of therapeut gaat praten. Het lijkt me dat er nog aardig wat dingen te verwerken zijn. En ook het omgaan met het vertrouwensissue vraagt aandacht. Succes!
Carmen
Hi,
Ik heb je blog gelezen, maar wat als je degene bent die dat te horen krijgt? Ik heb nu een relatie van 6 jaar. In die tijd heeft mijn vriend 2 keer gezegd dat hij geen gevoelens meer heeft voor mij. Onze relatie nu loopt goed, maar ik kan mijzelf niet 100% geven aan hem. Ik ben gewoon te bang om weer gekwetst te worden. Ik twijfel aan alles. k zoek een bevestiging van hem. Hoe kan ik mijzelf verbeteren en inzien dat hij wel voor mij gaat? Alvast bedankt!
Lazarus
Hallo,
Sinds twee weken zijn mijn vriendin en ik uit elkaar na bijna 4 jaar samen. Zij had achter mij om al een nieuw appartement geregeld.
Ik heb haar vorig jaar weinig aandacht gegeven. Hierdoor is zij beginnen afsluiten en wegvluchten in sport. We zijn uit elkaar gaan groeien. Ik heb hier stilaan aan beginnen werken. Eerst maandelijks een uitstapje, daarna sinds maart veel aandacht geven uitstappen maken, uit eten, meehelpen in het huishouden. Zei vertelde mij dat het al te laat was, dat ze twijfelde of ze me nog graag zag. Hierdoor ben ik bezitterig geworden. Zij heeft vaak gelogen en dingen verzwegen voor mij, uit schrik om mij de waarheid te zeggen. Ze zegt wel dat ze nooit vreemd is gegaan.
Zij heeft er een punt achter gezet en weent nog vaak. Ze vertelde mij dat ze wel open staat om het opnieuw te proberen als ze haar gevoelens terug vind maar ik geen hoop moet hebben. Ze huilt nog vaak hoor ik van kennissen. Toen ik haar vorige week vertelde dat ik haar zou terug nemen begon ze ook te huilen. Nu hebben we al enkele dagen geen contact meer op mijn vraag uit om eerst rust te vinden en onze ware gevoelens terug te ontdekken. Zij begint nu ook met therapie over haar zelfbeeld en dwangmatig liegen.
Mag ik nog hoop hebben, vertel ik haar hoe erg ik haar mis? of moet ik verder?
hansi
Hallo Marike,
Kan het zijn dat een person haar geveoel kan kwijt raken, door het feit dat die een bepaalde persoonlijkheid aanmeet in een relatie en zichzelf daardoor kwijt raakt en ook het gevoel?
Mijn partner heft besloten te scheiden, omdat ze geheel vol zit in haar hoofd. Nu de procedure ingang gezet is en de “druk” eraf is, Kijkt ze al anders tegen de raltie aan. En wil ook wat tijd straks om op adem te komen, en de optie openhouden om eventueel weer samen op een beplaade manier een relatie op te bouwen. Voor haar is de enige manier om los te komen van de relatie, om definities te scheiden en niet bv een time out of iets te nemen.
Komt dit vaker voor en ik prober te begrijpen of dit logisch is of niet etc.
Sander
Beste Marike,
Wat een treffende tekst en wat fijn dat je zo trouw antwoordt op de vragen die je worden gesteld.
Ik heb een vriend sinds een jaar. Moest erg wennen aan een relatie na jarenlang single te zijn geweest. Ik merk dat ik me snel irriteer en daar dan heel erg mee bezig ben in mijn hoofd, ik zoek eigenlijk naar het negatieve in de relatie merk ik.
We kunnen goed praten, ik houd van hem, vertrouw hem, alles gaat goed….alleen kan ik niet met irritaties omgaan. Dan slaat de twijfel toe…is het wel perfect, passen we wel echt bij elkaar als ik dit niet kan accepteren…etc. Mijn irritatie gaat in dit geval om bepaalde vrouwelijke trekjes, die hij niet echt kan en wil veranderen, omdat hij zo is. Ik vind dat niet aantrekkelijk maar ja….ik vind het ook geen reden om het ervoor uit te maken. Maar ik focus me er nu zo enorm op dat ik er alleen nog maar op let. Dat komt de relatie niet ten goede. Hoe pak ik dit aan? Ik weet dat ik enorm op zoek ben naar perfectionisme in een relatie, ook daar heb ik last van.
Wesley
Beste Marike,
Ik heb 2,5 jaar een relatie gehad met de vrouw van m’n dromen. We spraken al over samenwonen. Totdat ik een half jaar geleden problemen met mijn ex en zoon kreeg. 2 maanden geleden hadden we een keer woorden, ik ben sinds deze relatie redelijk jaloers en bang om haar kwijt te raken, zonder enige aanleiding! Maar dat hadden we uitgesproken (dacht ik), alleen een dag daarna kreeg ik een mail waarin ze aangaf dat ze twijfelde over van alles en nog wat. Ze wilde verder vooruit kijken dan een jaar, maar dat kon ze op dat moment niet. Ze voelde zich onzeker, over alles. We hebben toen afgesproken om het rustiger aan te doen, Daarna leek het allemaal weer goed te gaan. Wel merkte ik af en toe dat ze wat down was, maar als ik ernaar vroeg, was er niks aan de hand. Totdat ze 1,5 week geleden aangaf met de relatie te willen stoppen, omdat het gevoel weg was en dat het haar soms benauwde. Ik kon praten als Brugman, maar ze gaf aan bij haar beslissing te blijven. Ik kan het maar moeilijk geloven dat het gevoel helemaal weg is en dat de liefde helemaal over zou zijn. Ik wil zo graag aan haar laten zien/blijken dat ik voor de volle 100% voor haar ga en dat ze niet bang hoeft te zijn voor de toekomst. ik weet dat wij voor elkaar bestemd zijn! Wat kan ik doen om haar weer voor me terug te winnen?
Marike
Hallo Wesley,
ik begrijp dat dit heel moeilijk is voor jou en waarschijnlijk ook voor haar. Ze maakt zich wel zorgen over de toekomst, dus wat in ieder geval niet helpt, is haar zeggen dat dat niet nodig is. Daarmee ontken je haar gevoel. En bovendien heeft niemand de toekomst in de hand. Relaties met exen kunnen wel degelijk een zeer negatieve invloed hebben.
Er is duidelijk bij haar iets dicht gegaan. En dat kan alleen weer opengaan als ze dat zelf ook wíl. Haar opmerking dat het haar benauwt zou ook kunnen betekenen dat jíj te dicht op haar zit. Dus ruimte geven lijkt me noodzakelijk. Sterkte!
Marike
Beste Sander,
dank voor je compliment. Tja, irritaties… Die zullen in elke relatie voorkomen. en vele daarvan blijven de rest van de relatie bestaan omdat ze echt horen bij hoe iemand is. Je kunt er alleen mee leren omgaan. Soms irriteer je je ook aan dingen, die je van jezelf niet mag of bij jezelf ontkent. Of soms juist het tegenovergestelde: dan zijn het dingen die je zelf mist en misschien best wat zou mogen ontwikkelen. Misschien kun je daar ook eens naar kijken. Waarom zijn die ”vrouwelijke trekjes” zo erg? Wat doen ze met je?
Als je een langerdurende relatie wil, zul je het onvolmaakte moeten leren accepteren, want er is altijd wat… we zijn nu eenmaal mensen. Succes!
Marike
Hallo Hansi,
ja, dat komt vaker voor. Soms hebben mensen heel veel moeite om bij zichzelf te blijven in een relatie. Ze gaan zich aanpassen aan de partner, zich voor meer dan de helft voor van alles en nog wat verantwoordelijk voelen. En raken inderdaad daardoor zichzelf kwijt. Ze moeten voor hun gevoel helemaal los zijn, voordat ze aan zichzelf toe kunnen komen. Wij adviseren in zo’n situatie vaak dat de partners een tijdlang gescheiden gaan wonen. De hele scheiding uitvoeren is dan niet nodig. Maar het kan ook zijn dat ze zich echt niet alleen vrij wil voelen, maar ook letterlijk vrij wil zijn. Ik vraag altijd wel: waarvoor? Welke vrijheid mag je jezelf binnen de relatie níet geven, die je wel zou willen hebben?” Misschien ook denkt ze jou alleen op die manier duidelijk te kunnen maken hoeveel ruimte ze wil. Allemaal hypothesen, dus ik zou haar die vraag zelf stellen, want bij elk mens is dat toch weer anders.
Marike
hallo Lazarus,
Hoop heb je of heb je niet. Daar valt niet veel in te sturen. Je weet immers nooit hoe een proces loopt? En waarom zou je haar niet vertellen hoeveel je haar mist, als dat zo voor jou voelt? Er zijn ook bij jullie nog veel dingen te onderzoeken. Zoals waarom ze schrik had om jou de waarheid te vertellen. Wat zegt dat over haar en wat over jou? En waarom heb jij haar weinig aandacht gegeven? etc. Of jullie nu samen verder gaan of niet: er valt nog veel uit te praten en wellicht ook van te leren. Dus ik zou nog even pas op de plaats maken.
Marike
Hallo Carmen,
ja, ik kan me voorstellen dat je bang bent om voor de derde keer de deksel op je neus te krijgen. Je vertelt niet of duidelijk is geworden waarom je vriend twee keer zei dat hij zijn gevoel kwijt was. Misschien helpt het als je begrijpt wat er aan der hand was. Dan kun je misschien ook inschatten of dat wéér aan de hand is. Vertrouwen komt niet uit de lucht vallen. Anderzijds: we hebben in het leven niet zo veel controle. Er kan van alles gebeuren. Het belangrijkste is daarom dat je vertrouwen hebt in jezelf. Dat je – wat er ook op je pad komt- je weg wel weer zult vinden.
hansi
Hallo Marike,
bedankt voor je antwoord. Ik heb uitgevonden dat ze het gevoel had financieel afhankelijk te zijn van mij. En zich misschien nier durfde uit te spreken over dingen omdat ze het gevoel had dat als dingen fout gingen ze nergen heen kon. Even een tijdje alleen wonen zonder scheiden zag ze niet zitten omdat ze dan nog financieel afhankelijk was.
Ze alles is nu door gegaan en gescheiden. Ze is erg verbaasd etc dat haar gevoel wel op enig manier is teruggekomen, en er ook gemis is vanuit haar kant.
Ze wil op dit moment niet voorruit kijken en per dag dingen bekijken. Ze geeft aan dat de momenten die we samen zijn heel gezellig etc .
maar ze durft niet te zeggen dat we een serieuze relatie aangaan etc.
Het is meer een soort van vrienden met “voordelen”” situatie op dit moment.
klinkt allemaal beetje raar, maar op 1 of andere manier lijkt het erop dat het vlammetje toch eigenlijk niet helemaal uit is…
Of is het vrij normaal dat wanneer mensen scheiden, dat ze toch nog op een gezellige tijd met elkaar hebben en het lijkt op een normale relatie van twee geliefde.
Ze wil op dit moment geen emotionele gesprekken, drama etc, gewoon een leuke tijd samen. Elk woord mbt vastigheid etc, drijft haar zo lijkt het weg. Alsof ze compleet opnieuw wil beginnen met ons lijkt het op, rustig daten en lol..
Maartje
Hallo Marike,
Mijn vriend en ik hadden de eerste maanden van onze relatie heel veel ruzie en kwetste hij me veel. Ik merkte dat mn gevoel afbrak daardoor elke keer dat dat gebeurde. (Ook door een negatieve stem in mn hoofd die er zo nu en dan is). De laatste tijd gaat het super. Beter dan ooit te voren. Verliefdheid nog in vlagen. Maar ik voel dat dat steeds meer wegtrekt en die negatieve stem er nog is. Dat ik vrij negatief blijf kijken naar de relatie de laatste tijd. Hoe kan ik meer van mijn vriend gaan houden? Meer het gevoel terug krijgen. Door die negatieve stem voel ik onze connectie steeds meer verdwijnen aan mijn kant, mis ik hem steeds minder, steeds minder jaloers, steeds minder open etc.
Wat kan ik hiertegen doen?
Marike
hallo Maartje,
Misschien moet je het gesprek eens aangaan met die negatieve stem en vragen waardoor die zo negatief is. Misschien wil jij dingen niet onder ogen zien, van hem of van jezelf of van jullie relatie en moet er iets veranderen? Succes.
Marike
Beste Hansi,
ja, dat kan. Het komt zelfs regelmatig voor, dat mensen hertrouwen met hun ex, al heb ik er geen cijfers over kunnen vinden. de scheiding is dan tot stand gekomen op grond van gevoelens en argumenten, die op dát moment de boventoon voeren en de liefdesgevoelens overheersen. Maar uiteindelijk blijkt die liefde dan toch niet weg te zijn. Er bestaat een 100 dagen regel: ga de eerste 100 dagen niet met je ex naar bed… kijk het even rustig aan. Maar die tip komt voor jullie te laat, begrijp ik ;). Besef wel dat het nu misschien weer net zo leuk lijkt als in het eerste begin, maar dat elk begin overgaat… En nu wonen jullie nog apart, maar mocht je weer samen gaan wonen, zorg dan dat je weet waar het de vorige keer mis ging, zodat je die valkuil kunt vermijden. Succes!
Stiertje
Beste Marike,
Het is nu 3 weken geleden dat mijn vriend na bijna 4 jaar na veel ups en downs de relatie heeft uitgemaakt. Wij woonden samen met zijn kids van 9 en 5 waar hij alleen voor zorgt. Vorig jaar ben ik heel erg ziek geworden en ben ik naar mijn moeder gegaan omdat het in het gezin niet meer ging. Er waren veel ruzies en spanningen. daardoor waren er erg veel ruzies. In die tijd zijn we weer nader tot elkaar gegroeid en ben ik naar 3 maanden weer naar huis gegaan. . De eerste 2 maanden ging het heel goed met mij en met ons. Daarna ben ik weer steeds zieker geworden en hadden we weer veel ruzie Mijn vriend is geen prater en kropt alles op. Net voor de vakantie kregen we door alle stress ruzie en is hij weggegaan. Toen hij terug kwam zei hij dat hij niet op vakantie wilde en klaar was met de relatie.
