55plus-stellen op vakantie

Afgelopen week was ik met mijn echtgenoot op vakantie op Lanzarote. Overal zagen we leeftijdsgenoten: 55plus-stellen. En ook wat jonge stellen met heel kleine kinderen. Begrijpelijk, want ouders met schoolgaande kinderen kunnen er half februari niet zo gemakkelijk even tussenuit.

55plus-stellen

Volgens een recent onderzoek zijn vijftigers het meest gelukkig van alle volwassenen. Rondkijkend op Lanzarote leek het daar inderdaad op: de meeste oudere stellen hadden het duidelijk naar hun zin, liepen hand in hand genietend in de zon of zaten geanimeerd pratend op een terrasje.

Toch ken ik vanuit de therapiekamer ook een ander beeld van 55plus-stellen. Juist ook m.b.t. hun vakanties. Veel verhalen hoor ik over de moeite, die ze hebben zodra de kinderen niet meer meegaan op vakantie.  Opeens zijn ze 24/7 op elkaar aangewezen. Geen grote kinderen meer in de buurt, die voor de nodige afleiding zorgen of waarover je je samen met je partner kunt verheugen, verwonderen,  of ergeren. Geen kinderen meer die een handje kunnen uitsteken bij het opzetten van de tent of het op zijn plaats duwen van de caravan.

Waarbij het mij overigens vaak opvalt dat nogal wat vrouwen helemaal niet zo happig zijn op dat rijden met die caravan. Hun mannen beweren wel dat ze daar  hun hand niet voor omdraaien, maar de vrouwen denken daar anders over en vinden het een grote stressfactor.

Geen kinderen meer mee, dus ook vliegvakanties komen in zicht. Maar die kunnen o hun eigen stress opleveren. de man vindt dat anderhalf uur van tevoren aanwezig zijn vroeg genoeg is. De vrouw krijgt daar de zenuwen over.

Nieuwe vormen zoeken

Lang niet alle 55plus-stellen zijn in de jaren van de kinderen ook met zijn tweeën op vakantie blijven gaan. Dus dat vraagt opnieuw zoeken naar vormen van vakantie, die voor beiden passen.  De vrouw vertelt vaak dat ze zo de aanspraak mist, want hij gaat heus niet opeens meer praten. De man vertelt dat hij zich eigenlijk nooit met de keuze van vakanties bemoeit: dat doet zij altijd. Dus hij weet eigenlijk niet zo goed wat hij belangrijk vindt. En hij snapt ook niet waarom het niet zo lekker meer loopt, die vakanties…

Bij vrouwenstellen kennen we dat probleem niet zo: die zijn gewend om over alles te overleggen.  Bij mannenstellen doet het probleem van de afstemming m.b.t. vakanties zich juist sneller voor dan bij heterostellen, althans bij hun vakanties zonder eventuele kinderen. Mannenstellen zijn minder gewend om veel te overleggen, dus die afstemming is vaak ingewikkelder.

Vakantiewensen

Hoe stem je op elkaar af, als je niet (meer) gewend bent om met elkaar te praten? Sta je jezelf toe om stil te staan bij wat op dit moment je eigen wensen zijn m.b.t. vakantievieren? En je partner te vagen hoe dat bij hem/haar zit? Durf je toe te geven wat je misschien niet meer zo leuk vindt? Durf je ruimte te maken om in samenspraak nieuwe vormen uit te proberen?

Op ons vakantiepark zat een ouder Engels stel – ik schatte hen een jaar of 70 – die het me precies konden vertellen: zij zochten of vroegen altijd om een huisje dat ‘s ochtends  zon op het terras had, zodat ze in de zon konden ontbijten. Want daar genoten ze  enorm van.
Verder wilden ze altijd vlakbij het zwembad zitten, zodat ze daar zo vanuit hun huisje in badpak naar toe konden lopen. Want zitten aan een zwembad wilden ze niet, ze zaten liever op hun eigen terras.
En de derde eis was een mooi uitzicht. Tenslotte gingen ze altijd naar een park van dezelfde keten. Ze wisten dat de accommodatie en de service daar goed waren en dat er door de sfeer altijd gemakkelijk contact met andere parkbewoners ontstond.

Ik heb hen niet gevraagd hoe lang ze erover gedaan hebben om hun nieuwe gezamenlijke vorm te vinden. Maar dat ze aan het genieten waren, was duidelijk.