Categorie: De kunst van een relatie Pagina 2 van 7

Discussie met je partner

Op maart 27, 2017

Laatst kwam ik ergens via Twitter op een blog over ‘het grote ongeloof’. (Helaas kan ik het niet terugvinden, anders had ik een linkje gemaakt). Het ging in dit blog over organisaties met veel interne, tegengestelde belangen. De mensen in deze organisaties bleken eigenlijk niet echt te geloven, dat ze er ooit samen uit zouden komen. Bij alles wat er gebeurde, dacht iedere groep:”Zie je nou wel!”

Volgens de blogger ontstaan er in zo’n organisatie twee soorten gedrag: de ene groep gaat steeds harder roepen en de andere doet er het zwijgen toe.

Het zal niemand verbazen dat we dit patroon ook regelmatig herkennen in relatietherapie:

discussie met je partner om hem/haar te overtuigen
of zwijgen: je past je aan je partner aan om een conflict te vermijden.

Beide houdingen zijn niet effectief. Misschien verbaast je dat en denk je dat het juist goed is om ruimte te hebben voor discussie. Maar wellicht bedoel je dan eigenlijk: ruimte te hebben voor verschil van mening. Daar ben ik het helemaal mee eens. Zolang dat verschil van mening maar geen meningsverschil wordt!

In deze post beschrijf ik hoe je dat kunt voorkomen.

Terugkerende problemen

Stellen hebben vaak weinig geloof in de veranderbaarheid van hun partner. En eigenlijk ook niet zo in die van zichzelf. Deels hebben ze daar gelijk in. Mensen veranderen niet fundamenteel.
Mensen kunnen echter wel ontwikkelen en groeien: ze kunnen anders met situaties, met zichzelf en met hun partner om leren gaan. En dat is een belangrijke vorm van verandering.

Volgens onderzoek van relatietherapeut en -onderzoeker Gottman heeft elk stel zijn vaste probleempunten en veranderen die punten niet in de loop van de jaren. Die punten komen namelijk voort uit de fundamentele verschillen tussen die partners. Hij zegt zelfs dat 68% van alle problemen tussen partners steeds over diezelfde punten gaan.

Ga je scheiden en ontmoet je een nieuwe partner, dan herhaalt zich daar het verhaal. Soms met dezelfde punten, soms met nieuwe. Maar ook daar zullen volgens Gottman 68% van de problemen weer over vaste thema’s gaan.

Wat ieder stel echter dus wél kan veranderen is de manier waarop ze met die onderlinge verschillen omgaan. En dat is noodzakelijk: om leren gaan met verschillen die er altijd tussen jullie blijven bestaan.

Verschillen verdragen

Dus niet proberen de ander te veranderen of van zijn/haar standpunt af te brengen. Maar elkaar respecteren en gezamenlijk over de verschillen van inzicht en aanpak praten. Samen proberen om tot een manier van omgaan te komen. Daarvoor is het nodig dat je anders leert denken over die verschillen.

Onderlinge verschillen zijn natuurlijk lastig, maar horen nu eenmaal bij een relatie. Als de ander net zo moet gaan denken of voelen of zich gaan gedragen als jij, zou je een kloon, een kopie van jezelf krijgen.

Dan verdwijnt ook de dynamiek. Als er geen verschil meer is, is er ook geen contact meer. Dat is vergelijkbaar met het principe van elektriciteit: voor stroom zijn tegengestelde polen nodig. Het wegpoetsen van verschillen betekent het einde van de relatie!

Dus verschillen zijn onvermijdelijk en noodzakelijk!

Het is voor sommigen mensen angstig om verschillen te laten bestaan. Als je onzeker bent, wil je liever dat je partner je bevestigt door hetzelfde te denken als jij. Dus het vraagt stevigheid en basis in jezelf om te kunnen verdragen dat jullie verschillen. Bovendien vinden de meeste mensen verschillen niet leuk. dus als je je laat zien in je andere mening, inzicht, aanpak etc, kun je kritiek krijgen. Of teleurstelling. En daar moet je tegen kunnen, dat moet je verdragen. Jij mag jou mening hebben en de ander mag dat niet leuk vinden.

Niet iedereen leert van huis om verschillen te verdragen. Voor sommige mensen is het daarom nodig om daar in individuele therapie aan te werken.

Maar hoe lastig verschillen en tegengestelde belangen ook zijn, ze vormen wel de kern van je relatie.

Van discussie naar dialoog

Tegengestelde belangen en onderlinge verschillen leiden vaak tot discussies, waarbij het vanzelfsprekende uitgangspunt is dat de ene partner probeert de ander te overtuigen of te veranderen.

Bij een discussie gaat je hartslag altijd omhoog. Gottman adviseert zelfs om elk gesprek te stoppen zodra je hartslag boven de 100 komt. Dan is de adrenaline zo hoog, dat je toch de rust niet meer hebt om naar elkaar te luisteren. je kunt dan beter een time-out nemen om af te koelen en afspreken dat je het een half uur of uur later nog een keer probeert. Of anders de volgende dag. Mocht het dan weer mis gaan, dan neem je opnieuw een time out.

Een discussie met je partner is fnuikend voor een relatie. Misschien zijn discussies per definitie wel fnuikend. Ze leveren namelijk altijd een verliezer op en dat is uiteindelijk voor niemand goed. Ze zorgen er ook voor dat de dynamiek verdwijnt, omdat de verliezer zich moet aanpassen aan de winnaar.

De enige manier om het constructief samen over tegengestelde belangen of meningen te hebben is de dialoog. In een dialoog is het doel niet dat er een winnaar uit de strijd komt. Het doel is dat beide partijen echt naar elkaar luisteren en elkaar begrijpen. Wat overigens niet hetzelfde is als het met elkaar eens zijn!

Dat betekent dat je tegen je partner zegt:”Schat, we denken hier dus verschillend over. Jouw mening is uiteraard net zo legitiem als de mijne. Ik ben echter wel geïnteresseerd in hoe jij tot jouw mening bent gekomen. Wil je me dat vertellen?”

En dan kom je met elkaar tot een dialoog. In een volgende post zal ik daar meer over uitleggen.

Vermijd de midlifecrisis!

Door Marike de Valk

Op maart 3, 2017

In De kunst van een relatie

“Volgens mij heeft hij een midlifecrisis!`

Deze uitspraak horen we nogal eens in de therapiekamer. En vervolgens wordt de bewering gestaafd met opmerkingen dat hij een motor heeft gekocht, zijn haar heeft geverfd, veel meer op stap gaat met ´de jongens´, een blitse auto wil en als klap op de vuurpijl soms ook nog verliefd is geworden op een andere vrouw, meestal behoorlijk veel jonger dan de eigen partner.

We horen deze opmerking minder vaak over vrouwen, maar dat kan natuurlijk net zo goed.

Midlifecrisis of niet: ontevredenheid of ongelukkig zijn met je leven is een belangrijke oorzaak voor relatieproblemen en specifieker: voor vreemdgaan.

Midlifecrisis

Wat is nu eigenlijk een midlifecrisis? In Wikipedia staat het goed samengevat:

De midlifecrisis is een psychologisch verzamelbegrip voor de psychologische ontwikkelingsfase van mensen tussen de 35 en 50 jaar. Vaak wordt men op deze leeftijd geconfronteerd met zingevingsvraagstukken en wordt men daardoor uit balans gebracht. De term werd geïntroduceerd in 1965 door Elliott Jaques.

Die zingeving, daar gaat het om. In ieder leven komen een aantal fasen voor. In het begin is iedereen bezig met groei en ontwikkeling. de meeste mensen hebben zo hun dromen. Over wat ze willen bereiken of hoe hun leven er later uit zal zien. En zo rond hun 40e hebben de meeste mensen het huisje-boompje-beestje-verhaal redelijk geregeld. Waar de zingeving eerst vooral bestond uit het realiseren van toekomstdromen, is die toekomst nu gerealiseerd. En wat dan? We zijn in het westen niet zo goed in leven in het hier en nu. We zijn gewend om onze energie op de toekomst te zetten. Dus wat moeten we nu, aan de andere kant van de 40? Als je verleden langzaam maar zeker groter wordt dan je toekomst?

Sleur

Als je dan niet oplet, sluipt het er langzaam in. Je bent zo druk, dat je ’s avonds geen puf meer hebt om nog iets anders te doen dan neer te ploffen op de bank en een beetje te zappen. Alles in je leven heeft een beetje zijn plek gevonden, alles heeft een ritme, een routine. Alle projecten staan op de rails: het huis is gekocht, de kinderen zijn geboren, de promotie is gemaakt of aan je neus voorbijgegaan, je voelt dat je een dagje ouder wordt en laat op de sportschool steeds vaker verstek gaan. Er zijn geen grote problemen maar dat je nu ontzettend van het leven geniet, kun je ook niet zeggen.

En je partner, ach, die heeft je niet zoveel nieuws meer te vertellen. “Mijn vrouw was een mooi boek, maar ik heb het uit”, is de dodelijkste opmerking die ik in dit kader ooit gehoord heb.

Dus dan komt die dag dat de vraag zich aandient: is dit het nu? Wil ik zo oud worden? Is dit nu het leven wat ik wil leiden? Leef ik zelf of word ik geleefd?