Twee dagen later wilde hij dat ik weg zou gaan De kans om afscheid te nemen heb ik niet meer gehad want hij heeft de kids naar zijn moeder gebracht. Hij heeft aangegeven dat hij deze beslissing verschrikkelijk vond maar dat hij het moest doen om rust te krijgen. Toen ik zei tegen hem dat ik ondanks alles van hem houd zei hij dat het bij hem aan het afbrokkelen was. We hadden afgesproken voorlopig geen contact te hebben. Maar na 1.5 week heeft hij weer contact gezocht via app. Ook heeft hij mij een reflectie gestuurd wat hij ” fout” had gedaan in de relatie. Namelijk alles voor hem houden om de escalaties tussen ons te voorkomen. Dit alles verward mij.
Sandra
Hoi Marike,
Mijn man en ik zijn 17 jaar samen en hebben 2 kinderen. Mijn man is verschillende keren vreemdgegaan, maar de afgelopen 4,5 jaar heeft hij 1 vaste minnares gehad. Dit heeft natuurlijk heel veel invloed gehad op onze relatie: ik wist het, had er veel verdriet van, maar mijn man kon niet stoppen.
Na al die jaren ben ik er helemaal uit: ik wil niet meer bij hem blijven. Ik wil geen toekomst meer met hem.
Mijn man heeft jouw artikel gelezen en vindt dat daarin staat dat mijn gevoelens er wel zijn, maar dat ik ze niet kan bereiken.
Híj is er door jouw artikel van overtuigd dat het goed kan komen en wil/ kan niét accepteren dat ik wil scheiden.
Zoals hij het leest, kan het altijd goed komen. Kun jij ook aangeven wanneer mensen dan wél uit elkaar gaan?
Anoniempje
Hi Ernst, en? Hoe staat het er nu in 2017 voor? Ben benieuwd. Ik ben die vriendin die ook op het knopje zou willen drukken om weer liefde te voelen. Ik heb nu drie maanden geleden onze relatie van 11 jaar beëindigd. We hebben samen twee kindjes. Ik voel nu geen enkele twijfel over het feit dat ik niet meer verder wil met mijn vriend. Ik herken zo veel in jou verhaal. Liefs.
Marike
Hallo Stiertje,
Een samengesteld gezin is ingewikkeld en kost veel overleg, eerlijkheid, kwetsbaarheid, luisteren, inleven etc van beide partijen. Ik kan me je verwarring goed voorstellen. En die van hem ook: hij dacht waarschijnlijk er goed aan te doen, maar dingen die je voor je houdt, kunnen toch spanning opleveren. Ik zou met een deskundige op het gebied van samengestelde gezinnen gaan praten. Zowel om te kijken of jullie er nog uit kunnen komen. Als om hiervan te leren. Succes!
Marike
Hallo Sandra,
Het kan altijd goed komen, maar de grootste voorwaarde is dat beide partijen dat moeten wíllen. En jij zegt dat niet meer te willen. Dát moet eerst onderzocht worden. Daar zijn veel vragen over te stellen. Waarom wil je niet meer? Wil je de onzekerheid niet meer? Geloof je niet dat hij het vreemdgaan op kan geven? En is dat voor jou voorwaarde? Er zijn mensen die wél kunnen accepteren dat hun partner een minnares heeft. Wát maakte dat voor jou precies zo moeilijk? etc etc
Pas als beide partners alles onderzocht hebben, alles open op tafel ligt en ieder helemaal op toneel is gekomen, pas dán kun je in mijn visie een goede keuze maken. En dan blijkt soms dat de dynamiek tussen mensen hen eerder kapot maakt dan dat ze aan elkaar kunnen groeien. En dát is in mijn ogen een reden, zelfs een noodzaak om te scheiden.
Sanne
Hi,
Bijna 10 jaar een relatie, ik (vrouw) heb vorig jaar met een andere man gekust. Dit opgebiecht aan mijn vriend en hij heeft hier veel pijn van gehad en nog steeds. We hebben ook een ander verleden, ik ben zijn eerste en hij voor mij (by far) niet. Dit weet hij al vanaf het begin. Ik merk dat ik me steeds vaker aangetrokken voel tot andere mannen. Ook op seksueel gebied is hij erg geremd en ben ik niet. Er is geen spanning meer. Ik hou zielsveel van hem, wil hem niet laten gaan maar een stemmetje in mijn hoofd zegt ook dat ik hem niet bij me kan houden als ik niet zeker weet 100% voor hem te kunnen gaan. Ik wil het wel maar mijn gevoel zegt iets anders. Hij doet echt zo zijn best om dingen te veranderen. Ik durf geen knopen door te hakken. Ik ben de laatste tijd liever op mezelf dan dat ik bij hem ben. Wat nu?
Marike
Hallo Sanne,
Is het feit, dat je je aangetrokken voelt tot andere mannen, voor jou dan een signaal dat je relatie niet goed is? Je kunt aantrekkingskracht voelen, maar dat hoeft op zich niet te betekenen dat je met die gevoelens iets moet doen. Zeker niet als jullie hebben afgesproken om seksualiteit exclusief voor jullie samen te houden. Je hebt het over ‘niet zeker weten of je 100% voor hem kunt gaan’. Het klinkt een beetje alsof je een excuus zoekt om weg te mogen? Misschien wil je gewoon weer het nieuwe van de eerste verliefdheid ervaren. Dat kan, maar dan zul je tot je dood nog vele relaties moeten aangaan en weer verbreken.
In elke relatie zul je dingen tegenkomen, die niet helemaal zijn zoals je zou willen. De perfecte relatie bestaat niet. Wel is het goed om je gevoelens serieus te nemen en te kijken hoe jullie wellicht samen in de seksualiteit kunnen groeien. Daar zijn allerlei boeken over en cursussen voor. Misschien zijn jullie ook teveel confluent: teveel op elkaar afgestemd, teveel samen. Dan ben je één pot nat. En voor aantrekkingskracht is er nu eenmaal verschil nodig. Ook daar zouden jullie – al dan niet met behulp van een therapeut – naar kunnen kijken. Succes!
Marloes
Hee,
Ik voel de laatste tijd steeds minder voor mijn vriend. Ben niet meer jaloers en niet meer verliefd alleen hij weet dat niet.
We zijn dagelijks samen en de tijd samen is nog steeds leuk alleen voelt niet meer speciaal. Ik wil voort ook graag tijd met anderen doorbrengen.
Is dit houden van of hou ik hem aan het lijntje?
Marike
Hallo Marloes,
Het is heel normaal dat het ‘speciale’ er naar verloop van tijd afgaat en verandert in een rustiger ‘houden van’. Het is ook normaal dat je dan weer behoefte krijgt aan andere mensen en dingen. Hou je van lezen? Lees dan eens: “Het romantisch misverstand” van Jan Drost. Succes!
Rene
Marike,
Bedankt voor je artikel: je schrijft rechtstreeks in mijn hart, in woorden die ik niet voor mezelf kon vinden. Erg sterk om zo herkenbaar te kunnen formuleren! Ik ben een man met een lastig opgetrokken muur die voor mijn liefde staat gebouwd. Ik voel nog liefde … ergens, maar ook zeker die “rare” muur. Het begon me te frustreren dat ik zo een “zelfgebouwde” muur niet meer zelf afgebroken kreeg en zo vond ik je inspirerende en toch ook troostende tekst.
Volgens mijn gevoel kan ik het niet meer opbrengen om te investeren in het openen van mijn hart, teleurgesteld en ook wel huiverig voor weer opnieuw pijn. Maar mijn gevoel wil het ergens toch. Wazig, vooral voor een man :). Maar je hebt me echt al vooruit geholpen. Waarvoor dank.
Anoniem
Hallo
Momenteel zitten mijn echtgenoot en ik een crisis. We zijn 12j samen waarvan 10j getrouwd. Een paar weken geleden gaf hij aan dat hij liever een deeltijdse relatie zou willen. Om vele redenen is dat niet haalbaar waaronder dat we getrouwd zijn. Hij wil graag alleen zijn en daarom beslisten we om de logeerkamer een ander karakter te geven naar een ademruimte voor hem waar hij zich 3 dagen per week terugtrekt… we eten wel nog samen en we praten wel veel maar hij zegt dat we elkaar kwijt geraakt zijn. Hij zou evengoed alleen gelukkig kunnen zijn zonder mij…
We hebben nu besloten om relatietherapie te doen. Gisteren zei hij dat het mag goedkomen maar dat het niet moet, dit zinnetje maakt mij bang!
Hij wil mij kunnen missen om te weten of hij nog door wil gaan…
ondertussen doen we leuke dingen samen maar ik moet wachten wat het heel lastig maakt! Ik hou van hem en wil hem echt niet kwijt… Wat kan ik doen om hem terug voor mij te winnen of hem terug het gevoel te geven dat wij samen echt wel bij elkaar horen?
Bedankt voor een reactie,
Grtjs
Marike
Graag gedaan. En wat betreft het risico om opnieuw pijn te moeten voelen: dat risico is er. Maar als je je door die angst laat leiden en je hart op slot houdt, loop je een groter risico: de rest van je leven geen liefde meer ervaren. Zoek hulp als het je zelf niet meer lukt om die muur af te breken.
Marike
Lees eens over de contactcirkel op deze pagina: https://www.mv-gestalttherapie.nl/relatietherapie-nijmegen/uitgangspunten-bij-relatietherapie/. Misschien zitten jullie veel te veel in de ‘confluentie’ en heeft je man daarom zo’n behoefte aan ademruimte.
Marleen Van Veen
Hallo,
Na drie maanden in een relatie, merkte ik dat mijn gevoelens al minder werden voor mijn vriend. (Waarschijnlijk door zijn twijfel (vaak willen uitmaken uit angst dat hij me niet verdient, of we wel bij elkaar passen of angst dat ik het zal uitmaken.)of woede uitbarstingen (waarin hij dingen zegt zoals “je verdient me niet” “niemand wil je” etc.). Ookal is hij een aantal keer te ver gegaan in onze 8 maanden lange relatie. Vergeef ik hem telkens. Toch ben ik vrij zeker dat ik nu geen gevoelens meer voor hem heb. Nu als hij dreigt het uit te maken, of tijdelijk uitmaakt. Doet het me niks meer. Toch voel ik nog jaloezie als andere meiden voorbij komen en zij hem of andersom, leuk kunnen vinden.
Kan mijn gevoel terug klmen?
Marike
Hallo Marleen,
Of je gevoel terug kan komen, is ook afhankelijk van jouw eigen behoefte: wíl je graag dat je gevoelens terug komen? Wíl je dat deze relatie gaat lukken? Als je 16 bent en het is je eerste vriendje ligt dat anders dan wanneer je bv 35 bent en graag wil dat een relatie in stand blijft. Het lijkt wel of je vriend met zijn vragen een soort ‘selffulfilling prophecy’ organiseert. Dus op grond van jouw verhaal komt bij mij wel de gedachte op dat je vriend iig aan zichzelf moet gaan werken.
Marleen Van Veen
Hallo,
Ik wil graag dat mijn gevoelens terugkomen. Ik ben trouwens 21 en dit is mijn eerste echte serieuze relatie (wel realities gehad, maar nooit zo serieus als deze). Ik weet dat hij de perfecte jongen kan zijn, als hij niet zo zou doen tijdens woede. Ik ben bang dat mijn lichaam gevoels voor hem afschermd om mezelf te beschermen. Misschien om me te waarschuwen. Klinkt dat logisch? Ik wil graag het gevoel helemaal terug, omdat ik weet/bang ben dat er niemand meer op mijn pad komt die zo goed bij me zal passen als hem. We liggen echt heel goed op een lijn met alles (we hebben na tuurlijk onze verschillen, maar die vullen het juist goed aan).
Groetjes,
Marleen van Veen
yvonne
hallo
mijn man en ik zijn 12 jaar getrouwd 19 jaar samen en 2 kinderen.
5 maanden geleden wist hij het niet meer,
daarom is hij weggegaan om na te denken, hij werkt op een schip en verblijft daar
na 1 maand kwam hij thuis en vertelde dat het over was
we zouden alles 3 maanden laten rusten en dan alles gaan regelen zodat de emotie niet de overhand zou nemen
na 6 weken heb ik hem gebeld dat er dingen geregeld moesten worden.
hij is komen praten en heeft twijfels gekregen.
we hebben sinds dien elkaar bijna elk weekend een dag gezien
en afgelopen vakantie een week samen doorgebracht op het schip met de kinderen
hij vertelde dat hij van me houd me graag ziet en blij was om me te zien
en hoopt dat we eruit komen samen
maar tegelijkertijd ook dat genegenheid geven voor hem als een verplichting voelt
we zijn wel intiem samen
we hebben afgesproken dat hij vanaf volgende maand weer thuis komt wonen
maar aan de telefoon blijft hij zakelijk
en een week nadat ik weer terug thuis was vertelde hij me dat het gevoel er nog steeds niet was
ik heb hem jaren verstikt
en viel met mij niet echt te praten veegde alles van tafel
ben blij dat hij naar huis komt maar tegelijkertijd ook doodsbang
ik wil niks liever dan dat alles weer goed komt
en zou graag tips willen hoe hier mee om te gaan
omdat hij zo afstandelijk en zakelijk is
hierdoor word ik onzeker en sluit mezelf ook af
mvg yvonne
Muriel
Ik heb al 17 jaar een relatie. Eerste acht jaar heel goed. Toen problemen. Nu sinds jaren twijfel ik obsessief aan de relatie. Mijn partner houdt zielsveel van mij en is goed voor mij. Maar ik vind dat we weinig meer praten en lachen en de seks is ook minder en ik blijf dagelijks zodanig in mijn hoofd zitten dat ik begin te denken: alles beter dan dit.
Ik vind je artikel heel goed, maar als het mij niet lukt mij weer gelukkig te voelen in mijn relatie, kan ik dan niet beter stoppen?
M.
Beste Marike,
Mijn vriendin heeft laatst plots na 2,5 jaar onze relatie verbroken. Haar gevoel is weg zei ze. Het kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel. Vooral omdat alles goed ging, we hadden het over een toekomst samen, huisje, kinderen en vakanties. Zij heeft een vaste baan en ik ben mijn opleiding aan het afmaken. Ik heb haar naar de rede gevraagd dat haar gevoel weg is gegaa haar reactie was dat ik al een paar maanden geen werk meer had en nog geen stage had gevonden… stages in mijn opleiding zijn schaars en alles in de regio was al bezet. Ik vind dit een stomme rede om je gevoel kwijt te raken. Ik kan gewoon echt niet zonder haar en hou zielsveel van haar. Zij heeft zelfs tot de dag dat het uitging gezegd dat ze mij niet kwijt wilt.
