”Ben je aan het vreemdgaan met je werk?” vraag ik aan Marcel. Hij kijkt verschrikt, maar Anneloes schiet in de lach. Ja, zo ervaart zij het in ieder geval wel! Alsof het werk voortdurend als een derde hun relatie bedreigt. Alsof het werk altijd voorgaat en zij er niet meer toe doet!
Thuis krijgt de restjes
Marcel en Anneloes komen in relatietherapie, omdat ze elkaar kwijt dreigen te raken. Anneloes voelt zich niet meer gezien door Marcel. Ze heeft voortdurend het gevoel dat ze er thuis alleen voorstaat. Marcel vindt het thuis ook niet meer leuk: er is altijd kritiek op hem. En bovendien voelt hij zich buitengesloten: de kinderen gaan met alles naar Anneloes. Niemand lijkt hem nog nodig te hebben. Behalve dan voor de centen.
Mijn vraag naar vreemdgaan met je werk is voor Marcel een eye-opener. Hij heeft het zich nooit zo gerealiseerd. Maar inderdaad: hij werkt keihard. Veel meer dan de uren die er in zijn contract staan.
En net als de meeste werknemers geeft hij zijn meest productieve uren aan zijn werkgever. Zoals ik vaak zeg:
Werkgevers krijgen meestal het beste van hun werknemers. En thuis (het gezin, de relatie) krijgt de restjes!
”Werk gaat voor het meisje”
Deze ouderwetse uitspraak gaat eigenlijk nog steeds op. En er is een variant bij nodig:”Werk gaat voor je partner!”
Waarschijnlijk geldt dat ook voor jou. Ga maar na: je meeste energie, je meeste geduld, je meeste tact, je leukste moppen, je beste communicatieve vaardigheden, gepassioneerdheid… dat alles gebruik je op je werk.
En als je thuis komt ben je moe. Dan wil je uitrusten en geen gedoe aan je hoofd. Je luistert nog maar met een half oor naar de verhalen van de kinderen. Aandacht voor je partner is er al lang niet meer bij. En grote kans zelfs dat je na het journaal nóg weer even achter die laptop kruipt om iets voor je werk te doen. Want het voelt toch fijner als dat even af is.
De oude reclame met de vraag:“Wie is toch die man, die op zondag altijd het vlees komt snijden?” is in teveel gevallen alleen achterhaald voor wat betreft dat vlees snijden…
Je partner en kinderen zijn er al aan gewend. Ze mopperen misschien nog wel, maar verwachten niet zo veel meer van je. Ze regelen het wel onder elkaar. Wat jou het gevoel kan geven, dat je buitengesloten wordt.
Meestal is het zo gegroeid. Het is lang niet altijd een bewuste keuze. Maar wel vanuit een gevoel dat dit moet: om promotie te maken, je baan te behouden, klanten te houden of te krijgen of om geen scheve blikken van collega’s te krijgen. Die collega’s draaien er immers vaak voor op als jij minder hard werkt, of je te vaak ziek meldt.
Maar ook kan het zijn dat je je erg identificeert met je werk. Je voelt je dan in de eerste plaats werknemer en pas in de tweede plaats partner of vader/moeder. Werk gaat voor je partner…
Relatie vaak de dupe van werk
Regelmatig zien wij als relatietherapeuten dan ook stellen waarbij één van beide partners – of soms zelfs beiden – het eigen werk en/of carrière voorrang geeft boven de relatie en het gezin. Dat kan zich uiten in de bekende dingen als vroeg weggaan, laat thuiskomen; veel overwerken; ’s avonds en in het weekend nog moeten werken. Opgeslorpt door het werk is er geen tot weinig aandacht meer voor elkaar. Er is geen tot weinig aandacht meer voor elkaar.
Je hoeft er eigenlijk maar éven bij stil te staan om je te realiseren dat zoiets wel invloed móet hebben op je relatie. Een relatie is immers net een plantje: om te groeien is er water en voeding nodig. Anders gaan de blaadjes hangen en gaat het plantje uiteindelijk dood. Dus als je ’s avonds geen energie meer over hebt en thuis voor jou alleen nog maar de plek is om uit te rusten van je werk, is er iets goed fout. Vreemdgaan met je werk is dodelijk voor elke relatie.