Dat is dan ook wat mensen die opeens verliefd worden, melden: dat ze eindelijk weer het gevoel hebben dat ze léven, dat ze geraakt worden, dat het bloed weer stroomt, dat het weer ergens over gaat. Niet voor niets worden veel mensen rond deze tijd opeens verliefd op een ander.

Is dit nu later?

Of misschien valt je leven je juist erg tegen. Heb je je uit de naad gewerkt en toch niet voor elkaar gekregen wat je wilde. En voel je je langzaam ouder worden, zonder dat al die dromen waargemaakt worden. Het leven heeft je misschien tegen gezeten. Je bent wellicht in allerlei reorganisaties terecht gekomen, waardoor je kansen verdwenen als sneeuw voor de zon. Of je bent je eeuwige liefde kwijtgeraakt aan een ander. Het leven een feest? Een grote middelvinger kan het leven krijgen!

Of misschien heb je al die tijd vooral gezorgd voor anderen. en heb je nu het gevoel:”En nu ben ík aan de beurt!”

Ook in die situaties kun je in een midlifecrisis terecht komen. Stef Bos heeft hier een prachtig lied over gemaakt: “Is dit nu later?”

In al die gevallen heb je het gevoel dat er méér in het leven moet zitten. Je neemt geen genoegen met wat je hebt en gaat – soms bijna obsessief – op zoek naar wat anders. Alles is beter, als het maar de sleur van je huidige bestaan doorbreekt.

Zelfonderzoek

Hoe zit dat bij jou, degene die dit leest? Heb jij nog echt plezier in je leven? Voel je regelmatig bezieling, inspiratie? Word je nog regelmatig geraakt? Kun je je nog verwonderen, echt blij zijn? Kun je genieten, zonder dat daar alcohol bij nodig is? En ben je af en toe ook verdrietig of echt boos? Voel je nog echte emoties of is alles afgevlakt?

Hoe is het met jullie relatie? Stel je nog wel eens ooit geïnteresseerde vragen aan je partner, of vul je alles voor haar/hem in zonder dat te checken? Hebben jullie nog echte aandacht voor elkaar? Kunnen jullie nog samen lachen?

En hoe is met jullie seksleven? Vrijen jullie nog met elkaar en is dat tot wederzijdse tevredenheid of ´doe je het er maar mee´?
Stimuleren jullie elkaar nog in je persoonlijke ontwikkeling, in ambities?
Zijn jullie nog twee zelfstandige mensen of gaan jullie eindigen als de ingedutte stellen, die Youp van ’t Hek ooit beschreef, op twee dezelfde fietsen met twee dezelfde windjacks?

Het loont de moeite om regelmatig bewust stil te staan bij deze vragen. En de antwoorden eerlijk onder ogen te zien. Als de antwoorden negatief zijn, wordt het hoog tijd om het daar samen over te hebben. Om te gaan ontdekken hoe je die sjeu weer terug kunt brengen in je leven. Vanzelf gaat dat niet, al dacht je dat misschien wel. Een relatie blijft nooit vanzelf goed. Daar moet je blijvend in investeren.

Doe het nu, maak de balans op vóórdat je in die crisis terecht komt. Je doet er jezelf en je partner een groot plezier mee!

______________________________________________________
Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit.
In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742.
Hier kun je je abonneren op haar blog: abonneer.

Je relatie een sleur?

Door Marike de Valk

Op februari 7, 2017

In De kunst van een relatie

Jaren geleden werd ik gebeld door een student van de School voor journalistiek in Utrecht. Of ik mee wilde werken aan een opdracht en een interview wilde geven over sleur in je relatie. Dat wilde ik wel.

40 dagen zonder jou

Ze vertelde mij dat de EO start met een programma: ”40 dagen zonder jou”. Ongetwijfeld geïnspireerd door de vastentijd – die duurt immers 40 dagen… wie weet dat nog ? ;) – had de EO het volgende format ontwikkeld: stellen gaan 40 dagen uit elkaar om daarmee de sleur te doorbreken.

De studente vroeg mij of ik dat tijdelijk uit elkaar gaan een goede oplossing vond tegen de sleur. En wanneer er eigenlijk sleur ontstaat in de relatie.

Wat veroorzaakt sleur in de relatie?

Sleur is geen feit, sleur is een beleving. Je ervaart sleur in je relatie als je niet meer tevreden bent met de gang van zaken, als je aanvoelt dat er iets moet veranderen. Misschien zeg je dat ook: ”Er gebeurt nooit eens iets nieuws! Het is altijd hetzelfde”…. Je voelt je vast zitten in een patroon. Ik heb een keer een interview gegeven voor de Libelle over sleur in je relatie. Daarin vertel ik over de patronen, die langzamerhand in elke relatie sluipen. En soms het echte contact met elkaar gaan vervangen.

Nu is er op zich niets mis met patronen. Mensen ontwikkelen steeds opnieuw patronen omdat ze die nodig hebben: ze geven rust, structuur en ritme. Alleen: patronen hebben een beperkte houdbaarheidsdatum. Op een gegeven moment voldoen ze niet meer, worden ze ervaren als sleur. En dat is dan het signaal dat er iets moet gebeuren.

En er is nog iets anders: patronen hebben het voordeel dat je ze zonder er echt bij stil te staan, uit kunt voeren. Je hoeft er niet over na te denken, niet bij te voelen. Je doet het gewoon vanzelf en je weet van tevoren waar je uitkomt. Makkelijk, kost weinig energie.

Elk voordeel…

Alleen: je bent je er dus vaak niet meer bewust van waarom je iets nou eigenlijk doet. Je maakt geen keuzes meer, je denkt niet na over alternatieven.

En als alles al vast ligt, hoef je nergens meer over te praten! Je wordt, voor je het weet, zo’n stel dat zwijgend samen op een terras zit. Gezellig uit eten, maar ze hebben elkaar niets meer te vertellen!

Dus dat wat enerzijds het voordeel is, wórdt het nadeel. Want omdat je geen bewuste keuzes maakt, kun je opeens het gevoel krijgen dat je vast zit. Alsof je niet elk moment de keuze tot veranderen zou hebben! Zodra je je immers van een patroon bewust geworden bent, kun je gaan nadenken over alternatieven.

Tijdelijk uit elkaar?

De EO koos ervoor om in hun programma de stellen ruim een maand niet samen te laten wonen en zo de sleur te doorbreken. In 8 afleveringen worden 8 verschillende stellen gevolgd. Overigens is lang niet bij alle 8 stellen sleur de oorzaak van de ontstane relatieproblemen. Helaas is de serie niet meer te zien. Op de site staat nog wel een beschrijving van de 8 stellen en de aard van hun problemen.

Wij krijgen ook vaak de vraag of het niet verstandig is om tijdelijk uit elkaar te gaan. Daar bestaat geen eenduidig antwoord op. Soms is dat een goede keuze, zeker als er agressie in het spel is. Het kan ook een goede keuze zijn als mensen heel erg met elkaar verweven zijn. Als ze tevéél ”samenvloeien”. We leggen hier meer over uit op onze pagina over onze visie op relatietherapie onder het kopje ”contactcirkel”. Als je ervoor kiest om tijdelijk uit elkaar te gaan, is het wel belangrijk om in die tijd een goed begeleidingsprogramma te hebben.

Stilstaan bij sleur in je relatie

Een andere optie is om de stellen juist in het dagdagelijkse leven zich bewust te laten worden van de gegroeide patronen. In relatietherapie staan we samen met de cliënten stil bij de patronen, die in de loop van de tijd gegroeid zijn. En we onderzoeken samen of die patronen nog functioneel zijn, met welke aspecten ervan beide partners nog tevreden zijn en met welke niet. We vragen hen te experimenteren met alternatieven, en bespreken de opgedane ervaringen.

Kleine veranderingen hebben soms al een grote impact. Zo doen we wel eens de suggestie om een tijdlang te veranderen van plek aan tafel en/of in bed. Of om eens van taken te wisselen. En dan vooral met elkaar uitwisselen hoe je die verandering ervaart!

Doe eens gek!

Bekend is bijvoorbeeld ook dat sommige stellen juist op vakantie weer nader tot elkaar komen. Zowel door de tijd voor elkaar als door het samen gericht zijn op iets nieuws. Vooral als dat nieuwe nét even buiten je comfortzone ligt en een klein beetje spanning oproept. (Teveel nieuwigheid roept weer teveel stress op, dus dat werkt averechts.)

En wat ook helpt: doe eens gek! Veel Nederlanders zijn opgevoed met het moralistische zinnetje:”Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. In zo’n uitspraak zit de sleur al ingebakken. We hebben een kermis of carnaval nodig om gelegitimeerd gek te mogen doen. Dus doe ook door het jaar heen eens gek. Iets ongewoons. En straf je partner niet af, als díe probeert iets geks te doen.

Vaste afspraken maken om echt aandacht aan elkaar te besteden, zijn ook vaak helpend. Je kunt dat bijvoorbeeld doen door minder met het bord op schoot voor de tv te gaan zitten, maar samen aan tafel. En dan zonder mobiel of krant maar met echte aandacht voor elkaar.

Persoonlijke ontwikkeling

Mensen die zelf actief en bezig blijven, zullen in hun relatie niet gauw in een sleur belanden. Ze blijven zichzelf ontwikkelen en brengen dus ook steeds nieuwe thema’s mee naar huis. Doordat beide partners daarin aandacht voor elkaar blijven houden en elkaar in die ontwikkeling stimuleren, blijft de relatie levendig.