Ik weet niet wat ik er mee moet ik wil haar zo graag terug maar ben bang dat ik haar nog verder weg duw. We praten wel bijna elke dag en bellen af en toe en dan zegt ze wel dat ze veel dingen mist en dat ze weer naar elkaar toe wilt groeien. Hoe kan ik dit het beste aanpakken ik wil zo graag een toekomst met haar ik zou er alles voor over hebben. Het houden van is zo erg dat ik er zelfs mijn leven voor wil geven als hrt moet. Denk je dat dit ooit nog goed komt en hoe kan ik daar in bijdragen?
Groetjes,
Marike
Hallo Yvonne,
ik begrijp je onzekerheid. Je verhaal klinkt alsof jullie teveel confluent zijn geweest. Het enige dat je kunt doen is steeds goed bij jezelf stil staan en je man vertellen waar je behoefte aan hebt. Dan kan hij aangeven of hij op dat moment die behoefte ook heeft of niet. Jullie zullen allebei moeten leren dat jullie behoeften – waar die dan ook over gaan – verschillend zijn en dat je daar op die momenten samen over moet praten. Daarnaast zou ik vooral bezig gaan met wat meer aandacht besteden aan jouw eigen leven. Dingen doen die jij belangrijk vindt en die jou voeden. Zorg dragen voor je persoonlijke ontwikkeling. Succes!
Marike
Hallo Muriel,
De zin die me opvalt is: ‘Ik blijf dagelijks zodanig in mijn hoofd zitten…’. Dat lijkt me een reden om aandacht aan te besteden. Is er iets gebeurd waardoor je niet meer gewoon lekker in je vel zit? Ben je de hele tijd aan het piekeren? Weet jij wat jou helpt om uit je hoofd te komen? Sporten, dansen, muziek, ik noem maar wat. Wat ook kan helpen is haptotherapie: een haptotherapeut werkt dmv fysieke aanraking. Dat kan ook helpen om het weer te laten stromen. Dat lijkt me een eerste stap. Daarnaast geef je zelf al aan waar je het met je partner over zou kunnen hebben: afspraken maken over meer contact met elkaar maken, meer praten. Bv over een boek wat jullie allebei lezen, of a.d.h.v. kaartjes waar vragen op staan: zgn. gespreksstarters. Google maar eens op dat woord. En met elkaar praten over wat je behoefte is in de seks. Succes!
Marike
Hallo M.,
Heb je doorgevraagd? Wat vindt ze precies zo erg aan het feit dat je nog geen stage hebt gevonden? Hoe denkt ze daardoor over jou? Heeft ze daar misschien een punt, waar jij iets aan kunt verbeteren? Dat te weten komen lijkt me een belangrijk begin. Succes!
Amber
Hi Marike,
Ik ben een vrouw van 20 en heb al 5 jaar een relatie met mijn vriend van 28. Ik vind je verhaal echt heel sterk en herken mezelf er heel erg in. Mijn vriend heeft heel veel geflikt en gelogen over dingen. hij zei altijd sorry maar daden kreeg ik niet. Hij was niet lief tegen me. Ik heb hem in juli uitgelegd dat ik emotioneel en fysiek moe word van de relatie en als het zo door gaat dat het dan over is tussen ons, dit koste voor mij veel moeite. Hij heeft me toen beloofd te veranderen en veranderde ook gelijk Echter was de liefde en zijn moeite niet meer genoeg en was ik zodanig bang dat hij me weer pijn ging doen dat ik het eind juli dit jaar heb uitgemaakt. We kwamen weer bij elkaar en toen begon hij zich als de slachtoffer te gedragen, hij zei dat hij degene was die tijd nodig had en ruimte omdat ik hem had gebroken.. Maar ik voel bijna niks meer.. we hebben 1x in de 2maanden seks. Ik denk dat ik weer begin bang te worden en me afsluit van hem, ik ben echt vergeleken met mezelf voor dat ik het uitmaakte, drastisch veranderd in mijn gedrag.. ik weet niet wat ik moet doen, dus ik hoop dat jij een idee hebt.
Marike
hallo Amber, de vraag die bij me opkomt is of je soms bang bent om het definitief uit te maken? Je bent 20 en al 5 jaar met hem samen, je sluit je af en hij heeft je veel geflikt. Hij is veranderd maar zit nu in de slachtofferrol… klinkt nog steeds niet als een gelijkwaardige relatie. Als er kinderen zijn, is het een ander verhaal. Maar anders zou ik je vragen: waarom wil je eigenlijk bij hem blijven?
K ano
Hoi Marike,
Ik zit met mijzelf in de knoop ik heb bijna acht jaar een relatie toen we bijna zes jaar hadden heeft mijn vriend het uitgemaakt
Dit was zo heftig en onverwacht dat ik mega veel verdriet hiervan heb daarnaast was het voor mij een druppel en raakte ik een jaar depressief. Hij wilde mij terug en heeft heel erg zijn best gedaan.
Tijdens mijn depressie heeft hij mij dagelijks gesteund ook al twijfelde ik.
Want als je zoveel van iemand houdt dat moet je dat voelen. Dit lukte mij niet en begon steeds meer te piekeren en te piekeren. Soms voel ik het niet als ik naar hem kijk maar ik wil hem niet kwijt ik houd zielsveel van hem ook wil ik genegenheid
Het ging met mij steeds beter als ik niet pieker voel ik mij ook beter bij mijn vriend
Afgelopen jaar heeft hij mij ten huwelijk gevraagd en ik zei ja.
Echter wat mij frustreert is dat ik vast blijf houden aan mijn piekeren en hoge eisen
Ik heb geen kriebels meer en ik voel mij onzeker want als je van iemand houdt dan denk je toch niet zo ? Ik wil het voelen als ik naar hem kijk
Het is niet dat het altijd weg is maar als ik op merk dat ik zo denk raak ik in paniek en dit wil ik niet
Marike
hallo K ano,
Soms voel je wel dat je van hem houdt en soms niet. En dat laatste maakt je angstig, omdat je het idee hebt dat je het altijd moet voelen als je naar hem kijkt. Ook heb je de gedachte: “Als je zoveel van iemand houdt, dan moet je dan voelen’. Zie je dat die gedachten, die vooronderstellingen, de boosdoener zijn? Als je zou denken: ‘Het is normaal in de fase ná de verliefdheid, om het soms wel en soms niet te voelen’, zou je dat probleem niet hebben.
Er kunnen zoveel redenen zijn waarom je (soms zelfs een tijdlang) je gevoel niet voelt: bv omdat je moeite hebt met de verschillen. Of omdat je moeite hebt met jezelf. Of omdat je boos bent en die boosheid onderdrukt (waar je overigens ook depressief van kunt worden) etc etc Als je je depressief voelt, voel je sowieso weinig positieve gevoelens. Dat piekeren is wel een probleem. Daar moet je echt wat aan gaan doen: bv elke wandelen of hardlopen, yoga of mindfulness… of anders therapie daarvoor zoeken. Piekeren helpt niemand.
Anthea
Hallo Marike,
Gisteravond heeft mijn vriend als donderslag bij heldere hemel na een relatie van 5,5 jaar en 1,5 jaar samenwonen aangegeven dat hij al een poosje het gevoel kwijt is. Hoe lang dit precies is weet hij niet. Hij is gisteravond naar zijn ouders vetrokken. Op mijn vraag om er aan te werken gaf hij aan dat hij dat zelf de afgelopen tijd al heeft geprobeerd … Hij gaf ook aan dat als we een gesprek hebben in onze relatie als het niet loopt dat het dan even goed gaat, maar dat we dan toch weer in oude patronen vervallen. Dingen waar we vooral tegenaan lopen in onze relatie zijn sleur. Ik werk onregelmatig en mijn partner is voor werk geregeld een aantal dagen van huis. Wanneer we thuis zijn gaat de tv aan de een kijkt iets dat hij leuk vind en de ander is met zijn telefoon bezig, omdat het tv programma niet bij diegene past. Ook eten we samen op de bank voor de tv. We hebben het allebei erg druk en doen weinig meer samen. Daarnaast is mijn vriend geen prater waardoor het lastig is om over zulke zaken te praten. Het geeft mij het gevoel dat ik voorzitter van een vergadering ben en alles uit hem moet trekken en dan nog amper reactie krijg. Ik zou graag nog voor onze relatie vechten, vooral omdat ik nu voor mijn gevoel geen kans heb gehad om met hem mee te vechten omdat hij zijn gevoelens niet met me gedeeld heeft. Ik hoop dat hij openstaat om toch nog proberen er samen voor te gaan. Heb je tips voor mij hoe we dat aan kunnen pakken?
Marike
hallo Anthea, je vriend zal eerst moeten willen… hij heeft er zelf al aan gewerkt, zegt hij. Maar daar zit misschien net de clou: aan een relatie moet je sámen werken. Lees bv eens de post: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/run-je-relatie-als-een-bedrijf/. Succes!
Suzanne
Hallo,
In onze relatie is een hoop gebeurd. Momenteel zit ik zelf in enorme twijfels aangezien ik niks meer voel voor hem en steeds meer merk hoe verschillend we zijn. De twijfel is zo groot dat ik ook niet weet of ik überhaupt nog wel ervoor wil vechten en of ik dit alleen aan houd omdat we net samen een kindje hebben. Ik voel mij zo vaak alleen. Ik mis zoveel in deze relatie en vraag mij af waarom ik dat in het begin van onze relatie niet had. We praten bijna niet alleen over dagelijkse dingen en over ons zoontje. De relatie is zo vanzelfsprekend. Dan is het nog zo dat we niet samenwonen wat ik verschrikkelijk vind maar twijfel of ik dat nog wel wil. Elke avond lig ik huilend op bed of wil niet naast hem slapen. Ik heb even geen vat er meer op wat er allemaal aan de hand is en wat ik nou moet doen.
Anoniem
Marike, kan je mij misschien helpen! Mijn vriendin is het gevoel kwijt en we zitten al een tijdje beetje in een sleur. Zij heeft nu aangegeven dat ze me meer ziet als een huisgenoot dan haar vriend!! Ik weet even niet wat ik hier mee moet, heb ook continu het idee dat ze met een andere jongen bezig is! Ik denk er continu aan. We wonen nu bijna een jaar samen en vorige maand praatte ze nog over kinderen en nu opeens dit! Ze wilt deze week aan kijken zei ze maar ze heb ook gezegd dat we elkaar wat meer ruimte moeten geven en dan kunnen kijken hoe het loopt! Ik heb er best moeite mee want ik hou veel van haar, zij ook van mij zegt ze! De seks is ook al 4 op een laag pitje. We zaten ook 8 maanden in een verbouwing en dat brengt ook veel stresss met zich mee.. we hebben ook een periode veel ruzies gehad om de kleinste dingetjes vooral van haar kant maar dat was wel al snel over. Maar ik vind het vreemd dat ze een maand geleden over kinders praatte en nu deze week verteld dat ze me als een huisgenoot ziet!! Ze is niet echt een prater en ze doet ook geheimzinnig met haar telefoon! Hoop snel wat van jou te horen
Radeloos
Hallo,
6 wkn geleden zei mijn partner uit het niets dat zn gevoel niet meer hetzelfde is. Niet diep genoeg meer. We hebben 2 kleine kinderen. Hij mistte spontaniteit in relatie, alles zo gestructureerd (ik werk 4 dgn hij 5) en samen wat leuks doen vond het afkopen ipv investeren. Ik was totaal in shock! Op geen enkel vlak iets gemerkt. hij dacht dat ik er ook zo in stond maar kon niet aangeven waarom. Hij vertrok direct naar zn ouders. Ik vroeg of hij therapie wilde overwegen. 2 sessies gehad maar hij wilde niet meer. Kon hem niet verder brengen in zijn keuze. Wel bleek dat ik hem af had gestoten, ik zou niet goed over mn gevoel kunnen praten, veranderd sinds de kids en dingen hebben gezegd (wat ik beaam, was uit angst) die hem afstoten. Hij bleek er al langer zo over te denken en het kostte hem allemaal te veel energie om nog bij me te zijn. Maar ik vind dat ik geen teken heb gehad.Hij had meer rust nodig dus geprobeerd te geven.
Hij heeft nu besloten niet door te willen gaan. Hij kan de energie niet meer opbrengen.
Dit doet me veel pijn en kan het niet geloven. Het voelt voor mij alsof ik geen eerlijke kans heb gehad. Ik kan inkomen met dingen die hij zegt maar aan zijn kant vind ik dat hij ook niet meer kon praten. Als ik nu ook vraag hoe voel je je echt dan wordt hij boos. Ik kan hier niet mee omgaan wil zo graag dat hij die muur om hem heen afbreekt en weer bij zn gevoel komt.
M V
Hallo Marike,
Na een discussie met mijn vriend over een het feit dat hij iets deed waardoor ik hem nu minder vertrouw (en het feit dat hij buiten proportie reageerde) én waardoor ik hem nu helemaal anders bekijk (want ik had zoiets helemaal niet verwacht) blijf ik met een “verdoofd” gevoel achter.
Ik slaag erin om met hem te communiceren over het huishouden en dergelijke maar onze emotionele band (van mijn kant) blijft weg. Het is een gevoel dat mij overvalt en waar ik maar niet voorbij geraak. Ik herken mij in de blog over “komt het gevoel nog terug?” in het deel waarin sprake is van “zodanig gekwetst en teleurgesteld dat je je afsluit voor de ander en jezelf ahw beschermt”. Ik ben eigenlijk zelfs niet meer echt boos maar word overmand door die gevoelens van “onverschilligheid” tov mijn partner. Ik wil er echt over geraken en wil echt dat het weer wordt zoals vroeger (na 12j was ik eigenlijk nog steeds verliefd) maar ondertussen zijn we 3 weken verder en geraak ik geen stap verder. Mijn partner gunt mij alle tijd en heeft erg veel spijt maar ik raak stilletjesaan in paniek. Wat als het gevoel echt niet meer terugkomt?? Hoe geraak ik uit deze fase?
Marylou
Goede middag,
Graag wil ik advies ontvangen. Als eerst is het misschien handig te vertellen dat ikzelf niet de makkelijkste ben in een relatie, ik ben namelijk gediagnoseerd met dystime stoornis en heb weer opnieuw hulp ingeschakeld voor deze stoornis.
Nu het dilemma met mijn relatie, wij zijn nu bijna drie jaar samen [niet samen wonend want daar ben ik nog niet klaar voor] en nu sinds ergens februari is mijn gevoel helemaal weg sinds november aan het blokeren. Ik had tijdens onze laatste ruzie nobember al aangegeven er moet nu iets van jouw kant veranderen, anders zal dit wat nu gebeurt plaatsvinden en ik weet niet of het dan nog terug te draaien is.
