Sprookjeshuwelijk

Binnenkort krijgen we weer een Royal Wedding. Wordt het huwelijk van prins William en Kate Middleton een sprookjeshuwelijk? En hoe ziet een sprookjeshuwelijk er dan uit?

The Royal Wedding

Gisteren belde een collega-relatietherapeut me. Ze was gebeld door RTL  (ik geloof radio) of ze als relatietherapeut commentaar wou geven op het aanstaande huwelijk van prins William en Kate Middleton. En of ze iets kon zeggen over het feit dat hun relatie een paar jaar geleden kort verbroken was. En of ze als relatietherapeut tips kon geven om je relatie goed te houden. Ze had mijn naam doorgegeven, omdat ze weet dat ik wel vaker interviews en lezingen geef over relatietherapie.

Ik ben niet meer gebeld door RTL, maar wel eens even gaan rondkijken op Google.  Zoals te verwachten is de Royal Wedding – overal afgekort als RW – een hype. En ik betrapte mezelf op de gedachte dat ik volgende week vrijdag misschien wel even de tv aanzet…

Want zo’n prinselijk huwelijk appelleert ook bij mij – heel even maar, hoor!  :) – aan het aloude verlangen naar een sprookjeshuwelijk.

Sprookjeshuwelijk

Een sprookjeshuwelijk, wie wil dat nu niet? Een huwelijk dat aan al je romantische verwachtingen voldoet: je voelt je nooit meer alleen, je kunt altijd bij je partner terecht, je bent eindelijk ”thuis”, je wordt volledig geaccepteerd zoals je bent, je kunt bij hem of haar altijd jezelf zijn, hij/zij draagt jou op handen, je kunt je volledig aan hem/haar overgeven, je taalt niet meer naar andere mannen of vrouwen, iedere dag is er een verrassing van tedere briefjes op je hoofdkussen tot  een spannend sms-je etc. etc.

En ja, een goede relatie biedt dit alles. Ik ben geen cynicus, ik geloof in relaties. Dus ik durf met de hand op mijn hart te zeggen dat een goede relatie dit alles kan bieden. Alleen niet ”altijd”!

Realiteitszin

Lang niet altijd, zelfs. Soms kun je je juist in een relatie eenzamer voelen dan wanneer je alleen zou zijn. Want op de bank zitten met een partner, die ”dicht” is en jou buitensluit, kan erg eenzaam voelen.

Natuurlijk weten we dat. En toch is er dat verlangen naar dat romantische sprookjeshuwelijk. En dat is jammer. Want een relatie zou meer kans van slagen hebben als beide partners  van het begin af aan enige realiteitszin bezitten over wat wel en niet haalbaar is in een relatie. Socioloog Gottman heeft veel onderzoek gedaan naar relaties. Hij zegt: “Alle stellen hebben zo hun issues, die altijd issues zullen blijven, zelfs met veel relatietherapie. Alleen kunnen ze wel leren om beter met die issues om te gaan.”

Voortdurend samen één zijn?

En verder zouden mensen wat mij betreft meer moeten wéten over relaties. Het grootste probleem vind ik dat veel mensen het beeld hebben dat je de hele tijd voor een ”samen”, voor een twee-eenheid moet gaan. Dat een voortdurende versmelting – of confluentie, zoals we dat in de Gestalttherapie noemen – het hoogste goed is, wat je kunt bereiken.

Er is niets mis met versmelting; dat kan heerlijk zijn. Maar elke versmelting heeft een beperkte houdbaarheidsdatum. Als de versmelting te lang duurt, als je te lang met z’n tweeën alleen maar op elkaar gericht bent, gaat er iets mis. Je raakt je eigenheid kwijt. Er is geen aantrekkingskracht meer, want om aangetrokken te kunnen worden, is er afstand nodig. Anders valt er niets ”aan te trekken”.

Als je te lang een ”samen” bent, wordt het saai. Er is geen dynamiek meer mogelijk, waardoor de seksualiteit verdwijnt. Je hebt elkaar niets meer te bieden, want je weet en voelt alles al van elkaar en je maakt alles samen mee. Je wordt ”één pot nat”. Zoals mijn tante tegen haar man, mijn oom, zei:”Papa, doe de jas uut, ik heb ‘t warm”.

Lesbische stellen kennen dit vaak goed; het verdwijnen van de seksualiteit wordt bij hen de ‘beddendood’ genoemd. Maar bij heterostellen komt dit net zo goed voor.

Een sprookjeshuwelijk bestaat dus niet uit een romantisch ”alles altijd samen doen”. Integendeel.

Autonomie en verbinding

Versmelting is prima, mits het afgewisseld wordt met dingen voor en op jezelf doen. Regelmatig even los van elkaar. Er even uit met je eigen vrienden of vriendinnen, of even alleen. Jezelf regelmatig even ”her-ijken” op je eigen bronnen, je eigen bodem.

Als je echter teveel op jezelf gaat, teveel gaat voor je eigen autonomie, dan verlies je juist weer de verbinding. Ik las ergens dat de relatiebreuk tussen William en Kate te maken zou hebben met het feit dat hij te weinig aandacht voor haar had. Een veelgehoorde klacht in relaties waarbij ofwel het sociale leven ofwel het werk een zo grote tol eist, dat je aan elkaar niet meer toekomt.

Mannen kiezen vaak eerder voor autonomie, dus bij mannenstellen is het gevaar van tevéél autonomie groter. Ik hoorde ooit van een homoman de uitspraak dat veel mannenkoppels die hij kende, alleen nog maar het huis en de hypotheek deelden…

Dus je moet ook niet doorschieten in de pool van de autonomie.

Dialoog i.p.v. discussie

Zowel versmelting als autonomie moeten dus afgewisseld worden met andere vormen van contact met je partner, waarin de verschillen tussen beiden duidelijk aanwezig zijn. Je kunt dan juist de verbinding maken door elkaar te accepteren in die verschillen en ze samen te onderzoeken. Je kunt daarbij denken aan overleg over praktische zaken en intieme dialogen over ingrijpende, persoonlijke thema’s.

Let op: dialoog, geen discussie. Dialoog betekent dat het gesprek heen en weer gaat tussen twee gelijkwaardige partners. Het doel van een dialoog is dat je elkaar begrijpt. Wat niet hetzelfde hoeft te zijn als het met elkaar eens zijn! Bij een discussie is het doel om de ander te overtuigen van jouw mening. Dan accepteer je per definitie de verschillen niet.

Ongelijktijdig

En dan is er ook nog de afwisseling nodig tussen verbale en non-verbale communicatie en tussen geestelijke en fysieke intimiteit/seksualiteit.

Heel wat verschillende vormen dus. Dat maakt meteen duidelijk dat het onmogelijk is dat beide partners altijd op hetzelfde moment  behoefte hebben aan dezelfde vorm van contact of op zichzelf zijn. En die ongelijktijdigheid van behoeften levert vaak de conflicten op. Het veelgehoorde: ”Jij wil ook nooit vrijen” bijvoorbeeld is altijd ergens begonnen met: ”Jij wilt niet vrijen als ik er zin in heb”.

Omgaan met de verschillen tussen beiden en met de ongelijktijdigheid van verlangens is m.i. de grootste opgave van elke relatie. Als dat lukt, dan krijg je de meest haalbare versie van een ”sprookjeshuwelijk’ en leef je met je partner ”nog lang en gelukkig”….

______________________________________________________