Dus de belangrijkste insteek is eigenlijk: zorg dat je zelf niet stil gaat staan. Dat je zelf niet vastroest. Want jij bent de helft van de relatie. Natuurlijk kan het op zich ook weer problemen opleveren als jij verandert en je partner staat stil. Maar crisis is kans. En crisis is in ieder geval geen sleur.

Hilarisch

Wat ons betreft hoef je dus niet tijdelijk uit elkaar om een sleur te kunnen doorbreken. Het enige wat echt nodig is, is dat je bewust gaat onderzoeken welke patronen voor jou het gevoel van sleur veroorzaken. Dat je stilstaat bij wat je daarin zou willen veranderen. En daarin dingen gaat uitproberen. Alleen of samen. En in ieder geval: dat je het daar samen met je partner over hebt.

Een grappige column om een relatie fris en fruitig te houden stond onlangs in de NRC. Ik zie niet elk stel het hierin beschreven voorbeeld opvolgen. Het verhaal is echter wel hilarisch. En samen lachen doorbreekt in ieder geval ook de sleur! Ik deel het dan ook graag met jullie:
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/25/de-affaire-6377147-a1542857

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Relatieproblemen door komst baby

Door Marike de Valk

Op januari 12, 2017

In De kunst van een relatie, Gezinnen

Op 7 november j.l. organiseerden de PvdA en de Christenunie samen een bijeenkomst in de Tweede Kamer met deskundigen onder de titel: ”Hoe babyproof zijn relaties?” Aanleiding was een brandbrief van een aantal deskundigen en instellingen uit de jeugdgezondheidszorg over het grote aantal kinderen dat een scheiding meemaakt. Dat overkomt in Nederland namelijk 70.000 kinderen per jaar. Onderzoek leert dat kinderen van gescheiden ouders zelf ook weer eerder scheiden. Dus zonder maatregelen zal dit aantal kinderen alleen maar toenemen.

Als relatietherapeut herken ik het beeld. Wekelijks zie ik uitgeputte jonge ouders, die elkaar aan het kwijtraken zijn. Ze zijn doodmoe en ergeren zich aan alles van elkaar. Kleine irritaties monden steeds vaker uit in ruzies. En die ruzies escaleren steeds vaker in eindeloze gevechten. Of in ijzige stiltes.

En dit zijn dan nog de ouders die hulp zoeken…

Gebrek aan nachtrust is niet het enige

Het bekendste probleem bij de komst van een baby is natuurlijk het gebrek aan nachtrust. Er zijn echter veel meer zaken, die jonge ouders tegenvalt:

De 24/7 verantwoordelijkheid, die een baby opeens met zich meebrengt.
Het niet meer even uit kunnen gaan, als je er zin in hebt.
Het feit dat het schema van de baby opeens altijd vóór gaat. En dat je een onrustige baby krijgt, als je dat níet doet.
De verantwoordelijkheid voor zo’n hummeltje en de ongerustheid, die dat met zich mee kan brengen.
De impact van borstvoeding, zeker als die niet helemaal naar wens verloopt.
Problemen met de huishoudelijke organisatie en taakverdeling.
Gebrek aan aandacht voor elkaar als partners. Geen of weinig zin in vrijen…
Enzovoort enzoverder.

Sommige stellen redden het desalniettemin heel goed en vormen een hecht team. Ze bespreken rustig samen alle problemen en komen tot een oplossing, die voor beiden werkt.

Er zijn echter ook stellen, die het niet lukt om problemen goed uit te praten. Die elkaar vanuit onmacht en oververmoeidheid steeds meer verwijten gaan maken. Die langzamerhand meer elkaars tegenstanders dan partners lijken te worden. Die zich afvragen:”Hoe heb ik ooit verliefd op hem/haar kunnen worden?” Die steeds meer op een scheiding afstevenen. En die zich schamen om hulp te zoeken…

Jonge vaders en moeders vaak even onervaren

Twee generaties geleden deden de meeste jonge vrouwen al vroeg ervaring op met baby’s en kinderen. Zo had ik zelf als oudste kleindochter op allerlei familiefeesten automatisch de zorg voor mijn jongere broertje en zusje en voor alle jongere neefjes en nichtjes. Ik verschoonde de ene poepluier na de andere, gaf flesjes, liet de baby’s boeren, wiegde ze in slaap, deed spelletjes met de peuters etc. Als 11-jarige ging ik bij een tante logeren, die net een baby had en deed ik zelfstandig die baby in bad. Vanaf mijn 14e had ik vaste oppasadresjes met kinderen in allerlei leeftijden. Kortom, ik was behoorlijk ervaren met baby’s en kleine kinderen toen ik op mijn 27e zelf mijn eerste baby kreeg.

Met de kleinere gezinnen en de minder grote familieband hebben lang niet alle jonge vrouwen deze automatische ”scholing”. Tegenwoordig is de eerste luier, die een jonge moeder verschoont vaak die van haar eigen baby. Ze heeft net zo weinig ervaring als de jonge vader. Maar: er heerst bij beiden nog wel het idee dat de moeder het beter zou weten dan de vader!

Dat geeft van van het begin af aan een ongelijkheid. Bijna automatisch wordt door de jonge vader verwacht dat de jonge moeder de regie neemt. En bijna automatisch zet de moeder de symbiose met hara baby voort, die er natuurlijk in de baarmoeder was. Als de baby te lang blijft huilen, geeft hij hem gauw aan haar of strekt zij haar armen al naar de baby uit. Voordat hij zelf na heeft kunnen denken, zegt zij al hoe iets moet. En hij vraagt op zijn beurt bij alles hoe zíj het wil.

Terwijl zij vaak net zo onzeker is en het eigenlijk óók niet precies weet! Zij kan hierdoor het gevoel krijgen dat ze er alleen voor staat. Hij kan zich buitengesloten gaan voelen.

Verschil tussen vader en moeder

Mannen hebben vaak een nuchterder en pragmatischer visie. Van daaruit moeten zij soms de moeder begrenzen. Vrouwen voelen – door de symbiose die ze met de baby hadden in de zwangerschap – de baby vaak beter aan. Daar kunnen zij de vader weer over informeren. Beide aspecten zijn belangrijk.

Overigens geldt ditzelfde verschil ook in vrouw-vrouw gezinnen tussen de biologische en de niet-biologische moeder. En ook bij mannenstellen, die een baby adopteren, zal er een rolverdeling ontstaan. Gewoonweg omdat ouders per definitie balanceren tussen gevoelsmatig en verstandig reageren, tussen vertrouwen en bezorgdheid. En beide kanten zíjn ook nodig in elke opvoeding. Het is juist de combinatie van deze en andere aspecten die de balans brengt.

In elk systeem dient zich daarom vroeger of later altijd die tegenpool aan. Als de één ”links” zegt, kan de ander geneigd zal zijn om ”rechts” te zeggen. Of minstens de behoefte voelen om dat rechts te onderzoeken. En al helemaal als het om je baby gaat. Per definitie.

Het is belangrijk om dat als stel te weten. Je partner zit je niet te pesten als h/zij het niet met je eens is! Hij wil ook de andere kant onderzoeken. Om daarna de beste keuze te kunnen maken. Zo werkt dat nu eenmaal. Zoals na regen altijd ooit weer zonneschijn komt. Of zoals geluksmomenten altijd weer plaats zullen maken voor de dagelijkse werkelijkheid. Dat is een soort natuurwet.

Natuurlijk zijn er ook stellen die het altijd met elkaar eens waren. Maar dat kan na de komst van een baby opeens veranderen. Want het gaat niet meer alleen om jezelf. Je moet nu ook nadenken voor dat hummel, dat nog niets kan zeggen.

Omgaan met verschil van mening

In een relatie betekent dat dus dat je moet kunnen omgaan met verschil van mening. Dat je er tegen moet kunnen als je partner iets anders wil dan jij. Dat je bereid moet zijn om naar zijn of haar argumenten te luisteren. Om die vervolgens zelf te onderzoeken en te bepalen wat je daarvan vindt. En om er rustig met elkaar een gesprek over te voeren. Geen discussie van wie er gelijk heeft, want het gaat niet om gelijk krijgen. Het gaat erom dat je samen tot de beste oplossing of de beste aanpak komt.

De slagzin, die ik vaak tegen partners zeg, is dan ook: ”Geen discussie maar dialoog”. Want bij een dialoog gaat het niet om winnen of gelijk krijgen. Bij een dialoog gaat het erom dat je de ander leert begrijpen. Wat weer niet hetzelfde is als het met elkaar eens worden. Dat is het belangrijkste wat alle partners te leren hebben.

Ouder én partner zijn

Een ander probleem is de aandacht voor elkaar. Door alle drukte komen veel ouders niet meer toe aan zichzelf en aan elkaar. De baby gaat vóór alles. In het beste geval gaan de jonge ouders nog om de beurt sporten. Maar daar houdt het dan ook mee op. Met z’n tweeën nog iets leuks doen? Dan moet er altijd eerst een oppas geregeld worden en dat is niet voor elke jonge ouder zo eenvoudig.

Maar ook samen thuis echt aandacht aan elkaar besteden, schiet er vaak bij in. Elkaar de vraag stellen: ”Hé lieverd, hoe ís het met je?” Of elkaar met échte aandacht en niet snel/snel een knuffel of een kus geven.