Elke keer heb ik weer ruzie met hem omdat hij nooit tijd voor mij heeft [ik werk kantoor en hij horeca] en daardoor voel ik mij extreem vaak zo eenzaam, hij heeft negatieve hobby’s waar ik echt voor moet strijden voor mijn aandacht maar we houden wel van elkaar. Hij is in het begin zoon positieve aanwinst in mijn leven geweest. Maar nu moet ik steeds maar weer ruzie maken, dan gaat het weer een maand goed en dan lijkt het alsof er nooit iets is veranderd.
Ik hoop dat u voldoende informatie hiermee hebt om mij advies te kunnen geven.
Met vriendelijke groet.
Anouk
Hi Marike,
Ik herken het verhaal. Ondertussen 10jaar samen en 2 kindjes met mijn partner. Ruim een jaar geleden is mijn partner verliefd geworden op een ander. Dat is gepaard gegaan met heel veel leugens en heeft veel langer geduurd dan gezegd(ben ik pas achter gekomen). Ik weet van mezelf dat ik me van hem heb afgesloten en verwacht had dat hij voor onze relatie zou vechten zoals hij ook me momenten zei. Dat is niet van een leien dakje verlopen. Nu zitten we in die fase dat we vast zitten. Ik in woede en hij zegt dat het gevoel naar mij kwijt is. Hij hoopt dat het terug komt maar kan er niet aan werken als hij het kwijt is zegt hij.
Heel frustrerend voor mij want dat gevoel voel ik nu ook niet en ik probeer nog te plaatsen wat er gebeurd is.
Ik ben op een punt gekomen dat het uitzichtloos lijkt en me de vraag stel of het wel allemaal nog goed kan komen?
Marike
Hallo Anouk, ik ben er van overtuigd dat elke relatie goed kan komen, mits beide partners dat ook wíllen. De wil moet er eerst zijn, gevoel komt pas veel later. Als je daarop gaat wachten, werkt het niet.
Marike
Hallo Marylou,
Ruzie maken hoort er bij. Maar dan wel op beheerste manier. Ik geloof niet in ”alles-is-geoorloofd-ruzies’. Je zult op moeten komen voor je eigen behoeften in combinatie met redelijkheid. Spreek met elkaar af hoeveel tijd je wekelijks aan elkaar besteedt en houd je daar aan. Die tijd moet realistisch zijn: horecabanen zijn lastig, dus des te belangrijker om af te spreken wanneer je dan wél tijd voor elkaar hebt. En word gerust erg boos als die gezamenlijk gemaakte afspraak niet nagekomen wordt. Succes!
Marike
Hallo MV,
Drie weken is eigenlijk nog maar heel kort. Je hebt een kant van je vriend gezien die je niet verwacht had. Hij is misschien zelfs wel van zijn voetstuk gevallen. Dar is niet zomaar iets. Accepteren dat hij niet volmaakt is, kost tijd. Eigenlijk moet je ‘rouwen’ over het feit dat je ideale plaatje in gruzelementen ligt. Het kan helpen om je te realiseren dat je nu wel een realistischer kijk op hem hebt gekregen. Niemand is volmaakt, jouw vriend dus ook niet. Hij kan leren van zijn fout, en jij kunt leren dat liefde ook blijft bestaan als iemand fouten blijkt te hebben. Dat heeft tijd nodig. Als jij ontdekt dat hij echt wil leren van zijn fout, gaat dat sneller. En je realiseren dat je zelf ook niet volmaakt bent, zal ook helpen om dit alles te relativeren. Daarnaast is het belangrijk om je boosheid beheerst uit te spreken – en dus niet in te slikken vanuit een ”het moet nu over zijn- gedachte” – , elke keer dat die de kop opsteekt. En probeer je daarna steeds opnieuw open te stellen. Succes!
Marike
Hallo Radeloos,
Ja, zomaar aan de dijk gezet worden zonder dat je dat zag aankomen en zonder dat je nog enige inspraak in die beslissing hebt, is ongelooflijk moeilijk te verteren. Het zou ook verboden moeten worden, maar ja… Het enige wat je kunt doen is van je partner eisen dat hij meegaat naar relatietherapie om uit te zoeken hoe jullie op dit punt beland zijn. En om jou de kans te geven de inhaalslag te maken, die nodig is om dit besluit te gaan accepteren. Jullie moeten verder als ouders, dus het is heel belangrijk om goed uit elkaar te gaan. Wellicht is je vriend bang om zichzelf opnieuw kwijt te raken c.q. toe te geven en is hij daarom ook meteen vertrokken. Het is dus belangrijk om een therapeut te vinden, die daar oog voor heeft. Succes!
Marike
Tja, Anoniem, dat is altijd lastig. Als zij niets wil, kun je weinig. Als er een ander is, is dat ook moeilijk. Je kunt haar dat het beste gewoon vragen. Misschien twijfelt ze nog, ze is immers nog niet daadwerkelijk vertrokken? Het zou goed zijn als jullie het daar rustig over kunnen hebben. Als ze ruimte wil, vraag dan waarvoor en wat jullie afspraken in die periode van ruimte zijn mbt omgaan met anderen. Misschien zitten jullie inderdaad teveel op elkaars lip en hééft ze ruimte nodig. en verder kun je alleen maar jezelf blijven, duidelijk zijn over wat je wel en niet wil en voelt, en afwachten. Succes!
Marike
Hallo Suzanne,
als jullie net ene kindje hebben, gebeurt er natuurlijk ontzettend veel met allerlei gevoelens. en niet samenwonen, terwijl je wel een baby hebt, lijkt me ook heel zwaar. Niet echt het moment om zo’n ingrijpende beslissing te nemen of om je uberhaupt met de vraag van scheiden bezig te houden! Ik zou in ieder geval eens even met je huisarts gaan praten. Het klinkt alsof je wat ondersteuning nodig hebt: iemand om mee te praten en dingen samen op en rijtje te zetten. Succes!
Radeloos
We hebben 2 sessies gehad maar hij vindt dat het hem niet hielp bij de keuze die hij moest maken. Hij praat er met niemand over. Weet nog precies wanneer hij gelukkig was maar is bang dat hij daar niet meer komt… ik ben zo bang dat dit een verkeerde beslissing is…
Anoniempia
Hi Marike,
Een week of 3 geleden kwam mijn vriend volslagen onverwachts met de melding “mijn gevoel is weg”. We zijn 14 jaar samen. Hij houdt van mij en wilt er nog wel voor vechten is het eerste wat hij zei. Zijn vader is nu ongeveer 20 jaar geleden overleden en hij denkt sinds een maand elke dag aan zijn vader en huilt hij om zijn vader. Dat vertelde hij me pas op de dag dat hij kenbaar maakte niks meer te voelen. Ook heeft het niet met iemand anders te maken. Hij loopt nu sinds 2 weken bij een psycholoog en hoop dat dit hem en uiteindelijk ons zal helpen. Hij zegt ook steeds dat het aan hem ligt en totaal geen verwijt naar mij. Maar we zitten nu wel samen met het “probleem”. Hij vetrok gelijk op de dag dat hij t vertelde naar zijn moeder. Thuis voelde het zo leeg en mis ik hem enorm. Ik zit nu sinds een week bij een vriendin en merk dat het gemis echt niet minder wordt. Soms heb ik ook het gevoel dat ik helemaal gek word. Ik vraag me af of ik er goed aan gedaan heb om hem de komende tijd in ons huis te laten zitten met alle herinneringen en fotos. Hopende dat t dat weer losmaakt. We hebben altijd goed kunnen praten en hadden veel lol met elkaar. De genegenheid nam wat af de laatste tijd, maar dat gebeurd toch in de bese relaties? Ik ben zo radeloos en weet niet meer wat goed of verstandig is. Gevoel volgen of hoofd volgen. Ik herken onszelf ook in het stukje te close met elkaar zijn. Wat kan ik doen om t allemaal draaglijker voor mezelf te maken?
Anoniem
Hoi Anoniempje,
Ik herken mij erg in jouw verhaal, hoe is het nu met je? Ik zit nu nog in de fase vóór de beëindiging, heel erg moeilijk..
Liefs
Kenneth
Beste Remco, ik herken je situatie volledig. Mijn vrouw heeft mij nu 3 weken geleden verlaten na een relatie van 14 jaar en drie prachtige kinderen. Ze zegt ook al vele malen signalen te hebben gegeven en heb er inderdaad nooit iets mee gedaan. Nu het te laat is, ben ik natuurlijk enorm geschrokken. Zei zegt ook dat ze al voorbij het station van verdriet is. Ik hoop echter dat ze mijn verdriet nog ziet en echt wil inzien dat ik enorm van haar hou. Zou haar zo graag terug willen. Ze wil nu vooral rust en dat gun ik haar. Wat kan ik nog doen om haar te overtuigen van mijn liefde. Als ik zeg dat het me spijt dat ik niet heb willen Luisteren naar haar, dan zegt ze constant dat spijt te laat komt. Ben er kapot van.
Marike
Hallo Anoniempia, begrijp ik dat je vriend ervoor kiest om op dit moment niet met jou samen te wonen? Of denkt hij/denken jullie dat dat logisch is als ”het gevoel weg is”? Soms kan het helpen om even uit elkaar te gaan, zeker als je te close met elkaar geweest bent: niet omdat je elkaar dan gaat missen, maar omdat ieder dan beter kan voelen hoe en wie hz/ij voelt als de ander níet in de buurt is. Maar uiteindelijk zal ieder moeten leren om zichzelf te zijn ín relatie met de ander. ik zeg altijd: het is niet moeilijk om jezelf te zijn op een onbewoond eiland!
Dus ik zou het proces van je vriend eerst de kans geven en daarna pas over zoiets definitiefs als uit elkaar gaan, beslissen.
Noor
Hallo Marike,
Bedankt voor je verhaal, ik herken mij hier aardig in, maar toch sta ik in een radeloze positie.
Mijn vriend en ik zijn inmiddels 4,5 jaar samen en hebben het heel fijn en gezellig samen (we zijn 27 en 29). We hebben dezelfde interesses, ondernemen veel en kijken uit naar het krijgen van kinderen en het opknappen van een nieuwe woning (hebben we nog niet gekocht). Eigenlijk lijkt alles perfect te gaan.
Toch begon ik te twijfelen dit weekend, toen hij een weekendje op stap was. Afgelopen jaren heb ik veel twijfels gehad, omdat ik te weinig voelde voor hem. Ik ergerde me aan zijn onderdanigheid. Hij vindt alles prima en leuk als ik ergens mee kom. Ik mis een eigen mening, assertiviteit en eigen initatiefneming. Afgelopen jaren heb ik dit ook steeds kenbaar gemaakt en hij heeft geprobeerd te werken aan deze dingen. Het gevoel bleef hetzelfde en is nooit weggegaan, maar toch wogen de positieve dingen in ons samen zijn tot dit weekend zwaarder.
Ik heb na het weekend mijn gedachten uitgesproken. We zijn nu aan het kijken of deze relatie nog kans van slagen heeft. Ik kan hem eigenlijk niet missen, maar weet ook niet of het beter kan worden. Hij wil er overigens alles aan doen om samen te blijven.
Sorry voor mijn lange verhaal. Ik hoop dat jij me kan adviseren hierin. Alvast veel dank!
Marike
hallo Noor,
Zoals je beschrijft, wat je in je vriend mist, zou het heel goed kunnen zijn dat jullie teveel samenvloeien (confluent zijn), waarbij jij vooral de leidende figuur bent en hij de volger. Als dat het geval is, lijkt het hard nodig dat jullie wat meer je eigenheid tonen. (differentiëren). Er staan op mijn site verschillende stukken over differentiatie en confluentie: type zo’n woord maar in bij de zoekfunctie, dan kom je ze vanzelf tegen. Succes!
Ralf
Ik heb een relatie van 18 jaar met mijn vriendin. Gedurende de hele relatie mist zij de communicatie met mij. Het gaat er vooral om dat we vaak op verschillende golflengtes praten en dat ze zich vaak niet begrepen voelt. Wij hebben hier in het verleden al twee keer geprobeerd therapie voor te volgen, maar zijn nooit echt goed geholpen door de hulpverleners. De eerste keer werd mijn vriendin verteld dat ze de diepgaande gesprekken maar bij vriendinnen moest zoeken en de tweede keer werd er alleen maar verteld dat ze een gelukkig koppel voor zich had. Sinds december geeft mijn vriendin aan dat de gevoelens weg zijn. Ik ben daarna met een onderzoek(diagnose) gestart om te kijken of de mislopende communicatie een eventuele oorzaak heeft. Vorige week gaf ze van het ene op andere moment aan een huis te hebben gevonden. Uiteindelijk heb ik haar aangegeven dat ze dan maar moest vetrekken. Maar de dag erna kwam ze terug op het besluit en wil ze voorlopig aanzien of de gevoelens weer terug kunnen komen. Nu weet ik niet of ze dit doet om het gezin bij elkaar te houden of om mij een kans te geven. Ik probeer haar nu meer vrijheid te geven, maar merk dat ik eigenlijk te vaak bevestiging zoek of ze vind dat het goed gaat. Hoe kan ik hier het best mee omgaan en wat kunnen we eventueel meer doen om het een eerlijke kans te geven?
Marike
Beste Ralf,
Gelukkig zie je zelf al in dat de hele tijd bevestiging zoeken, averechts werkt. Daarnaast valt het me op dat je haar meer vrijheid wilt laten, maar wat bedoel je daarmee en heeft ze daarom gevraagd? Ik begrijp dat ze juist de communicatie met jou miste… dus ik zou als ik jullie was vaste afspraken maken, bv twee keer per week, waarop je met elkaar gaat praten over hoe het me je is en wat je gevoelens zijn. Als je dat lastig vindt zijn daar allerlei hulpmiddelen voor, zoals bv gespreksstarters (https://www.bol.com/nl/p/gespreksstarter-liefde/9200000020998622/P of het relatiespel van Vertellis (https://www.vertellis.nl/product/vertellis-relatie-editie/). Daarbij is het belangrijk om niet in discussie te gaan, maar te proberen elkaar te begrijpen. Op mijn site staat in een aantal blogs iets over ‘dialoog’ beschreven. Je kunt op dat woord zoeken bij de zoekfunctie, dan kom je ze vanzelf tegen. Ook kun je op internet zoeken onder ‘actief luisteren’. Goed met elkaar praten leer je vooral door dat echt te willen en vervolgens te dóen. Ook zijn de boeken van Brené Brown: ‘De kracht van kwetsbaarheid” en ‘Verlangen naar verbinding’ heel zinvol om samen te lezen en te bespreken. Succes!