Kostwinnersyndroom
Veel mensen – en vooral mannen – vinden dit allemaal gewoon. Ze vinden de kritiek op hun ”altijd maar bezig zijn voor hun werk” onterecht. Ze werken zich immers uit de naad om te zorgen voor meer dan brood op de plank!
Deze mensen lijden aan wat ik noem: het kostwinnersyndroom. Ze voelen een grote verantwoordelijkheid om de kost te verdienen, maar denken ook dat daarmee hun taak volbracht is.
Ze voelen zich ook verantwoordelijk om dat ‘kost verdienen ‘ heel goed te doen en véél te verdienen. Vaak hoor ik de uitspraak:”Als ik niet zo hard werkte, zouden we ons niet dit huis en onze vakanties etc kunnen veroorloven!” Waarop de partner steevast antwoordt:”Liever een kleiner huis en een fijnere relatie met jou, dan dit!”
Uiteraard zijn er gezinnen bij wie het harde werken van de man – én vrouw- pure noodzaak is. Dáár zullen de partners niet klagen over het harde werken van de man. Misschien wel in het daarnáást ook nog meewerken in huis en gezin.
Emancipatie nog eenzijdig
Sinds de emancipatie nemen ook vrouwen hun werk bloedserieus. In veel sectoren moeten ze nog steeds op allerlei fronten ”bewijzen” dat ze net zo goed zijn als hun mannelijke collega’s. En hoe bewijzen ze dat vaak? Door béter te zijn dan hun mannelijke collega’s. Ook deze vrouwen lijken soms wel vreemd te gaan met hun werk. Het verschil is wellicht dat zij heel goed weten dat er thuis ook nog een aantal taken wacht.
De emancipatie heeft vrouwen immers wel kansen op de arbeidsmarkt gebracht, maar daarmee ook een dubbele verantwoordelijkheid: zowel voor het binnenbrengen van geld, als voor het reilen en zeilen thuis.
Veredelde stagiaire
Nog lang niet alle mannen ervaren die dubbele verantwoordelijkheid. Hoewel meer mannen dan vroeger hun aandeel in het huishouden leveren, doen velen dat in hetero-relaties toch nog steeds als een veredelde stagiaire: ze stellen bij alles vragen en voeren vooral opdrachten uit. Ze staan niet náást hun partner als mede-kapitein op de brug. Ze hebben nog niet hun eigen emancipatie doorgemaakt: ze geven hun rol als kostwinner alle prioriteit in plaats van hun aandacht en energie over hun verschillende rollen (ze zijn immers ook nog partner, vader, zoon…) te verdelen.
In de trainingen voor mannen zeg ik regelmatig:
Thuis begint je andere baan. Daar moet je energie voor over houden.
Veeleisende werkgevers
Nu is dat in veel gevallen makkelijker gezegd dan gedaan. Want de meeste keihard werkende mannen en vrouwen hebben te maken met veeleisende werkgevers. En die zitten niet alleen in de profitsector! Ook in onderwijs en zorg hebben managers niet in de gaten dat ze hun grootste kapitaal – hun medewerkers – over de kling jagen met al hun werkdruk.
Laatst zag ik een TEDX-talk over de burnout samenleving, waarin Ernst-Jan Pfauth de enorme werkdruk op veel werknemers aan de kaak stelt. Hij roept daarin iedereen op om zelf de grenzen te gaan stellen. Bijvoorbeeld door ’s avonds thuis op de bank níet meer elke 2 minuten je werkmail te controleren…
Voordeel is dat je dan ook meteen de verdenking wegneemt dat je écht vreemdgaat. Hoewel dat is wat je in feite doet: vreemdgaan met je werk. Realiseer je alleen dat je door zo hard te werken dan wel de lasten maar niet de lusten van het vreemdgaan geniet. Dus waarom zou je dat nog langer doen? Zo’n leuke minnaar (es) is die werkgever immers niet?
Je relatie en gezin hebben je nodig
Dus hoe moeilijk ook, zorg ervoor dat je je jezelf niet hoeft te beschuldigen van vreemdgaan met je werk. Verdeel je energie en zorg dat je nog wat overhoudt voor ’s avonds als je thuiskomt. Voor je partner en eventuele kinderen. Kom eens achter je laptop vandaan. Want je relatie en je gezin hebben je nodig… zelfs en misschien wel juist als ze altijd kritiek op je hebben!
Lees ook: Run je relatie als een bedrijf; Uitgangspunten bij relatietherapie