Gottman, een Amerikaanse onderzoeker naar relaties, heeft ontdekt dat een mens 6 seconden nodig heeft om bij een kus of een knuffel je aandacht écht op de ander te richten. Dus minder dan 6 seconden voelt niet als echte aandacht. We geven daarom stellen vaak de opdracht om elkaar elke dag minstens één keer een 6- seconden-kus te geven. En wat zijn nu 6 seconden….?

Relatieproblemen na komst baby

Uit een onderzoek in 2015 in de vinexwijk Vathorst in Amersfoort bleek dat 83% van de ouders na de geboorte van hun eerste kind relatieproblemen had. En ruim de helft was gescheiden voor het eerste kind 5 jaar was.

Amerikaans onderzoek van Gottman laat eenzelfde beeld zien: 2/3 van alle relaties verslechtert aanzienlijk binnen 3 jaar na de geboorte van een kind. En 50% van de jonge ouders is gescheiden voordat het eerste kind 5 jaar is!

Is je relatie babyproof?

Reden genoeg om je af te vragen of je relatie babyproof is. Zijn jullie voorbereid op de problemen die het krijgen van een baby met zich meebrengt? Kunnen jullie goed omgaat met verschillen van meningen? Weten jullie van elkaar hoe de ander reageert onder stress? En hoe je daar als partner het beste mee om kunt gaan? Hebben jullie van tevoren samen nagedacht over zaken, die voor ieder van jullie belangrijk zijn? Zoals: wie gaat er ’s nachts uit als de baby huilt? Hoe gaan we om met zijn week skiën met vrienden? En met haar behoefte om nog een extra opleiding te doen, waardoor ze veel weg is? Gaan we echt nu nog dat nieuwe huis kopen waar ook veel verbouwd moet worden? Welke sociale verplichtingen slaan we over als we moe zijn? Welke rol geven we opa’s en oma’s? etc

Voorbereiden op komst baby

Als ouders, al voordat de baby komt, geleerd hebben om effectief met hun conflicten om te gaan, scheelt dat al een slok op een borrel. Het helpt enorm als ze van elkaar weten, hoe ieder reageert onder stress en geleerd hebben hoe daar mee om te gaan. Als ze over een aantal belangrijke zaken van tevoren samen hebben nagedacht, die je als jonge ouders nu eenmaal tegenkomt.

Er zijn echter nog niet zoveel trainingen of cursussen voor jonge ouders die over dit soort relatie-aspecten gaan. Reden waarom ik een mini-training voor aanstaande ouders heb ontwikkeld. Met als titel:”Is je relatie babyproof?

Lees hier meer over op mijn pagina: Relatietrainingen.

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Romantische liefde in een relatie: een illusie?

Door Marike de Valk

Op december 12, 2016

In De kunst van een relatie

Het is een grappige gedachte om bij stil te staan: het idee dat een huwelijk of vaste relatie een uiting van romantische liefde zou moeten zijn, is eigenlijk pas een goede eeuw oud.

Verstandshuwelijk

In het huwelijk was vroeger namelijk geen sprake van romantiek. Jij of je ouders kozen een partner op grond van een aantal redenen, maar verliefdheid was er géén van! De vrouw zocht een nette man had, die brood op de plank bracht, gezond was en niet sloeg of dronk. En een man zocht een vrouw, die hem kinderen kon geven, goed voor die kinderen en het huishouden kon zorgen en hem regelmatig ”terwille” was. Man-man- of vrouw-vrouw-relaties bestonden er toen natuurlijk ook, maar beslist niet openbaar.

Het huwelijk was vooral een pragmatische overeenkomst. We spreken dan ook wel over een verstandshuwelijk. En als je geluk had, groeide er langzamerhand liefde of tenminste vriendschap.

Romantische relaties waren er natuurlijk altijd al. Maar die vonden vooral plaats buíten het huwelijk. Stiekem of in ieder geval onofficieel. En daardoor bleven die romantische relaties ook romantisch. Het is immers heel anders of je elkaar maar af en toe stiekem mag zien of dat je alle dagen in elkaars buurt bent, elkaars vuile sokken in de wasmand gooit of ’s nachts wakker wordt van het gesnurk van je partner….

Leven volgens je gevoel

In de Romantiek veranderde dit idee over het huwelijk. De Romantiek is een periode in de kunstgeschiedenis. Ze vond plaats eind 18e, begin 19e eeuw. In deze periode legden kunstenaars veel nadruk op het uiten van hun gevoel. De periode ervóór had de nadruk vooral gelegen op de rationaliteit van de mens. En zoals dat altijd gaat kwam er dus nu een periode, waarin het tegenovergestelde aan bod kwam. Het werd nu belangrijk om te leven volgens je gevoel en dat gevoel ook te uiten. En dus werd het ook belangrijk om te trouwen met iemand van wie je erg veel hield.

Relatie vanaf eind 20e eeuw

Vanaf zo ongeveer het eind van de 20e eeuw lijken we opeens deze twee benaderingen te willen combineren. Een huwelijk – of vaste relatie – moet zowel pragmatisch de beste keus zijn àls voldoen aan al onze romantische eisen. En in ons tijdperk van persoonlijke, individuele ontwikkeling verwachten we ook dát nog van een relatie: we willen de ruimte en de stimulans om ons persoonlijk te kunnen ontwikkelen.

Wat stelt dit allemaal voor eisen aan onze partners? Zoals Esther Perel (relatietherapeute en seksuologe) het formuleert:”We turn one person to provide what an entire village once did”. Onze partner moet in zijn of haar eentje opleveren waar vroeger een heel dorp voor garant stond.

Of nog concreter: een partner moet naast medekostwinner ook onze beste gesprekspartner en beste sekspartner zijn. We willen ons emotioneel veilig voelen bij onze partner en tegelijk willen we dat het spannend blijft. We willen trots op hem/haar kunnen zijn qua maatschappelijke prestaties. En daarnaast willen we dat h/zij de beste ouder voor onze kinderen is. We willen dat onze partner een steun en toeverlaat is en ons stimuleert om te groeien.

Met andere woorden: we willen alles. Want ook hier geldt: ”The sky is the limit.”

Omgaan met beperkingen

Altijd maar het volmaakte najagen, levert m.i. veel stress en ontevredenheid op in onze samenleving. We leren niet meer omgaan met beperkingen en komen daardoor op een gegeven moment van een koude kermis thuis. In al het harde werken en najagen van allerlei prestaties, blijkt het geluk uiteindelijk niet te vinden. Integendeel. Het levert steeds meer ontevredenheid op. We hebben niet geleerd om stil te staan en te genieten van wat er is. We gaan altijd voor wat er nog niet is. Het glas is altijd half leeg…

Ik ben ervan overtuigd dat alle relaties op een punt komen, waarin de partners met de beperkingen ervan moeten leren omgaan. Als je dat niet leert, kun je scheiden en een nieuwe relatie aangaan. Maar ook met die relatie kom je weer op hetzelfde punt. Als je oud wilt worden met je partner, zul je moeten leren kijken naar wat je relatie met hem/haar je wél biedt ipv wat ze níet biedt.

De pedagoog Winnicott zei ooit, dat een moeder niet volmaakt, maar ”goed genoeg” moet zijn. Ik zou in navolging van Winnicott de stelling willen poneren dat een relatie niet volmaakt, maar ”goed genoeg” moet zijn.

Romantische liefde

Romantische liefde is geen illusie; ze bestaat. Ook in langdurige relaties. Op een byzonder moment in je vakantie. Of op een mooie zomeravond in de tuin.

Maar ook op de momenten van teleurstelling en van twijfel. Van uithouden soms. Of keihard werken aan verbetering. Dan is liefde niet iets wat je in de schoot komt vallen, maar echt een werkwoord. Dan moet je knokken om er samen sterker uit te komen.

Of dat romantisch is? Zeker! De grootste romantische kunstenaars zijn zij die ook het diepst pijn konden lijden. En die pijn wisten om te zetten in de mooiste muziek of de prachtigste schilderijen. Echte romantiek bestaat niet alleen maar uit het resultaat, maar ook uit de weg er naar toe.

Dat vergeten we misschien wel eens…

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Waarom mislukken mijn relaties steeds?

Door Marike de Valk

Op november 28, 2016

In De kunst van een relatie

Sommige mensen hebben een gelukkige langdurige relatie. Anderen stellen zich regelmatig de vraag:”Waarom mislukken mijn relaties steeds?”

Die vraag naar het mislukken van relaties werd het onderwerp voor de promotie van psychologe Tila Pronk. Al gauw had ze een hypothese: ze vermoedde dat het mislukken van relaties te maken had met een gebrek aan zelfbeheersing, in vaktaal ”executieve controle” genoemd. Op 28 april 2011 promoveerde ze op dit onderzoek. Naar aanleiding van haar promotie zocht ik contact met haar, wat resulteerde in een samenwerking. Ze hielp mee met een onderzoek in mijn praktijk en voegde daar haar eigen vragen aan toe.

Zelfbeheersing

Executieve controle is een verzamelterm voor het vermogen van een mens om zich te beheersen en doelgericht te handelen. Het gaat dus om handelen, waarbij je je niet laat afleiden van je doel en in staat bent om je impulsen in een andere richting dan je doel, te onderdrukken. Je onderdrukt die impulsen omdat je beseft dat ze je van je doel zullen afleiden of afhouden. Je zou daarom kunnen zeggen dat executieve controle te maken heeft met allerlei vormen van zelfbeheersing en discipline op grond van verstandelijke overwegingen.