Sofie T
Ik had bijna 2 jaar een relatie met mijn vriend. Tijdens deze relatie zat ik erg slecht in mijn vel waardoor ik vaak depri was en hij niks goed kon doen. Ik uitte al mijn boosheid op hem en was erg onredelijk. Als hij me zei dat het niet normaal was hoe ik deed, schoot ik weer in de verdediging.
Een tijd terug gaf hij aan niet verder te willen met mij. Hij wilde zich storten op zijn eigen zaak omdat dit die komende tijd veel tijd kostte. De dokter benoemde destijds een burn out bij hem.
Ik heb toen “het licht gezien” en heb hulp
gezocht. In de tijd erna zocht hij veel contact. We belden bijna iedere dag. En na een week zagen we elkaar weer een aantal
keren in de week. Dit was fijn en voelde goed, maar hij nam toch ook een bepaalde afstand steeds. Hij voelt zich niet goed en ik uitgeblust op veel gebieden. Zoekt zijn energie in het werk en focust zich hier met name op. Hij zegt niet te weten wat hij wil op verschillende gebieden en zegt ook weinig te voelen. Hij zegt dat hij heel veel van me houdt en het nu ook super vindt met me. Hij zegt hij geen relatie te willen nu, maar toch blijven we elkaar zien.
Ik zit momenteel wel beter in mijn vel. Ik heb helaas te laat ervaren dat hij het is voor mij. Hij denkt nu ineens dat het beter is om even weinig/geen comtact te hebben, om te kijken wat hij dan voelt en wil. Ik weet dat ik op de manier waarop het nu gaat niet gelukkig wordt, maar van het idee geen contact te hebben breekt mijn hart ook. Zou dit het beste zijn?
Marike
Hallo Sofie,
Als hij belangrijk is voor je, geef hem dan tijd. Kijk of je hem kunt ondersteunen en laat hem de frequentie van het contact bepalen. Als de frequentie voor jou té laag is, kan het misschien wel helpen om dat niet helemaal in de lucht te laten hangen, want dan word jij zo’n wachtende vrouw… Welke manier voor jullie werkt, moet je even uitzoeken. Ofwel een vaste frequentie afspreken ofwel aan het eind van een contact een afspraak maken over wanneer je elkaar weer ziet, of nog iets anders. Zodat je weet waar je aan toe bent. Succes!
Ralf
Beste Marike,
Bedankt voor de reactie. Wij gaan zeker de voorgestelde boeken aanschaffen. Wat ik bedoelde te zeggen met meer vrijheid laten is dat ik probeer meer afstand van haar te nemen, zodat het minder benauwd voelt voor haar. Ze is er zelf nog niet uit of ze het doet voor het gezin of de relatie. Het moeilijke is dat ze op bepaalde momenten plannen maakt voor onze toekomst en op andere momenten geen heil meer ziet in de relatie. De communicatie verloopt de laatste weken veel beter, en ik voel mij hier ook heel prettig bij. We hebben inderdaad een vaste avond in de week om over de gevoelens en situatie te praten. Ze wil op dit moment eigenlijk geen knuffel of bijv. hand in hand lopen accepteren om dat dit haar benauwd. Het is bij ons een lang lopende situatie (periodes tijdens de relatie) en ik ben zo bang dat ze zichzelf al zo heeft afgesloten voor de relatie dat het niet meer goed komt.
Anoniempia
Beste Marike,
We zijn inmiddels een aantal weken verder en wonen nog steeds apart. Zijn psycholoog geeft aan bij hem het tijd te geven. Hij geeft aan zich ook schuldig te voelen als hij wat leuks voor zichzelf deed, ondanks ik hem altijd de ruimte heb gegeven dit te doen. Hij leefde voor mij en deed alles maar wat mij gelukkig maakte. En wat voor een ander normaal is om te doen, het voor hem heel moeilijk is. Nu boekt hij van alles wat en gaat veel op pad met vrienden voor een motorritje en komt ook weer in zijn vriendenkring (wat hij heel lang niet gedaan heeft) op verjaardagen en gewoon langs voor n bakkie. Iets wat ik oprecht fijn vindt voor hem dat hij dat doet. Hij geeft aan dat hij zijn identiteit kwijt is. Is dit dan de midlifecrisis waar men t over heeft. Hij benoemd ook dat hij waardeert dat ik hem de ruimte geef. Hier is uiteraard geen tijd aan verbonden, maar hij geeft aan wel te willen vechten voor de relatie. Hij heeft en wilt geen andere vrouw en hoopt dat het gevoel terugkomt. Hij wil wel in relatie therapie maar ik weet niet of dat wel zal werken als hij er voor zichzelf nog niet uit is. Als ik hem vraag wat hij daarmee zou willen bereiken zegt hij: ik hoop gewoon dat het goedkomt. Ik probeer mn gedachten te verzetten en de draad voor mezelf op te pakken en om te gaan met het intense verdriet van apart leven. Is relatie therapie hierin dan ook echt al een oplossing?
Marike
Hallo Anoniempia,
Ja, goede relatietherapie kan zeker helpen om zaken duidelijk te maken. En om te leren anders met de dynamiek tussen jullie om te gaan. Garanties geven kan echter geen enkele therapie. Maar als je vriend daar gemotiveerd voor is, zou ik dat zeker doen. Succes!
Marike
Hallo Ralf,
Wat mij betreft is er niets mis om bij elkaar te blijven omwille van het gezin… zolang je in de relatie goed bij jezelf kunt blijven of dat kunt leren. Je angst is begrijpelijk en dus is het belangrijk om die angst wel te voelen, maar je er niet door te laten bepalen. Jij hebt de angst, laat de angst niet jóu hebben. Succes!
Jay
Beste Marike,
Sinds een kleine maand heeft mijn vriendin onze relatie van 18jr verbroken.
Het gevoel was er niet meer..
Het was een lange relatie (jeugdliefde) en we woonden al lang samen.
Met ons beiden ging het de laatste jaren niet goed. Zij moeizaam herstellende van een burn-out en ik mijn problemen met werk o.a.
Half jaar geleden ging het al minder en ze is toen een weekje weg geweest.
Na het verbreken hebben we elkaar 1x gezien. Er was mij de dagen daartussen veel duidelijk geworden over de relatie. Stelde mij te afhankelijk op, en minderwaardig. (kwam bijv. op professioneel vlak niet altijd lekker uit de verf, AD(H)D ) Ze had het gevoel altijd de kar te moeten trekken en dat ging niet meer.
Ze heeft er een half jr mee rond gelopen, en dat maakt het extra moeilijk omdat we elkaar in die zin niet ‘gevonden’ hadden. Het gesprek was in ieder geval goed.
We konden elkaar vinden en alles bespreken. Hadden we dit een half jr terug maar gedaan vonden we beiden. Maar ze wil graag een eigen leven nu gaan bouwen. Wat ik -hoe moeilijk ook- snap.
Ben achter mijn problemen aan en heb daarin de benodigde professionele hulp.
Moet daar van mijzelf mee aan de slag.
Ik weet dat ze ook verdrietig is, en dat ze mij mist. Ik ben dat ook. Ergens zie ik nu dat wij nooit een volgende fase van onze relatie zijn ingestapt. En zie dat daarin onze communicatie tekort heeft geschoten.
Zijn we te laat? Ben ik te hoopvol ergens? Of heeft het allemaal tijd nodig?
Ikke
Hoi marieke
Na 13 jaar heeft 3 weken geleden mijn man de relatie beëindigd. Door een nare jeugd waar geen gevoel is bijgebracht zit mijn man nu in depressie. Hij gaat volgende week voor eerst naar psycholoog. Nu zegt hij dus dat zijn gevoel weg is. Hij houd nog van me in sommige opzichten en als moeder voor onze dochter. Hij zit nu op zichzelf. Ik vowl wel veel voor hem. Kan deze beslissing komen door zijn depressie. Komt hij terug? Of moet ook ik het afsluiten? Afgelioen weekend werd onze dochter 2. Dat hij er was praatten we lachten we. Ging hij tegen me aan zitten. Keek veel naar me. Ook zet hij in eens fotos van avondwandelingen online. Terwijl hij dit nooit deed. Ik mis hem verschrikkelijk en hoop dat hij snel voor de deur staat..
A. E.
Hoi Marike,
Je tekst heeft mijn twijfels van de ene naar de andere kant gestuurd. Bij deze wil ik even mijn verhaal kwijt, een neutrale kijk op mijn/onze situatie.
Na 1,5 jaar zijn mijn vriend en ik uit elkaar gegaan maar na ruim een half jaar zijn we dan toch weer samen gekomen, m’n vertrouwen geschonden (door leugens) maar wilde hem toch een kans geven, ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is om een verslaving achter je te laten. Een aantal maanden geleden (4 jaar later) was m’n vertrouwen eindelijk weer opgekrikt en was ik er van overtuigd dat hij het niet meer deed. Toen begon ik leugens op te merken, vooral over waar hij was. Bij de confrontatie biechtte hij op dat hij alweer een geruime tijd (hij zegt niet te weten hoelang al, dus ik gok een jaar) drugs te gebruiken achter m’n rug. Ik was er klaar mee, over en uit. Vertrouwen was nu helemaal weg. Maar na een paar dagen kwam hij huilend terug, hij wilde dit niet, hij ging het nooit meer doen. Ik hou van hem, dus nog een kans. Nu zijn we een paar maanden verder maar ik ben bang geworden, bang om me weer helemaal te geven in deze relatie en dan weer een klap te moeten incasseren. We zijn anderhalf jaar geleden gaan samen wonen, de seks is serieus afgezakt. vind het vervelend als hij me te intiem aanraakt. Ik ben nog maar 22, is dit het dan?
Marike
Beste Jay,
Je vraag of jullie te laat zijn, kan ik niet beantwoorden. Verdriet hoort bij het verbreken van elke relatie en zegt op zich niets over een al dan niet aanwezige kans. Het is in ieder geval fijn dat jullie er samen goed over hebben kunnen praten. Het lijkt me goed om op jezelf te focussen en aan jezelf te werken. Dat is het enige dat je nu kunt doen. De tijd zal het leren of jullie elkaar daarna weer vinden. Succes!
Marike
hallo Ikke,
Geef zijn therapie een kans. Nu al afsluiten is veel te snel. Vraag of jij ook een keer met die psycholoog mag praten zodat hij/zij het verhaal van twee kanten hoort en jullie wellicht ook relatietherapie kan geven. Succes!
Marike
hallo A.E.,
Verslavingen zijn moeilijk en gaan bijna nooit in één keer over. En al helemaal niet zonder goede begeleiding. Dat je geen zin hebt in seks, als je hem niet vertrouwt, is begrijpelijk. Zorg dat je vriend alleen én dat jullie samen goede begeleiding krijgen! Succes!
Spruitje
Ik zit in een relatie sinds 1,5 jaar en wij zijn (veel te) snel van start gegaan. Met als gevolg dat we nu een prachtig zoontje hebben van bijna 2 maanden.
Aan het begin was ik verliefd maar we gingen pas samen wonen toen ik 3 maanden zwanger was. Eigenlijk kenden we elkaar nog niet echt.
We zijn heel verschillend (al wel complementair). Ik ben heel fijngevoelig, hij niet. Ik ben geschoold, hij niet. We houden van verschillende muziek/ films/ vrije tijds bestedingen. Hij is extravert, ik introvert, hij is slordig, ik netjes, hij is impulsief, ik berekenend. En ga zo maar door. Het helpt ook niet dat ik me seksueel niet (meer) tot hem aangetrokken voel.
We hebben gelukkig wel gedeelde toekomst wensen en natuurlijk een prachtig kindje. Ik ga voorlopig nergens heen. Maar ik wil hem geven waar hij recht op heeft: een vrouw die echt van hem houdt om wie hij is. En ik mis gewoon meer gelijkheden, dat gesprekken, onze aanpak en bevindingen, belevingen, etc, meer vanzelf gaan. Ook gun ik het mezelf weer liefde te voelen voor de persoon waar ik dagelijks bij ben.
Ik denk dat als we geen kindje zouden hebben gehad, ik niet voor deze relatie meer zou hebben gekozen, puur omdat het gevoel er vanuit mij niet meer is.
Maar hoe zorg ik er voor dat de liefde terug komt? Of kan het ook gewoon zo zijn dat soms mensen niet bij elkaar horen?
Koelie
Hallo Marije,
Ik ben 6 weken geleden getrouwd, was een geweldige dag en we leken allebei erg gelukkig. Echter komt mijn man 2 dagen voor de huwelijksreis thuis met de mededeling dat hij wil scheiden omdat hij erg gekwetst is en zich als een klein kind behandeld voelt… Voor mij een complete verrassing, we hadden wel eens woorden over geld maar voor de rest heb ik nooit wat gemerkt. We maakten juist plannen voor de toekomst en dan ineens dit. Hij zegt dat zijn gevoel voor mij weg is en hij uit zelf bescherming het niet kan opbrengen om te vechten. We waren in totaal 3 jaar bij elkaar. Hij wil wel vrienden blijven maar ik houd nog van hem en dat is dus lastig. Hij zegt dat ik moet ophouden met laten merken dat ik hem terug wil maar tegelijkertijd geeft hij aan wie weet komen we toch bij elkaar liefde is een raar iets. Hij wilde geen relatie pauze of relatie therapie (heeft hij geen energie voor) We sporten bij dezelfde sportclub en ik merk dat als ik hem tegenkom hij het toch moeilijk heeft en zich geen houding weet te geven. Ik vind het vooral heel ongemakkelijk en geloof ook niet dat zijn gevoel helemaal weg is, denk eerder dat hij op slot zit en nu alleen het negatieve in de relatie ziet en dat overheerst. We kregen dit weekend de trouwfotos die stuurde ik door naar hem maar werd gelijk geblokkeerd.
Ik weet dat het beste is om hem met rust te laten zodat hij mij hopelijk gaat missen maar dat is moeilijk… Heb jij nog tips?
Marike
Hallo Koelie,
je vertelt er niet bij wat er gebeurd is en waardoor je man zich erg gekwetst en als een klein kind behandeld voelt. Kennelijk zit iets hem heel hoog. Dat je gevoel weg is als je 6 weken ervoor nog je ja-woord geeft, is op z’n minst vreemd. Het enige wat je nog kunt doen – nu hij gene relatietherapie wil – is hem vragen om dan in ieder geval zélf naar een therapeut te gaan om uit te zoeken waarom hij zich zo gekwetst voelt en hoe hij die gevoelens kan verwerken. En wellicht ook te leren om zijn gevoelens eerder te uiten, als e.e.a. misschien al vóór jullie trouwdag speelde…
Marike
hallo spruitje,
er kan van alles aan de hand zijn waardoor je nu geen gevoelens meer hebt voor je vriend. Het moeder worden eist veel aandacht op en kan ook veel liefde geven, die je da dus minder van je vriend nodig hebt. De ervaring dat jullie heel verschillend zijn kan ook een domper zijn. Zeker als je niet goed weet hoe je met verschillen om moet gaan. Dat is nu heel belangrijk: om te leren goed met elkaar af te stemmen. En elkaar vooral uit te leggen, waarom je voor de ene of de andere aanpak bent. Overigens zijn dit soort verschillen vaak juist goed in een relatie: als je teveel op elkaar lijkt, dooft het vuur helemaal snel uit. Wat je mist aan gesprekken, zul je dus op een andere manier moeten vinden: bv door vriendinnen om mee te praten.
Persoonlijk geloof ik dat elke relatie kan werken, als beide partners zich daar voor inzetten. In diverse culturen kiest men voor gearrangeerde huwelijken en onderzoek leert, dat die het vaak beter doen dan liefdeshuwelijken. Verder lijkt het me niet goed om voor hem in te vullen waar hij wel of niet ‘recht op heeft”. Het lijkt me beter om het bij jezelf te houden en je af te vragen of je jullie relatie kans en tijd wil geven. Succes!
Dennis
Hallo Marike, De laatste jaren heeft ons huwelijk veel problemen ondervonden. Dit heeft een aantal keren hele zware wissel getrokken op onze relatie. Uiteindelijk kwamen wij tot nu toe elke keer toch tot de conclusie om een doorstart te maken. Ik heb voorgesteld om in relatietherapie te gaan, zij wilde dit niet, “ze kon dit zelf wel oplossen”
Sinds een half jaar heeft ze het heel erg druk wat haar veel energie kost, ook geestelijk. Ze is meer afstand van mij gaan nemen en heeft gekozen om hier thuis alleen nog maar te zijn voor de kinderen. Ik kreeg te horen dat ze niet meer van mij houd, “Haar accu is leeg, en ze kan zich niet meer opladen om voor mij te gaan. “Het gevoel is weg” Ze is klaar met de visuele cirkel van ruzie, opbouwen. En dat het thuis ook nooit meer gezellig is, omdat ze daar geen rust kan vinden. Ze wil niet meer, ze is op. In heb aangegeven dat ik nog wel van haar houd, en nog wel de vrouw zie die ik getrouwd heb, wat zij niet gelooft en dat ik iets krampachtige wil vasthouden. Ze wil met rust gelaten worden. Dat respecteer ik en heb dit aangegeven, maar er wel voor ga. Zij vind dat dit niet gaat lukken, en als ze wel de persoon zie van vroeger dat dit niet vanzelf sprekend betekend dat weer zij verliefd zou worden op mij. Het zou volgens haar zeer goed mogelijk zijn, dat ondanks mijn inspanningen en zij toch stopt met ons huwelijk.
Bedankt voor het mooie artikel, en sta open voor tips en inzichten.
Alvast bedankt.
Anoniem
Hoi,
Wat herken ik veel hieruit zeg. Na een relatie van 12,5 jaar en drie kinderen rijker heb en wij besloten te gaan scheiden. Ofja meer van mijn kant… Ik voel me niet meer tot hem aangetrokken en vind het knuffelen, kussen of vrijen met mijn man niet meer fijn. Ook ging ik mij steeds meer irriteren aan hem en uiteindelijk ben ik vreemd gegaan. Dit deed mijn man veel verdriet en hebben we geprobeerd eraan te werken, maar als het gevoel niet goed zit is dit lastig.
Nu ben ik in behandeling bij een paranormale therapeut en merk ik dus dat ik degene ben bij wie het ligt…. Ik zit op slot, heb een muur om mij heen en dit gaat veel tijd kosten om die af te breken.
Nu hebben wij net naar buiten gebracht te gaan scheiden, ook de kinderen dit verteld en de twijfel slaat toe. We hebben alles en welke ellende krijgen we nu…. Alleen maar omdat ik het niet meer helemaal voel? Je zegt hierin dat dit wel twee jaar kan duren maar daar gelooft mijn man dus niet in…. Lastig want wat moet ik doen?
Misschien is het wel goed om uit elkaar te gaan, mezelf weer te vinden en dan maar zien welke rol wij in elkaars leven gaan vervullen
Kleintje
Ik heb het eergister uitgemaakt met mijn vriend, we hadden bijna 2 jaar een relatie. De laatste paar maanden was die gespannen gaf hij aan. Geen idee waarom, ik ging niet vreemd, waren niet veel samen en hij mocht eigenlijk alles wel van mij. We hadden wel eens woordenwisselingen over een van zijn maten, maar daar bleef het ook bij. Laatste tijd deden we steeds minder samen. Hij ging bij zijn ouders eten en ik werd niet meer mee gevraagd. Als we buiten huis afspraken was er niks aan de hand, maar binnen huis, was hij gespannen. Hij gaf aan dat hij geen liefde meer voelt, maar ook dat hij nog nooit zoveel om iemand had gegeven als om mij. Kan het zijn dat zijn gevoel terug zal komen als ik afstand neem? En kunnen we zo kort na de breakup contact houden? Niet een hele dag, maar bijv. Eind vd dag eens een appje doen hoe het met hem gaat en hoe zijn dagje was?
Marike
hallo Anoniem,
Scheiden levert zeker veel moeilijke tijden op. Ook voor je kinderen. Dus als je nu ontdekt hebt, dat jij zelf op slot zit, kan ik me je vraag goed voorstellen of je het dan misschien toch nog eerst verder moet proberen. Of het heel lang moet duren om je muur af te breken, dat weet ik niet. Dat ligt aan veel factoren. Wel denk ik dat je – zolang je allebei niet open en volledig op toneel bent gekomen – eigenlijk nog niet weet of het er echt niet meer in zit. Zo te horen is er nog veel groei mogelijk. Dus wat let je om het toch nog een keer te proberen? Vind je het feit, dat iedereen al weet dat jullie van plan zijn om te gaan scheiden, een doorslaggevend argument voor zo’n belangrijke beslissing? Ik zou overigens wel in relatietherapie gaan… Succes!
Marike
hallo Kleintje,
Er zijn geen regels voor wat wel en niet kan of goed is, behalve dan dat je daarin moet doen wat gevoelsmatig voor je klopt. En dan zal wel blijken of je vriend dat contact nog wel wil of niet meer. Als jullie voorheen de héle dag door contact hadden per app, kan het ook zijn dat jullie dát nu opbreekt. Dat is nl niet goed voor een relatie, je raakt dan langzamerhand je autonomie kwijt. En voor een goede relatie heb je nu eenmaal twee zelfstandige, autonome mensen nodig… Succes!
Marike
Hallo Dennis,
dit klinkt alsof je vrouw eigenlijk bij je weg wil, maar alleen het besluit nog niet definitief heeft durven nemen. Verder klinkt het alsof jullie hierover met elkaar in discussie gaan of jullie huwelijk nog wel of niet moet kunnen lukken; en of zij wel of niet veranderd is. En ik lees ook dat er kennelijk veel ruzies zijn, wat ik snap als je vaak discussieert. Discussies werken nooit; je kunt beter met elkaar in gesprek gaan en elkaar geïnteresseerde vragen stellen naar ieders beleving. Zoek op mijn website maar eens op het woord ‘discussie’. Misschien heb je daar nog wat aan. succes!
Harmen
Mijn relatie dreigt stuk te lopen na 18 jaar. We hebben 2 kinderen van 5 en 7.
Toen ons zoontje in 2013 geboren is, is het mis gegaan. Hij was een huilbaby. Hij heeft bijna 18 maanden 18 uren per dag gehuild. Hierdoor hebben allebei geleden aan slaapgebrek. Onze accu liep leeg. We zijn hier allebei afzonderlijk mee omgegaan. Nadat de rust was weergekeerd, werd ons dochtertje onhandelbaar. We hebben lang gedacht dat ze ontzettend verwend was en altijd haar zin wilde hebben. In kon hier moeilijk mee omgaan en werd daarom kwaad op haar. Dit leidde ook vaak tot geschreeuw in huis. Dit wilde ik niet, maar ik voelde mij totaal machteloos en had geen controle. Uiteindelijk bleek dat ze autistisch is. Wij hebben onze dochter al die jaren niet begrepen. Zij heeft een andere gebruiksaanwijzing. Tussendoor kreeg mijn zoontje in 2016 ook diabetes. De zwaarste vorm. Dit was weer een klap voor ons. Dit heeft ook heel veel met onze relatie gedaan. De flexibiliteit en spontaniteit is hierdoor weg geraakt. Als wij een weekend weg willen is dit onmogelijk omdat we geen oppas voor ons zoontje kunnen vinden die met zijn diabetes in insulinepomp om kan gaan. Door de hulp keerde de rust terug. We krijgen handvaten om met autisme om te gaan. Alleen gaf mijn vriendin aan al heel lang verdrietig te zijn en de liefde te zijn kwijt geraakt. Zij wil nu niet meer verder.
Ikzelf denk dat er nog liefde zit, maar door de extreme heftige periode die is ommuurd.
Marike
Beste Harmen,
Het zou heel goed kunnen dat jullie jarenlang in de overlevingsstand hebben gestaan. Dan sluit je allerlei andere gevoelens af. Wellicht heeft je vriendin zich ook aan je geërgerd en zich daardoor voor jou extra afgesloten. Zo gaat het vaak, terwijl je eigenlijk elkaar zo hard nodig hebt…Soms kan relatietherapie uitkomst bieden. Dan is het wel belangrijk dat je vriendin bereid is om de situatie te onderzoeken en het proces een kans te geven. Succes!
Kleintje
Bedankt voor je reactie. Ik ben idd bang dat heel dat app gebeuren te veel was voor hem. Sinds het uit is, is hij zo af en toe online. Hij geeft wel gewoon antwoord als ik een luchtig appje stuur eens in de zoveel dagen.
Nikki
Hi Marieke, zo herkenbaar om te lezen en zou zo graag een stukje advies willen. Ik ben nu bijna 11 jaar samen met mijn man waarvan we nu 6 jaar getrouwd zijn. Ik hou zielsveel van hem en kom niks te kort maar heb gewoon constant het gevoel dat ik niet meer wil. Ik wil alleen zijn en genieten van de dingen om me heen. Als hij me knuffelt wil ik alleen maar harder weg rennen de andere kant op. Ik heb het een aantal weken geleden bij hem aan gegeven dat ik zo niet verder wilde. Ik voelde me benauwd en tijd voor mezelf nodig. Hij was zo overtuigend dat ik er vol voor ging maar nu 3 weken verder bekruipt dat gevoel me weer zo sterk. En dan werkt het ook niet dat ik me sexuele aangetrokken voel tot een ander. Deels denk ik dat ik de keuze in mijn hoofd al heb gemaakt maar ik wil hem niet kwetsen. Hij wil blijven vechten en zegt zonder mij niet te willen leven maar ik heb het gevoel dat niet te willen. En wat gooi ik weg als ik wel ga ga? Daarbij moet ik vermelden dat vanaf dag 1 wij altijd alles samen hebben gedaan. Zelf sinds het samen wonen geen dag zonder elkaar hebben gespendeerd en nu wil ik vrijheid
Marike
hallo Nikki,
je geeft het eigenlijk zelf al aan: jullie zijn waarschijnlijk té confluent geweest en nu krijg jij het benauwd en wil weg. Uiteraard zal het weggaan je goed doen. Maar je leert er niet van om je eigen ruimte te nemen ín de relatie. Ik zeg altijd:”Het is niet moeilijk om jezelf te zijn en bij ejzelf te blijven op een onbewoond eiland!’ Dus het risico dat je bij een volgende relatie in dezelfde valkuil trapt, is zeer aanwezig. Je zou ook kunnen proberen om te kijken wat jou lucht zou geven en zou laten genieten ín de relatie. Wat zouden jullie daarvoor moeten veranderen in jullie interactie en gewoontes? Wellicht met behulp van ene relatietherapeut. Succes!
Maria
Hoi, Ik en mijn vriend zijn 2 jaar samen (we zijn beiden 17 jaar) . We hebben af en toe ruzie. Vorige week vertelde hij mij dat hij niet meer wist wat hij voor me voelde. Ik was hier kapot van, had het niet zien aankomen. Hij zei dat hij het deels dacht door de voorbije ruzies. Hij besloot om na te denken, we hadden in die week afgesproken en het verliep soms wat genant. Eergisteren vertelde hij me dat hij het gedaan wou omdat hij denkt dat zijn twijfels verschenen doordat hij zich niet meer gelukkig voelde (door ruzies) en uitgeput werd van de relatie. Ik had dit helemaal niet verwacht, vond zen beslissing maar vroeg. Een dag later toen we er eigenlijk een punt achter gingen zetten, besloten we om toch maar een pauze in te lassen, maar we willen wel nog contact met elkaar. Heb hem verteld dat hij zelf maar moet aangeven wanneer hij met me wil praten/afspreken. Die zelfde avond stuurde hij me en we konden heel normaal en leuk met elkaar praten. Had ik helemaal niet verwacht(voelde me op men gemak) . Vandaag had ik hem daarover aangesproken en hij dacht hetzelfde (vond het ook bizar) Dit lijkt me positief, maar ik weet niet hoe het zal aflopen. Nu hoop ik enorm dat hij zal inzien, dat het ook goed kan gaan tussen ons. Heel raar dat alles zo maar weg kan, zeker omdat we zo een mooie relatie hebben gehad. Ik vraag me af of of zijn gevoelens terug kunnen komen…
Marike
hallo Maria,
Als je ruzies niet echt goed uitpraat -en het is pas echt over als je elkaar weer echt leuk en lief vindt -, blijven er vervelende gevoelens achter. Daardoor kun je je gevoel inderdaad kwijt raken. En ook kan een beetje ruimte en lucht soms helpen, als je teveel op elkaars lip hebt gezeten. Een relatie is nu eenmaal niet alleen maar rozegeur en maneschijn… Succes!
Joyce
Hallo.