Tila Pronk vermoedde dat een mens voor het behouden van zijn/haar relatie op diverse momenten de nodige zelfbeheersing of executieve controle nodig heeft. En dat dus diegenen, die over meer zelfbeheersing beschikken, ook beter in staat zullen zijn om hun relatie te beschermen en in stand te houden.

De winst van zelfbeheersing

Ze onderzocht daartoe in hoeverre mensen die goed zijn in executieve controle – wat ze aan de hand van allerlei testen eerst vaststelde – beter zijn in:

a. hun partner vergeven ipv wraak te nemen nadat ze ernstig gekwetst zijn;

b. zichzelf beheersen bij het zien van een aantrekkelijke man/vrouw ipv daarmee te gaan flirten;

c. op het moment dat hun eigenbelang in het geding is, zichzelf opofferen ten gunste van hun partner.

Haar keuze voor deze drie aspecten is gebaseerd op ander onderzoek, waarin deze aspecten belangrijk bleken voor het behoud van een relatie.

Pronks onderzoek bevestigde haar hypothese. Mensen met een grotere mate van zelfbeheersing zijn beter in staat hun relatie te beschermen dan mensen met een lagere mate van zelfbeheersing. De mate van executieve controle – zelfbeheersing/discipline – speelt dus een grote rol. En dit vermogen tot executieve controle lijkt vastgelegd te zijn in de hersenen.

Vanuit mijn ervaring als relatietherapeut denk ik dat dit klopt. Veel relatiecrises ontstaan immers doordat mensen zichzelf níet beheerst hebben. Bijvoorbeeld in ruzies of in vreemdgaan. Het lijkt dus logisch dat mensen, die van nature moeite hebben met zelfbeheersing, eerder de fout in zullen gaan dan mensen, die dat níet hebben.

Thuis ”jezelf ” zijn?

Wat mij betreft speelt er echter nog een ander aspect mee. Heel vaak maak ik mee dat mensen zich in hun relatie dingen permitteren, die ze op het werk of bij vrienden nooit zouden doen. Dus ze beschikken op hun werk of bij vrienden wél over die zelfbeheersing, maar thuis niet…

Dit zijn vaak mensen die het idee blijken te hebben:”Thuis wil ik gewoon mezelf kunnen zijn”. De kwaliteiten, die zij- maar vaker hij – op zijn werk inzet, gebruikt hij thuis opeens niet meer.

Op het werk of bij vrienden is hij aardig, vriendelijk, kan hij tegen een grapje, kan hij goed luisteren en rustig zijn visie geven, is een discussie gewoon een verschil van mening… En thuis is hij onaardig, chagrijnig, snel op zijn teentjes getrapt, wordt een discussie snel ruzie, wil hij altijd gelijk krijgen, is hij ongeduldig.

‘Jezelf zijn’ blijkt voor deze mensen te betekenen: ‘je vooral niet (meer) in hoeven te houden of moeite hoeven te doen’. Een relatie is voor hen kennelijk vooral: het bieden van dit soort thuis.

Waarop ik altijd vraag: ”Je wél inhouden is blijkbaar óók een deel van jezelf. Je doet dat immers op je werk of bij vrienden wel. Waarom krijgt thuis (lees: je partner en/of je kinderen) dan juist het slechtste deel van jezelf?”

Een déél van het antwoord op de vraag:”Waarom mislukken mijn relaties steeds?” zou dan ook kunnen zijn: omdat in jouw ogen de relatie er vooral is om jou een thuis te bieden, waar jij je niet hoeft te beheersen. Je beschíkt wel over de vaardigheid zelfbeheersing, maar thuis neem je niet meer de moeite om die in te zetten.

Tevéél zelfbeheersing

Moet je je dan altijd maar inhouden en beheersen? Nee, tevéél zelfbeheersing werkt ook niet goed! Als je je zó vaak beheerst dat je je voortdurend aanpast, heeft dat vroeger of later ook een negatief effect.

We zien veel stellen waarbij één van de partners zich zo lang heeft aangepast dat hij – maar vaker zij – zichzelf daarin is kwijt geraakt. Zo’n partner heeft vaak een o.i. verkeerde visie op relaties. Ze denkt dat het in een relatie vooral belangrijk is om jezelf weg te cijferen en er te zijn voor de anderen. Daardoor staat ze niet meer stil bij wat zij zelf wil. Ze kijkt alleen nog maar wat haar partner en/of de kinderen willen.

Tot ze opeens – door welke gebeurtenis dan ook – er achter komt, wat ze al jaren aan het doen is. Ze gaat in therapie om voor zichzelf op te leren komen. En opeens schiet ze de andere kant op. Opeens is ze nóóit meer flexibel, overal heeft ze het gevoel bij: ”Nou ben ík aan de beurt”. Ook dát kan een relatie stuk maken. 1)

Het kan ook zijn, dat je partner je door al dat aangepaste gedrag uiteindelijk niet meer leuk vindt. Je lijkt eerder een soort kopie van hem of haar geworden te zijn, dan dat je zélf nog iets uitstraalt. Je partner mist het weerwoord, misschien zelfs af en toe een kritische noot. Wás je af en toe maar wat impulsiever in plaats van altijd maar met iedereen rekening te houden!

Dus: tevéél zelfbeheersing is ook niet goed. Het gaat er om dat je de middenweg bewandelt. Wél je mening geven, maar niet op een aanvallende manier. Wél voor jezelf opkomen, maar ook begrip blijven houden voor de ander.

Een ander antwoord op de vraag:”Waarom mislukken mijn relaties steeds?” kan dan ook zijn: omdat je je teveel aanpast en tevéél zelfbeheersing hebt.

Een goede relatie bevordert zelfbeheersing.

Het onderzoek van Tila Pronk kijkt vooral naar het individu, naar één speler in het veld, naar één partner. Vanuit het gezichtspunt van de Gestalttherapie is een relatie per definitie iets tussen twéé mensen. Het is altijd interactie. Gelukkig laten haar onderzoeksresultaten ook zien dat een goede relatie het vermogen tot zelfbeheersing op haar beurt juist bevordert! Als het goed gaat tussen twee mensen, zijn ze blijkbaar eerder geneigd om even na te denken voor ze iets doen. Om zich te realiseren wat ze op het spel zetten. Om rekening met elkaar te houden.

Dat is goed nieuws. Dat betekent dat je met die kennis ook je voordeel kunt doen als het slecht gaat. Onderzoek je mate van zelfbeheersing. Kijk of je er teveel of te weinig van inzet en kies de middenweg.

Ik weet niet of er ook onderzoek is gedaan naar het omgekeerde: of een goede relatie er ook voor zorgt dat je je niet tevéél gaat aanpassen, je teveel beheerst. Of misschien zouden we pas van een goede relatie moeten spreken als er een goede balans is tussen jezelf beheersen enerzijds en je impulsen volgen anderzijds.

Als je in zo’n fase zit, heb ik maar één advies: ga in godsnaam naar een therapeut, die ook ervaring heeft met relatietherapie! En laat je partner dan regelmatig meegaan, zodat jullie samen met jouw ontwikkeling om leren gaan. Want als je op de verkeerde manier wordt aangemoedigd in dit voor jezelf opkomen, gaat het je ongetwijfeld je relatie kosten.

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Huiselijk geweld

Door Marike de Valk

Op november 14, 2016

In De kunst van een relatie, Gezinnen

In mijn praktijk zie ik een enkele keer stellen, die elkaar echt slaan en schoppen. Ik zie echter bijna dagelijks stellen, waar sprake is van passieve en/of verbale agressie. Ook passieve en verbale agressie zijn vormen van huiselijk geweld, die diepe sporen na kunnen laten bij alle betrokkenen.

Passieve agressie

We spreken van passieve agressie als een partner zich terugtrekt en een muur optrekt ten opzichte van de ander. Ze reageren misschien zelfs heel beleefd, maar aan alles voel je dat er geen contact mogelijk is. De beleefdheid voelt ijzig aan. Er is geen openheid, geen bereidheid tot echte communicatie. Soms is er ook geen sprake meer van beleefde contactloze communicatie, maar wordt de ander letterlijk genegeerd. Meestal is het de man, die zich terugtrekt, maar er zijn ook vrouwen die er wat van kunnen!

Het is onverdraaglijk als je geen contact meer kunt krijgen met je partner. Als hij wel tegen je praat, maar je aan alles voelt dat hij/zij zich niet meer laat raken. Je kunt praten als Brugman, maar je komt niet binnen. De deur zit dicht. En hoe harder je er op bonkt, hoe meer die deur aan de binnenkant gebarricadeerd wordt.

Verbale agressie

Passieve agressie roept niet zelden verbale agressie op. Verbale agressie is agressie met woorden. Je partner achtervolgt je met woorden, verwijten, scheldpartijen, kleineringen, vernederingen… Alsof zij/hij niet meer wil of kan ophouden met het verbale geweld.

Je partner houdt misschien niet meer op met schelden en kritiek, omdat ze contact wil: ze gaat dood aan die stilte, aan het negeren, aan het ijzig beleefd zijn. Zij/hij gaat net zo lang door, tot je reageert. Soms lijkt het wel op een mitrailleur, die maar doorratelt. En dan blijkt je muur is niet zo dik als hij lijkt: je hoort misschien de woorden niet, maar je hoort wel de intonatie, de voortdurende aanval. Nergens vind je rust, overal achtervolgen de verwijten je. Je trekt je steeds verder terug, óf: je haalt opeens uit. Woedend. Je laat de rem bijna helemaal los. Je gooit nog net die mooie vaas van zijn/haar moeder niet op de grond, maar verbaal haal je alles uit de kast. Nú is de maat vol.