Ik heb nu bijna 16 jaar een relatie en zijn net ouders geworden. Nu heeft mijn man verteld dat zijn gevoel ” de sparkeling ” weg is en hij niet weet of hij met ons gezin verder wilt. Dit doet mij uiteraard veel verdriet, want hebben tenslotte niet voor niets samen voor een baby gekozen( zijn gevoel was er toen nog wel) Hij weet ook niet of hij de energie heeft om nog aan het probleem te willen/ kunnen werken. Ik weet niet zo goed wat ik doen moet. Wil ons gezin niet kwijt en heb daar alles voor over, maar snap ook dat hij rust gelaten wilt worden. Vanaf dat we ouders zijn geworden zijn we ook wat langs elkaar heen gaan leven. Hebben weinig tot niets samen als gezin of partners gedaan. Dus vraag me ook af of dit meespeelt aan zijn gevoel. Ik vond dit een heel fijn artikel en herkende er ook zeker dingen in, maar in mijn situatie wat kan ik nu het beste doen? Grt
Utopia
Hallo,
Na een relatie van 3 maand waarin ik super gelukkig was en nog dolverliefd heeft mijn vriend er na een banale ruzie aan telefoon de stekker uitgetrokken. Hij zegt geen gevoelens meer te hebben en dat dat al even aan de gang is en ook nietmeer gaat terug komen. Als reden hiervan geeft hij op dat ik hem onvoldoende vertrouw, dat dat mijn karakter is en nooit gaat beteren. In mijn vorige relatatie werd ik bedrogen, ik werk aan mezelf met een psycho om zelfzekerder te worden maar hij geeft me blijkbaar de kans niet… Hij zegt dat hij opgelucht is nu…Hijzelf zit in een lichte depressie al van voor hij me kent. Kan dit op termijn nog goed komen? Ik mis hem verschrikkelijk….
Groetjes Utopia
Ann
Hoi,
Mijn man en ik zijn inmiddels 16 jaar samen waarvan 10 getrouwd. En 2 kinderen van 7 en 9.
Vorige week kwam hij ineens dat hij het niet meer wist. Dat zn gevoel weg is.
Hij dacht dat scheiden de oplossing zou kunnen zijn.
Ik ben er helemaal kapot van.
Hij heeft de afgelopen jaren veel voor mij en de kinderen moeten zorgen omdat ik steeds ziek was. Dus veel stress.
Maar nu t goed gaat kunnen we weer genieten dacht ik…..
ik heb gezegd niet te willen scheiden en het eerst nog tijd te geven.
Misschien weer wat dingen samen doen. Dat hopelijk zn gevoel weer kan terug halen.
Hij is ermee ingestemd maar vermijd nu elk lichamelijk contact omdat hij bang is dat ik me gebruikt zal gaan voelen als blijkt dat t na paar maanden alsnog niet werkt….
Ik ben zo verdrietig dat ik bijna niet kan de functioneren en me veel in moet houden, omdat ik niet wil dat de kinderen me zo verdrietig zien.
Ook hij slaapt al nachten bijna niet. Hij voelt zich ook rot hieronder en wou dat gevoel gewoon terug zou komen.
Waar doe ik goed aan?….
Marike
Hallo Joyce,
Er verandert veel als je een baby krijgt. Daarom bied ik ook trainingen voor jonge ouders aan! En wat veel mensen niet weten: hormonaal verandert er ook veel voor mannen! Hun testosteron gaat nl omlaag! Zorg ervoor dat je aandacht voor elkaar houdt én de zorg voor de baby zo gelijk mogelijk verdeelt. Trap niet in de valkuil dat jij het beter weet, want dan sluit je je man buiten. Daar heb ik net nog een column over geschreven voor Oudersonline.nl. Ga er ook eens samen met de huisarts over praten of meteen naar een relatietherapeut. Wellicht kunnen jullie met een paar sessies dit probleem goed aanpakken. Het zou toch wel heel tragisch zijn voor jullie kind als de liefde, waaruit hij/zij ontstaan is, door zijn of haar komst verdwijnt! Succes!
Joyce
Helaas wilt mijn man nergens aan werken. Geen therapie. En wilt de scheiding in werking zetten.
Marike
Leg hem uit dat (goede) relatietherapie ook zinvol kan zijn om op een goede manier te scheiden. Dat hoeft echt niet te zijn om de relatie te redden. Zodat je in ieder geval onder begeleiding met elkaar aan de praat komt en kunt leren van deze verdrietige situatie. jij loopt in het proces achter en het helpt als hij jou ook de kans geeft om te begrijpen wat er aan de hand is. Zelfs als er een ander zou zijn, is het nóg goed om eerst in therapie te komen en in ieder geval niet zomaar weg te rennen, maar je relatie goed af te ronden. Soms vinden mensen elkaar dan toch nog door de therapie, soms niet. Maar in alle gevallen leer je er allebei van voor een eventuele volgende relatie. Succes!
Marike
Hallo Utopia, je verhaal klinkt alsof jullie te ‘confluent’ zijn geweest: teveel samen, te weinig ruimte voor ieders eigenheid. Een relatie van drie maanden kan bij confluentie net zo’n pijn doen als een langere relatie. Zoek op mijn site maar op het trefwoord confluentie’, dan kun je er meer over lezen. Misschien moeten jullie ook allebei eerst aan jezelf werken voor je aan een relatie toe bent… Sterkte!
Marike
hallo Ann, We zien dat vaak: dat de ene partner voor de andere gaat invullen en daarom niet wil aanhalen, vrijen etc. Uit angst de ander valse hoop te geven of uit angst om later een verwijt te krijgen. Daarom is het belangrijk om samen af te spreken dat ieder steeds eerlijk zijn of haar eigen gevoel volgt en kleur bekent in wat hij/zij zou willen. En dan vraagt wat de ander wil. Je bent allebei volwassen en kunt allebei een bewuste keuze maken. Verder is het niet zo’n drama als het gevoel een tijd weg is. En zelfs niet als er dan wél gevoel voor een ander is (wat soms het geval is). dat zijn allemaal nog geen redenen om een relatie op te breken. Het lijkt me wel verstandig dat jullie in relatietherapie gaan, waarbij je eerst ieder apart een intake doet, zodat ieder vrijuit zijn of haar verhaal kan vertellen. Succes!
Klaas Bakker
Hallo
Ik heb nu 1 jaar een relatie met mijn vriendin. (Wij zijn17) maar gister zei ze plots dat het gevoel er nog wel is maar minder en dat ze wou nadenken. We hebben nog nooit echt ruzie gehad dus ik snap niet waar dit vandaan komt. Weten jullie wat het kan zijn ?
Marike
Beste Klaas,
Waarschijnlijk ben je erg geschrokken. Gevoelens van verliefdheid verdwijnen bijna altijd na een periode van 1 tot 2 jaar. Daar is geen ruzie voor nodig. En dat hoeft ook niet te betekenen dat je dan minder van elkaar houdt, maar het heftige van het begin is er af. En helaas is dat meestal niet voor beide partners op hetzelfde tijdstip. Als je jong bent is dat soms wel aanleiding om verder te gaan zoeken. Omdat je dat heftige gevoel opnieuw wil. Maar ooit zul je je er toch bij neer moeten leggen, dat verliefdheid altijd verdwijnt. Ook kan het zijn dat jullie teveel op elkaars lip zitten en dat het daardoor saai wordt. Zoek maar eens in mijn blog op het woord ‘confluentie’, samenvloeien. Dan moeten jullie misschien weer wat meer ook dingen op jezelf gaan doen. Succes!
Simon
Hi Marike,
Ik en mijn vriend hebben ongeveer 7 maanden een relatie (Mijn eerst relatie ben 27 jaar) en we snappen beide dat het verliefdheids- gevoel op een gegeven moment wel weg gaat en dat alles meer normaal wordt.
Nu hebben we de afgelopen maanden alles samen gedaan en totaal niet ons eigen ding/leven. Nu was dat niet zo erg want het was een erg fijne tijd maar nu begin ik erg te piekeren of dit het wel is zonder enige aanleiding en kreeg het niet meer uit mijn hoofd. We hebben nooit ruzie en mijn verstand wil echt heel graag bij hem zijn. Ik heb dit uitgesproken en nu zijn we helaas uit elkaar omdat hij ook toe gaf dat we in een sleur zaten. Beide willen we het over 1/2 maanden nog wel een keer proberen zodat we even kunnen resetten maar ik ben bang dat dit gevoel weer terug komt
Is dit iets wat vaker voorkomt en heb je hier advies voor?
Groetjes,
Simon
Marike
hallo Simon,
ja, dit komt zeker vaker voor. Vooral als je heel erg veel samen doet en je eigen leven totaal inlevert. Dan word je samen ‘een’. dat klinkt mooi, maar het is niet de bedoeling dat je daar voortdurend in blijft. Terwijl er juist verschil nodig is voor aantrekkingskracht. kijk maar naar de elektriciteit: plus en min trekken elkaar aan. Plus-plus of min-mijn stoten elkaar af. Lees hierover maar onder mijn uitgangspunten: https://www.mv-gestalttherapie.nl/relatietherapie-nijmegen/uitgangspunten-bij-relatietherapie/. Het advies is dus: afwisseling in de vormen waarmee je contact met elkaar maakt. Succes!
Julia
Ik ga 26 jaar met mijn partner…en hebben 2 kinderen samen…
Hebben al een jaar ruzies…ik heb hem vorig jaar eruit gezet omdat ik er niet meer tegen kon hoe hij deed tegen mij en onze kinderen…t zijn tieners en natuurlijk doen ze dingen die niet kunnen en waar we boos om moeten worden.. maar hij scheld ze dan uit en doet heel dreigend dan ook..ook tegen mij..ik kan daar niet meer tegen…hij wilt veranderen maar daar heeft hij mijn hulp voor nodig zegt hij…na alle ruzies met kinderen en over kinderen…zie ik t niet meer dat hij gaat veranderen….ik hoopte dat elke keer en stootte elke keer mn neus..hij dreigt zo vaak..uit onmacht zegt hij…mij eruit te zetten dan ik.nu mn eigen dingen ben gaan doen..doen waar ik zin in heb of hij t er nou mee eens is of niet…ook niet goed natuurlijk…ik geloof t veranderen ook niet zo meer….volgens hem wil ik dan niet meer verder…maar ik zie t meer als zelfbescherming…nu verwacht hij dat ik hem help niet boos te worden…en zich beter te voelen…maar denk dat dat tegen mijn gevoel ingaat…hij moet dat zelf doen vind ik…ik kan hem niet bij dingen helpen die mij tegen de borst stuiten…of t voorkomen door tegen mn kinderen te zeggen dat ze niks mogen zeggen hoe zij erover denken..of t maar goed vinden en minder boos erom worden om hem te helpen…
Helpt relatietherapie dan ook nog?
Marike
hallo Julia,
Ja, het zou heel goed kunnen dat relatietherapie in jullie situatie kan helpen. Ik zou het in ieder geval proberen!
Anne
Hey Marike
Ik zit in een relatie van 10 jaar. Al vanaf ging het bij ons op en af. De meerdere seksueel getinte berichten die hij naar veel verschillende vrouwen stuurden waren daar de oorzaak van. Ik heb hem toen al heel vaak de kans gegeven om eerlijk te zijn. Mijn vriend is nogal een vlotte prater en wist me altijd terug voor hem te winnen. Na ons eerste kindje is hij verliefd geworden op een andere vrouw maar is dit thuis komen verkondigen dat hij dit gevoel ook bij mij wou hebben. Weer even goed. Na een tijdje verschenen de berichten terug op zijn scherm. Toen was ik zwanger van ons tweede zoontje heb ik seksvideo, geluidopnames en foto’s gevonden van hem. Ondanks al dat kom ik in al die jaren nog steeds berichten tegen die hij stuurt naar andere vrouwen. Ook sturen ze zelf naakt foto’s naar hem. Buiten al de ontrouw is hij heel wispelturig, kan hij niet met geld om, is hij verslaafd aan wiet en heeft hij een depressie gehad. Nu is mijn gevoel op , weg, geen energie meer om nog maar iets in de relatie te steken. Ik voel me heel schuldig naar de kinderen toe omdat ik voor hen dit allemaal niet wil. Maar ik weet niet of mijn gevoelens na al dit ooit nog kunnen terug komen. Is het niet wat teveel om hier bovenop te geraken? Hem al zoveel kansen geven die hij nooit gegrepen heeft, al 6 jaar dat ik hem waarschuw dat het niet de goede richting uitgaat tot het punt dat we nu gekomen zijn.
Marike
Beste Anne,
Het is duidelijk dat je vriend er een andere leefwijze op na wil houden dan jij. En kennelijk zijn jullie tot nog niet tot een compromis gekomen en hebben jullie nog niet een vorm van leven gevonden, waarbij jullie je allebei prettig voelen. Je zou relatietherapie kunnen proberen om de thema’s die je noemt, eens met elkaar te bespreken en te kijken of je elkaar daarin wél kunt vinden als er een open gesprek over plaats vindt. Mocht dat niet lukken, dan wordt het heel moeilijk…
Barbara
Beste Marike,
Ik heb een relatie van 7 jaar en 2 kinderen van 4 en 2. Sinds een half jaar gaat het slecht. Hij is onvolwassen en ik heb me in de positie van ‘moeder’ laten duwen, waar ik me heel onprettig bij voel. We werken allebei praktisch fulltime maar ik deed ook nog alles eromheen. Ik heb het idee voor 2 kleine kinderen en een puber te moeten zorgen. Ik heb het vaak aangegeven maar er gebeurde nooit wat mee. Voor ons twee maakten we zelden tijd en ik heb me als ‘vrouw’ nooit heel erg gewaardeerd gevoeld. Nu is het ‘menens’ en toont mijn vriend zich erg veranderingsbereid en pakt veel klussen op. Dat is fijn, maar er wordt weinig gepraat, althans geen connectie. Kortom een psychologische scheefgroei; we zijn niet gelijkwaardig. We hebben geen ruzie en houden nu vreedzaam (maar liefdeloos en ongelukkig) het gezin draaiende. Ik merk dat hij bijna niks meer goed kan doen. Ik ben zo ver afgedreven. Ik probeer van alles om het gevoel weer terug te krijgen, maar tevergeefs. Wat kan ik nog proberen? Hoe zet je een signaal op groen? Moet dat niet gewoon groeien? Hij wil zo graag dat het goedkomt dat ik medelijden krijg, en ik vind het vreselijk als mijn gezin uit elkaar zou vallen. Maar voor m’n gevoel zit ik muurvast. Heb jij nog tips voor me?
Barbara
Marike
hallo Barbara,
ja zeker moet dat groeien. En misschien moet je ook nog wat woede kwijt over het feit dat het ‘menens’ moest worden voor je partner je boodschap begreep. Helaas zien we dat heel vaak. Vooral bij vrouwen, die de boodschap dan alleen met woorden maar niet in daden communiceren. Ze hebben kritiek, maar fietsen intussen alle gaatjes dicht en regelen de zaken voor de man zelfs maar op het idéé kan komen dat er iets nodig is. Ik zou zeggen: gun jezelf die tijd. Spreek wel je waardering uit voor de dingen die je partner doet en vraag hem ook zijn waardering uit te spreken voor de dingen die jíj doet. En realiseer je dat jij net zo goed een aandeel had door je in de positie van moeder te laten duwen ofwel die positie zelf ín te nemen. Ik zie veel vrouwen, die toch vinden dat zij het zelf het beste weten mbt opvoeding en huishouding. En daardoor weinig ruimte laten voor hun man, die dat dan vaak ook gemakkelijk vindt… Met jouw verontwaardiging en wellicht ook gebrek aan respect maak je hem eenzijdig tot de schuldige. En dat is nooit het geval! Dus wellicht is het nu ook tijd om jezelf onder handen te nemen. Waarom pakte jij die moederrol? Wat gaf dat jóu, náást de ergernis? Misschien kunnen jullie daar samen eens een gesprek over voeren?
Ingrid
Hai Marike,
Ik was pas 4 maanden samen met mijn partner, maar dat maakt het niet minder verdrietig. Hij was superverliefd in het begin, maar zegt nu dat de verliefdheid weg is. Heeft het vorige week uitgemaakt. Het begon volgens mij toen ik zijn familie ontmoette. Daarna begon hij minder enthousiast te worden met appen en afspreken. Lijkt alsof hij zich toen (onbewust) is gaan afsluiten. Misschien was hij bang. Nu weet ik niet of ik het gesprek moet aangaan. Kan hij dit zelf inzien? Als we het hierover hebben. Of heeft het zin om hem eerst even rust te gunnen? Of gaat dit helemaal niet meer goedkomen en moet ik het naast me neerleggen? We zijn zo’n goede match. Ik vind het zonde om dit zomaar weg te gooien.
Groeten,
Ingrid
Joop
na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven (ben 62 jr) heb ik een hele lieve vrouw (59 jr) leren kennen, zij heeft me uit een heel diep dal gehaald na deze ingrijpende gebeurtenis, daar ben ik zeer dankbaar voor. Dit is nu ongeveer een jaar geleden door het afgelopen jaar heen is onze relatie van haar kant een keer of 4 beëindigd en toch elkaar weer terug gevonden.Eerder samen geleefd met narcistische partner en veel wantrouwen naar mij toe, wil veel vrijheid om haar heen, liefst in eigen huis zijn, voelsprieten die constant aftasten, etc. We hadden besloten om 3 wk met een motorhome rond te trekken in een prachtig land, genoten van de deze prachtige reis, bij thuiskomst kreeg te horen dat ze wilde stoppen met de relatie! Ik gaf haar geen energie, ik was niet enthousiast, en we zaten in een neerwaartse spiraal?.Er is contact over en weer en geeft aan je bent mij zeer dierbaar en ik wil graag vrienden blijven…. rationeel gezien ben jij voor mij een geweldige man, lief, etc., etc. maar van binnen is het koud, zwart en leeg…… Ze geeft ook wel aan er is geen chemie van liefde en dat is nodig!
Marike
Beste Ingrid,
Doe wat je hart je ingeeft. En besef dat het niet aan jou alleen ligt of het werkt of niet werkt. Voor een goede relatie moeten er twéé mensen iets van willen maken. Succes!
Marike
Hallo Joop,
Drie weken in een motorhome rondtrekken, terwijl zij graag regelmatig op zichzelf is, is kennelijk teveel van het goede geweest. Het klinkt alsof jullie (nog) niet de juiste dynamiek tussen afstand en nabijheid kunnen vinden. De relatiecirkel onvoldoende door lopen. Lees hier meer over de relatiecirkel: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/uitgangspunten-bij-relatietherapie/
Ellis
Hi Marike,
Gebeurt het wel eens dat stellen uit elkaar gaan, maar toch weer bij elkaar komen?
Begin dit jaar heeft mijn vriend opgebiecht dat hij vreemd was gegaan en ook verliefd was op een ander. We hebben 17 jaar een, in mijn ogen, hele fijne relatie en 2 kinderen. Na het opbiechten hebben we relatie therapie gehad, maar daar ging het vooral over zijn ‘pleasen’ van de buitenwereld en dat ik hem dan daarin weer faciliteer. Maar verder kwamen we niet omdat hij er vlak erna definitief een punt achter zette met als reden dat zijn gevoel op is en hij zeker weet dat het niet meer terug komt. Iedereen in onze omgeving is verbijsterd en begrijpt er niets van. Niemand lijkt hem ook echt te kunnen bereiken. Ook ik ben totaal verbijsterd en van slag. Veel mensen zeggen dat hij zeker spijt gaat krijgen. Ik wil dat graag geloven, maar daardoor kom ik ook niet echt verder in mijn proces van los laten. Soms denk ik dat hij tegen een depressie vecht of zo, dat hij daarom zo op slot zit. Hij is echt zo zeker van zijn zaak, ik heb niets aan zien komen, behalve dat we 2 jonge kinderen hebben en ieder een drukke baan.
Nu moet ik hem los laten, maar ergens hoop ik dat hij toch gaat inzien wat ons gezin waard is, want dat zet je toch niet zomaar aan de kant?
Elise
Hai Marike,
Wat een goede artikelen heb je op deze website staan. Helaas woon ik ver van je vandaan, anders had ik graag een keer een sessie met je gedaan. Ik ben 26 en zit in een relatie van bijna 10 jaar. Onze liefde is destijds op een heel natuurlijke manier gegroeid, ik was niet meteen hoteldebotel maar geleidelijk werd ik verliefd en ging ik meer van mijn vriend houden. Tot een jaar geleden maakte mijn hart nog steeds een sprongetje als ik hem zag maar ik kan niet ontkennen dat ik nooit twijfels heb gehad. We zijn jong bij elkaar gekomen en ik heb dus nooit een andere relatie gehad (hij wel) dus ook op seksueel gebied vind ik het nog steeds lastig te ontdekken wat ik leuk, lekker en aantrekkelijk vind. Het afgelopen weekend kwam bij mij het besef dat ‘het gevoel weg is’. Ik merk dat ik mezelf helemaal gek maak. Het helpt ook niet dat ik vorige week een leuke andere man ben tegen gekomen met wie ik een enorm leuke klik had. Ik ben inmiddels eerlijk geweest tegen mijn vriend en hij is er erg kapot van. Ik wil graag voor onze relatie vechten want we hebben het zo lang leuk gehad en onze levens zijn zo verweven, maar op dit moment kan ik me een toekomst met hem (koophuis, kinderen, trouwen) helemaal niet meer voorstellen. Ik voel me enorm lullig naar hem toe maar heb het gevoel dat ik even op mezelf moet zijn. Ik wil alleen niet alles op het spel zetten..
Remco Janssen
Hoi ik ben 6 jaar bij mijn vrouw waarvan 4 jaar getrouwd en we hebben een kindje van 2 jaar nu gaat het al een half jaar niet goed tussen ons er is iets gebeurd wat bij haar een knak was en ze momenteel niet weet op wat voor manier ze van me houdt nu gaan we in relatie therapie kan ze door die therapie weer van me gaan houden want ik denk dat kan na 6 jaar toch niet opeens weg zijn
Hanne
Ik ben nu 8 maanden samen met mijn vriend en ik moet nog leren gelukkig zijn. Deze jongen is lief, zacht, kortom, hij doet alles voor me.
Ik voel nu dat die eerste echte verliefdheid weg is. Maar als ik weet dat hij thuis is, ga ik steeds meteen naar hem.
Laura
Hallo Marike, Zou je ajb hier snel antwoord op kunnen geven, erg dringend. Ik heb/had 3 jaar relatie met mijn vriend. 1,5 jaar geleden samen huis gekocht, geen kids. alles was goed, hij was perfect. Helaas heb ik ALLES verpest door mijn woede issues. Ik heb enorm veel betekenisloze ruzies uitgelokt en hele nare dingen tegen hem gezegd. Hij heeft ook tig keer aangegeven dat het zo niet langer kan maar stomme ik wilde niet wakker worden om aan mezelf te werken en ermee stoppen.En nu is het te laat. Ik ben er namelijk zelf achter moeten komen dat hierdoor hij toenadering is gaan zoeken met zij collega, achter mn rug om appjes sturen en afspreken, ik hou van je tegen haar zeggen en waarschijnlijk ook sex. Maar ik wilde niet opgeven. Echter, nu heeft ie ook nog toegegeven paar dagen geleden dat ie niet meer van me houdt door alles wat ik tegen hem heb gezegd. Al 9 maanden niet. Terwijl ie altijd beweerde van wel. Ik voel me belazerd. We hebben veel gepraat. Beiden excuses aangeboden voor onze acties. We schamen ons en haten we onszelf. Makelaar zit op onze handtekening te wachten, zover zijn we al om uit elkaar te gaan. Ik hou heel veel van hem. Ik ben de oorzaak van dit alles maar hij had ook andere keuzes kunnen maken. Dat beaamt hij ook en heeft heel veel gehuild dat hij zichzelf niet vergeeft. Alleen hij kan het niet vergeten. Kan zijn liefde voor mij terugkomen? En wil ik wel bij iemand blijven die niet van mij houdt en misschien nooit gaat houden?
Marike
Hallo Ellis,
Dat komt zeker voor. Maar niemand kan daar een garantie op geven, dus heeft het ook geen zin om daar op te gaan wachten. Sterker nog: soms is het juist nodig dat beide partners zich echt losmaken van elkaar en weer meer op eigen benen gaan staan, vóórdat zoiets kan. Dus hoe pijnlijk ook: rouw om je verlies en pak je eigen leven weer op. Succes!
Marike
Hallo Elise,
Tja, dat gebeurt in een langer durende relatie: dan kom je iemand anders tegen, die je vlinders in je buik bezorgt. Dat is heel normaal en zegt niets over jullie relatie. Vask schrikken partners daarvan en wordt het een heel drama. Dat is jammer. Je kunt het ook gebruiken om te ervaren dat je partner je beste vriend is, die je vertelt wat er in je omgaat. Hij kan je het gevoel gunnen en erop vertrouwen dat je niet zomaar weg bent.
Bedenk hoever je wil gaan, waar je eigen grenzen liggen. En bespreek dat vervolgens samen en blíjf dat bespreken. Als je je nu terugtrekt van je partner wordt het een negatieve ervaring. Terwijl de uitdaging is om dit samen te delen en er samen aan te groeien. Het zal jou en/of hem nog wel eens vaker overkomen! Geniet van het gevoel, loop op wolken en lach een beetje om jezelf. Het is toch heerlijk dat er mooie mensen op de wereld rondlopen!
Marike
Beste Remco, gevoelens kunnen terugkomen als er duidelijk wordt waardoor ze verdwenen zijn en die situaties goed uitgepraat worden. Als er weer contact en zachtheid ontstaat. Er is nooit een garantie op te geven, maar goed dat jullie het proberen! Succes!
Marike
Hallo Hannelore, leren gelukkig zijn… ik weet niet precies wat je bedoelt. Ik zou zeggen: je voelt je gelukkig of niet. Overigens kan een mens nooit voortdurend gelukkig zijn. Dat is echt een te hoge verwachting van het leven. Er bestaan gelukkige moménten. Of je kunt evaluerend zeggen dat je gelukkig bent met je leven. En Maar dan zul je ondanks dat gevoel ongetwijfeld ook andere momenten kennen die minder positief zijn. Die horen er nu eenmaal bij. That’s life! Desalniettemin: veel geluk!?
Marike
In jouw verhaal wordt opeens je vriend uiteindelijk de slechterik, terwijl je begint met je eigen schuld erkennen… is vreemdgaan voor jullie erger dan vaak ruzie maken? Beide zaken zijn in feite een vorm van verraad. Woede kan meer kapot maken dan je lief is…. Jammer dat jullie niet eerder in therapie zijn gegaan. Sterkte!
Else
Hallo marike,
Dank voor je reactie! We zijn inmiddels een aantal weken verder en mijn vriend en ik hebben alles uitvoerig besproken. Ik voelde me een lange tijd nog onzeker maar sinds twee weken voel ik me weer goed en heb ik weer zin in een toekomst met mijn vriend! Daar ben ik heel blij mee. Jouw reactie doet me goed, ik vind het fijn om te lezen dat dit allemaal normaal is. Bedankt daarvoor, dus!
Diana
Hallo Marike. Sinds 9 maanden ken ik mijn vriend. Hij is 48 en ik 51. Hij had 11 jaar ” iets” wat hij ” samenwonen” noemde met een meisje die 17 jaar jonger is/ was. Zij was ook vaak bij haar ouders en steeds minder bij hem. 4 maanden nadat zij uit elkaar waren kwam ik hem tegen en hij zegt erg verliefd op.mij te zijn! Steeds kom ik er meer achter dat hij mij wil ” kneden” naar zijn levenswijze! Hij gaat om 3u in de nacht slapen na 4 whiskey ’s en wil dan tot 11/ 12 u uitslapen. Ik word dan steeds wakker en dat vindt hij gezeur. Zijn ex vond alles goed. Hij is millionair en ik heb bijstand. Nu heeft hij een villa gekocht ( zogenaamd voor ons samen) en een hond ( mijn wens) We zijn nu aan t proefwonen maar hij zegt dat ik hem niet kan veranderen. Hij wil iedere dag drinken en om 3u slapen. Enz enz. Hij wordt steeds egoistischer en na een fikse ruzie ga ik naar mn eigen huisje waarvan hij wil dat ik die opgeef en ik moet dan 3u rijden van België naar Groningen. . Dan is hij boos en geeft mij overal de schuld van. De keren daarvoor ging ik vlug weer terug maar ik ben fysiek en geestelijk moe. Hij neemt de foon niet op en schreeuwt vaak. Ik voel.me niet gerespecteerd. Ik hou wel van hem, maar hij lijkt steeds vaker narcistische trekjes te hebben. Ik zit nu weer in mn eigen huisje na een ruzie. Wat kan ik doen? Liefs Diana
Marike
Hallo Diana,
Ik denk dat je dat zelf eigenlijk al weet… dat blijkt uit je hele verhaal. Stel je eens voor dat een vriendin jou dit verhaal vertelde: wat zou je haar voor advies geven?