Maar het kan net zo goed omgekeerd: dat het begint met verbale agressie en eindigt met passieve agressie. Je trekt je terug en zegt alleen nog het hoognodige, want je voelt je toch niet gehoord en niet begrepen. Je laat je partner niet meer toe. Langzamerhand word je een soort koelkast.

Zo vertellen partners ons over hoe ze zich voelen onder het geweld dat ze ervaren: de passieve agressie van de partner die zich terugtrekt en de verbale agressie van de partner, die zo graag contact wil. En vaak zitten ze hiermee in een vicieuze cirkel.

Huiselijk geweld

De meeste stellen noemen dit zelf geen huiselijk geweld. Toch is het dat wel. Het is grensoverschrijdend gedrag. Het is een vorm van communicatie waarin partners zichzelf niet meer (willen) beheersen. Waarin ze vinden dat ze het recht hebben om ”zichzelf” te zijn. Wat in dit geval betekent, dat ze alles willen kunnen zeggen of doen, wat op dat moment in hen opkomt. Ook al gaan ze daarmee over hun eigen grens en over die van hun partner. Ze laten hun eigen waarden en normen los, die ze op het werk of bij vrienden nog wel zouden hanteren. Ze ”trakteren” hun partner op hun slechtste eigenschappen, met als excuus dat hij/zij die dan maar niet op had moeten roepen. ”Thuis” lijkt alles geoorloofd…

De definitie van huiselijk geweld wordt op de website Voor een veilig thuis omschreven als:

Huiselijk geweld is geweld gepleegd door iemand uit de huiselijke kring van het slachtoffer. Het gaat dan om partners, ex-partners, gezinsleden, familieleden of huisvrienden. Er is bij huiselijk geweld meestal sprake van een machtsverschil: het slachtoffer is afhankelijk van de pleger. Het geweld kan zowel lichamelijk zijn als seksueel of psychisch.

Niet zelden leidt de psychische vorm van huiselijk geweld uiteindelijk ook tot de fysieke vorm. En bovendien kunnen mensen ziek worden van psychisch geweld. Zoals de fysieke vorm van geweld per definitie ook psychische wonden oplevert.

Gevolgen voor de kinderen

Ook kinderen kunnen de dupe worden van passieve of verbale agressie tussen partners. Zij voelen de sfeer vaak feilloos aan en reageren daar op hun eigen manier op. Niet zelden gaan kinderen dan de agressie uiten, die de ouders inhouden, maar die wel voelbaar is. Ze worden lastig en maken zo (uiteraard onbewust) zichzelf tot de zondebok.

Ook kan het zijn dat zij ongewild dezelfde behandeling krijgen als de partner. De ruzie met de partner wordt dan op hen afgereageerd. Ze stuiten bij hun vader of moeder dan op dezelfde muur als waar de partner tegen aan loopt. Of ze krijgen te maken met (verbaal-)agressieve reacties.

Het tegendeel kan ook gebeuren: ze worden dan door één van beide partners ”gebruikt” om de warmte op te leveren, die bij de partner zo gemist wordt. Of ze worden gebruikt als praatpaal of als argument. Hoe vaak hoor ik niet één van de ouders zeggen:”Ik wil ze er niet bij betrekken, hoor, maar de kinderen vinden ook dat….” Vaak komen kinderen daardoor in een ernstig loyaliteitsconflict.

Week tegen kindermishandeling

De psychische consequenties voor kinderen zijn altijd ingrijpend. De veiligheid, die ze nodig hebben om op te groeien tot gezonde volwassen mensen, wordt hierdoor enorm aangetast. Deze week is het de week tegen de kindermishandeling. De oproep is hier vooral gericht aan de omstanders: ”Kijk niet weg! Meldt het of bel om advies met deskundigen als je vermoedt dat er sprake is van kindermishandeling! ”

Zoek hulp

Maar als het jezelf en je partner betreft: laat het niet zover komen. Realiseer je dat zelfbeheersing óók thuis noodzakelijk is. Waarom zou ’thuis’ vooral het slechtste van jezelf moeten krijgen?

Doorbreek die vicieuze cirkel en sta stil bij wat je aan het doen bent. Is dit werkelijk wat je wil? Is je gedrag effectief?

Als er regelmatig sprake is van huiselijk geweld, ook al is het ”alleen maar” in de vorm van verbale of passieve agressie: zoek hulp!

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Vrouwen en kritiek

Door Marike de Valk

Op augustus 26, 2016

In De kunst van een relatie

“Als ik een hele muur prachtig verf en er zit één spettertje op de grond, wat denk je dat ze dan als eerste zegt?”

Het zal duidelijk zijn: hier was een man aan het woord. Verontwaardigd over de eeuwige kritiek van zijn vrouw. Die vrouw reageerde ook verontwaardigd:”Eén spettertje? Jij maakt je eigen fouten altijd kleiner dan ze zijn! Als je ze nou eens gewoon zélf toegeeft, dan hoef ik ze je niet onder de neus te wrijven.”

Het hele drama tussen man en vrouw in een notedop. Of althans een groot deel ervan. Mannen ”kunnen slecht tegen kritiek” en westerse, hedendaagse vrouwen hebben de neiging altijd eerst het onvolmaakte benoemen… tenminste, als de verliefdheid over is. En dat levert vele, vele ruzies op en uiteindelijk enorme verwijderingen.

Vrouwen en kritiek

Zo ongeveer sinds vrouwen stemrecht hebben – ik doe maar een gok: in ieder geval sinds ze positie in durven te nemen – zeggen ze gewoon wat hen opvalt en helaas is dat inderdaad vaak in eerste instantie het onvolmaakte. Alsof het positieve pas kan bestaan, als het negatieve eerst erkend is.

Vrouwen weten al lang dat ze niet volmaakt zijn. Dat is hen in de loop van de eeuwen door diezelfde mannen wel onder de neus gewreven. Dat inzicht in hun onvolmaaktheid maakt hen kritisch op zichzelf. Soms zelfs op het perfectionistische af. En dat maakt hen ook kritisch op anderen.

En als ik dat bij mezelf naga: zodra ik me minder goed voel, heb ik meer de neiging overal wat van te vinden. Als ik gestrest ben, heb ik van allerlei zaken meer last. Als ik daarentegen lekker in mijn vel zit, laat ik meer dingen gaan. Ik vind er dan wel wat van, maar hoef er niet iets van te zeggen. Navraag bij andere vrouwen leerde dat dit voor iedereen zo werkt.

Dus: vrouwen storen zich aan meer dingen, naarmate ze meer gestrest zijn. En als ze zich meer storen, geven ze meer kritiek.

Mannen en kritiek

Weten mannen dan niet van zichzelf dat ze onvolmaakt zijn? Willen ze alleen maar het positieve van zichzelf zien? Relativeren ze inderdaad voortdurend hun eigen tekortkomingen? Of zijn dat alleen maar stereotyperingen? (Maar ja, die ontstaan niet voor niets…)

Ik hoor mannen vaak zeggen dat ze maar al te goed weten, wat ze fout doen, maar dat ze daar niet steeds mee geconfronteerd willen worden. Als man is het nog steeds onvoldoende gebruikelijk om je kwetsbaar op te stellen. Je moet je van je sterke kant laten zien. Openlijk geconfronteerd worden met een tekortkoming is nog vaak een blamage.

Bovendien: mannen ergeren zichzélf al enorm aan dat spatje, dus waarom moet dat nog een keer hardop gezegd worden? Waarom moeten vrouwen dat er altijd in wrijven? Waarom zo negatief?

Waarom zoveel kritiek?

Tja, waarom eigenlijk? Omdat vrouwen niet zo hard geloven dat mannen hun eigen fouten inzien? Omdat ze niet zo’n hoge pet ophebben van hun zelfreflectie? (Laatst gehoord: testosteron blokkeert dat gedeelte in de hersenen waar zelfreflectie plaatsvindt…)

Inderdaad hoor ik vrouwen vaak zeggen, dat ze bang zijn dat de man zijn fouten niet uit zichzelf zal herstellen, als zij daar hun mond over houden. Bang dat de man dan zal denken: ”O, zie je wel, het valt wel mee.” En over zal gaan tot de orde van de dag.

Er is nog een andere reden waarom vrouwen veel kritiek kunnen hebben. Die staat beschreven in de blogpost: Kritiek op je partner.

Zelfkritiek voorkomt kritiek van anderen

Wat zou de vrouw in het bovengenoemde voorbeeld gezegd en gedaan hebben als de man haar als volgt was komen roepen:”Schat, kom eens even kijken? Die vlekken op de grond maak ik zó schoon, maar hoe vind je de muur geworden?”

Ik vermoed dat ze dan eerst iets over de muur gezegd had. En misschien dat ze daarna tóch nog even de aandacht op het vlekje had gevestigd. Maar dat was dan in ieder geval al anders overgekomen.

Als een man zelf begint met welgemeende excuses of met het tonen van zijn zelfinzicht, hoeven vrouwen zich daar niet meer druk over te maken. Hij ziet het zelf, gelukkig, dus zij kan die verantwoordelijkheid minstens ten dele los laten. En als ze de ervaring opdoet dat haar man de daad bij zijn woord voegt, zal ze ook steeds gemakkelijker achterover leunen en de controle loslaten. Want daar gaat het bij vrouwen vaak over: ze voelen zich verantwoordelijk en laten de teugels pas vieren, als ze erop vertrouwen dat hun partner mede de verantwoordelijkheid draagt.

Mannen, dat is dus de tip: wees haantje de voorste in het erkennen van je eigen tekortkoming en neem er concreet verantwoordelijkheid voor. Dus vestig de aandacht zelf op die gele vlek en maak hem schoon. Je vrouw zal daar erg blij van worden. En het zal zeker de nodige relatieproblemen voorkomen.

Als je echter bij voorbaat zelf al begint met relativeren of – erger nog – ontkennen… dan berg je! Want dan ontstaat er bij vrouwen een raar soort kortsluiting. Dan zal en moet ”de fout” benoemd en erkend worden. Want ze zijn toch niet gek!

Wat kunnen vrouwen anders doen?

Of toch wel? Want is de strategie van vrouwen zo effectief? Is al die kritiek effectief? Of kan ook een vrouw leren om anders met dit probleem om te gaan? Ik hoor graag reacties en tips van mannen en vrouwen.

In mijn post ”Kritiek in de relatie” heb ik nog meer geschreven over de oorzaken van het kritiek geven door vrouwen en kritiek afwijzen door mannen.

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Verkeerde partner

Door Marike de Valk

Op juni 14, 2016

In De kunst van een relatie

Op 28 mei 2016 publiceerde Alain de Botton onderstaand stuk in de New York Times. Hoewel ik het niet met alles eens ben, staan er toch zoveel zinvolle dingen in, dat ik het mijn lezers niet wil onthouden. Bovendien is het in zijn ironie erg geestig. In een volgend blog zal ik op zijn artikel ingaan.

Ik heb zijn artikel zelf vertaald. Hier en daar wat vrij voor de leesbaarheid. Waar ”huwelijk” staat kun je ook lezen ”vaste relatie”. De tussenkopjes zijn ook door mij ingevoegd. Wie de originele, Engelse tekst wil lezen, kan hier terecht: Why you will marry the wrong person, Alain de Botton.

Waarom we de verkeerde partner kiezen

Het is één van de dingen waar we het meest bang voor zijn en die we met grote inspanningen trachten te vermijden. En toch overkomt het ons: we trouwen (of: gaan een vaste relatie aan met – MdV) de verkeerde!

Gedeeltelijk komt dat doordat er een scala aan problemen opduikt, zodra we proberen echt dichtbij anderen te komen. Eigenlijk is namelijk niemand ”normaal”. Dat lijkt alleen zo voor mensen die ons niet zo goed kennen. In een wijzere, over meer zelfkennis beschikkende samenleving dan de onze, zou de standaardvraag bij een eerste afspraakje ongetwijfeld zijn: “En op welke manier ben jíj gek?’’
Onze manier van gek-zijn is misschien dat we een verborgen neiging hebben om woest te worden wanneer iemand het niet met ons eens is. Of misschien kunnen we ons alleen ontspannen als we aan het werk zijn. Misschien zijn we op onze hoede voor intimiteit na de seks of slaan we dicht als iemand ons vernedert. Niemand is volmaakt.

Gebrek aan zelfbewustzijn

Het probleem is dat we ons vóór ons huwelijk zelden bezig houden met onze complexen. En als tijdelijke relaties onze gebreken dreigen te onthullen, geven we de schuld aan de betreffende partner en verbreken de relatie.

En wat onze vrienden betreft: die hebben te weinig belang bij het moeilijke werk om ons tot inzicht te brengen. Eén van de voordelen van het single zijn is dan ook dat we onszelf kunnen blijven beschouwen als iemand met wie het makkelijk samenleven is.

Onze partners beschikken over net zo weinig zelfbewustzijn als wijzelf. Natuurlijk, we doen ons best om hen te begrijpen. We bezoeken hun families. We kijken naar hun foto’s, we ontmoeten hun schoolvrienden. Dit draagt er allemaal aan bij dat we denken dat we ons huiswerk hebben gedaan. Niets is minder waar. Het huwelijk blijkt uiteindelijk een grandioze, hoopvolle, oneindige gok, aangegaan door twee mensen die nog niet weten wie ze zelf zijn of hoe hun partner zal blijken te zijn. Ze verbinden zichzelf daarmee aan een toekomst, die ze niet kunnen bevatten en die ze onvoldoende hebben onderzocht.

Het verstandshuwelijk

In het grootste deel van de beschreven geschiedenis zijn mensen met elkaar getrouwd om allerlei logische redenen: omdat haar stuk land grensde aan dat van jou; of omdat zijn familie een bloeiend bedrijf had; omdat haar vader bestuurder was van de stad; omdat er een kasteel was dat binnen de familie moest blijven of omdat beide ouderparen dezelfde interpretatie van een heilige tekst onderschreven. En in deze verstandshuwelijken groeiden eenzaamheid, ontrouw, en misbruik. De harten gingen op slot en dat klonk door in geschreeuw vanuit de kinderkamers.

Het verstandshuwelijk was achteraf gezien helemaal niet zo redelijk: het was vaak doelmatig, bekrompen, poenerig en uitbuitend. Daarom heeft datgene wat het uiteindelijk vervangen heeft – het gevoelshuwelijk – zichzelf tot nog toe nog nauwelijks hoeven te verantwoorden.

Het gevoelshuwelijk

Wat er toe doet in het gevoelshuwelijk is dat twee mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen door een overrompelend instinct en in hun hart zeker weten dat ze de ware gevonden hebben. Hoe onverstandiger een huwelijk lijkt – misschien kennen ze elkaar pas 6 maanden, misschien heeft éen van hen geen werk of hebben beiden nauwelijks hun tienerjaren achter de rug – hoe veiliger het kan voelen. Roekeloosheid is nu de reactie op alle fouten van het verstand, dat voorheen de katalysator van alle ellende bleek. Deze overwaardering van het ”gevoel” is de traumatische reactie op de eeuwenlange, onredelijke logica van het verstandshuwelijk.

Keuze vanuit herkenning

We denken dat we in het huwelijk geluk zoeken, maar zo eenvoudig ligt het niet. Wat we eigenlijk zoeken is herkenning (vertrouwdheid) – en die herkenning zou wel eens alle plannen die we voor ons geluk hadden bedacht, aardig in de war kunnen sturen. We zijn in onze volwassen relaties op zoek naar díe gevoelens, die we zo goed kenden vanuit onze kindertijd. De liefde die de meesten van ons in de vroege jeugd geproefd hebben, was echter vaak vermengd met andere, meer destructieve dynamieken. We wilden misschien zo graag een vader of moeder helpen, die de controle verloor; misschien bleven we verstoken van de warmte van een van onze ouders of waren bang voor diens boosheid; of wellicht voelden we ons wellicht niet veilig genoeg om onze eigen wensen kenbaar te durven maken.

Wat is het dan logisch dat we als volwassene bepaalde huwelijkskandidaten afwijzen, niet omdat ze fout zijn maar omdat ze te goed zijn – te evenwichtig, rijp, begrijpend en betrouwbaar – iets wat ons zo vreemd overkomt. We trouwen met de verkeerde mensen omdat we ‘geliefd worden’ niet associëren met ‘ons gelukkig voelen’.

Keuze vanuit eenzaamheid

We maken ook fouten in onze keuze voor een partner omdat we ons zo eenzaam voelen. Niemand is in de juiste positie om een partner te kiezen als het alleenblijven ondraaglijk voelt. We zouden eerst compleet vrede moeten hebben met het vooruitzicht van jarenlange eenzaamheid om de juiste partner te kunnen kiezen. Omdat we anders het risico lopen meer te houden van het niet-langer-alleen-zijn dan van de partner, die ons voor dat lot behoedt.

Keuze om de fijne gevoelens vast te houden.

Tenslotte trouwen we omdat we een fijn gevoel zo graag vast willen houden. We gaan er van uit dat het huwelijk de vreugde zal bottelen (= in een fles opslaan, MdV) die we voelden toen de gedachte aan een huwelijksaanzoek voor het eerst in ons opkwam. Misschien waren we in Venetië, op een lagune, in een motorbootje, met de avondzon, die schitteringen over de zee uitstrooide. Misschien spraken we over diepten van onze ziel, die niemand eerder zo goed had aangevoeld, met het vooruitzicht op een diner in een palazzo later op de avond.

We trouwden om die gevoelens te laten voortduren, maar zagen niet dat er geen automatische verbinding is tussen deze gevoelens en het instituut huwelijk. Integendeel, het huwelijk heeft de neiging ons naar een heel ander, meer pragmatisch plan te sturen. Een plan, dat zich misschien ontvouwt in een vinexwoning, met een lange reistijd en gekmakende kinderen, die de passie doden, waar ze ooit uit voortkwamen. Het enige punt van overeenkomst is nog de partner. Die misschien juist het slechtste ingrediënt blijkt om te bottelen.

De volmaakte partner bestaat niet.

Het goede nieuws is echter dat het er niet toe doet of we de verkeerde partner hebben getrouwd. We moeten dan ook niet hem of háár achter ons laten, maar het romantische idee dat de laatste 250 jaar in het westerse begrip van het huwelijk is geslopen. Het idee dat er een volmaakt wezen bestaat, dat aan al onze behoeften tegemoet kan komen en elk verlangen bevredigt.

We moeten dat romantische idee inruilen voor een tragisch (en op sommige punten komisch) bewustzijn dat ieder mens ons ooit zal frustreren, kwaad maken, vervelen, gek maken en teleurstellen. En dat wij – zonder enige kwade bedoeling – hetzelfde doen bij hen. Dat er nooit een eind zal komen aan ons gevoel van leegheid en incompleetheid. Maar niets van dit alles is reden om te scheiden. De keuze met wie we onszelf willen verbinden heeft alleen maar te maken met de vraag voor welk soort lijden we het meest bereid zijn onszelf op te offeren.

Deze filosofie van het pessimisme biedt een oplossing voor veel stress en ergernis rondom het huwelijk. Het mag vreemd klinken, maar pessimisme verlicht de enorme druk die onze romantische samenleving op het huwelijk legt. Het falen van een specifieke partner om ons te bevrijden van ons verdriet en onze melancholie blijkt hiermee niet een argument tégen die partner. Het is geen teken dat een verbintenis zal falen of drastisch verbeterd moet worden.

Onderhandelen over het verschil

De persoon die het best bij ons past is niet degene die elke smaak met ons deelt, want die persoon bestaat niet. Het is degene die in staat is om intelligent over de verschillen in smaak te onderhandelen, die goed is in meningsverschillen. Het is niet het idee van een perfecte complementariteit (elkaar aanvullen), maar de capaciteit om ruimhartig verschillen te kunnen dragen. Dát is het criterium voor de ‘’niet totaal verkeerde partner’’. Compatibiliteit (bij elkaar passen) is het resultaat van liefde, niet de voorwaarde vooraf!

Romantiek heeft ons een slechte dienst bewezen. Het romantische idee van het huwelijk is verantwoordelijk voor veel van wat we nu ongewoon en verkeerd vinden. En daardoor eindigen we alleen, ervan overtuigd dat onze verbintenis, met zijn onvolkomenheden, niet ‘’normaal’’ is. We zullen moeten wennen aan deze ‘’tekortkomingen’’. We zullen er voortdurend naar moeten om in allerlei opzichten meer vergevingsgezind, humoristisch en vriendelijk ten opzichte van onszelf en van onze partner te zijn.

Alain de Botton (@alainthebotton) is filosoof en de auteur van de novelle The Course of Love

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog

Gelukkig nieuwjaar!

Door Marike de Valk

Op januari 3, 2016

In De kunst van een relatie

Graag wens ik ieder die dit leest een gelukkig nieuwjaar. Een wens die we de komende weken veel uit zullen spreken. Uit ervaring weet ik dat die vraag na een week ongeveer gevolgd zal worden door de vraag:”Mag dat nog eigenlijk?” Waarop ik altijd zeg:”Mij mag je het hele jaar door een gelukkig nieuwjaar wensen!”

Maar wat wensen we elkaar als we dat zeggen? Wat is voor mij een gelukkig nieuwjaar? En wat voor jou? Wat is een gelukkig nieuw jaar als je op het punt staat om te scheiden? Stel dat je er net achter gekomen bent dat je partner vreemd gegaan is? Of als je partner je net verteld heeft geen gevoelens meer voor je te hebben? Als je net ontslagen bent of er ontslag dreigt? Of als je zelf ernstig ziek bent of een dierbare dat is? Wat is dan een gelukkig nieuwjaar?

Diepgang

“Ik wil diep met jullie gaan”, zei Herman Finkers in zijn oudejaarsconference. “Maar bij diepgang dalen de kijkcijfers…”

Toch is dat precies wat ik denk dat we voor een gelukkig nieuw jaar nodig hebben: diepgang. En met ”we” bedoel ik eigenlijk iedereen, mensen met en zonder partnerrelaties, met en zonder kinderen.

Om dat uit te leggen, moet ik even een uitstapje maken. Zoals sommigen van mijn lezers weten, heb ik een theologische achtergrond. Ik heb, vóórdat ik Gestalt- en relatietherapeut werd , theologie gestudeerd in Nijmegen t/m mijn kandidaatsexamen (gelijk aan het huidige bachelorsniveau). Later heb ik nog een jaar spiritualiteit gestudeerd.

Niet dat ik kerkelijk ben; integendeel, zou ik haast zeggen. Maar ik kan wel genieten van oude tradities en symbolen. En de wijsheid zien in oude verhalen, die niet voor niets al zo lang overgeleverd zijn. Dat is toch een teken van kwaliteit. Zoals het bij de top 2000 een teken is van kwaliteit als een lied al jaren in de top 10 staat!

Ik ben theologie gaan studeren vanuit mijn behoefte aan diepgang. Aan bezig zijn met de vraag waar mensen nu eigenlijk in geloven. Wat hen bezighoudt, wat hen raakt en motiveert, op grond waarvan ze hun keuzen maken. En welke rol hun geloof daar in speelt.
Die diepgang vind ik terug in mijn werk. Ik onderzoek met mensen waar ze tegenaan lopen, wat hen energie kost en wat hen energie geeft. We bespreken waar ze tevreden zijn over zichzelf en waar ze zich schuldig over voelen of zich voor schamen. We zoeken samen naar wegen om anders om te gaan met teleurstelling, pijn en verdriet.

En in relatietherapie vind ik de diepgang als stellen vertellen over hun relatie en de beperkingen, die ze daar in tegenkomen. Als ze vertellen over hun verlangens naar echt contact met hun partner. En hoe ze elkaar kwijtraken door de drukte van het werk, de slapeloze nachten van de jonge kinderen, de veeleisende sociale verplichtingen, de verbouwing van hun huis. Hoe ze zich afvragen of die partner het nog wel is…

Verandering

In al die gesprekken zoek ik – in de relatietherapie samen met collega Wilfried – naar waar het nu ten diepste over gaat. Waar mensen nu écht naar op zoek zijn. En wat hen belemmert om dat te kunnen vinden, bij zichzelf, bij elkaar.

We onderzoeken hoe hun waarden en normen mbt relaties: wat maakt een relatie goed (genoeg)? Waar word je gelukkig van?

We proberen geen quick fix te bieden, die over een paar maanden uitgewerkt is; geen dieet waar je na verloop van tijd meer van aankomt dan je afgevallen was. Een quick fix levert geen gelukkiger relatie, geen gelukkiger nieuw jaar op. Daar is meestal een fundamentelere verandering voor nodig, die kan beklijven.

Een fundamentelere verandering kan alleen tot stand komen als je dieper graaft. Als je uitkomt bij iets waar je echt in kunt geloven en waar je echt voor kunt gaan staan. Anders houd je het niet vol. En vervolgens heb je dan mensen om je heen nodig, die in hetzelfde geloven en die je kunnen stimuleren om vol te houden, als het even wat moeilijk wordt. Zoals jij op andere momenten hén kunt stimuleren.

Goud, wierook en mirre.

Zo heb ik zelf ook regelmatig behoefte aan iemand of iets, die/dat míj inspiratie geeft. Behoefte aan eigen voeding, behoefte aan verbinding, aan het gevoel bij een grotere gemeenschap te horen.Vanuit die behoefte bezocht ik vanmorgen een viering in de Boskapel, een Augustijnse gemeenschap, die zich om begrijpelijke redenen losgemaakt heeft van de katholieke kerk, maar zich wel bezig houdt met de oude verhalen en symbolen van de christelijke traditie. Het thema was: Drie Koningen. ”Wat is jouw droom?”vroeg de pastor. ”Wat is de nieuwe weg die jij wilt gaan?”

Wat is jouw droom voor dit nieuwe jaar?

Een mooie vraag, die ik graag doorgeef. Wat is jouw droom voor dit nieuwe jaar? Met betrekking tot je leven, je werk, je relatie en/of je gezin?

En dan niet alleen qua financiële en materiële zekerheid, hoe belangrijk ook. Maar ook met betrekking tot zingeving en verbinding: hoe wil jij partner zijn? Of vader of moeder? Hoe wil jij vriend zijn voor je vrienden? Hoe wil jij deel uitmaken van onze samenleving?

Wat is jouw droom met betrekking tot leven en dood, verleden en toekomst: wat zijn jouw bronnen, die jou voeden? Wat neem jij mee vanuit jouw traditie, wat zijn voor jou belangrijke waarden en normen? En hoe wil jij daarmee een gezamenlijke toekomst helpen vorm geven?

Vragen, die er toe doen. Vragen die leiden naar diepgang en misschien wel tot een noodzakelijke verandering. In je leven en in je relatie. Vragen om met je partner over te praten, die jullie wellicht kunnen helpen om er samen een gelukkig nieuwjaar van te maken.
Ik wens ieder een inspirerend en gelukkig nieuwjaar toe, met veel goud, wierook en mirre!

______________________________________________________

Marike de Valk is Gestalttherapeut en geeft individuele, relatie- en gezinstherapie in Beuningen bij Nijmegen samen met haar collega Wilfried Sluys. Op haar site: https://www.mv-gestalttherapie.nl legt ze haar werkwijze uit. In haar blog (https://www.relatietherapie-nijmegen/blog/) schrijft ze over alles wat met partner- en gezinsrelaties te maken heeft. Ze geeft daar ook lezingen over. Ze is te bereiken via het contactformulier op haar sites of via 024-6751742. Hier kun je je gratis abonneren op haar blog: abonneer op blog.